ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 157

เจียงไป๋หยินรู้ทันทีว่าคุณนายหวังเป็นโรคอะไร เขาสงบสติอารมณ์​ เขียนใบสั่งยาสองรายการ

เฉียวเหลียนเหลียนบอกให้คุณนายหวังดื่มน้ำเปลือกส้มเยอะ​ ๆ​ และขยับตัวบ่อย​ ๆ​

ตอนนี้คุณนายหวังไม่เพียงแต่ประหลาดใจ

หมอหญิงคนนี้ดูอายุยังน้อย แต่คำอธิบายของเธอนั้นเรียบง่าย และเธอใช้คำที่ตรงประเด็น

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือด้วยคุณนายหวังเป็นผู้หญิงและโรคที่เธอเป็นนั้นน่าอาย

ผ่านไปครู่หนึ่ง​ คุณนายหวังรู้สึกสะเทือนใจเล็กน้อย

จากนั้นเธอก็ขอบคุณเฉียวเหลียนเหลียนและรับใบสั่งยาเสร็จก็กลับ

หลังจากที่เธอเดินออกไป​ เจียงไป๋หยินก้ถามขึ้นว่า "แล้วอาการของเต้านมหล่ะ?"

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า

เจียงไป๋หยินพูดด้วยความตื่นเต้น​ "คุณนายกู้​ คุณเป็นคนที่สวรรค์มาโปรดให้ผมจริง​ ๆ​ "

คำพูดนี้ทำให้คนรอบข้างตกใจ

เจียงไป่หยินอธิบายอย่างรวดเร็วว่า "ผมเป็นผู้ชาย​ ไม่สะดวกที่จะดูตรวจรักษาโรคสตรี และผู้หญิงหลายคนอายที่จะให้ตรวจ มีโรคสตรีมากมายที่ไม่อาจรักษาได้ เพราะยารักษามีน้อย​ การปรากฏตัวของคุณนั้นเป็นเหมือนแสงสว่างนำพา​ คุณนายกู้​ ต่อไปต้อมาตงจือถังบ่อย​ ๆ​ แล้ว"

เขาตื่นเต้นมากจนอยากจะจับมือเฉียวเหลียนเหลียน

ขณะที่เขากำลังยื่นมือออกไป​ เขาก็เพิ่งคิดได้ว่า เฉียวเหลียนเหลียนเพิ่งจะเป็นแม่ม่ายที่เพิ่งสูญเสียสามีไป​ เขาจึงเอามือออก

"เถ้าแก่เจียงดีกับฉันมาก​" เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า "แต่ว่าเดี๋ยวฉันต้องพาลูกชายไปสอบที่เมืองหลานโจว​ อีกสักพักหนึ่งถึงจะกลับมาที่นี่"

จากหมู่บ้านตระกูลกู้ไปยังซีหยาง จากนั้นไปยังเมืองเซี่ยหยาง และไปยังอำเภออันหยางต่อด้วยหลานโจว

ที่หนึ่งใหญ่กว่าอีกที่​ และระยะทางจากที่หนึ่งไปยังอีกที่หนึ่งก็ไกล

เมื่อนับเวลาไปกลับ​ เฉียวเหลียนเหลียนประเมินว่าการเดินทางของเธอจะใช้เวลาอย่างน้อยสองเดือนเลยทีเดียว

ซึ่งเมื่อเทียบกับครึ่งเดือนแล้วก็นานมาก​ ๆ​

“หลานโจว?” เจียงไป๋หยินขมวดคิ้ว “ผมมีตงจือถังอยู่ที่หลานโจวด้วย ถ้าคุณนายไม่ว่าอะไร ผมจะพาคุณไปตงจือถังที่หลานโจว”

“คุณจะไปด้วย? ” เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว

หัวใจของเจียงไป๋หยินเต้นไม่เป็นจังหวะ เขากลัวว่าเธอจะเข้าใจอะไรผิดจึงรีบพูดว่า "คุณนาย​ อย่าคิดมาก​ ผมแค่เปิดตงจือถังในหลานโจว มีอุปกรณ์ต่าง​ ๆ​ มากมายที่นั่น​ ขณะที่ว่างจากการพาลูกชายไปสอบ คุณนายสามารถตรวจรักษาที่นั่นได้​"

หลังจากพูดจบ เขาก็พูดต่ออีกประโยคหนึ่งว่า "ค่าปรึกษาที่นั่นสูงกว่าที่นี่"

เฉียวเหลียนเหลียนคิ้วเหลือบมองเขา

เธอรู้สึกประทับใจกับประโยคสุดท้าย

หลานโจวเป็น​มณฑล​ ซึ่งใหญ่กว่าอำเภออันหยาง และควบคุมหลายสิบอำเภอ​ และหลายร้อยเมือง ดังนั้นราคาค่ารักษาแพงกว่า

เฉียวเหลียนเหลียนต้องพาเด็ก​ ๆ​ ไปด้วย​ แน่นอนว่าเรื่องการกินอยู่นั้นทำให้เธอรู้สึกปวดใจกับค่าใช้จ่าย

ถ้าไม่หาเงินก็โง่แล้ว

“ตกลง” เธอตกลงอย่างง่ายดาย “เราจะไปในอีกสามวัน”

"ดี​ งั้นผมจะจัดกระเป๋า​ และออกเดินทาง” เจียงไป๋หยินรู้สึกโล่งใจจนอธิบายไม่ถูก

จากนั้นเฉียวเหลียนเหลียนก็ออกจากตงจือถัง

ตามปกติเจียงไป๋หยินจะยืนอยู่ที่ประตู​ และเฝ้าดูเธอจากไป

แต่ตอนนี้ในใจเขารู้สึกยากจะอธิบาย

...

ครั้งนี้กู้เฉิงต้องใช้เวลาถึงสองเดือน

เฉียวเหลียนเหลียนลังเล

ใครจะคิดว่าหลายวันหลังจากที่กู้เส้าได้รับบาดเจ็บ​จนต้องล้มหมอนนอนเสื่อกลายเป็นช่วงเวลาอบอุ่นครั้งสุดท้ายสำหรับพวกเขาทั้งสอง

ถ้าเธอรู้ว่าจะมีจุดจบแบบนี้ บางทีเธอน่าจะเล่นเป็นคนโง่​ และให้อาหารเขาอีกสักสองสามวัน

เฉียวเหลียนเหลียนดวงตาเศร้าสร้อย เธอกลัวว่าคนรอบข้างจะสังเกตเห็น เธอจึงรีบกระพริบตา

“คุณผู้หญิง​ แม้ว่านายอำเภอจะลงจากตำแหน่งแล้ว แต่ก็ไม่รับประกันว่าจะไม่มีกองกำลังเหลืออยู่ ถ้าเขาเกลียดเราจริง ๆ และแอบโจมตีคุณล่ะ? ” เจียงชุนพูดช้า ๆ “คุณคนเดียว​ กับลูกห้าคน แม้ว่าจะมีหญิงรับใช้สองคนก็อาจสู้ไม่ได้”

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเธอมีลูกหลายคน​ เธอคนเดียวดูแลเด็ก​ได้แค่หนึ่งคน​ ดูแลสองคน​คงไม่ไหว

หากเด็กคนใดได้รับบาดเจ็บ​ หรือได้รับบาดเจ็บเพราะความประมาทของเธอ เฉียวเหลียนเหลียนจะไม่มีวันให้อภัยตัวเองไปตลอดชีวิต

เมื่อนึกถึงฉากนั้นเธอก็ตัวสั่น

“คุณผู้หญิง สำนักศิลปะการต่อสู้ยังคงอยู่ที่นั่น ตราบเท่าที่เรากลับมา วันหนึ่งก็เปิดต่อได้” เจียงชุนกล่าวอย่างมีนัยยะ

วันหนึ่งวันนั้น​ เป็นคำพูดที่ดี

น่าเสียดายที่เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้ยิน เธอมัวแต่นึกถึงเหตุการณ์เลวร้าย และพูดด้วยน้ำเสียงทุ้มว่า "ปิดเถอะ​ ค่าเล่าเรียนของนักเรียนคืนพวกเขาชั่วคราว พวกคุณไปหลานโจวกับฉัน"

ปี้ซ่ง และเจียงชุนมองหน้ากัน​ และถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ในเวลาต่อมา ทั้งครอบครัวยุ่งกับการเตรียมคืนเงินค่าเล่าเรียนของสำนักศิลปะการต่อสู้ และเก็บของต่าง​ ๆ​ และยังมีของใช้สำหรับเด็ก​หลายอย่างที่ต้องนำติดตัวไปด้วย เฉียวเหลียนเหลียนยุ่งมาก

เมื่อถึงวันเดินทาง ปี้ซงจ้างรถม้าอีกคันหนึ่ง รวมกับรถม้าที่มีรวมทั้งหมดสองคัน บรรทุกคนสิบคน​ และกล่องเสื้อผ้า​เครื่องใช้อีกจำนวนหนึ่ง

ป้าหลิว​ และคนอื่น​ ๆ ยืนอยู่ที่ประตูเพื่อส่งเฉียวเหลียนเหลียน

ในขณะนี้​ มีคนเดินโซเซมาจากระยะไกล ก่อนที่เขาจะพูดอะไรออกไป เขาก็ล้มลงที่หน้ารถม้า

"เหลียนเหลียน...ช่วยด้วย..."