ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 154

คานมีการแกะสลักและทาสีสวยงาม หญิงรับใช้ในชุดไหมพรมถือถ้วยชา​ และเดินไปตามทางที่สร้างจากหิน

สองข้างทางมีหินรูปร่างแปลก​ ๆ ไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน สายน้ำไหลเอื่อยเหมือนในนั้นเป็นโลกเล็ก ๆ​ อีกใบ

เมื่อเดินต่อไปก็พบดอกกระเจียวบานงามสะพรั่ง

ทันใดนั้นเสียงแผ่วเบาก็ดังขึ้น​ “นายท่านตื่นแล้ว”

หญิงรับใช้หลายคนเร่งฝีเท้า

ทันใดนั้นพวกเขาก็เห็นชายรูปร่างผอมเพรียวลุกขึ้นจากเตียง​ และเปิดม่านผ้าโปร่ง

“นายท่าน นายท่านตื่นแล้ว” หญิงรับใช้รีบวิ่งไปหา “องค์หญิงรอท่านนานแล้ว”

ชายคนนั้นกระพริบตา​ และมองไปรอบ ๆ ด้วยความสับสน

เขาสบตากับกลุ่มหญิงรับใช้​ คิดอยู่ครู่หนึ่งพร้อมกับเอ่ยชื่อ "...ยวี่จาน?"

“ข้าเอง นายท่าน” ยวี่จานโกรธเล็กน้อย “ท่านอยู่ข้างนอกมาครึ่งปีกว่าเป็นไงบ้าง?”

กู้เส้าเม้มปากและไม่พูดอะไร

ยวี่จานเป็นหญิงรับใช้ชั้นหนึ่งของตำหนักองค์หญิงอู๋ซวง ครั้งหนึ่งองค์หญิงใหญ่ต้องการให้เธอปริบัติกู้เส้า แค่กู้เส้าอ้างว่าติดธุระ

และวันนี้ก็ได้เจอกันอีกครั้​ง ยวี่จานทั้งตื่นเต้นและเขินอาย

กู้เส้าเขินอายและลืมที่จะโกรธเคือง

เขาเอามือแตะจมูกแล้วพูดเสียงแผ่วเบา​ว่า "ท่านแม่เรียก ขอตัวก่อน"

ชายคนนั้นรีบลุกออกไป แม้ว่าเขาจะสวมเสื้อทอจากผ้าลินินเนื้อหยาบ แต่เขาก็ไม่สามารถปกปิดไหล่กว้างและเอวแคบ​ของเขาได้

ยวี่จานมองแผ่นหลังเขาอย่างความหลงใหล

หญิงรับใช้ตัวน้อยที่อยู่ข้าง​ ๆ​ ชมเธอว่า "ขอแสดงความยินดีกับพี่ยวี่จานด้วย พี่ปฏิเสธการแต่งงานกับหลาย ๆ​ คน​เพื่อรอคน ๆ​ เดียวกลัยมา และในที่สุดก็มาถึงวันนี้ นายท่านกลับมาแล้ว และต่อจากนี้ฉันก็จะเป็นน้าสาวคนแรก รีบมีลูกสาวลูกชายเพื่อความอุดมสมบูรณ์มั่งคั่ง"

“ให้ตายเถอะ พูดถึงเรื่องอะไรเนี่ย? ” ยวี่จานมองหญิงรับใช้ตัวน้อยด้วยความเขินอาย และไม่อาจปกปิดความเขินอายนี้ในดวงตาของเธอได้ “ตราบใดที่สามารถอยู่เคียงข้างนายท่านได้ นั่นก็เพียงพอแล้ว”

ความหยิ่งทรนงของบุตรแห่งสวรรค์ แม้ว่าจะอยู่เคียงข้างเขาอย่างไม่มีฐานะก็เป็นพรที่เธอขอมาโดยตลอด

เธอมีความสุขมาก

...

ส่วนกู้เส้า

ทันทีที่เขาออกจากลานไห่ถัง​ สีหน้าของกู้เส้าก็เคร่งขรึม

หลังจากเข้าไปที่ลานหน้าตำหนักขององค์หญิงใหญ่

"องค์ชายกลับมาแล้ว" เมื่อแม่นมจางเห็นเขาก็กล่าวขึ้นมาอย่างดีใจ "ช่วงนี้...ดูเหมือนน้ำหนักจะลดลง"

แม่นมจางดูแลกู้เส้าตั้งแต่กู้เส้ายังเด็ก กู้เส้าไม่สามารถเพิกเฉยได้ ดังนั้นเขาจึงพยักหน้า "แม่นมจาง"

“เฮ้ เฮ้ กลับมาแล้ว ดีจังที่องค์ชายกลับมา ท่านไม่รู้หรอกว่าไม่รู้ว่าพระองค์หญิงเป็นห่วงท่านแค่ไหน? ” แม่นมจางเปิดม่านลูกปัดออก

กู้เส้าก้มลง และทันทีที่เขาเข้าไป เขาก็เห็นองค์หญิงใหญ่นั่งเอกเขนกบนเก้าอี้พระชายาจักรพรรดิ

“ท่านแม่” เขาก้มหัวลงเล็กน้อย “ท่านแม่ตามหาข้าหรือ? ”

จากนั้นองค์หญิงใหญ่ก็ลืมตาขึ้นอย่างช้า ๆ มองไปที่กู้เส้า และก็ขมวดคิ้ว "หน้าตาเปื้อนอะไรกัน รีบไปล้างซะ"

กู้เส้าขมวดคิ้ว "ไม่​ ข้าไม่ล้าง​ ถ้าข้าล้างข้าก็ต้องใส่กลับ"

"จี้อวิ๋นชู!" เมื่อเห็นว่าเขากำลังจะจากไป​ องค์หญิงใหญ่จึงตะโกนว่า "คิดว่าข้าจะทำอะไรผู้หญิงคนนั้นไม่ได้หรือ? "

กู้เส้าหยุดชั่วขณะ

เขาไม่กลัวอะไร แต่เขากลัวเฉียวเหลียนเหลียนถูกทำร้าย

เพราะมีเพียงเธอที่ทำให้ชีวิตเขามีความหมายและมีที่พึ่งพา

"ข้ารู้ว่าเจ้าห่วงใหญ่หญิงสาวผู้นั้น" องค์หญิงใหญ่เย้ยหยัน ยกมือขึ้นเพื่อหยุดแม่นมจาง "ถ้าเจ้าต้องการให้นางมีชีวิตที่ดี เจ้าก็อยู่เมืองหลวงทำสิ่งที่ควรทำ ทำหน้าที่ในฐานะจี้อวิ๋นชู"

กู้เส้ากำมือแน่น "ถ้าผมไม่ทำหล่ะ? "

“ข้าสามารถให้คนลักพาตัวเจ้าไปอย่างเงียบ ๆ และข้าก็สามารถทำให้นางหายไปอย่างเงียบ ๆ เช่นกัน” สีหน้าขององค์หญิงดูเหมือนกำลังจะแกล้งเขา “ได้ยินว่าเจ้ายังไม่ได้อาศัยในห้องเดียวกัน บางทีข้าอาจจะปล่อยยางไป ข้าจะไม่ฆ่านาง แต่จะปล่อยให้นางแต่งงานและมีลูกกับคนอื่น แต่ถึงกระนั้นตอนนี้นางก็ยังหาพ่อของลูกตัวเองไม่ได้”

กู้เส้ากลัวสิ่งนี้มากกว่า

ว่ากันว่าหัวใจของผู้หญิงมีพิษมากที่สุด และเขามักจะเยาะเย้ยมันเสมอ แต่ในขณะนี้ องค์หญิงใหญ่ แม่ผู้ให้กำเนิดของเขาได้สอนบทเรียนให้แก่เขา

กู้เส้ากำหมัดแน่นเกือบจะกัดเหงือก

องค์หญิงใหญ่กล่าวด้วยท่าทางสบาย ๆ​ “หากเจ้าไม่กลัว​ ก็กลับไปยังเมืองเล็ก ๆ​ นั้น ก็ลองดูซิว่าเจ้าจะปกป้องนางได้และคนของข้าจะเก่งกว่า”

กู้เส้าก้มศีรษะลงด้วยความโกรธ การแสดงออกของเขาโกรธราวกับว่าเขาต้องการที่จะฉีกทุกสิ่งที่ขวางหน้าเขาเป็นชิ้น ๆ

แต่ในไม่ช้า เขาก็สงบลง​ และพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า "ท่านแม่​บอกว่า ตราบใดที่ข้าใช้นามจี้อวิ๋นชูในการดำเนินชีวิต เช่นนั้นท่านต้องไม่ทำอะไรนาง"

“ท่านแม่จะสาบานไหม?” เขาพูดอย่างความเย้ยหยันเล็กน้อย

องค์หญิงใหญ่ทนการยั่วยุนี้ได้​ นางตบโต๊ะทันที "แน่นอน!"

กู้เส้าขยับมุมปากเล็กน้อยเผยให้เห็นรอยยิ้มแห่งชัยชนะ