ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 116

นางเลิกคิ้วขึ้นอย่างชั่วร้าย กล่าวว่า "ในตอนที่ข้าถูกโจรป่าจับไปไม่รู้ชะตากรรม ท่านก็คงจะพลอดรักลึกซึ้งกันอยู่ในห้องนี่สินะ จนถึงวันนี้นึกถึงเรื่องพวกนั้นเมื่อไหร่ ข้าก็รู้สึกว่ามันยังปรากฏอยู่ชัดเจน ว่าตัวข้าเองยังคงไม่มีความสุข"

นางชำเลืองไปมองฉินหรูเหลียง กล่าวอย่างยิ้มเยาะด้วยสายตาเย็นชา "ฉินหรูเหลียง ท่านบอกข้าสิ ตามปัจจัยดังกล่าวแล้ว ข้าควรจะใช้เหตุผลอะไรไปช่วยรักษานาง"

ในขณะที่เฉินเสียนกำลังหมุนตัวออกไป ฉินหรูเหลียงก็กล่าวว่า "ข้าขอโทษท่านสำหรับทุกเรื่องที่ผ่านมา ท่านบอกข้ามาสิว่าจะต้องทำเช่นไรท่านถึงจะยอมช่วยนาง?"

เฉินเสียนกล่าวอย่างเฉยเมย "ความสามารถในการรักษาของข้าไม่สามารถช่วยเหลือได้ แม้แต่หมอก็ช่วยไม่ได้ ข้ายิ่งไม่มีทาง เพื่อที่จะไม่เสียเวลาในการรักษาอาการป่วยของเหมยอู่ ข้าแนะนำท่านให้รีบไปเชิญหมอที่ชำนาญในการรักษามากกว่านี้มาที่จวนเถอะ"

ในขณะที่เฉินเสียนกำลังเข้าประตูไป จู่ๆฉินหรูเหลียงก็เอ่ยออกมาว่า "ข้าไม่อยากพลาดโอกาสแม้แต่โอกาสเดียวในการช่วยชีวิตนาง ท่านไม่ลองจะรู้ได้อย่างไรว่าไม่ได้? เฉินเสียนข้ารู้ว่าความสามารถในการรักษาของท่านนั้นดีมาก ท่านสามารถรักษาแผลที่หลังของข้าที่แสนหนักหนานั้นได้ ก็จะต้องรักษานางได้แน่ๆ"

เขามองแผ่นหลังที่เด็ดเดี่ยวของนาง สูดหายใจลึกแล้วกล่าวว่า "ขอเพียงแค่ท่านยอมช่วย ข้ายอมท่านหมดทุกอย่างเลย"

เฉินเสียนหยุดเท้าลง หันกลับไปมองเขา เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ได้ยิ้ม "ที่กล่าวมาท่านพูดจริงนะ?"

"ไม่คืนคำอย่างเด็ดขาด"

เฉินเสียนใช้มือรองคางแล้วกล่าวว่า "ตกลง ข้อตกลงนี้ท่านติดข้าเอาไว้ก่อน รอข้าคิดได้เมื่อไหร่ ค่อยทวงขอท่าน อวี้เยี่ยน เก็บของแล้วตามข้าไปดูเหมยอู่ที่สวนดอกพุดตาน"

ครรภ์ของเฉินเสียนนั้นใกล้จะเก้าเดือนแล้ว

หน้าท้องกลมๆของนาง ถ้าไม่มีอวี้เยี่ยนช่วยพยุง เดินเหินก็จะไม่ค่อยสะดวก มองทางไม่ชัด

เฉินเสียนที่เปลี่ยนสีหน้าอย่างรวดเร็ว ทำให้ฉินหรูเหลียงอึ้งไปเลย

ทำให้เขารู้สึกเหมือนตกลงไปในหลุมพรางของนางดีๆนี่เอง

แต่เพียงเพราะต้องการช่วยหลิ่วเหมยอู่ฉินหรูเหลียงจึงไม่สามารถโต้เถียงเยอะได้

ยิ่งฉินหรูเหลียงร้อนใจ เฉินเสียนก็ยิ่งมีท่าทางที่สงบนิ่ง ทำให้เขาร้อนใจจะตายอยู่แล้ว

ดังนั้นฉินหรูเหลียงจึงต้องเอาหูไปนาเอาตาไปไร่ มุ่งหน้าไปสวนดอกพุดตานก่อน ทิ้งเฉินเสียนและอวี้เยี่ยนที่ค่อยๆเดินกันมาไว้ข้างหลัง

อวี้เยี่ยนเบ้ปากกล่าวว่า "ไม่ใช่ว่าองค์หญิงกล่าวอย่างหนักแน่นว่าจะไม่ช่วยนายหญิงหลิ่วหรือเพคะ เหตุใดจู่ๆถึงบอกว่าจะเปลี่ยนความคิดก็เปลี่ยนเลยเพคะ"

"เจ้าไม่ได้ยินที่ฉินหรูเหลียงพูดหรือไง ถ้าช่วยแม่นางหลิ่วได้แล้ว จะขออะไรเขาก็ยอมทุกอย่าง"

อวี้เยี่ยนยู่หน้า "งั้นขอให้นายหญิงหลิ่วตายอีกครั้งได้หรือไม่เพคะ"

เฉินเสียนกล่าวอย่างยิ้มๆ "เจ้าเนี่ยช่างจงเกลียดจงชังแม่นางหลิ่วเสียจริง ช่วยชีวิตนางแล้วก็ให้นางไปตายอีกครั้ง ไม่คิดว่าองค์หญิงจะเปลืองแรงหรอกหรือ"

"แต่บ่าวรู้สึกว่า สิ่งที่นางทำนั้นไม่สมควรมีชีวิตอยู่

เห็นองค์หญิงพูดอย่างเจ็บปวด ทำให้บ่าวนึกถึงขึ้นมาก็อดเจ็บปวดใจไม่ได้ องค์หญิงเพียงพูดว่าไม่สามารถเลิกเจ้าคิดเจ้าแค้นได้ เพียงแค่พริบตาเดียวก็สลัดเรื่องนั้นทิ้งไปได้เลย

บ่าวฟังแล้วก็เกือบจะร้องไห้แล้วเพคะ" อวี้เยี่ยนพูดอย่างน้อยใจ

เฉินเสียนยกริมฝีปากกล่าว "เจ้าก็รู้สึกว่ามันมีสิ่งที่ทำให้คนอื่นคิดแบบเดียวกันใช่หรือไม่ ไม่เช่นนั้นฉินหรูเหลียงจะยอมรับทุกเงื่อนไขที่ข้าขอหรือ"

อวี้เยี่ยนตื่นตะลึงไปครู่หนึ่ง กรอกดวงตาทั้งสองไปมา "ที่แท้องค์หญิงตั้งใจพูดแบบนั้นเพื่อให้ท่านแม่ทัพได้ฟัง หรือว่าองค์หญิงคิดที่จะไปช่วยนายหญิงหลิ่วตั้งแต่แรกแล้วหรือเพคะ?"

เฉินเสียนหรี่ตา สวนดอกพุดตานอยู่ข้างหน้าไม่ไกล นางกล่าว "อย่างไรก็ตามไปดูสักหน่อยก็ไม่เป็นไรหรอก ถ้านางโดนคนจับจนถูกพิษ ช่วยได้ก็ช่วย ช่วยไม่ได้ก็ไม่ฝืนช่วยหรอก"

อวี้เยี่ยนเข้าใจสิ่งที่เฉินเสียนคิด เอ่ยว่า "งั้นถ้านางหลิ่วแกล้งทำล่ะเพคะ?"

"นั่นนางก็รนหาที่ตายเองแล้วล่ะ"

เฉินเสียนคิด ในเมื่อหลิ่วเหมยอู่ช่วยเหลือชายชุดดำ ทั้งยังอาจจะแกล้งถูกจับแล้วปล่อยชายชุดดำไปอีก งั้นนางก็อาจจะแกล้งถูกพิษเช่นกัน

เธอดมมันและกล่าวอีกว่า "สารพิษในเลือดของหลิ่วเหมยอู่ไม่เพียงพอที่จะทำให้นางตายทันที พิษนี้ถูกทำให้เจือจางแล้ว"

"แล้วคำถามก็คือคนชุดดำคนนี้จะแก้แค้น ฆ่าเอาชีวิต หรือว่าเป็นหนึ่งในแผนการของหลิ่วเหมยอู่?”

เฉินเสียนหันหน้าไปทางหน้าต่าง หรี่ตามองออกไปนอกหน้าต่างครุ่นคิดอยู่นาน

อวี้เยี่ยนสับสนและกล่าวว่า "งั้นองค์หญิงยังช่วยนางอยู่เหรอเพคะ?"

เฉินเสียนกลับมารู้สึกตัวอีกครั้งและกล่าวด้วยความหมายที่ลึกซึ้งว่า "อย่าพูดว่าข้าหายาถอนพิษตอนนี้ไม่ได้ แม้ว่าข้าจะหามันเจอข้าก็ไม่อยากช่วย ถ้านางต้องการตายก็ให้นางตาย"

"องค์หญิงเยี่ยมมากเพคะ!" อวี้เยี่ยนก็ยังไม่เข้าใจ "องค์หญิงรู้ได้อย่างไรว่านางเป็นคนทำเองเพคะ?”

เฉินเสียนเข้าใจแล้ว กล่าวว่า "ถ้าชายชุดดำต้องการจะฆ่านางจริงๆ ตอนนั้นมีดก็คงอยู่ที่คอของนางแล้ว เพียงแค่กดลงคอก็สามารถจบชีวิตของนางได้ แล้วทำไมจะต้องไว้ชีวิตนางอีกทั้งยังวางยาพิษนางให้ยุ่งยากเช่นนี้อีก

ชายชุดดำคือคนที่ต้องการฆ่าฉินหรูเหลียงบนถนนในขณะนั้น โดยทั่วไปแล้วนักฆ่าจะเด็ดขาดและว่องไว และเขาจะไม่มีวันเติมเชื้อเพลิงทำให้ยุ่งยาก

ดังนั้นเรื่องนี้ จะต้องเป็นตัวนางเองที่ทำ"

เมื่อพูดเช่นนั้น อวี้เยี่ยนก็ตกตะลึง

แท้จริงแล้วหลิ่วเหมยอู่ก็แสดงจริงๆ แต่คราวนี้นางยังใช้ชีวิตเดิมพันกับการแสดง

แม้ว่าพิษที่ถูกวางยาในตัวหลิ่วเหมยอู่จะไม่สามารถฆ่านางได้ในทันที แต่ก็ยังคงเป็นอันตรายถึงชีวิตได้หากยังคงมีอยู่ต่อไป

เฉินเสียนไม่จำเป็นต้องไปแสดงกับนาง เฉินเสียนแค่อยากจะดูว่านางจะลงเอยอย่างไรในท้ายที่สุด

อวี้เยี่ยนอ่อนไหวกว่าเฉินเสียนและกล่าวอย่างระมัดระวัง "องค์หญิงไม่ควรไปที่สวนดอกพุดตานอีกต่อไปเพคะ จะเกิดอะไรขึ้นถ้า นางหลิ่วกล่าวโทษองค์หญิงอีก องค์หญิงมีเวลาไม่ถึงสองเดือนก็จะให้กำเนิดทารก ช่วงนี้จะต้องระวังให้มากนะเพคะ"