ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 15

แม่ฝู้ออกคำสั่งว่า "อย่าเล่นหนักเกินไป ไม่อย่างนั้น ถูกฝู้อวี้สิงรู้เข้า แกก็จะไม่เหลืออะไรสักอย่าง!"

"รู้แล้วครับ"

...

ทั้งหมดที่แม่ฝู้และฝู้เฉิงหยุนวางแผนกันในคฤหาสน์ใหญ่ตระกูลฝู้ เซี่ยเชียนเกอและฝู้อวี้สิงต่างก็ไม่รู้ เพราะว่าหลังจากที่เซี่ยเชียนเกอฝังเข็มให้ฝู้อวี้สิงเสร็จแล้ว ก็ไปฝึกทำอาหารอยู่กับพ่อครัวของฝู้อวี้สิงในห้องครัว

ชาติก่อน เธอไม่เคยเข้าครัวเลย เพราะว่าเธอเป็นองค์หญิงที่สูงส่ง เสด็จพ่อเสด็จแม่และเสด็จพี่ของเธอ ล้วนไม่อนุญาตให้เธอเข้าครัว แต่ว่าในชาตินี้ เธอเป็นภรรยาของแม่ทัพฝู้ ดังนั้นเธอควรจะทำทุกอย่างให้กับสามีของตัวเองตามหน้าที่ของภรรยา

เผชิญหน้ากับสิ่งของที่มีความทันสมัยมากเกินไป เซี่ยเชียนเกอจึงฝึกฝนได้ช้า แต่ว่า เธอค่อยๆฝึกฝนไปก็สามารถทำเป็นได้

เวลาหนึ่งทุ่ม

เซี่ยเชียนเกอนำเอาอาหารที่ตัวเองทำเสร็จแล้ว ไปวางไว้เหมือนกับพ่อบ้าน จากนั้นก็นั่งลงที่ข้างกายของฝู้อวี้สิง ใช้สายตาที่คาดหวังมองดูเขา "คุณลองชิมดูสิ"

ฝู้อวี้สิงหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบหมูชิ้นหนึ่งมาชิม เค็มมาก และเหมือนว่าจะมีกลิ่นไหม้อยู่ด้วย แต่ว่าฝู้อวี้สิงก็ยังกินเข้าไป "อร่อย"

เซี่ยเชียนเกอได้ยินฝู้อวี้สิงพูดอย่างนี้แล้ว เธอก็คีบหมูให้ฝู้อวี้สิงอีกชิ้นหนึ่งไปไว้ในถ้วยของฝู้อวี้สิง "ในเมื่ออร่อย อย่างนั้นต่อไปฉันจะทำให้คุณกินทุกวันเลย"

เย่หยิ่ง "..."

คุณนายนี่ตาไม่คมจริงๆ!

เธอดูไม่ออกหรือยังไงว่าอาหารที่เธอทำกับอาหารสยองไม่มีความแตกต่างอะไรกันเลย?

ลำบากท่านเก้าที่สามารถกินเข้าไปแล้วล่ะ

ฝู้อวี้สิงพยักหน้า "โอเค"

เย่หยิ่ง "..."

ท่านเก้า คุณอยากรีบไปตายงั้นหรอครับ?

หลังมื้ออาหาร

ฝู้อวี้สิงนิ่งไป แล้วเซี่ยเชียนเกอก็เอาลูกท้อในมือของตัวเองป้อนเข้าในปากของฝู้อวี้สิง ถึงแม้ฝู้อวี้สิงจะรังเกียจมาก แต่เขาก็ยังกัดคำหนึ่ง เซี่ยเชียนเกอถามว่า "หวานมากใช่มั้ยละ?"

"อือ"

เงียบสักครู่แล้วฝู้อวี้สิงก็พูดเพิ่มเติมอย่างเย่อหยิ่งว่า "แต่ก็ยังสกปรกมาก"

เซี่ยเชียนเกอ "..."

"อย่างนั้นเดี๋ยวฉันเด็ดเยอะหน่อยแล้วเอากลับไปล้างให้คุณกิน"

"อือ"

เซี่ยเชียนเกอเข็นฝู้อวี้สิงเดินในสวนผลไม้และชิมผลไม้ต่างๆ มีผลไม้มากมายที่ไม่ใช่ของฤดูกาลนี้ แต่ว่ากลับออกผลได้อย่างสวยงามในสวนผลไม้ของฝู้อวี้สิง ดูแล้ว สวนผลไม้นี้ฝู้อวี้สิงจะใส่ใจดูแลเป็นอย่างมาก

เซี่ยเชียนเกออยู่ในสวนผลไม้เด็ดผลไม้ทุกชนิดอย่างละนิดหน่อย เธอนำทั้งหมดวางไว้ในอ้อมแขนของฝู้อวี้สิง สำหรับฝู้อวี้สิงที่มีภาวะโฟเบียแล้วตอนนี้เขาควรจะโมโห แต่ว่า ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เมื่อได้ยินเสียงที่เซี่ยเชียนเกอพูดอยู่ข้างกายตัวเองแล้ว เขาไม่รู้สึกโกรธเลยสักนิด เพราะว่า...