ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 125

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว

ช่วงนี้เธอไม่ค่อยได้ออกไปไหน เธอเลยไม่รู้เรื่องพวกนี้เลยจริงๆ

กู้เส้าใส่ใจมากกว่าเธอ เขาขมวดคิ้ว และถามว่า "ใครถาม ถามไปเพื่ออะไร?"

“แค่ถามว่าน้องเสี่ยวเฉียวเป็นคนที่ไหน อายุเท่าไหร่ แต่งเข้ามาที่หมู่บ้านตระกูลกู้ตอนไหน และยังถามอีกว่าแต่ก่อนเสี่ยวเฉียวเรียนงานฝีมือที่ไหน” หลิวปินตอบอย่างตรงไปตรงมา

“แล้วตอบไปว่าอย่างไร ?” กู้เส้าถามอีกครั้ง น้ำเสียงของเขาเร่งรีบเล็กน้อย

หลิวปินเข้าใจความรักที่เขามีต่อภรรยา และรีบพูดว่า "อย่ากังวลไป ถามไปฉันก็บอกว่าไม่รู้"

กู้เส้าพยักหน้า และหายใจเบา ๆ

"แต่..." หลิวปินลังเล "ไม่ได้พูด แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าคนอื่นจะไม่พูด ฉันเห็นเขาถามคนในหมู่บ้านหลายคน"

คนเหล่านั้นไม่มีอันดีกับเฉียวเหลียนเหลียน ดังนั้นพวกเขาจึงต้องรู้ทุกอย่าง และพูดคุยกันไม่รู้จบ

แน่นอนว่าต้องเติมเชื้อเพลิง แต่งเรื่องกันไปต่าง ๆ นา ๆ

เมื่อกู้เส้านึกถึงฉากเหล่านั้น เขาก็สีหน้ามืดมน

“รู้ไหมว่าใครรู้ ? ” เฉียวเหลียนเหลียนอยากรู้เรื่องนี้มากที่สุด

"ฉันรู้" หลิวปินพูดทันที "เป็นหมอชราในเมืองซีหยาง "

เขาเอง……

เฉียวเหลียนเหลียนและกู้เส้าตกใจ มองหน้ากันแล้วรีบหันกลับมา

“เขาเองเหรอ ไม่เป็นไร” เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ “ไม่เป็นไร ขอบคุณ พี่รอง รบกวนพี่แล้ว”

หลิวปินยังคงสงสัยอยู่เล็กน้อย แต่เมื่อเห็นว่าเฉียวเหลียนไม่เต็มใจที่จะพูด เขาจึงไม่ถามอะไรอีก และกลับบ้านทันที

เฉียวเหลียนเหลียนอุ้มเสี่ยวกู้โหลวเข้าไปในบ้านใหม่

กู้เส้าและปี้ซงยืนอยู่ข้างนอกไม่เคลื่อนไหว

“นายท่าน ก็แค่หมอชรา ไม่มีอะไรหรอก” ปี้ซงปลอบใจนายท่านของเขา “ทำไมนายท่านดูกังวลจัง ? เราจะดูแลคุณผู้หญิงไม่ได้เลยเหรอ ”

กู้เส้าสีหน้าเศร้าหมอง มองไปที่ปี้ซงและเปลี่ยนเรื่องคุย "เห็นเจียงชุนหรือไม่?"

ปี้ซงตกตะลึง

ทั้งคู่เป็นผู้คุ้มกันของกู้เส้าที่ฝึกศิลปะการต่อสู้ด้วยกันและปกป้องเจ้านายด้วยกัน พวกเขามีความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดา

เจียงชุนกลับเมืองหลวงเมื่อปีก่อน และเขาบอกให้ผมรอนานท่านที่นี่

เป็นผลให้เจอนายท่านอย่างไม่ตั้งใจ และติดตามนายท่านมาถึงตอนนี้ แม้ว่าต้องแลกกับการตามนายท่านมาเปิดสำนักศิลปะต่อสู้ก็ตาม ขอเพียงนายท่านมีความสุข อะไรก็ได้

ตอนนี้ก็เกือบสองเดือนหลังจากตรุษจีน เจียงชุนต้องกลับมา และได้พบปี้ซงด้วย

คิดดูแล้วก็เจ็ดแปดวันก่อน

“นายท่าน...รู้ได้อย่างไร?” ปี้ซงถามอย่างระมัดระวัง เขากำลังจะบอกเรื่องนี้กับนายท่านของเขา และถามว่าเขาจะเรียกเจียงชุนมาช่วยด้วยหรือไม่ ?

"ฉันเห็นของดีเมืองหลวงแล้ว" กู้เส้าขมวดคิ้ว "บอกเจียงชุนเรื่องตระกูลกู้แล้วหรือยัง?"

ปี้ซงเงียบไปพักหนึ่ง

หลังจากนั้นไม่นาน ชายหนุ่มก็พูดอย่างระมัดระวังว่า "...บอก บอกแล้ว"

ด้วยความสัมพันธ์ที่ไม่ธรรมดาเช่นนี้ และพวกเขาต่างก็ภักดีต่อเจ้านายของพวกเขา ปี้ซงคิดว่าพวกเขาสามารถพูดคุยกันได้ทุกเรื่อง

อย่างไรก็ตาม เมื่อมองไปที่การแสดงออกที่เคร่งขรึมของกู้เส้า จู่ ๆ ปี้ซงก็เพิ่งคิดได้ว่าเขาทำอะไรผิดไป

"ช่างเถอะ"

หลังจากคิดอยู่นาน กู้เส้าก็เงยหน้าขึ้น และหายใจเข้าลึก ๆ "ในเมื่อเจียงชุนรู้อยู่แล้ว ให้เขามาช่วยที่สำนักศิลปะการต่อสู้"

ปี้ซงเกือบจะกระโดดด้วยความดีใจ "เอาหล่ะ พรุ่งนี้ฉันจะเรียกเขามา"

กู้เส้ามองผู้คุ้มกันตัวน้อยผู้ไร้เดียงสา และถอนหายใจอย่างไม่มีนัยสำคัญ

ตอนแรกตั้งใจจะซ่อนผู้คุ้มกันไว้ และปลอมตัวเข้าไปในหมู่บ้านตระกูลกู้ แต่เพราะเจียงชุนและองค์หญิงมีการติดต่อกันอยู่เรื่อย ๆ

หลังจากนั้นเขาให้ปี้ซงห่างจากเจียงซุน เพราะเขาไม่ต้องการให้ข่าวรั่วไหลไปยังเมืองหลวง

หลังจากนั้นมา เด็กอ้วนตัวน้อยก็กัดฟัน และฝึกศิลปะการต่อสู้กับกู้เส้าทุกวัน หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ค่อย ๆ เรียนรู้

บางคนเกิดมาเพื่อเรียนรู้ร้อยแก้ว เช่น กู้จงที่เรียนบทกลอนกับผู้อาวุโสหลี่ เขาสามารถจดจำได้ หลังจากเรียนไปเพียงครั้งเดียว เร็วกว่ากู้เฉิงด้วยซ้ำ

บางคนเช่น กู้โหลวเกิดมาพร้อมกับทักษะศิลปะการต่อสู้แบบตะวันตก เขาสามารถจดจำกลยุทธิ์การชกมวยง่าย ๆ ได้ในเวลาไม่กี่วัน และเขาสามารถคิดกระบวนท่าใหม่ได้

เวลาผ่านไป เมื่อกู้โหลวกลายเป็นแม่ทัพผู้ยิ่งใหญ่ที่ต่อสู้และเข่นฆ่า เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "แม่มีวิสัยทัศน์ที่ดี ไม่บังคับให้ผมเรียนอักษร ไม่เช่นนั้นชั่วชีวิตของผมคงทำอะไรก็ไม่สำเร็จ”

...

ณ เมืองหลวง

วังองค์หญิงอันโอ่อ่าสง่างาม

หญิงวัยกลางคนแต่งตัวหรูหราค่อย ๆ ลืมตาขึ้น

ด้านหน้ามีหญิงรับใช้วัยชราคนหนึ่งคุกเข่า เธอค่อย ๆ คลี่กระดาษข้าวขนาดเท่านิ้วก้อยของเธอออก และอ่านเนื้อหาทีละคำ "... นายท่านและหญิงตระกูลเฉียวรักกัน เปิดสำนักศิลปะการต่อสู้ หาเงินด้วยความยากลำบาก หญิงตระกูลเฉียวทำธุรกิจ ทำอาหารอร่อย..."

เนื้อหาไม่มีทั้งแง่บวกและแง่ลบ มันคือเรื่องจริงทั้งหมด

แต่หญิงวัยกลางคนยังคงกำหมัดแน่นด้วยมือข้างเดียว ดวงตาของเธอเย็นชา และไม่พอใจ

ช่างเป็นลูกชายที่ยอดเยี่ยม เธอพูดเบา ๆ ว่า "ลูกชายของฉันซึ่งมีทั้งทักษะด้านอักษรและการต่อสู้ตั้งแต่ยังเด็ก เป็นผู้ชายที่อ่อนหวาน และเป็นที่ชื่อชอบของหมู่สาวงามในเมืองหลวง"

“ตอนนี้เขาเต็มใจเป็นชาวนา ปกปิดตัวตน และมีความรักที่หาที่เปรียบไม่ได้กับหญิงชาวนา”

"แม่นมจาง บอกข้าที ข้าจะพอใจกับสิ่งนี้ได้อย่างไร"

หญิงชราพูดด้วยความเคารพทันทีว่า "องค์หญิง อย่ากังวลพระทัยไป ฝ่าบาทอาจเคยชินกับอาหารรสเลิศจากภูเขาและทะเล และอยากมีชีวิตแบบพื้นบ้าน"

“เป็นไปไม่ได้” จู่ ๆ หญิงวัยกลางคนก็ลืมตาขึ้น ดวงตาเต็มไปด้วยประกาย “ไปเรียกลูกชายรองมา ข้ามีเรื่องฝากเขา”

หญิงชราไม่กล้าอยู่ต่อ โค้งคำนับ และจากไป

ในไม่ช้า ชายหนุ่มวัยยี่สิบก็เข้ามาอย่างเร่งรีบ "มีเรื่องอะไรให้ข้ารับใช้ หยุนม่อจะทุ่มเทอย่างเต็มที่"

หญิงวัยกลางคนวางปลายนิ้วลงบนกึ่งกลางระหว่างคิ้ว และพูดอย่างใจเย็นว่า "ไปที่อันหยาง...ตอนนี้..."