ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 148

เฉียวเหลียนเหลียนเดินตามเธอเข้าไปในลานบ้าน

อากำลังคุยกับใครบางคนอยู่ และเมื่ออาเห็นเธอมาก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างมีความสุข "มาแล้วเหรอเหลียนเหลียน เชวี่ยเอ๋อร์ กู้เส้านั่งลงก่อน"

เฉียวเหลียนเหลียนนั่งลงก่อน

งานเลี้ยงแต่งงานในชนบทเป็นแบบเพิงที่สร้างกันเอง ใต้เพิงมีโต๊ะหลายตัว และแขกก็นั่งคุยกันอย่างมีความสุข

ในเวลาอันเป็นมงคล เจ้าบ่าวปรากฏตัวที่ประตู และด้วยเสียงประทัดดังลั่น พี่น้องตระกูลหลี่ก็อุ้มหลี่ชุนฮัวไปมาและวิ่งไปหน้าลานบ้าน

"เจ้าสาวจะไม่หันกลับไปมองหลังแต่งงาน ความสุขและความเป็นนิรันดร์จะอยู่เคียงกัน"

มีคนตะโกนเสียงดัง ตามด้วยเสียงของประทัด บรรยากาศในงานเลี้ยงแต่งงานครึกครื้นมาก

มันเป็นเรื่องแปลก

"เจ้าบ่าวไปรับเจ้าสาว"

เผิงตงหยวนแต่งตัวดีเป็นพิเศษ จับมือหลี่ชุนฮัวด้วยรอยยิ้ม จากนั้นเขาก็หันศีรษะ และขณะที่กำลังจะวิ่งออกไป

สมาชิกตระกูลหลี่ก็หยุดเขา "ยังไม่ได้บอกลาแม่เลย"

“เกือบลืมไปแล้ว” เผิงตงหยวนยิ้มอย่างไร้เดียงสา และอำลาคนที่อยู่ด้านหลังหลี่ชุนฮัว

แม่ของหลี่ชุนฮัวไม่พูดอะไร เธอแค่โบกมือ แต่ตาของเธอเต็มไปด้วยน้ำตา

"พี่สะไภ้ ผู้ชายตระกูลเผิงจะปฏิบัติต่อลูกสาวของพี่อย่างดี เขาเหมือนเด็กน้อย ต่อไปชุนฮัวคงจะมีความสุขอยู่ในรัง" ป้าคนหนึ่งกล่าว

แม่ของชุนฮัวปาดน้ำตา "ขอแค่ชุนฮัวมีความสุข"

คนอื่น ๆ ตามมาโดยบอกว่าเผิงตงหยวนนั้นเป็นคนดี หลี่ชึนฮัวโชคดีที่เลือกเขา

มีป้าคนหนึ่งที่พูดแปลกๆ ว่า "หมาไล่จับกระต่าย ไม่ยอมปล่อย จนกว่าจะทันมัน กระต่ายหยุด ก็ควรกินหรือโยนทิ้ง"

รอบข้างเงียบไปครู่หนึ่ง

พี่สะใภ้ และป้าอีกหลายคนของตระกูลหลี่เริ่มตำหนิป้าคนนั้น

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ

เรื่องบางเรื่อง...ไม่อาจพูดได้

เธอจะไม่พูดและ ไม่มีวันพูด เธอจึงทำได้เพียงอุ้มกู้เกอไว้ในอ้อมแขน และป้อนอาหารให้กู้เกอ

แต่สุดท้ายเธอก็ยังไร้เดียงสา

คนตระกูลหลี่ฉลองที่หลี่ชุนฮัวแต่ออกจากหมู่บ้านตระกูลหลี่ พวกเขาจัดงานดีมาก อาหารหลากหลาย

อาหารเรียกน้ำย่อย 4 อย่าง อาหารประเภทผัด 8 อย่าง และอาหารประเภอตุ๋น 8 อย่าง

ตบท้ายด้วยซุปไข่

แม้ว่าครึ่งหนึ่งจะเป็นมังสวิรัติ แต่เต้าหู้ตุ๋นเนื้อแกะนั้นมีรสชาติที่หอมกว่าเนื้อแกะมาก แต่ในสายตาของเกษตรกรแล้ว เต้าหู้ตุ๋นเนื้อแกะก็มีกลิ่นคาวที่หาได้ยากเช่นกัน

ไม่ ก่อนที่เฉียวเหลียนเหลียนจะเหยิบตะเกียบออก ชามเต้าหู้ตุ๋นเนื้อแกะก็ถูกแย่งไป เหลือเพียงซุปสีน้ำตาลอ่อนและเต้าหู้สองชิ้น

เธอกัดฟัน คิดว่าเธอคงไม่สามารถหยิบเต้าหู้ได้สักชิ้น แต่ตะเกียบคู่หนึ่งก็เลี่ยงเธอไปอย่างมีเลศนัย คว้าเต้าหู้สองชิ้นด้วยความเร็วสูงแล้วยัดเข้าปากเธอโดยตรง

ตอนนี้เหลือแค่ซุปแล้ว

เฉียวเหลียนเหลียนตกตะลึง

กู้เส้าก็ตกตะลึงเช่นกัน

พวกเขาเจอเหตุการณ์แบบนี้ที่ไหนนะ

ชาวไร่ชาวนาไม่ค่อยกินเนื้อสัตว์ ยกเว้นช่วงตรุษจีนจะกินได้บ้างในงานเลี้ยงแต่งงาน

เฉียวเหลียนเหลียนมองดูจนหมดความอยากอาหาร

กู้เชวี่ยถามตัวเองว่าทำไมถึงต้องเข้าร่วมงานเลี้ยงแต่งงานเช่นนี้

"เป็นลูกชายคนเล็กของครอบครัวพี่ชายของฉัน"อายิ้ม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความภาคภูมิใจ "หลานชายตัวน้อยของฉันประสบความสำเร็จมาก หลานสะไภ้ของฉันก็ดีมากเช่นกัน ชีวิตกำลังไปได้ด้วยดี ..รักใคร่ปรองดองกัน..."

“แล้วลูกชายของพี่ชายคุณคนอื่น ๆ หล่ะ?” มีคนถามอีกครั้ง

รอยยิ้มของอาเปลี่ยนเป็นเย็นชา

เธอไม่ได้พบคนตระกูลกู้เป็นเวลานาน ดังนั้นเธอจึงขอให้หลี่ชุนฮัวส่งอาหารในช่วงตรุษจีน ได้ยินว่าหญิงชรากู้สุขภาพไม่ดี ลูกสะใภ้คนโตเป็นคนอารมณ์ร้อนจึง สร้างปัญหาให้เธอมาก

ความหวังเดียวของหญิงชรากู้คือรอกู้เหว่ยกลับมา

วันนี้หลี่ชุนฮัวแต่งงาน พวกเขาก็ได้เชิญคนตระกูลกู้มาร่วมงาน

แต่คนตระกูลกู้ไม่มาซักคน

เรื่องของพวกเขาไม่สามารถถูกเปิดเผยได้

อาถอนหายใจแล้วเปลี่ยนเรื่อง "ซุปมาแล้ว มากินซุปกันเถอะ"

บรรดาอา ๆ ที่อยู่รอบๆ ไม่สนใจเรื่องซุบซิบนินทาและรีบวิ่งไปตักซุป

งานเลี้ยงสิ้นสุดลงแล้ว และผู้คนที่กำลังแย่งกันเก็บจาน

เห็นอยู่ว่ามีคนยื่นตะเกียบออกไป แต่อยู่ ๆ อาหารก็ถูกหยิบออกไป

กู้เกอแลบลิ้นขณะมองดู "น่ากลัวมาก แม่ หนูจะไม่มางานเลี้ยงแบบนี้อีก"

ในเมืองหลวงทุกคนให้ความสำคัญกับงานเลี้ยงแต่งงาน และอาหารบางอย่าง เช่น ขาหมู มักจะถูกละเลย เพราะการรับประทานจะส่งผลต่อภาพลักษณ์ และทำให้เครื่องสำอางเป็นคราบ

“ไม่เข้าร่วมอีกแล้ว เป็นตายก็จะไม่เข้าร่วม” เฉียวเหลียนเหลียนทนไม่ได้อีกต่อไป

เธอกอดเด็กหญิงตัวน้อยด้วยมือข้างหนึ่ง และจูงเด็กหญิงคนโตในอีกข้าง "กลับบ้านไปย่างปลากินกันเถอะ"

"ไปกันเถอะ" กู้เกอและกู้เชวี่ยพูดพร้อมกัน

กู้เส้าเดินเป็นคนสุดท้าย แม้ว่าเขาจะยังมีอาการปวดตามร่างกาย แต่เมื่อเห็นผู้หญิงสามคนวิ่งและหัวเราะอย่างมีความสุข ความเจ็บปวดของเขาก็หายเป็นปิดทิ้ง