ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 116

ในรถม้า

กู้เฉิงพลาดการสอบในวันสุดท้าย หานมู่ดูเศร้า

เด็กขี้ตกใจคนนี้ตั้งแต่มาถึงอันหยาง เขาไม่เคยหยุดพูด แต่มาตอนนี้เขากลับนิ่งเงียบ และคอยสังเกตกู้เฉิงอย่างระมัดระวัง

กู้เฉิงเหม่อลอย เขาพูดกับหานมู่ว่า "ไม่ต้องกังวล ฉันเชื่อว่าฉันสอบผ่านระดับอำเภอแน่นอน"

“จริงเหรอ?” หานมู่ดูประหลาดใจ “ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่นายขาดสอบหนึ่งวิชา พวกเราต้องพึ่งอำเภออันหยางแห่งนี้ หากพวกเขาเล่นแง่ อนาคตของเราก็…”

หากมีวันนั้นจริง แม้ว่ากู้เฉิงจะมีผลการเรียนดี แต่เขาก็ไม่สามารถผ่านได้

“ไม่เป็นไร ที่นี่ไม่มีจักรพรรดิผดุงความยุติธรรมหรือ?” เฉียวเหลียนเหลียนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ นอกจากนี้ ถ้าลูกสอบไม่ผ่าน ลูกก็จะสอบตก แต่ว่าใต้แผ่นฟ้านี้ก็ไม่ได้มีแค่เส้นทางนี้ ในตอนแรกเธออยากให้เขาสอบราชการก็เป็นเพราะอยากให้เขามีตัวเลือกเพิ่มขึ้น แต่จะทำอะไรต่อไปนั้น ก็อยู่ที่เขาชอบ

นี่คือความคิดของเฉียวเหลียนเหลียน

ในฐานะแม่ สิ่งที่เธอทำได้คือการปูทางและให้สิทธิ์ลูก ๆ ในการเลือกเส้นทางชีวิตตัวเอง

สุดท้ายแล้ว อยู่ที่จะเลือกว่าจะไปทางไหน

เฉียวเหลียนเหลียนลูบศีรษะลูกชายคนโต กู้เฉิงยิ้มตอบ มีความอบอุ่นเล็กน้อยระหว่างแม่และลูกชาย

หานมู่ที่นั่งอยู่ข้าง ๆ เกิดความรู้สึกที่หลากหลาย

เขาคิดถึงความคาดหวังที่พ่อแก่ของเขามีต่อเขา และนึกถึงคำสัญญาในสิบปีที่ให้ไว้กับพ่อ เขารู้สึกขมขื่น

เขาอยากมีแม่แบบนี้บ้าง

แต่เขาไม่มี

รถม้าวิ่งไปที่เมืองเซี่ยหยาง

เมื่อพวกเขามาถึงบ้านตระกูลหาน หานมู่ก็ลงจากรถม้าและทั้งคู่ก็เริ่มรีบไปที่หมู่บ้านตระกูลกู้

หลังจากหานมู่สอบเสร็จในช่วงบ่าย พวกเขาใช้เวลาเดินทางสี่ชั่วโมง และเมื่อเขากลับถึงบ้านก็มืดแล้ว

แต่ไฟในบ้านยังสว่างอยู่ และยังมีเสียงแผ่วเบาที่ประตู

ดูเหมือนว่าจะเป็นกู้โหลว "เมื่อไหร่แม่จะกลับมา ไม่อยากกินอาหารฝีมืออาปี้ซงแล้ว"

“งั้นก็กินอาหารฝีมือป้าหลิวสิ” เสียงเหมือนปี้ซง

“ฝีมือคุณย่าหลิวก็ไม่อร่อยเหมือนกัน” กู้เกอพึมพำ “ฝีมือแม่ทำอร่อยที่สุดแล้ว”

เฉียวเหลียนเหลียนและกู้เฉิงลงจากรถม้าและยืนอยู่หน้าประตู ฟังการเคลื่อนไหวด้านใน

เธอไม่ขยับ และกู้เฉิงก็ไม่พูด

แต่กู้เกอที่อยู่ข้างในก็กระโดดพร้อมเรียก "แม่ แม่"

“นี่เธอพูดไร้สาระอะไร แม่ของเธออยู่อันหยาง” ปี้ซงหยอกล้อ

กู้เกอไม่สนใจ วิ่งไปที่ประตูและพยายามที่จะเปิดประตู

แต่เธอตัวไม่สูงพอ และเธอไม่สามารถแตะกลอนประตูได้ ไม่ว่าเธอจะยืดตัวด้วยวิธีใดก็ตาม

“แม่คะ แม่” เด็กหญิงตัวเล็กกระวนกระวายจนแทบจะร้องไห้ออกมา

ปี้ซงหมดสภาพ

ในที่สุดกู้เชวี่ยก็เดินออกมาและช่วยเสี่ยวเกอเอ๋อร์เปิดประตู

ท้องฟ้ายามค่ำคืนมืดเหมือนหมึกดำ

แสงเทียนริบหรี่

จากนั้นประตูทั้งสองด้าน ค่อยๆ เปิดออก แม่ลูกสองคนปรากฏตัวหน้าประตู

ทุกคนตกตะลึง

กู้โหลวปิดปากของเขาด้วยมือเล็ก ๆ ดวงตาเบิกกว้าง และใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่เชื่อ

ดวงตาของกู้เชวี่ยเบิกกว้างเช่นกัน เธอเปิดประตู เพราะเธอไม่ต้องการให้เสวี่ยเกอเอ๋อร์ร้องไห้ ใครจะคิดว่าคนที่พวกเธอคิดถึงจะอยู่หน้าประตูแล้ว

กู้เกอยังคงตอบสนองได้ดี แม้ว่าเธอจะตัวเล็กที่สุด แต่เธอยังคงใช้ความเร็วที่เร็วที่สุดของเด็กวัยสามขวบ ตรงไปที่ด้านข้างของเฉียวเหลียนเหลียน ด้วยความปรารถนาอย่างน่าอัศจรรย์

"แม่"

อย่างไรก็ตาม ข้างนอกนั้นมืดสนิท และไม่มีเสียงใดๆ

เพียงเสี้ยววินาที จู่ ๆ ปี้ซงก็รู้สึกถึงการรอคอยแม่ของเด็ก ๆ

โชคดีที่เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้ถามต่อ แต่มองไปที่เด็ก ๆ "กินอาหารเย็นกันหรือยัง?"

กู้เชวี่ยพยักหน้า จากนั้นส่ายหัวอย่างรวดเร็ว "แม่นั่งรถม้ากลับมาอย่างเร่งด่วนใช่ไหม?"

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า

ไม่ใช่แค่เด็ก ๆ คิดถึงเธอ แต่เธอก็คิดถึงเด็กๆ ด้วยเช่นกัน

ถ้ากลับเร็วกว่านี้ได้ เขาก็จะกลับให้เร็วกว่านี้

“แสดวงว่าแม่ยังไม่ได้กินข้าวมา หนูทำกับข้าวให้แม่นะ” กู้เชวี่ยมีเหตุผล

"ให้แม่ทำเถอะ" เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม แม้ว่าวันนี้จะมีเรื่องวุ่นวายมากมาย และเธอก็เหนื่อยหลังจากนั่งรถม้ามาตลอดทาง แต่เมื่อได้พบเด็ก ๆ เธอก็มีพลัง ความเหนื่อยของเธอหายเป็นปิดทิ้ง

“งั้นหนูจะช่วยแม่เอง”

ทั้งคู่ง่วนอยู่ในครัวอยู่พักหนึ่ง จากนั้นออกมาพร้อมอาหารสองสามอย่าง และขนมหน้านิ่ม

จากที่เกียจคร้าน ทุกคนลุกอย่างรวดเร็ว

ปี้ซงวิ่งพร้อมกับเด็กอ้วนในอ้อมแขนของเขา

“ในที่สุด ผมไม่ต้องกินข้าวที่ผมทำแล้ว มันดีมาก...” เขาพึมพำขณะเคี้ยว

เฉียวเหลียนเหลียนมองเขาอย่างใจเย็น และพูดเบา ๆ ว่า "ทำไมเหรอ หลายวันมานี้คุณทำอาหาร กู้เส้าไม่ได้อยู่บ้านเหรอ?"

ปี้ซงคอแข็งไปชั่วขณะ

ทำไมมีกับดักอยู่เต็มไปหมด ? ให้คนได้สบายบ้างจะได้ไหม ทำให้คนตกใจจนไม่กล้วพูดเลย

ผ่านไปครู่หนึ่งก็มีเสียงเคาะประตู

เสียงที่ทุ้มและทรงพลังดังขึ้น "ปี้ซง เปิดประตู ฉันกลับมาแล้ว"