ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 25

"ฉันรู้แล้ว ฉันจะคิดวิธีช่วยเสี่ยวหานแน่นอน ตอนนี้ เธอไปซื้อโทรศัพท์มาให้ฉันเครื่องหนึ่งก่อน"

"ได้ ฉันจะไปเดี๋ยวนี้ ไปเดี๋ยวนี้แหละ"

เมื่อเซี่ยเวยฟื้นขึ้นมา แม่เซี่ยก็มีที่พึ่งทางใจแล้ว ตอนนี้เพียงแค่สามารถนำตัวเซี่ยหานออกมาจากสถานีตำรวจได้ ให้เธอทำอะไร เธอก็ยินยอมทั้งนั้น

...

พระจันทร์ในคืนนี้กลมกว่าปกติ

ท้องฟ้าเต็มไปด้วยดวงดาว หลังจากที่เซี่ยเชียนเกอและฝู้อวี้สิงทานมื้อเย็นเสร็จแล้วก็ขึ้นมาที่ระเบียง มองดูดวงดาวที่เต็มท้องฟ้า แน่นอนว่าฝู้อวี้สิงมองไม่เห็น

เซี่ยเชียนเกอเป็นคนพูดบอกเล่าให้เขาฟัง

เซี่ยเชียนเกอวางหัวลงบนตักของฝู้อวี้สิง สัมผัสรับความอบอุ่นของเขา

เมื่อหนึ่งพันปีก่อน เธอเองก็เคยดูดาวด้วยกันกับแม่ทัพฝู้ครั้งหนึ่งเช่นกัน วันนั้นเป็นวันคล้ายวันประสูติของเธอ ศัตรูล้อมรอบค่ายประจำการของพวกเธอที่ภายนอกหนึ่งร้อยเมตร เธอและแม่ทัพฝู้ต่างก็ไม่รู้ว่า พวกเธอจะสามารถรอดพ้นมีชีวิตออกจากสงครามครั้งนี้ได้หรือไม่

ดังนั้น คำขอพรวันเกิดของเธอคือดูดวงดาวสักครั้ง

น่าเสียดายที่ก้อนเมฆปกคลุมหนาอยู่เต็มท้องฟ้า ไม่เห็นดาวเลยสักนิด แต่แม่ทัพฝู้แอบออกจากค่ายโดยพลการเพื่อไปจับหิ่งห้อยมากมายกลับมาเพื่อเธอ ในคืนนั้น พวกเธออยู่ด้วยกัน มองดูดวงดาวทั้งคืน

นั่นคือดวงดาวที่สวยที่สุดที่เธอเคยเห็น และก็เป็นเรื่องราวที่เธอไม่สามารถลืมได้ หลังจากนั้นหนึ่งพันปี เกิดใหม่อีกครั้ง ทุกอย่างยังเหมือนเดิมเพียงแต่คนต่างออกไป แม่ทัพฝู้ของเธอจำเธอไม่ได้แล้ว

เซี่ยเชียนเกอดวงตาแดงก่ำ กุมมือของฝู้อวี้สิงไว้แน่น

ไม่ว่าตอนนี้คุณจะเป็นใคร ไม่ว่าคุณจะจำเรื่องราวที่ผ่านมาระหว่างฉันกับคุณได้หรือไม่ เพียงแค่คุณยังเป็นคุณ ฉันก็จะเป็นเหมือนดั่งพันปีก่อนที่ไม่ทอดทิ้งจากคุณไปไหน

ถึงแม้ฝู้อวี้สิงจะมองไม่เห็น แต่เขาก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเศร้าโศกของเซี่ยเชียนเกอ เธอจับมือของเขาไว้ แต่กำลังคิดถึงใคร?

ฝู้อวี้สิงไม่เคยชอบที่จะเป็นตัวสำรองของใคร ถ้าหากว่าเซี่ยเชียนเกอมีคนที่ชอบอยู่จริงๆ เขาก็จะไม่บังคับให้เธออยู่ข้างกายเขา

ยังไงซะ เธอก็ไม่ใช่เซี่ยหานที่แท้จริง

ฝู้อวี้สิงดึงมือของตัวเองออกจากมือของเซี่ยเชียนเกอด้วยความเย็นชา เขาเข็นรถเข็นกลับเข้าห้องนอนโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เซี่ยเชียนเกอ "..."

ทำไมฝู้อวี้สิงถึงโกรธอีกแล้วล่ะ?

เซี่ยเชียนเกอนั่งอยู่ด้านข้าง ตั้งสติอยู่นาน ถึงได้ลุกขึ้นยืนกลับเข้าในห้องนอน เธอหยิบเม็ดยาหนึ่งเม็ดออกมาจากลิ้นชักแล้วยื่นให้กับฝู้อวี้สิง "ฝู้อวี้สิง แกต้องกินยาแล้วนะ"

ฝู้อวี้สิงรับมา ไม่ให้โอกาสเซี่ยเชียนเกอป้อนตัวเอง เขาเอาเข้าปากแล้วกลืนลงไปทันที "หลังจากนี้หนึ่งเดือน ไม่ว่าดวงตาหรือขาของผมจะดีขึ้นหรือไม่ ผมก็จะปล่อยเธอไป"

เซี่ยเชียนเกอถามอย่างไม่ค่อยมั่นใจว่า "คุณกำลังไล่ฉันอยู่งั้นหรอ?"

"เธอไม่ใช่คนของที่แห่งนี้"

ใช่แล้ว เธอไม่ใช่คนของที่แห่งนี้จริงๆ แต่ว่าฝู้อวี้สิงอยู่ที่นี่ แล้วเธอจะทิ้งเขาไว้ไม่สนใจได้ยังไงกัน?

อีกอย่างจากที่เธอดูแล้ว ขอแค่เป็นสถานที่ที่ฝู้อวี้สิงอยู่ ที่นั่นก็คือบ้านของเธอ ดังนั้น เธอไม่มีทางไปแน่นอน

"ฉันไม่มีทางไปหรอก"

น้ำเสียงมั่นใจมาก

กลัวว่าฝู้อวี้สิงจะไล่ตัวเองอีก เซี่ยเชียนเกอจึงได้นำเอาทะเบียนสมรสของในโลกยุคสมัยนี้ออกมา "ฉันแต่งงานกับคุณแล้ว ฉันเป็นภรรยาของแก ถ้าหากว่าภรรยาไม่ได้ทำอะไรผิด คุณก็ห้ามหย่ากับฉัน ดังนั้นฝู้อวี้สิง ฉันไม่มีทางไปหรอกนะ"

ภรรยา?

เธอใช่หรอ?

ในทะเบียนสมรสของเขา ในช่องของชื่อภรรยาเขา คือเซี่ยหาน ไม่ใช่เซี่ยเชียนเกอ

เธอยังคิดอยากจะหลอกเขาไปจนถึงเมื่อไหร่?

ทั้งๆที่คนที่เธอรักภายในใจไม่ใช่เขา!

ดวงตาว่างเปล่าของฝู้อวี้สิงปิดตาลง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่อยากพูดคุยเรื่องนี้กับเซี่ยเชียนเกอต่อไป

และเซี่ยเชียนเกอเองก็ไม่อยากพูดคุยเรื่องนี้กับฝู้อวี้สิงเช่นกัน

ยังไงซะ เธอก็ไม่มีทางไปหรอก

ฝู้อวี้สิงมองดูเซี่ยเชียนเกอที่สะอื้นร้องไห้อยู่ในอ้อมอกของตัวเอง เขาพูดอย่างรำคาญว่า "ผมเกลียดน้ำตาของผู้หญิงที่สุด เพราะยังไงซะน้ำตาก็เป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุดในโลกใบนี้"

เซี่ยเชียนเกอพยักหน้าเห็นด้วย "ใช่ น้ำตาเป็นสิ่งที่ไร้ประโยชน์ที่สุดในโลกนี้ ดังนั้น ฉันจะไม่มีทางร้องไห้ต่อหน้าศัตรูของฉันเด็ดขาด ฉันจะร้องไห้เฉพาะในอ้อมกอดของผู้ชายที่ฉันชอบเท่านั้น เพราะว่า คุณเคยพูดว่าฉันสามารถแสดงอารมณ์ทุกอย่างต่อหน้าคุณได้ตามความต้องการ แต่ถ้าหากว่าคุณในตอนนี้ไม่ชอบแล้ว ฉันไม่ร้องไห้ก็ได้"

เขาเคยพูดคำพูดนี้กับเซี่ยเชียนเกอเมื่อไหร่กัน?

อุบัติเหตุเมื่อสามปีก่อน ทำให้เขาเสียดวงตาและสองขาไปเท่านั้น ความทรงจำของเขายังมีอยู่ทั้งหมด ดังนั้น เซี่ยเชียนเกอเห็นเขาเป็นตัวสำรองของผู้ชายคนอื่นจริงๆอย่างนั้นหรอ?

ผู้หญิงที่สมควรตายคนนี้

เขาไม่ควรมีความคาดหวังต่อเธอจริงๆ

ฝู้อวี้สิงผลักเซี่ยเชียนเกอทิ้ง แล้วก็นอนหลับ

เซี่ยเชียนเกอ "..."

ฝู้อวี้สิงคนนี้ทำไมนิสัยเหมือนกันกับแม่ทัพฝู้เมื่อหนึ่งพันปีก่อนที่อารมณ์แปรปรวนเช่นนี้? แต่หากคิดดูดีๆ พวกเขาสองคนเป็นคนเดียวกัน นิสัยคล้ายกันก็เป็นเรื่องปกติ

เมื่อเซี่ยเชียนเกอคิดได้แล้วเธอก็นอนลงที่ข้างกายของฝู้อวี้สิง จากนั้นก็ยื่นแขนออกไปกอดฝู้อวี้สิงไว้ มีหลายครั้งที่ฝู้อวี้สิงอยากจะผลักเซี่ยเชียนเกอทิ้ง แต่เซี่ยเชียเกอทำตัวเหมือนปลาหมึกที่เกาะฝู้อวี้สิงไว้อย่างแน่นหนา สุดท้าย ฝู้อวี้สิงเห็นถึงความหน้าด้านของเซี่ยเชียนเกอแล้ว เขาจึงยกเลิกความพยายาม

วันถัดมา

เซี่ยเชียนเกอถูกเสียงกริ่งที่เสียงดังทำให้ตื่นขึ้น เธอมองหาฝู้อวี้สิงที่ตื่นนอนออกจากห้องนอนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้ เซี่ยเชียนเกอหยิบโทรศัพท์ที่ด้านข้างขึ้นมารับสาย "ฮัลโหล"

เซี่ยเวยเปลี่ยนเบอร์โทรใหม่ ดังนั้นเซี่ยเชียนเกอจึงไม่รู้ว่าคนที่โทรมาคือเซี่ยเวย "เชียนเกอ พ่อเอง"

พ่อ?

เซี่ยเชียนเกอได้สติขึ้นมา เธอใช้น้ำเสียงที่จงใจทำให้คนโมโหพูดว่า "ขอโทษด้วยนะ ของแบบนี้ ฉันไม่เคยมีมาก่อน ตอนนี้ไม่มี อนาคตก็ยิ่งไม่มี"

"แก!"

แม่เซี่ยเห็นว่าเซี่ยเวยอารมณ์เสียเพราะเซี่ยเชียนเกอ เธอจึงรีบส่งสายตาให้เขา เซี่ยเวยสงบสติอารมณ์แล้วพูดต่อว่า "เชียนเกอ ฉันรู้ว่าการตายของแม่แก มันกระทบจิตใจอย่างรุนแรงมากสำหรับแก แต่แกต้องเชื่อพ่อว่าการตายของแม่แก ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับฉันจริงๆ ฉันช่วยเธอสืบมาแล้ว แม่ของแกฆ่าตัวตายเอง ดังนั้น แกไม่ควรโกรธใครคนอื่นเพราะการตายของแม่แก รวมทั้งฉัน และเสี่ยวหานด้วย ในเมื่อตอนนี้แกรู้ความจริงการตายของแม่แกแล้ว ก็รีบไปสถานีตำรวจแล้วปล่อยตัวเสี่ยวหานออกมาซะ ไม่ว่ายังไง เสี่ยวหานก็เป็นพี่สาวของแกนะ"

เซี่ยเชียนเกอพูดออกไปว่า "ถ้า..."