ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 109

ตั้งแต่เฉียวเหลียนเหลียนออกจากบ้าน ใจของกู้เส้าก็เต้นแรงมาก

หลังจากที่เขากล่อมเสี่ยวเกอเอ๋อร์หลับ เขาก็ตัดสินใจออกตามหาเฉียวเหลียนเหลียน

“ปี้ซง” เขาเรียกผู้คุ้มกันตัวน้อยและบอกว่า “เฝ้าเด็กๆอยู่ที่บ้าน เดี๋ยวฉันกลับมา”

เขาเดินออกไปอย่างไม่หันกลับมามอง

แล้วนั่งเกวียนลาไปที่ภัตตาคารซื่อสี่ เมื่อเขารู้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนเพิ่งออกไป เขาคิดว่าเฉียวเหลียนเหลียนน่าจะไปฝากเงินที่ธนาคาร

แต่ไม่พบใคร

กู้เส้าสงสัยเล็กน้อย

เขาเริ่มกังวลใจ หัวใจของเขาเต้นรัวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน

เขาเดินผ่านถนนสายหนึ่งที่เต็มไปด้วยผู้คน แต่เขาไม่เห็นอะไรผิดสังเกต เขาเดินไปเรื่อย ๆ เสื้อคลุมปลิวไสวตามสายลม ทันใดนั้นเขาได้ยินเสียงเรียกที่คุ้นเคยในภวังค์

เขารีบวิ่งตามเสียงนั้นไป

กู้เส้าหยุดในทันใด หัวใจเขาว่างเปล่าเหมือนอะไรขาดหายไป

จนกระทั่งได้ยินเสียงแปลกๆ

"ปัง!"

ในที่สุด เฉียวเหลียนเหลียนก็เหนี่ยวไกไปที่คนที่ดึงเสื้อผ้าของเธอ

คน ๆ นั้นเป็นชายอ้วนที่มีพละกำลังมหาศาล ในที่สุดเขาก็จับผู้หญิงคนนี้ได้ แต่ในวินาทีต่อมา เลือดก็ออกเต็มท้องของเขา

เจ็บไหม เจ็บแน่นอน แต่งุนงงมากกว่า

ผู้หญิงคนนี้ทำร้ายเขาได้อย่างไร?

ชายอ้วนล้มลงด้วยความสับสน และเขาก็คลายมือออก

เฉียวเหลียนเหลียนเตะคนตรงหน้า และกำลังจะเหนี่ยวไกเป็นครั้งที่สอง ทันใดนั้นเธอเห็นคนที่มีใบหน้าที่คุ้นเคย

รูปร่างหน้าตาที่ดี ดวงตาธรรมดา โชคดีที่ไม่มีตำหนิใหญ่ใดๆ เรียกได้ว่าหล่อเลย

ก็แค่หล่อเพียงอย่างเดียว

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้สังเกต แต่เมื่อมองในแวบแรก หน้าตาของกู้เส้าดูเขินเล็กน้อย

เหมือนว่า...ไข่ห่านใส่เมล็ดงาสองเม็ด

หากเปลี่ยนดวงตา บางทีอาจจะสวยงามและสื่อความหมายได้

“คุณนี่เอง” ชายคนนี้ไม่รู้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนกำลังคิดอย่างแปลกประหลาด เมื่อเห็นเธอเขารู้สึกประหลาดใจ

เขาเห็นเธอถูกห้อมล้อมด้วยคนห้าหกคน แววตาของคนพวกนั้นเต็มไปด้วยความโกรธแค้น

พวกเขาวิ่งเข้ามาจากตรอกในชั่วพริบตา

เฉียวเหลียนเหลียนโยนปืนสั้นเข้าไปในห้องทดลอง

พูดไปก็ยังไม่สาย ชายคนนั้นรีบวิ่งเข้ามาจับไหล่ ตัวเขาเอนเล็กน้อย และไม่เห็นว่าเฉียวเหลียนเหลียนถูกทำอะไรก็เตะสองคนนั้นลอยไปไกล

คนที่เหลืออีกสองสามคนตกใจ และรีบวิ่งมาพร้อมกับไม้เท้าในมือ

ทันใดนั้น พวกเขาทั้งหมดถูกเตะชนกำแพง แล้วก็ล้มลงกับพื้น

ในตรอกที่พลุกพล่าน เหลือเพียงคนสองคนที่ยืนอยู่

“ไม่เป็นไรใช่ไหม?” กู้เส้าถามอย่างประหม่าและจับไหล่เธอด้วยสองมือ

เฉียวเหลียนเหลียนตอบ พร้อมกับปัดมือของเขาลงจากบ่า “ไม่เป็นไร ขอบคุณ”

เธอไม่ชอบให้คนอื่นมาสัมผัสร่างกายของเธอนอกจากลูกๆ

ทุกคนมีความลับของตัวเอง

เสียงนั่นมีความแปลกประหลาด ชายอ้วนได้รับบาดเจ็บทีท้อง เห็นได้ชัดว่าเฉียวเหลียนเหลียนไม่มีศิลปะการต่อสู้ แต่เธอสามารถรอดพ้นจากอันตรายได้ทุกครั้ง

ในอดีตกู้เส้ารู้มาโดยตลอด ตอนนี้ของเพียงแค่ปกป้องความลับของเธอ

เฉียวเหลียนเหลียนยืนตัวตรง จนกระทั่งกู้เส้าเดินไปไกลแล้ว เธอก็หยิบถุงมือและแหนบออกมาและดึงกระสุนบริเวณท้องของชายอ้วนคนนั้นออก

ชายอ้วนหมดสติจากความเจ็บปวด เฉียวเหลียนเหลียนจึงมีโอกาสปกปิดความลับนี้เพื่อไม่ให้ใครรู้

ในไม่ช้ากู้เส้าก็กลับมาพร้อมกับเจ้าหน้าที่ลาดตระเวน

จากนั้นเจ้าหน้าที่ก็พาคนทั้งหมดไปที่ที่ว่าการอำเภอเซี่หยาง

“กลับกันเถอะ” เฉียวเหลียนเหลียนยกตระกร้าไม้ไผ่พาดบนไหล่ ของในตระกร้าว่างเปล่า ข้าวและแป้งกระเด็นอยู่ในตรอก

โชคดีที่ในตระกร้าใส่เงินไว้ไม่เยอะ ไม่งั้นถ้าเงินตก เธอคงปวดใจ

เฉียวเหลียนเหลียนหันกลับมา กู้เส้ามองผมเธอที่เต็มไปด้วยแป้ง ใจของเขาเต้นรัว และพูดกับเธอว่า "เดี๋ยวก่อน"

เฉียวเหลียนเหลียนชะงักไปครู่หนึ่ง

กู้เส้ารีบหยิบผ้าเช็ดหน้าสีขาวออกมาจากแขนเสื้อของเขาอย่างรวดเร็ว จากนั้นเช็ดหน้าผาก ดวงตา และริมฝีปากของเฉียวเหลียนเหลียนอย่างระมัดระวัง

นางในฝันของเขาอยู่ตรงหน้าแล้ว แม้ว่าท่าทางจะดูเขินอาย แต่เธอก็ดูสดใสร่าเริง แววตาของเธอไม่มีความตื่นตกใจ และใสซื่อจนกู้เส้าใจเต้นรัว

หัวใจของกู้เส้าเต้นเร็วกว่าตอนที่ยังหาเธอไม่พบอีก

หลายครั้งที่กู้เส้าเห็นแววตาของเธอผ่านขนตาอันเรียวยาว และได้สูดดมกลิ่นหอมของเส้นผมเหมือนกับความฝันในค่ำคืนนั้น

ความคิดของเขาล่องลอยไปไกลจนทำให้หน้าแดงเป็นลูกตำลึง เฉียวเหลียนเหลียนเงยหน้าถามขึ้น “เช็ดเสร็จหรือยัง? คงไม่ทำให้เด็กๆตกใจนะ”