ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 188

เฉียวเหลียนเหลียนถึงบางอย่างแปลก ๆ ในจวนอ๋องรุ่ย แต่เธอไม่สะดวกที่จะถาม ดังนั้นเธอจึงพูดว่า "มาพบองค์หญิง"

ห้องด้านในเงียบสงบ องค์หญิงรุ่ยนอนนิ่งอยู่บนเตียง ร่างกายอวบอ้วนของเธอแห้งเหี่ยวเหมือนมะเขือเหี่ยวเฉาอ้างว้าง

เมื่อเธอได้ยินเสียง เธอก็ลืมตาขึ้นด้วยความลำบาก เฉียวเหลียนเหลียนตื่นเต้นเล็กน้อย เธอพยายามอ้าปากสองสามครั้ง แต่สุดท้ายก็หุบปากอีกครั้ง

จู้จื่อ กล่าวว่า "ครึ่งเดือนก่อนพระชายาสามารถพูดได้ แต่จู่ ๆ นางก็พูดไม่ได้อย่างไม่รู้สาเหตุ ตั้งแต่นั้นมา ผู้คนในจวนอ๋องก็เริ่มไม่เชื่อฟังขึ้นเรื่อยๆ "

พระชายาไม่สามารถเคลื่อนไหวหรือพูดได้ในขณะนี้

“ไม่มีใครมาเยี่ยมองค์หญิงในช่วงเวลานี้หรือ ?” เฉียวเหลียนเหลียนไม่อยากจะเชื่อ

หญิงผู้สูงศักดิ์เช่นนี้สามารถถูกลดระดับลงได้ถึงเพียงนี้

จู้จื่ออยู่ในอารมณ์หดหู่ "เดิมทีมีคนมาดูแลองค์หญิง แต่มักจะถูกองค์ชายรุ่ยขัดขวางหญิงรับใช้เหล่านั้น พระองค์ไม่ให้หญิงรับใช้มาดูแล"

ปรากฎว่าเป็นองค์ชายรุ่ยที่ขัดขวาง

เฉียวเหลียนเหลียนแววตาเคร่งขรึมอยู่ครู่หนึ่ง แม้ว่าเธอจะไม่เก่งอุบาย แต่เธอก็รู้ว่าชายผู้นี้จะต้องโหดร้ายมากเป็นแน่ เขาถึงกล้าทำร้ายภรรยาได้ถึงเพียงนี้

จากนั้นพระชายารุ่ยโกรธจัดทำให้เต้านมอักเสบ

อาจเป็นเพราะองค์ชายรุ่ยมีความรักครั้งใหม่ และพระชายารุ่ยก็ไม่ยินดีสักเท่าไหร่ เธอจึงขัดขวางการมีรักครั้งใหม่ขององค์ชายจนเกิดเหตุดังกล่าว

ภายใต้การวินิจฉัยและการรักษาของเฉียวเหลียนเหลียน เจ้าหญิงเกือบจะหายดีแล้ว แต่เมื่อเธอกลับมาที่เมืองหลวง เธอก็ป่วยหนักกว่าเดิม

เรื่องราวระหว่างพวกเขาถูกแทรกแซงโดยคนรักใหม่ของอ๋องรุ่ยจนทำให้มีการพูดคุยกัน

แต่ความเจ็บป่วยของพระชายารุ่ยนั้นอาการเหมือนโรคร้ายแรง

“พี่จู้จื่อ เจ้าออกไปก่อน ข้าจะรักษาองค์หญิง” เฉียวเหลียนเหลียนกล่าว “โปรดอยู่ข้างนอก และห้ามใครก็ตามที่เข้ามา”

เธอต้องการตรวจร่างกายพระชายารุ่ย

ในตอนแรกจู้จื่อกังวลใจเล็กน้อย แต่เมื่อพิจารณาแล้วพระชายาคงไม่เป็นอะไร เขาจึงเดินออกไป

เฉียวเหลียนเหลียนหยิบอุปกรณ์บางอย่างออกมา

เธอมีอุปกรณ์สำหรับการตรวจร่างกายครบครัน แต่น่าเสียดายที่มันใหญ่เกินไปที่จะนำออกมาได้

ถึงจะนำออกมาได้ก็ไม่มีที่วาง

คงจะดีมากถ้าพาพระชายารุ่ยเข้าไปในห้องทดลองได้

เฉียวเหลียนเหลียนแค่คิดเรื่องนี้เล่น ๆ แต่เมื่อพูดจบเธอและพระชายารุ่ยก็อยู่ในห้องทดลอง

ผนังขาวสะอาด เครื่องจักรทันสมัย และเครื่องมือตรวจสอบทุกชนิดปรากฎขึ้น

เฉียวเหลียนเหลียนตกตะลึง

เธออยู่ในสมัยโบราณนานจนเกือบลืมไปแล้วว่าสถาปัตยกรรมสมัยใหม่เป็นอย่างไร ?

เมื่อกลับไปที่ห้องทดลอง เธอรู้สึกเหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน

"หืม..." พระชายารุ่ยกำลังนอนอยู่บนพื้นเย็น เมื่อสัมผัสความเย็นยะเยือก เธอก็ฮัมเพลง

เฉียวเหลียนเหลียนพาเธอไปที่เตียงผ่าตัดอย่างรวดเร็ว และใช้เครื่องมือขนาดใหญ่หลายชิ้นเพื่อตรวจรักษา

ไม่มีโรคร้ายแรง แต่มีสารพิษบางอย่างที่ทำให้ร่างกายเจ็บป่วย

เฉียวเหลียนเหลียนหยิบหลอดโซเดียมไดเมอร์แคปโตโพรเพนซัลโฟเนตผสมกับยาแก้อักเสบ จากนั้นฉีดเข้าไปในร่างกายของพระชายารุ่ย

การแพทย์แผนจีนให้ความสำคัญกับการไหลเวียนของน้ำ และรักษาตามอาการ

เรื่องของสำนักศึกษาย่อยนั้นง่ายต่อการแก้ไข

สิ่งที่เกิดขึ้นในจวนอ๋องรุ่ยเป็นเรื่องใหญ่

“ข้าแต่งงานกับเขามาหลายปี แต่เขาต้องการให้ข้าตายทั้งเป็นเพราะผู้หญิงคนหนึ่ง” นัยน์ตาของพระชายารุ่ยเย็นชา “คราวนี้ข้ามาถูกทางแล้ว ตราบใดที่ข้าอาการดีขึ้น เรื่องต้องไม่จบแค่นี้”

ความเจ็บป่วยของเธอกะทันหันและไม่พบร่องรอย ครอบครัวของเธอถูกหลอกลวง

“อย่ากังวลไปเลยเพคะ พระชายา ตราบใดที่พระชายากินยาตรงเวลาก็จะไม่เป็นไร” เฉียวเหลียนเหลียนนำขวดยาถอนพิษและยาแก้อักเสบวางไว้ข้างเตียงของพระชายารุ่ย

พระชายารุ่ยกระพริบตา

เฉียวเหลียนเหลียนไปเรียกจู้จื่อเข้ามา

คำกล่าวที่ว่า เรือแตกยังมีตะปูสามพันตัว แม้ว่าพระชายารุ่ยจะ "ป่วย" มานานกว่าครึ่งเดือนแล้ว แต่เธอก็ยังเป็นเจ้าของจวนอ๋องรุ่ย และมีคนสนิทอยู่เสมอ เรื่องของสำนักศึกษาย่อยได้รับการแก้ไขอย่างรวดเร็ว

วันรุ่งขึ้นเฉียวเหลียนเหลียนก็พากู้จงตัวน้อยไปที่สำนักศึกษาย่อยอีก

ชายชราเคราแกะยืนอยู่ที่ประตูคอยต้อนรับนักเรียน เขาตกใจครู่หนึ่งเมื่อเห็นสองแม่ลูก เขาถอยหลังไปสองสามก้าวราวกับว่าเขาเห็นผี

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกขำในใจ จากนั้นดึงลูกชายมาทักทาย "ผู้อาวุโส บังเอิญจัง"

ชายชราเคราแกะสปากสั่น "เจ้า...มาที่นี่ทำไม ?"

"สำนักศึกษาย่อยตอบรับเข้าเรียนแล้ว ดังนั้นเรามาที่สำนักศึกษาเพื่อเข้าเรียน" เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม

ชายชราเคราแกะชำเลืองมองกู้จง จากนั้นก็ถอนหายใจ "ดีใจที่มา...แต่เจ้าไม่ควรเรียนที่นี่"

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้วเล็กน้อย และพูดอย่างเคร่งขรึมว่า "ท่านผู้อาวุโส โปรดพูดตรงๆ "

ผู้อาวุโสชำเลืองมองไปที่ด้านหลังเธอ และพูดเสียงเบาว่า "มีคนประสงค์ไม่ดีต่อเจ้า ทำไมเจ้าถึงดื้อรั้นที่จะยั่วคนผู้นั้น? เกรงว่าเจ้าจะโชคไม่ดี”