ข้าคือหงส์พันปี นิยาย บท 375

ทั้งๆ ที่มีคำพูดมากมายที่อยากจะพูดกับเขา ทั้งๆ ที่คิดถึงและโหยหา แต่เมื่อเขายืนอยู่ตรงหน้าแล้ว เฉินเสียนกลับสับสนมึนงง

เธอไม่รู้ว่าควรจะเริ่มพูดยังไงดี ราวกับว่าคำพูดทั้งหมดนั้นไม่สามารถจะอธิบายออกมาได้

จิตใจของเธอสับสนวุ่นวาย ไม่รู้ว่าซูเจ๋อจะได้ยินเสียงหัวใจที่เต้นโครมครามไม่เป็นจังหวะของเธอเข้าหรือเปล่า

ถึงแม้ว่าจะไม่ได้พูดอะไรออกมา ได้อยู่เงียบๆ กับเขาแบบนี้ เฉินเสียนก็รู้สึกพอใจแล้ว

ซูเจ๋อเอื้อมมือมาทัดผมให้เธอ เหมือนเช่นเมื่อก่อน

เมื่อเขาโน้มตัวลงมา จ้องมองเธอด้วยแววตาที่ลุ่มลึก ก็เห็นว่าใบหูของเธอนั้นแดงก่ำไปหมด

ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน สำหรับเธอแล้ว ก็ยังรู้สึกเหมือนรักเมื่อตอนแรกเริ่มกับเขาเสมอ

เพียงแต่ซูเจ๋อยังไม่ทันที่จะได้พูดอะไรกับเธอ ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้นมาแต่ไกล เขาชะงักไปครู่หนึ่ง แล้วจึงพูดขึ้นเบาๆ ข้างหูเธอว่า : "ยังไม่ทันจะได้หวนคืนวันเก่าๆ ก็มีคนมาเสียแล้ว"

เฉินเสียนสะดุ้งไปทั้งตัว

คิดว่าคงจะเป็นกลุ่มคนที่ติดตามเธอก่อนหน้านี้ กว่าจะสลัดจนหลุดได้ สงสัยพวกเขาคงอาจจะรู้สึกว่าไม่ชอบมาพากล จึงพากันย้อนกลับมาตามหาใหม่

เฉินเสียนแหงนหน้ามองไปยังยอดกำแพง เธอจับแขนของซูเจ๋อ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : "ท่านรีบไปก่อน ข้าจะอยู่ที่นี่คนเดียว จะได้ไม่เป็นอุปสรรค"

ซูเจ๋อก้มหน้าลงมามองเธอ แล้วจึงถามขึ้นว่า : "ทำใจปล่อยข้าไปได้หรือ"

เฉินเสียนสบตากับเขา อารมณ์ที่ท่วมท้นในดวงตาของเธอถูกเปิดเผยอย่างไม่ต้องสงสัย เธอพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่สงบว่า : "ถึงทำใจไม่ได้ ยังไงท่านก็ต้องไปอยู่ดี ไม่อย่างนั้นจะไม่ทันการณ์เอา"

ซูเจ๋อพูดขึ้นว่า : "ข้าเองก็ทำใจจากไปไม่ได้"

พูดจบ เขาก็จับมือของเฉินเสียน พาเธอออกจากทางตันนี้ทันที

เวลานี้เฉินเสียนเองก็ได้ยินด้วยเหมือนกัน เสียงฝีเท้าที่ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และกำลังมุ่งหน้ามายังทิศทางนี้

ระยะห่างเพียงแค่กำแพงกั้น เพียงแค่เลี้ยวตรงหัวมุมพวกเขาจะเห็นได้ในทันที

เฉินเสียนเกร็งไปทั้งตัว พยายามดึงมือออกจากซูเจ๋อ แต่ซูเจ๋อกลับจับมือเธอแน่นกว่าเดิม

เฉินเสียนพูดขึ้นอย่างร้อนใจว่า : "พวกเขายังไม่ทันจะหาเจอ ท่านกะจะไปหาพวกเขาเองหรือไงกัน?"

ทางที่ออกจากทางตันนี้มีแค่ทางเดียว หากไปเจอกับพวกนั้นกลางทางในถนนแคบๆ นั่น เรื่องคงจะใหญ่แน่ๆ

เมื่อพูดจบ จู่ๆ ซูเจ๋อก็ดึงเธอเข้าไปในลานสวนเล็กๆ ของบ้านหลังแรกนอกปากทางเข้าของทางตันนี้อย่างรวดเร็ว

ในตอนแรกประตูลานเล็กๆ นี้ถูกลงกลอนไว้ เขาใช้แรงเพียงเล็กน้อยก็สามารถหักสลักนั้นได้

เฉินเสียนรู้สึกว่าเพียงพริบตาเดียว เธอก็เข้าไปในลานเล็กๆ แห่งนี้เรียบร้อยแล้ว จากนั้นก็พิงหลังกับประตู ด้านหน้าของเธอมีแขนของซูเจ๋อที่ช่วยบังใบหน้าของเธออยู่ ยืนชิดกับประตู

เธอกลั้นลมหายใจไว้ ในเวลาไล่เลี่ยกัน คนกลุ่มนั้นก็เลี้ยวผ่านตรงหัวมุมทันที มุ่งหน้ามายังทิศทางของทางตันนั่น

หากว่าซูเจ๋อช้าไปแม้แต่ก้าวเดียว เกรงว่าเธอคงจะถูกคนพวกนั้นเห็นเข้าเป็นแน่แท้

คนกลุ่มนั้นพากันเดินมาทางนี้ เงาของคนเหล่านั้นผ่านช่องของประตูลานทีละคน

ซูเจ๋อกำลังสังเกตความเคลื่อนไหวของด้านนอก ใบหน้าของเฉินเสียนใกล้กลับใบหน้าของเขาเป็นอย่างมาก

ถึงแม้ว่าคนกลุ่มนั้นจะอยู่เพียงแค่ด้านนอกเท่านั้น แต่เฉินเสียนกลับรู้สึกว่าอยู่ในอ้อมแขนของเขาแบบนี้ รู้สึกปลอดภัยเหลือเกิน

เวลานั้นเอง หญิงสาวเจ้าของบ้านที่ได้ยินเสียงดังมาจากลานสวน จึงได้ออกมาดู

นึกไม่ถึงเลยว่าจะเจอคนแปลกหน้าสองคนอยู่ในบ้านของตัวเอง

ความรู้สึกแบบนี้......ทั้งๆ ที่อยากให้เขารับรู้มาก พวกเขาไม่สามารถอยู่ด้วยกันทุกวันคืนเหมือนเช่นตอนอยู่ที่นอกเมืองนั่น สำหรับพวกเขาแล้วเวลาเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุด แล้วทำไมเธอต้องทนอยู่แบบนี้ ต้องเก็บงำต้องซ่อนมันอยู่แบบนี้ด้วยล่ะ?

เฉินเสียนที่แนบกับประตู จ้องมองซูเจ๋อเงียบๆ ฟังเสียงที่ร้องพรรณนาโหยหาในใจ ท้ายที่สุดเธอก็ตัดสินใจทำตามเสียงของตัวเอง ได้ยินตัวเองพูดกับซูเจ๋อโดยทันทีว่า : "ข้าคิดถึงท่าน"

ซูเจ๋ออึ้งไปชั่วครู่

เมื่อได้บอกกับเขาแล้ว เฉินเสียนจึงรู้สึกว่าการพูดออกจากปากไม่ได้ยากอย่างที่คิด ก็เหมือนการเปิดช่องว่าง จากนั้นก็ตามมาด้วยคำพรรณนาคะนึงหาที่พรั่งพรูออกมาไม่หยุด

เธอยิ้มตาหยีให้เขา สูดลมหายใจเข้าด้วยอาการสั่นเทา จากนั้นก็พูดขึ้นด้วยเสียงที่สั่นระรัว : "ซูเจ๋อ ข้าคิดถึงท่านเหลือเกิน ท่านคงไม่รู้แน่ๆ ข้าคิดถึงแม้กระทั่งยามหลับฝัน"

นัยน์ตาของซูเจ๋อมืดสนิทลงในทันที

เขาก้มหน้าลงมา เฉียดกับปลายจมูกของเธอ ลมหายใจค่อยๆ พ่นลงมา อยู่ใกล้เธอเพียงชั่วอึดใจ ริมฝีปากของเขาประทับลงบนริมฝีปากของเธอ

เฉินเสียนวางมือลงบนไหล่ของเขา เธอกัดริมฝีปากของเขาเบาๆ พูดขึ้นระหว่างใบหูและขมับของเขาด้วยน้ำเสียงอู้อี้ : "ข้าบอกตัวเองเสมอ ขอเพียงแค่ได้เห็นหน้าท่าน ถึงแม้จะได้เห็นแค่เดี๋ยวเดียวก็ยังดี แต่ข้ากลับโลภมาก เมื่อได้เห็นหน้าท่านแล้ว ก็อยากที่จะได้ยินเสียงท่าน อยากโอบกอดท่าน และอยากจะจูบท่าน......"

เธอหัวเราะตัวเองเบาๆ : "ข้าโกหกตัวเองเสมอว่าแค่นี้ก็เพียงพอแล้ว แต่ว่ามีเพียงข้าที่รู้ตัวเองดีที่สุด แค่มองท่าน มันไม่เคยพอจริงๆ

ท่านไม่เคยรู้ วันนั้นที่ข้ายืนอยู่นอกประตู ต้องใช้ความกล้าและความอดทนแค่ไหนเพื่อจะยับยั้งช่างใจควบคุมขาทั้งคู่ของข้า เพื่อไม่ให้เดินเข้าไปหาท่าน......ได้ยินเสียงท่านพูดคุย ได้ยินเสียงท่านไอ ข้าก็รู้สึกทรมานไปทั้งตัว

แต่ว่าตอนนี้ กว่าที่จะขโมยเวลามาได้ ข้าสามารถมองเห็นท่าน และแค่ยื่นมือออกไปก็สามารถสัมผัสโดนตัวท่าน เวลาที่มีค่าเช่นนี้ข้าไม่อาจจะให้สูญเปล่าโดยไร้ประโยชน์ ข้าคิดถึงท่านก็ควรจะบอกท่าน อยากจะจูบท่านก็ควรจะบอกท่าน ข้าไม่อยากจะสุขุมและเข้มขรึม......."

คำพูดที่เหลือ ก็ถูกซูเจ๋อกลืนลงคอจนหมด

เขาเกรี้ยวกราดดุจหมาป่า อ้าปากของเธอแล้วทะลวงเข้ามาอย่างดุเดือด ชอนไชไปทั่ว

เขาจูบอย่างลึกซึ้ง ราวกับว่าจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว ลิ้นเรียวเล็กของเฉินเสียนถูกเขาดูดดื่มจนชา เธอเองก็ตอบกลับอย่างนัวเนียและเร่าร้อนด้วยเช่นกัน