ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 152

ขณะที่ซูเจ๋อเดินเข้ามาใกล้ เฉินเสียนก็หันกลับมาและเอากริชชี้ไปที่เขา “ถ้าท่านเข้ามาใกล้อีกละก็ ระวังข้าจะฟาดท่านจริงๆ ด้วย”

“งั้นข้าไม่เข้าไปแล้วก็ได้”

เฉินเสียนรู้สึกว่าความเปียกชื้นยังคงไหลออกมาเรื่อยๆ เธอผละไปจากตรงนั้นพลางบอกว่า “ท่านรออยู่ตรงนั้นละ ข้าจะไปจัดการทำความสะอาดเอง”

ซูเจ๋อถามว่า “นำน้ำจากลำธารมาทำความสะอาดน่ะหรือ”

“ถ้าไม่ทำอย่างนั้นจะทำอย่างไรได้อีกเล่า!”

“ไม่ได้ น้ำในลำธารเย็นเกินไป ท่านจะไม่สบาย”

ซูเจ๋อเดินเข้ามาจากทางด้านหลัง เฉินเสียนอยากจะหยิบกริชขึ้นมาทำร้ายเขาเสียจริงแต่ว่าทำไม่ลง และเธอก็ไม่อยากทำร้ายเขาด้วย เธอบังคับมือและเท้าไม่ได้ ผลก็คือเขาชิงกริชไปได้และใส่กลับลงฝักด้วยความรวดเร็ว จากนั้นจึงคว้ามือของเธอไว้และหันหลังเดินลงไปจากภูเขา

ซูเจ๋อเอ่ยว่า “ไม่ต้องห่วง ข้าไม่มองหรอก”

เฉินเสียนรู้สึกว่าไม่มีเรื่องไหนจะน่าขายหน้าเท่าวันนี้อีกแล้ว

เธอไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตามซูเจ๋อไป โชคดีที่เธอเดินอยู่ข้างหลังและซูเจ๋อก็ไม่ได้หันกลับมามอง เขาจึงไม่เห็นความอึดอัดใจของเธอ

เมื่อลงมาถึงข้างล่าง บริเวณหน้าอกของเฉินเสียนก็เปียกเป็นวงกว้าง

ใกล้ถึงเวลาพลบค่ำ ดวงอาทิตย์กำลังหายลับไปในหุบเขา

แดดเริ่มอ่อนแสงลงและลมหนาวในยามสารทฤดูก็ทำให้เฉินเสียนรู้สึกหนาวขึ้นมา

ซูเจ๋อยืนอยู่ที่เชิงเขา เขาหันหลังให้เฉินเสียนและถอดเสื้อคลุมออก จากนั้นจึงยื่นเสื้อคลุมนั้นมาคลุมร่างกายของเธอไว้

เฉินเสียนรู้สึกได้ถึงไออุ่นจากเรือนกายของเขาที่กระทบลงมา เธอตกใจและชะงักไปเล็กน้อย

ซูเจ๋อหันกลับมาและกระชับเสื้อคลุมให้ จากนั้นจึงกล่าวว่า “แบบนี้ข้าก็จะไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ท่านเองก็จะอุ่นขึ้นด้วย”

เขาเอื้อมมือไปใต้เสื้อคลุมและกุมมือของเฉินเสียนไว้แน่น จากนั้นจึงจูงเธอเดินไปบนถนนที่เงียบเหงาและเปล่าเปลี่ยว

บนถนนสายนี้ไม่มีใครเลยสักคน

แสงอาทิตย์ยามอัสดงทำให้เงาของทั้งสองคนทอดยาวออกไป และสุดท้ายก็ไปทาบทับกันอยู่กลางทุ่งนา

ลมที่ปะทะมาจากทางด้านหน้าทำให้ชายผ้าและผมของซูเจ๋อเปิดขึ้นมา ชายผ้าที่แขนเสื้อของเขาโบกสะบัดและพาดลงมาบนมือของเฉินเสียน สัมผัสนั้นเบาบางและนุ่มนวลราวกับการกระพือปีกของผีเสื้อ

มือข้างหนึ่งของเฉินเสียนถูกเขากุมไว้ ในขณะที่มืออีกข้างใช้รวบกระชับเสื้อคลุม เธอถามว่า “ท่านหนาวไหม”

ซูเจ๋อหรี่ตาลงท่ามกลางสายลม เขายิ้มน้อยๆ และเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ชวนให้เคลิบเคลิ้ม “หัวใจอบอุ่น จะหนาวได้อย่างไร”

เฉินเสียนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย เธอพบว่าแสงอาทิตย์ยามอัสดงที่ฉาบฉายอยู่บนแผ่นหลังของเขาให้ความรู้สึกที่มั่นคงและพึ่งพาได้อย่างบอกไม่ถูก

นี่คือช่วงแห่งสารทฤดูที่แท้จริง เสื้อผ้าของเธอเปียกชื้นและมันทำให้เธอรู้สึกหนาวเล็กน้อยในฤดูอันหนาวเหน็บเช่นนี้

แต่มือที่กุมมือของเธออยู่ใต้เสื้อคลุมนั้นอบอุ่นราวกับแสงอาทิตย์ยามวสันตฤดู

เมื่อหัวใจของเธอคิดว่าหัวใจของเขาอบอุ่นแค่ไหน ทีละน้อยๆ... เธอก็ไม่รู้สึกหนาวอีกต่อไป

ไม่มีรถม้ามารับพวกเขาเลยตลอดทาง ดูเหมือนซูเจ๋อเองก็ไม่ได้คิดจะพาเธอกลับไปที่เมืองหลวง

พวกเขาเดินออกจากถนนหลวงและตรงไปตามคันนาเล็กๆ หลังจากเดินอ้อมเนินดินลูกหนึ่งไปก็ไปเจอหมู่บ้านแห่งหนึ่งอยู่ด้านหลังเนิน ซึ่งเวลานี้กำลังมีกลุ่มควันลอยโขมง

ผู้คนกำลังทำอาหาร เมฆหลากสีในยามเย็น สายลมโชยและท้องฟ้าสีคราม เมื่อเงยหน้ามองขึ้นไปก็จะเห็นความงดงามอันน่าทึ่ง เป็นทิวทัศน์ที่สวยงามราวกับภาพวาด

เป็นโลกที่สวยตระการตาไม่มีสิ่งใดเทียบ

“ทำไมไม่ตรงกลับเข้าเมือง มาที่นี่ทำไม” เฉินเสียนถาม

ซูเจ๋อกล่าวว่า “ฟ้ามืดแล้ว อีกไม่นานประตูเมืองก็จะปิด ถึงกลับไปตอนนี้ก็ไม่ทัน”

“เรานั่งรถม้าได้”

ซูเจ๋อหรี่ตาและเอ่ยว่า “ที่ชานเขามีรถม้าให้ท่านนั่งที่ไหนกัน”

“แล้วรถม้าที่เรานั่งมาล่ะ”

ซูเจ๋อกับนายช่างไม้กำลังคุยกันอยู่ที่ห้องโถง

นายช่างไม้มองไปที่เฉินเสียนซึ่งอยู่ในเรือน เคราสีดอกเลาของเขาสะบัดเล็กน้อย “หลายปีก่อนเจ้ายอมเรียนรู้งานฝีมือจากข้า เจ้าบอกว่าอยากจะแกะสลักเป็นของขวัญให้ใครบางคน หมายถึงแม่หนูผู้นั้นใช่ไหม”

ซูเจ๋อนั่งคุกเข่าคุยกับเขาอย่างนอบน้อมในฐานะที่อายุน้อยกว่า เขามองผลงานแกะสลักที่อยู่ในมือนายช่างไม้พลางพูดว่า “ทำให้อาจารย์หัวเราะเยาะเสียแล้ว”

“ข้าจำได้ว่าตอนที่เจ้าเพิ่งเริ่มฝึก สิ่งแรกที่เจ้าแกะสลักคือหุ่นรูปคน เจ้าได้มอบให้แล้วหรือยัง”

ซูเจ๋อยิ้มน้อยๆ แววตาของเขาดูเต็มไปด้วยความนัยขณะที่กล่าวว่า “ตอนนั้นข้ายังไม่ชำนาญ แกะสลักออกมาได้ไม่ดี ภายหลังนางจึงคืนมันให้ข้า”

“ตอนนี้ฝีมือของเจ้าดีขึ้นมาก ลองทำใหม่แล้วนำไปให้นางเสียสิ นางจะได้ดีใจ” นายช่างไม้พูดพลางหัวเราะหึหึ

ซูเจ๋อหันไปมองในเรือน สายตาหยุดอยู่ที่ร่างนั้นแล้วพยักหน้า “ขอรับ”

หากนำความงามของโลกนี้เข้าไปไว้ในเนื้อไม้ได้ เขาจะแกะสลักสิ่งที่ดีที่สุดมอบให้เธอ ไม่ใช่เพื่อสิ่งอื่นใด แต่เพียงเพื่อแลกกับรอยยิ้มของเธอ

เฉินเสียนหันไปมองทางห้องโถงและสบตาเข้ากับซูเจ๋อพอดี แสงไฟในห้องนั้นค่อนข้างสลัว ทว่านัยน์ตาสีดำสนิทของเขากลับพราวระยับดั่งดวงดาว

เธอรู้สึกแปลกๆ อยู่เสมอราวกับว่านายช่างผู้นั้นกับซูเจ๋อกำลังพูดถึงเธอลับหลัง

กล่าวได้ว่าซูเจ๋อมีความเกี่ยวพันกับพวกเขาค่อนข้างมาก

และสิ่งนี้คือสิ่งที่เฉินเสียนเพิ่งรู้หลังจากที่ร่วมนั่งกินอาหารเย็นกับพวกเขา

เมื่อหลายปีก่อนซูเจ๋อถูกคนตามล่า เขาหมดสติอยู่ในป่าและโชคดีที่สองสามีภรรยาเข้ามาช่วยเหลือไว้เขาจึงรอดชีวิตมาได้ ระหว่างที่พักฟื้นอยู่ที่นี่เขาจึงได้เรียนรู้งานแกะสลักจากผู้เป็นอาจารย์ ซึ่งแม้ว่าเวลาจะผ่านมานานหลายปีแต่ฝีมือของเขาก็ไม่เคยตกเลย

หลังจากหมดเวลาอาหารมื้อเย็น ตะเกียงน้ำมันก็ถูกจุดขึ้นในห้องโถง เฉินเสียนมองนายช่างไม้แกะสลักลวดลายอย่างสนใจใคร่รู้ จากนั้นจึงเริ่มศึกษาวิธีอย่างจริงจัง

มีดแกะสลักในมือของนายช่างเคลื่อนไหวราวกับมีชีวิต ผ่านไปไม่นานก็แกะสลักเป็นรูปสัตว์ตัวเล็กๆ ได้หนึ่งตัวซึ่งดูเหมือนจริงมากๆ

เฉินเสียนถือมีดแกะสลักไว้เหมือนกัน เธอพยายามทำเลียนแบบแต่กลับแกะออกมาแล้วดูเลอะเทอะ

หญิงชราขยิบตาให้นายช่างไม้อยู่หลายครั้ง

ประวัติการอ่าน

No history.

ความคิดเห็น

ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้าคือหงส์พันปี