ข้าคือเขยผู้ยิ่งใหญ่ นิยาย บท 954

ชายคนนั้นเหลือบมองเย่เทียนพวกเขา เต็มไปด้วยความโกรธ

เวลานี้ ฝูงชนที่เฝ้าดูอยู่ก็รู้ทันทีว่า ชายที่ดูไร้เดียงสาหลอกพวกเขา คาดว่าเขาโกหกเพราะชอบหญิงสาวคนนั้น ตอนนี้เขาได้รับบทเรียนจากเพื่อนของหญิงสาว ก็สมควรแล้ว

ไม่โทษพวกเขาที่เปลี่ยนอย่างรวดเร็ว มนุษย์ล้วนเป็นสัตว์ที่มองภายนอก เย่เทียนหล่อและเท่ขนาดนั้น และทุกท่าทางล้วนมีออร่าที่สง่างามและดูสูงส่ง ทุกคนควรถือว่าคนเช่นนี้ไม่ใช่คนร้าย

เมื่อได้ยินการด่าของทุกคน ชายคนนั้นก็อยากจะขุดรูบนพื้นและมุดตัวลงไป เขาสะบัดมืออย่างโกรธจัด และกลับไปที่ห้องพร้อมกับบอดี้การ์ด

“ไห่เซวียน คุณหัวโบราณขนาดนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?” ในห้อง เย่เทียนโยนสัมภาระของเขาออกไปข้างๆ เอนเอียงไปทางหน้าต่างอย่างเกียจคร้าน และมองจินไห่เซวียนจางๆ

เมื่อได้ยินเช่นนี้ จินไห่เซวียนก็เงียบและกำลังจะพูด แต่ถูกเย่เทียนขัดจังหวะ"แม้ว่าผมจะพูดไปว่า ถ้าทำได้ ผมก็ไม่อยากให้คุณไปก่อเรื่อง แต่นั่นไม่ได้หมายความว่าถ้าคนอื่นมาหาเรื่องคุณต้องทน!"

“ครับ พี่ใหญ่ มันเป็นความผิดของผม!” จินไห่เซวียนเอนตัวลงบนโต๊ะด้วยมือข้างหนึ่งและก้มศีรษะลง ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธที่ยังไม่สลายไป

“เอาล่ะ ความโกรธนี้ก็ได้ระบายแล้ว ไม่มีอะไรแล้ว รวมถึงจื่อโถงด้วย” เย่เทียนรู้ว่าจินไห่เซวียนรู้สึกอึดอัดเล็กน้อยในใจ อย่างไรก็ตาม เพราะเขาได้ระงับความโกรธของเขา ถ้าในโลกบู๊ ด้วยนิสัยของเขา ใครกล้ายั่วยุเขา ยังสามารถยืนอยู่ที่นั่นได้ตามปกติเหรอ?

เมื่อโข่งจื่อโถงได้ยินเย่เทียนเรียก เธอก็รีบหันหัวและพูดด้วยความน้อยใจเล็กน้อย"พี่เย่ ฉัน ... "

“พอๆๆ อย่าทำแบบนี้ ผมไม่ชินกับมันจริงๆ” เย่เทียนรีบยกมือขึ้นและยอมจำนน “คุณเป็นแบบในโลกบู๊แหละดีแล้ว”

หลังจากหยุดชั่วคราว ก่อนที่โข่งจื่อโถงจะดึงสติกลับมาได้ เย่เทียนก็พูดอีกครั้ง “จื่อโถง ผมรู้ว่าคุณอาจจะยังโกรธไห่เซวียน แต่โลกมนุษย์ไม่ได้เหมือนในโลกบู๊ และผู้คนที่นี่ก็มีทุกประเภท ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นกับคุณ ใครจะรับผิดชอบ?เวลาเล่นก็แล้วแต่คุณ แต่เวลาที่ไม่ควรล่ะ?

เย่เทียนเห็นทุกสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อกี้นี้ แต่เมื่อจิ่วเจี้ยต้องการจะหยุดมัน เขาก็หยุดเขา

เพราะเขารู้ว่า พวกเขาสามารถหยุดเหตุการณ์วันนี้ได้ทันที แต่ในอนาคตล่ะ? ถ้าโข่งจื่อโถงเป็นแบบนี้อีกในอนาคต ในโลกนี้ที่กินคนไม่คายกระดูก จะต้องมีเรื่องในไม่ช้าก็เร็ว

แน่นอน แม้ว่าความแข็งแกร่งของโข่งจื่อโถงและจินไห่เซวียนจะไม่ธรรมดา แต่ถ้าพวกเขาพบคนที่แข็งแกร่งกว่าพวกเขาล่ะ?

“โอเคๆ ฉันรู้แล้ว” โข่งจื่อโถงโบกมือ ไม่เหมือนผู้หญิงตัวเล็กๆเหมือนเมื่อกี้ และพูดอย่างไม่ใส่ใจ

เมื่อเห็นเช่นนี้ เย่เทียนก็อดไม่ได้ที่จะยิ้มอย่างขมขื่น เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรดี ดั่งคำกล่าวที่ว่า หัวใจของผู้หญิงก็เหมือนเข็มในมหาสมุทร

“โอเค จื่อโถง คราวหน้าระวังตัวหน่อยแล้วกัน อยู่ข้างนอก ต้องระวังให้มากกว่านี้” เย่เทียนไม่ได้พูดอะไรมาก เพราะสุดท้ายแล้ว หลายสิ่งหลายอย่างต้องประสบด้วยตัวเขาเองถึงจะเข้าใจความจริง

“พี่เย่ ผมว่าชายคนนั้นพาบอดี้การ์ดมามากมายตอนที่เขาออกมาข้างนอก เขาต้องมีเรื่องอะไรใช่ไหม?” จินไห่เซวียนนึกขึ้นได้ และถามพร้อมกับขมวดคิ้ว

เมื่อได้ยินเช่นนี้ เย่เทียนก็ใช้มือข้างหนึ่งลูบคาง ดวงตาของเขาฉายแววหนักใจเล็กน้อย จากนั้นเขาก็โล่งใจ “ค่อยๆดูกันไป หากปัญหายังคงยืนกรานที่จะตามหาเรา...”

เมื่อพูดถึงตรงนี้ ริมฝีปากของเย่เทียนยกขึ้นเล็กน้อยและเขาหัวเราะอย่างเย็นชา"งั้นเราก็พยายามเพื่อขจัดปัญหาจนถึงที่สุด!"

หลังจากพูดเสร็จ เขาก็ตบไหล่จินไห่เซวียน ส่งสัญญาณให้เขาสบายใจได้

จินไห่เซวียนพยักหน้าเมื่อเขาได้ยินคำพูดของเย่เทียน

แม้ว่าตอนขึ้นเรือจะมีเรื่องทำให้ไม่สบายใจ แต่พวกเขาก็ลืมเรื่องนี้ไปอย่างรวดเร็ว ห้องของจินไห่เซวียนและโข่งจื่อโถงอยู่ที่อื่น พวกเขาคุยกันครู่หนึ่งและตกลงกันเดี๋ยวค่อยมา โข่งจื่อโถงและจินไห่เซวียนก็ออกจากห้อง

“แคว่กๆ!” เมื่อได้ยินคำพูดของเย่เทียน จิ่วเจี้ยก็ไอสองครั้ง สำลักน้ำลายแล้วหัวเราะ “พี่เย่ คุณนี่มันโหดร้ายจริงๆ ปล่อยให้เสี่ยวเฮยอยู่คนเดียวในโลกบู๊ ระหว่างทางผมไม่เห็นเขา ผมคิดว่าคุณให้เขากลับไปก่อนแล้ว”

หลังจากหยุดชั่วคราว จิ่วเจี้ยก็ดิดลิ้นของเขาอีกครั้ง "เสี่ยวเฮยผู้น่าสงสาร ถูกลืมไว้ตัวคนเดียวอย่างเหงาๆ"

“หยุดพูดไร้สาระได้แล้ว คุณมีวิธีใดที่จะแจ้งปรมาจารย์ไร้เจตสิกไหม?ให้เขาช่วยดูแลเสี่ยวเฮย หรือส่งเขาออกจากโลกบู๊ก็ได้”เย่เทียนมองบนใส่จิ่วเจี้ยและถาม

“ผมไม่มี แม้ว่าผมจะอยู่ในโลกมนุษย์ แต่อาจารย์ของผมค่อนข้างเคร่งครัด นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้ออกไป”จิ่วเจี้ยส่ายหัว

“เสวียนเฉิง แล้วคุณล่ะ?แจ้งนักพรตเต๋าชิงเฟิงก็ได้” เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เย่เทียนก็จ้องมองไปที่เสวียนเฉิงซึ่งกำลังนั่งสมาธิอยู่และหลับตา

“ตอนนี้ไม่มี” เสวียนเฉิงกล่าวอย่างสงบโดยไม่แม้แต่จะลืมตา

“อะไรคือตอนนี้ไม่มี?” เย่เทียนตะลึง

ต้งๆๆๆ...

ในขณะนี้ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ขัดจังหวะการสนทนาของพวกเขา

“เดี๋ยวก่อน มาแล้ว” เย่เทียนลุกขึ้นยืนอย่างรวดเร็ว คิดว่าเป็นจินไห่เซวียนและโข่งจื่อโถงกลับมา

เมื่อประตูเปิดออก ไม่ใช่โข่งจื่อโถงและจินไห่เซวียนที่ยืนอยู่นอกประตู แต่เป็นชายวัยกลางคนที่สวมแว่นตาขอบทองและหวีผมเนียบ...