ข้ามมิติมาหารัก นิยาย บท 30

เซี่ยเชียนเกอพูดอย่างล้อเลียนว่า "นอกจากเสียงหมาเห่าที่ฉันได้ยินแล้ว ก็ไม่ได้ยินอย่างอื่นอีกเลย"

"เสียงหมาเห่า?"

ฉินเยว่จ้องเซี่ยเชียนเกออย่างโมโห "เซี่ยเชียนเกอ เธออยากตายหรอ? เธอกล้าพูดว่าคำพูดของฉันเหมือนเสียงหมาเห่า? ฉันไม่สั่งสอนเธอแค่ไม่กี่วันเองเธอก็ลืมฐานะตัวตนของเธอไปแล้วใช่มั้ยห๊ะ?"

ฉินเยว่พูดไปด้วย แล้วก็ใช้นิ้วจิ้มใส่หน้าอกของเซี่ยเชียนเกอไปด้วย เซี่ยเชียนเกอยืนอยู่อย่างเย็นชา ไม่ว่าฉินเยว่จะจิ้มเธอยังไง เธอก็ไม่ยอมถอยหลังเลยสักก้าว

อีกอย่างสายตาของเธอที่มองหล่อนเองก็น่ากลัวมาก

เซี่ยเชียนเกอเห็นว่าฉินเยว่เลิกจิ้มหน้าอกของตัวเองแล้วเธอก็พูดอย่างเย็นชาว่า "จิ้มพอแล้วหรอ?"

ฉินเยว่ตกใจต่อสายตาที่เยือกเย็นของเซี่ยเชียนเกอจนเซถอยหลังไปสองก้าว เธอพูดอย่างไม่มีความมั่นใจว่า "เซี่ยเชียนเกอ ถ้าหากว่าเธอยังใช้สายตาแบบนี้จ้องฉันอีก เธอเชื่อมั้ยว่าฉันจะให้คนควักลูกตาของเธอออกมาซะ?"

มุมปากของเซี่ยเชียนเกอยกยิ้มดูถูก "เธอไม่มีความสามารถนี้ แต่ว่า..."

เซี่ยเชียนเกอจ้องฉินเยว่ที่อยู่ตรงหน้าของเธอ "ก่อนที่เธอจะให้คนมาควักลูกตาของฉัน ฉันว่า ฉันต้องทำการตอบสนองต่อการที่เธอจิ้มฉันเมื่อกี้สักหน่อย"

เซี่ยเชียนเกอเข้าไปใกล้ฉินเยว่ทีละก้าว เซี่ยเชียนเกอเข้าใกล้หนึ่งก้าว ภายในใจของฉินเยว่ก็ยิ่งตื่นตระหนกมากขึ้น เธอจับแขนของนักศึกษาหญิงข้างกายของตัวเองไว้ "เซี่ยเชียนเกอ เธอหยุดอยู่ตรงนั้นห้ามขยับนะ!ถ้าหากว่าเธอยังกล้าเข้าใกล้ฉัน ฉันก็จะไม่เกรงใจเธอแล้วนะ"

เซี่ยเชียนเกอบิดคอของตัวเอง จากนั้นก็ขยับนิ้วมือของตัวเอง

แล้วจากนั้น ก็เห็นเพียงเซี่ยเชียนเกอที่เข้ามาใกล้ตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้จับคอเสื้อของฉินเยว่ไว้ "พูดคำพูดเมื่อกี้ที่เธอพูดออกมาอีกรอบสิ?"

ฉินเยว่ถูกเซี่ยเชียนเกอทำให้กลัวจนกลืนน้ำลาย "เซี่ยเชียนเกอ ถ้าหากว่าเธอกล้าทำร้ายฉัน เดี๋ยวเธอต้องถูกไล่ออกแน่นอน"

"ถ้าหากว่ามหาวิทยาลัยแห่งนี้ไม่มีความยุติธรรม อย่างนั้นแล้วฉันไม่อยู่ก็ไม่เป็นไร ยังไงซะ เมื่อก่อนเธอกับผู้หญิงพวกนี้ก็รังแกฉันมานานหลายปี เธอยังไม่ถูกไล่ออกเลย แล้วผู้อำนวยการของมหาวิทยาลัยนี้มีสิทธิ์อะไรจะมาไล่ฉันออก?"

ฉินเยว่ถูกเซี่ยเชียนเกอจับคอเสื้อไว้แน่น "เซี่ยเชียนเกอ เธอก็เป็นแค่คนธรรมดา เธอจะเหมือนกับฉันได้ยังไง? ฉันเป็นถึงลูกสาวของกรรมการของสภาเชียวนะ!"

"แล้วยังไง? ถึงแม้จะเป็นพระเจ้าเทวดา แต่ถ้ากล้ารังแกฉัน ฉันก็จะตีเหมือนกัน ยิ่งไปกว่านั้นแล้ว เธอเป็นคนลงมือกับฉันก่อนไม่ใช่งั้นหรอ? ฉันก็แค่ป้องกันตัวเอง ผิดหรอ?"

ป้องกันตัวเอง?

ฉินเยว่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว เซี่ยเชียนเกอก็โยนฉินเยว่ทิ้งอย่างกับขยะ จากนั้นก็ยกเท้าขึ้น แล้วก็เตะฉินเยว่กระเด็น

"อัก..."

ฉินเยว่กระอักเลือดออกมาแล้วจากนั้นก็หล่นลงพื้นอย่างน่าอนาถที่สุด

เซี่ยเชียนเกอถือกระเป๋าไว้ จากนั้นก็จัดระเบียบเสื้อผ้าของตัวเองอย่างเกเร นักศึกษาที่เดินผ่านไปมามองดูเซี่ยเชียนเกอที่จู่ๆก็เปลี่ยนไป แล้วหยิบเอาโทรศัพท์ออกมาถ่ายรัวๆ เซี่ยเชียนเกอเกลียดการถูกคนอื่นแอบถ่ายมากที่สุด สายตาเยือกเย็นของเธอกวาดมองนักศึกษาพวกนั้นที่กำลังแอบถ่ายเธออยู่ พวกนักศึกษาที่ถูกเซี่ยเชียนเกอจ้องมองต่างก็ตกใจจนโทรศัพท์ตก

ฉินเยว่ลุกขึ้นจากพื้นอย่างเจ็บปวด ในแววตาของเธอเต็มไปด้วยความอาฆาต

เธอออกคำสั่งกับนักศึกษาหญิงด้านข้างว่า "ไปจับมันไว้ซะ ฉันจะเอาชีวิตของมัน"

"แค่กๆๆ..."

ริมฝีปากของฉินเยว่เต็มไปด้วยเลือด เซี่ยเชียนเกอมองดูนักศึกษาหญิงที่เชื่อฟังคำพูดของฉินเยว่กำลังเข้ามาใกล้ตัวเอง เธอสะพายกระเป๋าไว้ แล้วสะบัดเสื้อผ้าบนตัวของตัวเอง ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากของนักศึกษาหญิง แล้วร่างกายของนักศึกษาหญิงสี่ห้าคนก็ลอยกระเด็น

เซี่ยเชียนเกอเตะคนละที แล้วพวกนักศึกษาหญิงก็หล่นลงพื้นด้วยสภาพซ้อนกัน

"อึก..."

มีเสียงกระอักเลือดอีกครั้ง

ฉินเยว่เห็นว่าจู่ๆเซี่ยเชียนเกอก็เปลี่ยนมาแข็งแกร่งขนาดนี้ เธอกุมหน้าท้องของตัวเองไว้ แล้วมองเห็นสายตาของเซี่ยเชียนเกอจ้องมาที่ตัวเอง ฉินเยว่จึงตกใจกลัววิ่งหนีไป

เซี่ยเชียนเกอส่งเสียงสบถอย่างรังเกียจ เธอเอามือสอดเข้าในกระเป๋ากางเกงอย่างหล่อเท่ แล้วเดินเข้ามหาวิทยาลัยภายใต้สายของการมองของกลุ่มนักศึกษา ในตอนที่เดินผ่านนักศึกษาหญิงคนหนึ่ง เซี่ยเชียนเกอมองขนมที่เพิ่งแกะในมือของนักศึกษาหญิง แล้วเธอก็หยิบไป

นักศึกษาหญิง "..."

ภายในรถที่ห่างไกล เย่หยิ่งจดจำภาพสถานการณ์เมื่อกี้ที่เซี่ยเชียนเกอสั่งสอนฉินเยว่ไว้ เขาถือโทรศัพท์ไว้ และดึงกระดาษทิชชูมาเช็ดเหงื่อบนหน้าผากของตัวเอง เห็นได้ชัดว่าเย่หยิ่งตกใจกลัวไม่น้อย

เย่หยิ่งพูดกับฝู้อวี้สิงที่อยู่ในสายด้วยเสียงอ่อนว่า "ท่านเก้าครับ จู่ๆผมก็มีคำแนะนำเล็กๆที่ไม่ค่อยจะฉลาดนัก ท่านอยากจะฟังมั้ยครับ?"

หล่อนยังกล้าถามตัวเองอีกว่ามีอะไร?

หล่อนทำเรื่องอะไรลงไป ในใจไม่รู้สักหน่อยเลยหรือไง?

"เธอออกมาเดี๋ยวนี้นะ!"

อาจารย์ประจำชั้นพูดทิ้งท้ายคำนี้ไว้ แล้วก็ออกจากห้องเรียนมาก่อน ส่วนเซี่ยเชียนเกอก็เดินไปที่ข้างกายอาจารย์ประจำชั้นอย่างไม่รีบร้อนภายใต้สายตาของกลุ่มเพื่อนนักศึกษา อาจารย์ประจำชั้นมองเซี่ยเชียนเกอ เธอพยายามเก็บอารมณ์ที่อยากจะตะโกนด่าไว้ แล้วถามเซี่ยเชียนเกอว่า "เซี่ยเชียนเกอ เธอกับฉินเยว่เกิดเรื่องอะไรขึ้น?"

เซี่ยเชียนเกอตอบอย่างช้าๆว่า "หนูกับหล่อนไม่มีเรื่องอะไรกันเลยค่ะ"

"ไม่มี?" อาจารย์ประจำชั้นหยิบเอาโทรศัพท์ของตัวเองออกมา แล้วเปิดคลิปวิดีโอที่เธอทำร้ายฉินเยว่และทำร้ายนักศึกษาคนอื่นไว้ตรงหน้าเธอ "เซี่ยเชียนเกอ เธอดูคลิปวิดีโอนี้ให้ดีๆ ตอนนี้เธอดังแล้ว ดังมากแล้ว นักศึกษาของมหาวิทยาลัยเซิ่งเย่ถ่ายคลิปวิดีโอที่เธอทำร้ายคนไว้แล้วโพสต์ในบอร์ดมหาวิทยาลัย และถึงขั้นโพสต์ในอินเทอร์เน็ตด้วย ตอนนี้อันดับหนึ่งในฟอรัมออนไลน์ASก็คือเธอนะเซี่ยเชียนเกอ!"

"เซี่ยเชียนเกอ เธอบอกครูมาว่าเธอที่ปกติอ่อนโยนทำไมถึงได้ทำร้ายฉินเยว่? เธอรู้มั้ยว่าฉินเยว่เป็นใคร? เธอเป็นองค์หญิงน้อยของตระกูลฉินเชียวนะ ลูกสาวของกรรมการสภามหาวิทยาลัย!ตอนนี้เธอทำร้ายหล่อน เธอไม่เพียงแต่จะถูกไล่ออกเท่านั้น แต่ยังจะถูกตระกูลฉินแก้แค้นอีกด้วย เธอเป็นนักศึกษาที่ครูเห็นดีด้วยมากที่สุด ตอนนี้ เธอทำให้ตัวเองมาอยู่ในจุดนี้ ถึงแม้ฉันจะอยากปกป้องเธอไว้ ก็ปกป้องไว้ไม่อยู่แล้วล่ะ"

ในเมื่อเธอกล้าลงมือทำร้ายฉินเยว่ อย่างนั้นแล้วเธอก็มีความสามารถพอที่จะรับผิดชอบทั้งหมดนี้

ยิ่งไปกว่านั้น ก็แค่ฉินเยว่คนเดียว เธอจัดการได้ง่ายๆ อาจารย์ประจำชั้นคนนี้มีอะไรให้น่ากังวลกันแน่?

อาจารย์ประจำชั้นเห็นว่าเซี่ยเชียนเกอไม่พูดอะไร เธอก็พูดเกลี้ยกล่อมเซี่ยเชียนเกอต่อไปว่า "เซี่ยเชียนเกอ เอาอย่างนี้ เดี๋ยวตอนที่ผู้อำนวยการเรียกพบเธอ เธอก็ขอโทษไปซะ บอกว่าเธอผิดไปแล้ว ถ้าหากว่าผู้อำนวยการสั่งให้เธอชดใช้ให้กับฉินเยว่ หรือว่าให้ไปขอโทษฉินเยว่ เธอก็ตอบตกลงไปซะนะ ขอแค่ทำให้ผู้อำนวยการไม่ไล่เธอออก อย่างนั้นแล้วอนาคตของเธอก็จะไม่ถูกทำลายทิ้ง"

ขอโทษ?

"คำนี้ ไม่เคยปรากฏอยู่ในโลกของหนูค่ะ"

แน่นอน ต่อหน้าฝู้อวี้สิงแล้วคำนี้มีอยู่เสมอ

อาจารย์ประจำชั้นได้ยินเซี่ยเชียนเกอพูดอย่างนี้ เธอก็ถูกทำให้เซี่ยเชียนเกอโมโหไม่น้อย "เซี่ยเชียนเกอ ฉันช่วยเธอคิดอย่างจริงจัง แต่เธอดูสิว่าเธอพูดอะไรออกมา? ตอนนี้เธอทำร้ายคนอื่น ถ้าหากว่าเธอไม่ขอโทษก่อน อย่างนั้นเธอก็จบเห่แล้วล่ะ"

อาจารย์ประจำชั้นคนนี้ดีกับเจ้าของร่างเดิมจริงๆ

เซี่ยเชียนเกอพูดว่า "ความหวังดีที่อาจารย์ประจำชั้นมีให้หนู หนูรับรู้แล้วค่ะ แต่หนูไม่เคยคิดว่าหนูผิด ดังนั้น..."