ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 194

ในขณะนี้ จี้หยุนชูสับสนในใจมาก

ความสุขคือสิ่งสำคัญ เฉียวเหลียนเหลียนยังไม่ตาย

แต่ความกังวลก็ตามมาเช่นกัน เพราะเฉียวเหลียนเหลียนได้ยินทุกสิ่งที่เขาพูดแล้ว

จี้หยุนชูไม่รู้ด้วยซ้ำว่าควรเผชิญหน้ากับเฉียวเหลียนอย่างไร ?

เจียงไป๋หยินที่อยู่ข้าง ๆ เขาถอนหายใจเบา ๆ หัวใจของเขาก็ซับซ้อนไม่แพ้กัน

จี้หยุนชูไม่รู้ทักษะทางการแพทย์ แต่เขาเห็นได้อย่างชัดเจนว่าเลือดที่ไหลไม่หยุด และเป็นไปไม่ได้ที่เฉียวเหลียนเหลียนจะเป็นอันตรายถึงชีวิต

ความเป็นไปได้เพียงอย่างเดียวคือผู้หญิงคนนี้กำลังแสดงและบังคับให้จี้หยุนชูพูดความจริง

ดังนั้นเขาจึงไม่กังวลเกี่ยวกับความปลอดภัยของชีวิตของเฉียวเหลียนเหลียน เขาแค่รู้สึกเสียใจที่ทำไมคู่รักที่ดีต้องเสี่ยงชีวิตเพื่อให้ได้มาซึ่งกันและกัน ?

"เหลียนเหลียน" จี้หยุนชูสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเงยหน้าขึ้น และมองไปที่เฉียวเหลียนเหลียน "คุณ...ไม่เป็นไรใช่ไหม ?"

เฉียวเหลียนเหลียนสีหน้าเย็นชาและไม่พูดอะไร

จี้หยุนชุรู้ว่าเธอโกรธ เขาจึงรีบอธิบาย "อย่าโกรธเลย ผมไม่ได้ตั้งใจ ผม... ผมไม่มีทางเลือกอื่น นอกจากจำคุณไม่ได้ แม่ของผมเด็ดขาดมาก ผมกลัวว่าเขาจะทำอันตรายกับคุณ”

ยิ่งไปกว่านั้น เขาต้องการปกป้องไม่ให้ใครรู้ตัวตนของเด็ก ๆ รวมถึงกู้เฉิง

เฉียวเหลียนเหลียนยังคงไม่แสดงออก ดวงตาของเธอเหม่อลอย ความคิดของเธอก็ปลิวว่อนไปทั่วท้องฟ้า

จี้หยุนชูถอนหายใจยาว

เฉียวเหลียนเหลียนกำลังตำหนิเขา

ที่จริงเขาเองก็โทษตัวเองเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงแกล้งจำแม่ลูกไม่ได้ก่อนหน้านี้ ? ทำไมปกป้องพวกเขาได้ไม่ดี ? ทำไมแผนผิดพลาด

"เหลียนเหลียน..." จี้หยุนชูยังมีบางอย่างจะพูด

เฉียวเหลียนเหลียนพูดขึ้นทันที "พาฉันกลับบ้าน"

แต่สิ่งที่เธอพูด เธอพูดกับจีียงไป๋หยุน

“แผลของคุณเพิ่งหยุดไหล คุณไม่ควรขยับไปมา” เจียงไป๋หยินขมวดคิ้ว "พักผ่อนที่ตงจือถังก่อน”

“ไม่ ฉันต้องกลับบ้านแล้ว” เฉียวเหลียนเหลียนเหม่อมองท้องฟ้าข้างนอก “เฉิงเอ๋อร์กับจงเอ๋อร์กำลังจะออกจากโรงเรียน และเกอเอ๋อร์น่าจะตื่นแล้ว ถ้าพวกเขาไม่เห็นฉัน พวกเขาจะงอแง"

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง หลังจากสูญเสียพ่อไป เด็ก ๆ ต้องพึ่งแม่อย่างมาก และเกอเอ๋อร์จะร้องไห้เมื่อไม่ได้เจอเธอสักพัก

การร้องไห้ของเด็กไม่อาจหยุดได้ และตาอาจบวมหลังจากการร้องไห้

เฉียวเหลียนเหลียนจะรู้สึกเป็นทุกข์ในเวลานั้น

นอกจากนี้ เธอไม่อยากอยู่ที่นี่จริงๆ

เห็นว่าเธอมีความมุ่งมั่น ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงสั่งให้คนยกเก้าอี้เสลี่ยงนุ่ม ๆ และส่งเธอกลับบ้านอย่างสบายที่สุด

จี้หยุนชูอยากช่วยอุ้มเฉียวเหลียนเหลียน

แต่เฉียวเหลียนเหลียนยื่นมือไปหาเจียงไป๋หยิน

ความหมายนั้นชัดเจนว่าเธอยอมรับอ้อมกอดของเจียงไป๋หยินเท่านั้น

เถ่าแก่เจียงรู้สึกปลื้มปีติ แต่เขาก็รู้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนกำลังโกรธจี้หยุนชู เขาจึงส่งเธอขึ้นเสลี่ยงนุ่ม ๆ พร้อมกับถอนหายใจ

ชายฉกรรจ์สองคนที่หามเสลี่ยงออกไป

จู่ ๆ เฉียวเหลียนเหลียนก็พูดอย่างเฉยเมยว่า "เถ้าแก่เจียง บ้านอีกหลังของคุณยังให้เช่าอยู่หรือเปล่า ถ้ายังให้เช่าอยู่ ฉันจะพาเด็ก ๆ ย้ายไปที่นั่นในอีกไม่กี่วัน"

เธอไม่ต้องการอยู่ในจวนของตระกูลจี้

หลังจากนั้นเสลี่ยงนุ่ม ๆ ก็ห่างออกไปเรื่อย ๆ อย่างช้า ๆ

จี้หยุนชูกำหมัดแน่น และยืนอยู่หน้าตงจือถังด้วยความรู้สึกรู้สึกรำคาญ และหดหู่ใจ

การขัดขวางไม่ให้กู้จงเข้าสำนักศึกษาย่อยเป็นเรื่องแรก คราวนี้องค์หญิงอันเล่อโกรธมาก

องค์หญิงผู้มีเสน่ห์พูดตรง ๆ ว่า "ตราบใดที่เธอไม่สามารถปรากฏตัวในเมืองหลวงได้ ไม่ว่าเธอจะอยู่หรือตายก็ไม่สำคัญ"

จะเห็นได้ว่าเธอเกลียดเฉียวเหลียนเหลียนมากแค่ไหน

"เสี่ยวม่าน ?" จี้หยุนซูหลับตาและคิดอยู่ครู่หนึ่ง "สาวใช้คนนั้นที่ติดตามจี้หยุนม่อที่อันหยางใช่หรือไม่ ?"

"เนื่องจากเจ้านายของเธอบาดเจ็บ เธอจึงถูกผลักไสไล่ส่งจากหญิงรับใช้ชั้นหนึ่งไปเป็นสาวใช้กวาดบ้าน เมื่อเธอกลับมาที่เมืองหลวง เธอได้รับคำแนะนำต่าง ๆ นานา จนทำให้เธอกลับมาสู่ตำแหน่งทเดิมอีกีครั้ง” ดวงตาของเกอเหย่แสดงความดูถูกเหยียดหยาม

หญิงรับใช้ใช้นี้เปรียบเหมือนดอกหญ้าบนฝาผนัง ทำอะไรก็ได้ที่เป็นประโยชน์แก่ตน เมื่อเป็นที่โปรดปรานจะยิ่งนัก และต่ำต้อยเพียงธุลีดิน เมื่อไม่เป็นที่โปรดปราน

น่าสมเพช และเกลียดชังจริงๆ

"กลายเป็นเธอ เธอเป็นคนทำให้เกิดเรื่องนี้ขึ้น" ดวงตาของจี้หยุนชูเย็นชา "และก็ยังมีอันเล่อที่ยื่นมือเข้ามาเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ฉันมีเรื่องจะฝาก"

"รับทราบ" เกอเหย่ก้มหน้าลง และกำหมัดแน่น รู้สึกมีความหวังเล็กน้อยสำหรับสิ่งต่อไปในใจ

จี้หยุนชูอธิบาย

ในตอนท้าย เมื่อเกอเหย่คิดว่ามันจบลงแล้ว จี้หยุนชูก็พูดว่า "ส่งผู้คุ้มกันที่ซ่อนอยู่อีกสองสามคนไปปกป้องแม่และลูกของพวกเขา"

เกอเหย่ก็ตกใจเช่นกัน "ราชวงศ์ต้าหยูมีผู้คุ้มกันซ่อนอยู่ทั้งหมดหนึ่งร้อยคน และเจ้ามีเพียงสิบคนที่อยู่ภายใต้คำสั่งของอ๋องชิงผิง เมื่อเคลื่อนย้ายพวกเขา คนในวังจะรู้ ในเวลานั้นตัวตนของนายท่านและหญิงผู้นั้นจะปิดบังได้ "รับคำสั่ง"

อะไรคือสาเหตุที่ทำให้จี้หยุนชูทุกข์ทรมานในช่วงเวลานี้?

"ฉันไม่รู้เรื่องนี้เหรอ" จี้หยุนชูยิ้มอย่างมีเลศนัย "ตอนนี้เข้าใจแล้วว่าแทนที่จะกลัวที่จะเปิดเผยสิ่งนี้หรือสิ่งนั้น ควรวางมือลงและปกป้องพวกเขา ตราบใดที่พวกเขาอยู่ในเมืองหลวงแห่งนี้ เขาจะไม่ปล่อยให้พวกเขาต้องทนทุกข์ทรมานอีกต่อไป "

ส่วนตัวตนของกู้เฉิง และเด็ก ๆ

อาจถึงเวลาที่จะบอกความจริง