ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 26

"ถ้าหากว่าฉันมีพี่สาวที่ไร้ยางอายอย่างเซี่ยหาน ฉันว่าฉันไปตายซะยังจะดีกว่า!"

ครั้งนี้เปลี่ยนเป็นแม่เซี่ยที่โมโห "เซี่ยเชียนเกอ ยัยสารเลวไร้ยางอาย ฉันว่าคนที่ไร้ยางอายที่แท้จริงเป็นแกกับแม่ของแกที่ตายไปแล้ว ฉันขอเตือนแกไว้นะ ถ้าหากว่าแกไม่ช่วยเสี่ยวหานของฉันออกมาจากสถานีตำรวจ ฉันไม่จบกับแกแน่"

เซี่ยเวย "..."

เมียเขาบอกให้เขาอย่าโมโหไม่ใช่หรือไง? ทำไมตอนนี้เธออารมณ์ร้อนมากยิ่งกว่าเขาซะอีก? สถานการณ์อย่างตอนนี้ ถ้าทำให้เซี่ยเชียนเกอโมโหแล้วก็ไม่มีข้อดีอะไรสำหรับพวกเขาเลยสักนิด

"เชียนเกอ คำพูดของคุณน้าแกเมื่อกี้ไม่ใช่อย่างที่แกคิดนะ เอาแบบนี้ดีกว่ามั้ย เรื่องบางอย่างพูดในสายโทรศัพท์ยังไงก็ไม่เข้าใจ พวกเรามาเจอกันสักหน่อย แล้วคุยกันต่อหน้ามั้ย? ถ้าหากว่าแกมีอะไรที่อยากได้มาชดเชยก็บอกพ่อ ถ้าพ่อสามารถตอบตกลงกับแกได้ ฉันจะตกลงให้อย่างแน่นอน"

แม้ว่าเธอจะไม่ใช่ตัวเจ้าของร่างเดิม แต่ทุกสิ่งที่ตระกูลเซี่ยเคยทำกับเจ้าของร่างเดิมและแม่ของเธอ เธอก็จะให้เซี่ยเวยพวกมันชดใช้มาให้หมด

ในเมื่อเซี่ยเวยอยากจะเจอเธอมากขนาดนี้ อย่างนั้นแล้วเธอก็จะไปพบกับเขา

"ได้ เรามาเจอกัน"

...

หลังมื้ออาหารเช้า เซี่ยเชียนเกอบอกกับฝู้อวี้สิงไว้ว่าเดี๋ยวเซี่ยเวยและแม่เซี่ยจะมาหาเธอที่คฤหาสน์ ฝู้อวี้สิงไม่ได้พูดอะไร หลังทานมื้อเช้าเสร็จ เขาก็ไปเคลียร์เอกสารในห้องหนังสือพร้อมกับเย่หยิ่งแล้ว

เวลาเก้าโมงตรง

เซี่ยเวยมาถึงคฤหาสน์ของฝู้อวี้สิงภายใต้การพยุงของแม่เซี่ย

เดิมทีควรจะเป็นเซี่ยเชียนเกอที่ไปพบเซี่ยเวยที่โรงพยาบาล แต่เซี่ยเชียนเกอไม่ยินยอมที่จะเสียเวลาไปพบสารเลวอย่างเซี่ยเวย ดังนั้น เธอจึงให้คู่สามีภรรยาเซี่ยเวยมาพบเธอที่คฤหาสน์

เซี่ยเชียนเกอนั่งอยู่บนโซฟา นั่งไขว้ขา

ในมือของเธอถือชาไว้แก้วหนึ่ง แววตาดุดันเหลือบมองเซี่ยเวยและแม่เซี่ยที่ยืนอยู่ เซี่ยเชียนเกอออกคำสั่งกับพ่อบ้านว่า "พ่อบ้านคะ หาที่นั่งให้แขกค่ะ"

เซี่ยเวยพูดอย่างเกรงใจว่า "ลูกสาว ไม่ต้องลำบากหรอก ฉันกับแม่แกนั่งที่โซฟาก็ได้แล้วล่ะ"

"โซฟาตัวนี้ฝู้อวี้สิงของฉันชอบมากที่สุด ดังนั้น ถ้าหากว่าให้สิ่งสกปรกอย่างพวกคุณสองคนนั่ง แล้วต่อไปฝู้อวี้สิงของเราจะนั่งได้ยังไงล่ะ?"

คำว่าสิ่งสกปรก ทำเอาทุกคนที่อยู่ในเหตุการณ์อึ้งไปเล็กน้อย

เซี่ยเวยและแม่เซี่ยคิดว่า อย่างน้อยอยู่ที่บ้านตระกูลฝู้แล้วเซี่ยเชียนเกอก็จะแสดงเป็นพ่อแม่ลูกกับพวกเขาสักหน่อย แต่ใครจะคาดคิดว่าเซี่ยเชียนเกอจะด่าเธอและเซี่ยเวยว่าสิ่งสกปรกต่อหน้าคนมากมายเช่นนี้

มีลูกสาวที่ไหนทำตัวแบบนี้กับพ่อแม่กัน?

ยัยสารเลวเซี่ยเชียนเกอ คงจะไม่ได้คิดเปิดเผยตัวตนต่อหน้าคนมากมายขนาดนี้หรอกใช่มั้ย? ตอนนี้แม่ของเซี่ยเชียนเกอตายแล้ว ถ้าหากว่าเธอไปจากฝู้อวี้สิงอีก จะต้องถูกพวกเขาจัดการอย่างหนักแน่นอน ดังนั้น ถ้าหากว่าเธอเปิดเผยตัวตน สำหรับตัวเธอเองแล้ว ไม่มีข้อดีอะไรเลยสักนิดไม่ใช่หรือยังไง?

แต่ถ้าหากว่าเธอไม่เปิดเผยตัวตน แล้วทำไมเธอถึงทำท่าทางกิริยาแบบนี้กับพวกเธอละ? เซี่ยเวยและแม่เซี่ยเดาใจเซี่ยเชียนเกอไม่ออกเลยสักนิดว่ากำลังคิดอะไรอยู่

แม่เซี่ยถามเซี่ยเชียนเกอด้วยสีหน้าเสแสร้งยิ้มแย้มว่า "ลูกสาว แกดูแกสิ ฉันกับพ่อของแกร่างกายสะอาดกันนะ แกพูดว่าฉันกับพ่อแกเป็นสิ่งสกปรกได้ยังไงกัน? อีกอย่างนะ อวี้สิงขาพิการ นั่งอยู่บนรถเข็นตลอด ไม่ค่อยได้นั่งโซฟาสักเท่าไหร่ ฉันกับพ่อแกนั่งไม่นานคงจะไม่เป็นอะไรหรอกมั้ง?"

แม่เซี่ยเพิ่งมาก็ท้าทายขีดจำกัดของเธอเลยงั้นหรอ?

มือของแม่เซี่ยหยิกขาของเซี่ยเวยอย่างแรง เซี่ยเวยเจ็บจนหน้าบิดเบี้ยว "ลูกสาว ไม่ว่ายังไงนี่ก็เป็นแม่แกนะ แกให้เธอคุกเข่าให้กับลูกเขย แกจะถูกฟ้าผ่าใส่นะ ดังนั้น แกเชื่อฟังพ่อ เรื่องนี้ ปล่อยผ่านแค่นี้เถอะนะ?"

"ปล่อยผ่าน?" เซี่ยเชียนเกอพยักหน้า "ปล่อยผ่านได้ คุณช่วยเธอคุกเข่าลง ฉันเองก็ให้อภัยเธอได้เหมือนกัน"

เซี่ยเวย "..."

"ลูกสาว แกอย่ามากเกินไปนะ!"

เสียงดัง "ปัง" เซี่ยเชียนเกอวางแก้วในมือของตัวเองลงบนโต๊ะอย่างแรง "ฉันมากเกินไปยังไงแล้วมันจะมากเกินไปกว่าพวกคุณมั้ยละ?"

เซี่ยเวยถูกเซี่ยเชียยนเกอจ้องใส่แบบนี้ เขาเริ่มกระวนกระวายแล้ว "ลูกสาว แก คำพูดของแกหมายความว่ายังไง?"

เซี่ยเชียนเกอจับแก้วน้ำชาในมือตัวเองแน่น เสียงดังเพล้ง แล้วมันก็ถูกเซี่ยเชียนเกอบีบจนแตกละเอียด เธอถามด้วยสีหน้าถากถางว่า "ใครเป็นลูกสาวคุณ? เซี่ยเวย ฉันเคยบอกแล้วว่าฉันเซี่ยเชียนเกอเกิดมาก็ไม่เคยมีพ่อ!ส่วนแม่ที่ฉันมีอยู่เพียงคนเดียว ก็ถูกคุณและยัยสารเลวข้างกายคุณทำให้ตายไปเมื่อไม่นานมานี้ไม่ใช่หรือไงกัน? ถ้าไม่ใช่เพราะว่าฉันหาหลักฐานมาพิสูจน์ไม่ได้ว่าเป็นพวกคุณสองคนที่ทำแม่ของฉันตาย คุณคิดว่า ตอนนี้พวกคุณสองคนจะยังได้ยืนตรงหน้าฉันอย่างปกติสุข แล้วยังมาเสแสร้งแสดงละครพ่อแม่ลูกรักกันอีกอย่างนั้นหรอ? "

"เซี่ยเวย แล้วยังมียัยสารเลวข้างกายคุณคนนี้ด้วย คนอย่างเซี่ยเชียนเกอ วันนี้ขอบอกกับพวกคุณอย่างเป็นทางการว่าทุกวันหลังจากวันนี้เป็นต้นไป ฉันจะแก้แค้นพวกคุณอย่างเต็มที่ ฉันจะทำให้พวกคุณสูญเสียทุกอย่างไป และจะยิ่งทำให้พวกคุณเสียใจที่ทำแบบนี้กับฉัน ขณะเดียวกัน ฉันเองก็จะให้คนใช้ทั้งหมดในคฤหาสน์หลังนี้จำไว้ว่า ฉันชื่อเซี่ยเชียนเกอ ไม่ใช่เซี่ยหาน และภรรยาของฝู้อวี้สิง เป็นได้แค่เซี่ยเชียนเกอคนเดียวตลอดไปเท่านั้น ถ้าหากว่าใครกล้าแย่งฝู้อวี้สิงกับฉัน หรือใครกล้าแอบทำร้ายฝู้อวี้สิงลับหลังฉัน อย่างนั้นแล้วฉันจะใช้วิธีกว่าหมื่นวิธีทำให้พวกนายเสียใจที่เป็นศัตรูกับเซี่ยเชียนเกอคนนี้!"

"ตอนนี้ ตอบฉันมาซะว่าพวกนายเข้าใจกันหรือยัง?"

คนใช้และพ่อบ้าน รวมทั้งเซี่ยเวยและแม่เซี่ย ต่างก็ถูกกดดันด้วยบรรยากาศอันทรงพลังของเซี่ยเชียนเกอ พวกเขารู้สึกว่า ตัวเองหายใจกันไม่ออกเลย

เซี่ย...เซี่ยเชียนเกอคนนี้ทำถึงได้กลายมาน่ากลัวแบบนี้?