ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 322

ซูเจ๋อพูด “ท่านไม่อยากจะลบร่องรอยที่ทำไว้บนตัวข้า ข้าก็ยิ่งไม่อยากจะลบร่องรอยที่ข้าทำไว้บนตัวท่านเช่นกัน”

เฉินเสียนสะเทือนเบาๆ

ซูเจ๋อพูดอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้นว่า “เพียงแต่รอยของท่านนี้ มันค่อยๆจางหายไป ไม่สามารถเก็บเอาไว้ได้ตลอด แบบนี้ก็ไม่สะดวกสำหรับท่าน”

ผ่านไปสักครู่ เขาจึงพูดว่า “เสร็จแล้ว ช่วงบ่ายจนถึงช่วงค่ำท่านไม่ต้องกังวลใจ ข้าจะทำให้เฮ่อโยวยุ่งจนไม่มีเวลามาวุ่นวายถามเรื่องนี้กับท่านอีก”

ซูเจ๋อเอายาทาวางไว้ให้ แล้วจึงออกไปโดยไม่มีการหยุดพักเดิน

คิดไม่ถึงว่าฉินหรูเหลียงจะเป็นคนดื้อรั้นมาก ยังคงยืนหยุดอยู่ที่หน้าประตูอยู่ จนเขาเห็นซูเจ๋อเดินออกมา ถึงจะเพิ่งจะเลิกทำ

ตลอดช่วงบ่ายเฮ่อโยวนั้นยุ่งมาก เพราะถูกขุนนางชั้นผู้ใหญ่หน่วยคุ้มกันเมืองและทางน้ำให้เขาออกไปทะเลสาบกักเก็บน้ำของแม่น้ำเซียงที่อยู่นอกเมือง จนถึงช่วงค่ำเพิ่งจะได้กลับมา

ช่วงค่ำซูเจ๋อก็เป็นคนช่วยเธอทายาอีกรอบ รอเริ่มวันที่สอง พบว่ารอยนั้นจึงค่อยๆจางหายไป ถ้าไม่สังเกตมองดีๆก็จะมองไม่เห็น

เฉินเสียนตั้งใจที่จะเปลี่ยนผ้าพันคอสวยผืนใหม่ เพื่อให้เฮ่อโยวมาเปิดออก

เมื่อเฮ่อโยวมาเปิดออกมอง เห็นแต่ผิวที่ขาวนุ่มนาลของเธอ รอยบาดเจ็บอะไรก็ไม่มี

เมื่อพระอาทิตย์ขึ้น เฉินเสียนสั่งให้ทหารติดตามนำตัวหลิ่วเฉียนเฮ้อออกมาตากแดด

ก่อนหน้านี้ทุกคนต่างยุ่งกับการจัดการโรคระบาดกันอยู่ แน่นอนว่าไม่มีใครมีเวลามาสนใจเขา

ยาที่ต้มใช้เพื่อป้องกันโรคระบาดเท่านั้น ตามปกติแล้วก็จะมีคนมาส่งให้เขาหนึ่งชุด

หลิ่วเฉียนเฮ้อพักอยู่ในกรงเหล็ก อยู่คนเดียวอย่างกระวนกระวาย

ช่วงเวลานี้ เขาได้ใช้ความสามารถทั้งหมดของร่างกาย อยากจะหนีออกจากกรงเหล็ก แต่ว่าก็ล้มเหลวทุกครั้ง

คิดไม่ถึงว่ากรงเหล็กของเย่เหลียงนั้นจะคุณภาพที่ดีขนาดนี้！

หลิ่วเฉียนเฮ้อไม่มีทางที่จะได้ล้างหน้าบ้วนปาก แล้วก็ไม่ได้แต่งตัวดีอะไร คันไปทั้งตัว ถ้ายังไม่ย้ายออกไปตากแดด อาจจะเกิดเห็บเหาได้

ฉินหรูเหลียงเดินผ่านไป มองเห็นหลิ่วเฉียนเฮ้อเป็นคนที่โปร่งใสคนหนึ่ง

หลิ่วเฉียนเฮ้อส่งสายตามองผ่านผมที่ยุ่งเหยิงไปยังฉินหรูเหลียง แล้วเรียกเขา“ฉินหรูเหลียง ข้ามีเรื่องจะพูดกับเจ้า”

ถึงแม้หลิ่วเฉียนเฮ้อจะเป็นพี่ชายแท้ๆของหลิ่วเหมยอู่ แต่เมื่อหลายปีผ่านมานี้ฉินหรูเหลียงกับเขานั้นไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกัน

แต่ว่าฉินหรูเหลียงก็หยุดเดิน

หลิ่วเฉียนเฮ้อพูดออกมาจากใจว่า “ข้าคิดไม่ถึงว่า สุดท้ายเซียนเสวี่ยจะยอมแต่งงานกับเจ้า แต่ข้าก็ต้องขอบคุณเจ้า ที่รับนางกลับเข้าเมืองหลวง เพื่อหลีกหนีจากความยากจนข้นแค้นของชายแดน หลายปีมานี้เซียนเสวี่ยสบายดีไหม？”

สีหน้าของหลิ่วเฉียนเฮ้อนั้นดูอย่างจริงใจ

ฉินหรูเหลียงพูดอย่างใจเย็นว่า “เจ้าวางใจได้ นางสุขสบายดี”

“เซียนเสวี่ยเป็นคนจิตใจดีอ่อนไหวตั้งแต่เด็ก ต้องการคนปกป้อง ครั้งที่แล้วได้ยินเฮ่อโยวบอกว่าเซียนเสวี่ยแอบคบชู้……นั่นต้องถูกคนอื่นใส่ร้ายแน่นอน ข้าหวังว่าเจ้าจะสามารถดูแลนางได้ดี ”

ฉินหรูเหลียงพูด “ข้าดูแลนางด้วยตัวข้าเอง ถึงแม้จะเห็นกับตาตัวเองว่านางทำเรื่องแบบนี้ออกมา ข้าก็ไม่เคยปฏิบัติอย่างไม่ยุติธรรมกับนาง ที่จะไล่นางออกไปจากบ้าน”

เรื่องที่พูดมานั้นสำหรับฉินหรูเหลียงแล้ว มันเป็นช่วงเวลาที่น่าอัปยศอดสู

ก่อนหน้านี้ เขารักหลิ่วเหมยอู่มากๆ ตอนที่ได้เห็นฉากนั้นด้วยตาตัวเอง ไม่มีใครสามารถเข้าใจความรู้สึกทุกข์ใจของเขาได้

เพียงแต่เรื่องนี้มันผ่านมานานมากแล้ว ฉินหรูเหลียงนึกถึงมันขึ้นมาอีกครั้ง ก็ไม่ได้ทำให้รู้สึกรับไม่ได้อะไรขนาดนั้น

เวลาและประสบการณ์ทำให้เขาสามารถเผชิญกับเรื่องที่ผ่านมาได้อย่างไม่หวาดหวั่น

ถึงขนาดที่เขาสามารถพูดถึงมันได้อย่างอารมณ์สงบนิ่งโดยไม่ต้องกลับมาถามตัวเองว่าตัวเองผิดอะไร

เขาปฏิบัติกับหลิ่วเหมยอู่ ดีมากๆจนไม่มีคำบรรยายอะไร แต่ในที่สุดหลิ่วเหมยอู่ก็ทำไม่ดีกับเขาก่อน หักหลังเขาก่อน เขานั้นทำผิดอะไรหรือ？

หลิ่วเฉียนเฮ้อถอนหายใจแล้วพูดว่า “ชั่วชีวิตของนางสามารถหาคนที่สามารถพิงพึงได้แบบเจ้า ก็ถือว่าเพียงพอแล้ว”

เสียงด่าว่าของเขาทำให้ดึงดูดเฉินเสียนมา ขณะนั้นเฉินเสียนก็ค่อยเดินมายังที่แสงแดดส่งไปถึง ชำเลืองมองไปที่หลิ่วเฉียนเฮ้อแล้วพูดว่า “ขอร้องให้ไว้ชีวิตไม่สำเร็จ อับอายจนโกรธเลยรึ？”

หลิ่วเฉียนเฮ้อจ้องมองไปที่เฉินเสียนอย่างโกรธแค้น ถ้าสายตาของเขาสามารถเปลี่ยนไปเป็นมีดได้ คงจะฟันเฉินเสียนให้ออกมาเป็นชิ้นๆแล้ว

เฉินเสียนนั่งตรงบันไดข้างๆ กรงเหล็กที่ขังเขา แล้วพูดว่า “ลักษณะของท่านแม่ทัพที่เหมือนตายแบบนี้ อย่าพูดถึงเจ้าเป็นพี่ชายของหลิ่วเหมยอู่เลย ถ้าเกิดเป็นพ่อของนางแท้ๆ เขาก็ไม่แน่ว่าจะเห็นแก่ญาติพี่น้องแล้วปล่อยเจ้าออกไป”

หลิ่วเฉียนเฮ้อพูดเยาะเย้ยและถากถางว่า “เหอะ เจ้าเข้าใจเขาดี！ เพียงแต่น่าเสียดายที่ในใจของเขาให้เซียนเสวี่ยเป็นที่หนึ่งมาตลอด เจ้ามันก็แค่ผู้หญิงที่ถูกสามีทอดทิ้ง”

เฉินเสียนชำเลืองมอง “เจ้ากับหลิ่วเหมยอู่นี่สมกับเป็นพี่น้องกันจริงๆ รีบอยากหาที่ตายทั้งคู่”

ไม่รู้ว่าเธอไปเอาขวดกระเบื้องออกมาจากไหน มาเล่นอยู่ในมือ ขมวดคิ้วแล้วพูดว่า “คุ้นๆไหม？นี่คือสั่วเซียนโหวมีที่พิษร้ายแรง ไม่มีสีไม่มีกลิ่น เมื่อโดนพิษเข้าไปจางๆต้องใช้เวลารักษาสักระยะ แต่ถ้าโดนพิษอย่างหนักเลือดจะออกจากทวารทั้งเจ็ดทำให้ตายได้ในทันที ใช่หรือไม่？”

ทำไมหลิ่วเฉียนเฮ้อจะไม่คุ้น นั่นคือยาพิษที่เขาพกไว้ใช้ติดตัว

เฉินเสียนพูด “พอดีเลย ก่อนที่จะไปข้าได้ถามท่านแม่ทัพใหญ่ของเย่เหลียงเพื่อทวงเอายาพิษนี้ไว้ ”

หลิ่วเฉียนเฮ้อ ถามเสียงต่ำว่า “เจ้าคิดจะทำอะไร?”

เฉินเสียนเม้มปากหัวเราะ แล้วพูดว่า “ นอกจากว่าจะรักษาเขาด้วยวิธีของเขาเอง เจ้าทายว่าข้าจะสามารถทำอะไร”

ขณะพูดเฉินเสียนก็ลุกแล้วปัดมุมเสื้อ ไปยืนอยู่ด้านนอกของกรงเหล็กที่ขังหลิ่วเฉียนเฮ้อไว้

หลิ่วเฉียนเฮ้อถอยไปข้างหลัง ตั้งเตรียมตัวอย่างระมัดระวัง

เฉินเสียนพูดเตือนความจำว่า “ถ้าข้าจำไม่ผิด ครั้งที่แล้วหลิ่วเหมยอู่ก็โดนพิษอันนี้ เพียงแต่นางโดนไม่เยอะ รักษาไม่กี่วันก็ดีขึ้น”

“ตอนนั้นฉินหรูเหลียงพยายามหายาแก้พิษให้นางอย่างกับเป็นคนบ้า หมอบอกว่า ถ้าจะถอนพิษสั่วเซียนโหวได้นั้น ต้องใช้ยาตัวหนึ่งที่มาทำยา นั่นก็คือรกมนุษย์”

เฉินเสียนถามเขา “เจ้ารู้เรื่องนี้หรือไม่? ยาที่ใช้ถอนพิษสั่วเซียนโหวต้องใช้รกมนุษย์มาทำยาใช่ไหม?”

หลิ่วเฉียนเฮ้อไม่ตอบคำถาม