ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 128

แค่เม็ดยาสีเหลืองเม็ดเล็ก ๆ ทำให้คุณนายกู้ตัดสินใจออกตรวจรักษาโรค

สิ่งนี้วิเศษแค่ไหน?

ชายทั้งสองคิดไม่ออก

เจียงไป๋หยินมีความสุขที่สุด "หายากที่คุณนายกู้เสียสละเพื่อราชวงศ์ต้าหยู เจียงไป๋หยินรู้สึกขอบคุณ ยี่หร่าโป๊ยกั๊ก พวกนี้ผมให้คุณ"

"ยี่หร่าโป๊ยกั๊ก พวกคุณเรียกสิ่งนี้ว่าอันซีหุยเซียง?" เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มด้วยความประหลาดใจ

ก่อนหน้านี้เธอหาผงยี่หร่าที่จะช่วยให้เนื้อแกะอร่อยขึ้น แต่หาไม่เจอ

ใครจะคิดว่ามันไม่ได้เรียกว่ายี่หร่า แต่เรียนว่าอันซีหุยเซียง

"ถูกต้อง ในหนังสือของหลี่ฉือเจินบันทึกไว้ว่าอันซีหุยเซียงมีรสเผ็ดและให้ความอบอุ่น สามารถกระตุ้นกระเพาะอาหาร ควบคุมพลังชี่ กระตุ้นและเสริมสร้างร่างกาย ส่งเสริมการให้นมบุตรและกำจัดไส้เลื่อน และมีฤทธิ์เป็นยา” เจียงไป๋หยินพูดอย่างฉะฉาน

ท้ายที่สุด เขาก็ถามอีกครั้งเพื่อลองใจ "คุณนายกู้น่าจะรู้สรรพคุณเหล่านี้ และสิ่งเหล่านี้อยู่ในตำรายาเป่นเฉ่ากังมู่"

เปิ่นเฉ่ากังมู่?

ชื่อที่คุ้นเคยปรากฏขึ้นทันที เฉียวเหลียนเหลียนอดไม่ได้ที่จะตกใจ จกานั้นเธอก็ย้อนไปตอนที่เธออยู่ที่บ้านตระกูลเฉียว ตอนนั้นเธอจมอยู่ในกองตำรายา

เจียงไป๋หยินคิดว่าเขามีความเกี่ยวข้องกับหลี่ชื่อเจินจริงๆ

เขารู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อย แต่ก็พยายามปกปิดมันไว้

"กลายเป็นว่าฉันเข้าใจผิด" เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจครั้งแล้วครั้งเล่า ถือผงยี่หร่าในมือราวกับสมบัติหายาก

เจียงไป๋หยินมีความอยากรู้อยากเห็น ผู้หญิงคนนี้จะใช้อันซีหุยเซียงเพื่อรักษาโรคและช่วยชีวิตผู้คนหรือ? หรืออาจมีสรรพคุณวิเศษอื่นๆ

“คุณนายกู้ คุณนายกู้จะเอาอันซีหุยเซียงไปทำอะไรหรือ?”

เฉียวเหลียนเหลียนสงบลงแล้ว เธอห่อยี่หร่าอย่างระมัดระวังด้วยผ้ากอซ และพูดด้วยรอยยิ้มว่า "แล้วคุณจะรู้เอง"

ยังอุบเรื่องที่น่าสนใจเอาไว้

เจียงไป๋หยินยิ้มเล็กน้อย “งั้นเราคุยกันเรื่องการออกตรวจรักษาได้ไหม?”

เมื่อได้ของทำตามสัญญาแล้ว เฉียวเหลียนเหลียนจะไม่ผิดสัญญาอย่างแน่นอน เธอหาเก้าอี้และนั่งลง และพูดตรงๆ ว่า "อย่างแรก ฉันสามารถช่วยรักษาโรคได้ แต่จะต้องไม่อาจรับประกันความสูญเสียได้"

นี่เป็นธรรมชาติ หากโรคทุกโรคสามารถรักษาได้ แสดงว่าไม่ใช่มนุษย์แล้ว นั่นเรียกว่าเทวดา

เจียงไป๋หยินไม่ได้ปฏิเสธ แต่พยักหน้าเล็กน้อย เขาแน่ใจมากขึ้นว่าเฉียวเหลียนเหลียนมีทักษะบางอย่าง

“อย่างที่สอง ฉันไม่สามารถเรียกตอนไหนก็ไปได้ ฉันรักษาเพียงโรคที่รักษายาก” เฉียวเหลียนเหลียนพูดดอีกครั้ง “ฉันไม่ได้โลภ ค่ารักษามากน้อยๆไม่เป็นไร ขอแค่ให้ฉันก็พอแล้ว”

นี่ไม่ใช่ปัญหา เหล็กดีต้องใช้อย่างชาญฉลาด ใครจะให้หมอเทวดารักษาโรคไข้รากสาดน้อย และโรคบิด

เจียงไป๋หยินพยักหน้าอีกครั้ง

“อย่างอื่นก็ไม่มีอะไรแล้ว” เฉียวเหลียนเหลียนคิดแต่เรื่องยี่หร่าโป๊ยกั๊ก และไม่ได้เรียกร้องอะไร

กู้เส้าก้าวไปข้างหน้าและพูดอย่างใจเย็นว่า "หนึ่งเดือนรักษาคนไข้โรคร้ายแรงเพียงสามคน"

เฉียวเหลียนเหลียนต้องดูแลธุรกิจของภัตตาคารซื่อสี่ และลูก ๆ ต้องพึ่งพาเธอมาก เธอยุ่งมาก ดังนั้นเธอจึงไม่มีเวลาไปหาหมอทุกวัน

กู้เส้าไม่ต้องการให้ภรรยาของเขาเหนื่อยและล้มป่วย

"นี่..." เจียงไป๋หยินดูลำบากใจเล็กน้อย

“ถ้าคุณไม่เห็นด้วย คนไข้สามคนก็ไม่มีแล้ว” กู้เส้าพูดอย่างใจเย็น

เจียงไป๋หยินปากกระตุก เขาพยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้ "เอาล่ะ อยู่ที่คุณ"

หากพูดต่อหมอเทวดาอาจหลุดลอยไป

กู้เส้าพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ มือหนึ่งโอบลูกสาว และอืกมือโอบไหล่เฉียวเหลียนเหลียน "กลับกันเถอะ"

เฉียวเหลียนเหลียนผงะ และเธอต้องการออกจากที่นี่

แต่มีผู้คนมากมายรายล้อม เธอพิจารณา และอดทน

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างมีเลศนัยครั้งแล้วครั้งเล่า "รอเดี๋ยว ลูกจะรู้เอง"

ห่อผงยี่หร่าแล้ววางไว้ข้างๆ เฉียวเหลียนเหลียนหยิบตะกร้าไม้ไผ่ขึ้นภูเขาในวันรุ่งขึ้น

เมื่อสายลมแห่งฤดูใบไม้ผลิมาถึง สัตว์จำศีลทุกตัวก็ตื่นขึ้นแล้ว แม้แต่ห่านขาวตัวเล็ก ๆ ที่บ้านก็เติบโตเป็นห่านขาวตัวใหญ่

เฉียวเหลียนเหลียนจำกรงที่วางอยู่บนภูเขาได้ และตัดสินใจดูขึ้นไปดูว่าได้อะไรมาบ้างไหม?

ระหว่างทางไม่สามารถหลีกเลี่ยงได้งู แมลง หนู มด

โชคดีที่เฉียวเหลียนเหลียนได้เตรียมผงหรดาลไว้โรยขณะเดิน

บนไหล่เขา ต้นไม้เขียวชะอุ่ม ใบไม้ที่ตายบนพื้นดินเน่าเปื่อย เผยให้เห็นพื้นดินที่เปียกชื้น เหยียบแล้วเกิดรอยเท้า

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว และหยิบไม้ยาวขึ้นมายกใบไม้เน่าๆ บนกับดักออก และในแวบเดียวเขาก็เห็นแพะที่กำลังจะตายนอนอยู่ข้างใน

แพะตัวไม่ใหญ่ และยังเด็ก มันต้องอยู่ในกับดักมาระยะหนึ่งแล้ว แต่ตอนนี้มันหายใจอย่างอ่อนแรง

ถ้าเธอมาช้ากว่านี้อีกสองวัน เธอคงได้เห็นแกะตาย

โชคดีแล้ว

เฉียวเหลียนเหลียนเกี่ยวแกะใส่ลงในตะกร้าไม้ไผ่อย่างมีความสุข และลงจากภูเขา

เมื่อเธอไปถึงเชิงเขา เฉียวเหลียนเหลียนก็จำได้ว่าเธอโรยผงหรดาลทั้งหมดบนภูเขา เธอไม่รู้ว่างู แมลง หนู และมดไปบนภูเขาหรือตีนภูเขา?

อาจจะไม่ใช่

คนในท้องถิ่นออกไปล่าสัตว์บนภูเขาตลอดทั้งปี และพวกเขาสามารถจัดการสิ่งเหล่านี้ได้อย่างง่ายดาย เช่น ลุงหลิวที่สามารถจับงูได้ด้วยมือข้างเดียว

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกว่าเธอไม่จำเป็นต้องกังวล เธออุ้มแกะในตะกร้าไม้ไผ่ และกลับบ้านอย่างมีความสุข

เมื่อเธอออกไปได้ประมาณครึ่งทางก็มีชายหญิงคู่หนึ่งบังเอิญผ่านมา