ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 2

เฉียวเหลียนเหลียนตามเสียงนั้นไป และบังเอิญเห็นหลุมขนาดใหญ่ หลุมนี้น่าจะขุดโดยสัตว์ใหญ่ และเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเด็กๆก็มาจากหลุมนั้น

เธอค่อยๆชะโงกศรีษะดูในหลุมอย่างระมัดระวัง เธอเห็นเด็กผู้ชายและเด็กผู้หญิงกำลังร้องขอความช่วยเหลืออยู่ในหลุมนั้น

เด็กผู้ชายอายุประมาณ 5-6 ขวบ และขาข้างหนึ่งเดินไม่สะดวกเท่าไหร่ เขาจึงไม่สามารถปีนออกจากหลุมได้

เด็กผู้หญิงอายุราวแปดขวบหน้าตาสวย รูปร่างผอมบาง ดวงตาเหมือนหมาป่าที่มองไปรอบๆอย่างระแวดระวัง

เมื่อพวกเขาเห็นเฉียวเหลียนเหลียน เด็กทั้งสองก็หุบปากพร้อมกัน สีหน้าของพวกเขาก็กลายเป็นตื่นตระหนก

“แม่ครับ เราไม่ได้ตั้งใจที่จะไม่กลับบ้าน” เด็กผู้ชายพูดอย่างหวาดกลัว “ผมลื่นตกไปในหลุม พี่รองลงมาข้างล่างเพื่อพาผมขึ้นไป และเราสองคนกำลังกลับบ้าน”

เขารีบปีนขึ้นไป แต่ก็ตกลงไปในหลุมซ้ำแล้วซ้ำเล่าเพราะขาเขาไม่ค่อยดี

“พอได้แล้ว” เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้วและพูดขึ้นไม่ให้เด็กๆอธิบายต่อ

เฉียวเหลียนเหลียนคนเดิมจากไปแล้ว แต่กลับทิ้งเรื่องวุ่นวายให้เธอ เด็กบางคนก็ดูขี้กลัวขี้ระแวง แต่อันที่จริงแล้วพวกเขาซ่อนความเกลียดชังไว้ใต้ดวงตา เว้นเสียแต่กู้เกอเด็กผู้หญิงอายุน้อยที่สุด

"พอได้แล้ว"

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ มองซ้ายมองขวา บริเวณนั้นกิ่งที่ค่อนข้างหนา เธอจึงเอากิ่งไม้นั้นมาแล้วยื่นไปในหลุม “จับปลายไม้ไว้แน่นๆ แม่จะค่อยๆดึงขึ้น”

เด็กผู้ชายมองดูเธออย่างหวาดกลัว และยื่นมือออกมาอย่างไม่เต็มใจ

ในความทรงจำของเขา แม่เลี้ยงมักจะทุบตีและดุว่าพวกเขา น้อยครั้งที่แม่เลี้ยงจะเมตตาพวกเขา วันไหนที่แม่เลี้ยงเมตตาแสดงว่าวันนั้นพวกเขาจะต้องทำอะไรเป็นข้อแลกเปลี่ยน

ด้วยความที่เป็นพี่ชายคนโตและพี่สาวคนรองพวกเขาไม่อาจปฏิเสธความช่วยเหลือนี้ได้ แม้ว่าพวกเขาจะทำได้ พวกเขาก็ต้องแสร้งทำเป็นเชื่อฟัง

ดังนั้น แม้ว่าจะรู้ว่าพวกเขาจะต้องตกลงไปในหลุมอีกครั้ง เด็กผู้ชายก็หลับตาและคว้ากิ่งไม้อย่างไม่ยอมแพ้

เวลาต่อมา

"จับแน่นๆ" เขารู้สึกว่าเขาถูกดึงขึ้นไปทันที รู้ตัวอีกที เขาก็อยู่บนขอบหลุมแล้ว

แม่เลี้ยงใจร้ายเฉียวเหลียนเหลียน ดึงกิ่งไม้ออกมาแล้วมองดูเขาด้วยความเป็นห่วง “เป็นไงบ้าง หนาวไหม?”

เด็กผู้ชายพูดไม่ออกบอกไม่ถูก เขาเพียงรู้สึกว่าแม่เลี้ยงคนนี้เปลี่ยนไป

“ไม่เป็นไรก็ดีแล้ว” จากนั้นเฉียวเหลียนเหลียนดึงเด็กผู้หญิงขึ้นมาแล้วถามว่า “พี่ใหญ่ล่ะ ไปไหนแล้ว?”

ลูกชายคนโตของเฉียวเหลียนเหลียน มีชื่อว่ากู้เฉิง ปีนี้เขาอายุได้ 9 ขวบ เขามีบุคลิกที่เงียบขรึมและไม่แยแส ในหนังสือนิยาย เขาเป็นวายร้ายที่เลวที่สุด ความโหดเหี้ยมของเขาสร้างความประทำใจแก่เฉียวเหลียนเหลียน

“พี่ใหญ่..... พี่ใหญ่ไปก่อนแล้วครับ...” เด็กผู้ชายกระซิบ

กู้เหลียนเหลียนเม้มปากแน่น

ไม่คิดว่าวายร้ายจะโหดเหี้ยมตั้งแต่อายุยังน้อย เขาทิ้งน้องๆไว้ในหลุมที่เต็มไปด้วยหิมะเพียงลำพัง เป็นอย่างที่เธอคิดไว้ กู้เฉิงเป็นตัวละครที่โหดเหี้ยมที่สุดในหนังสือนิยาย

“งั้นเรากลับกันเถอะ” เธอถอนหายใจ และลูบหัวเด็กผู้ชาย “เดี๋ยวทุกคนจะเป็นห่วง”

เฉียวเหลียนเหลียนเดินกลับไปที่บ้านร้างพร้อมกับลูกทั้งสองคน ระหว่างทางก็พบกับคนจากหมู่บ้านเดียวกัน

ตอนแรกมีเพียงเพื่อนบ้านบางคนชี้นิ้ว

เมื่อเธอและลูกๆกำลังจะเข้าไปในหมู่บ้าน หญิงวัยกลางคนคนหนึ่งรีบวิ่งออกไปพร้อมกับตะกร้าบนหลัง และพูดด้วยความโกรธว่า “ยัยแม่เลี้ยงใจร้าย แกทำกับเด็กตัวเล็กๆได้ไง? โหดเหี้ยมไร้ความปราณี แกนี่เป็นตัวกาลกิณีจริงๆ สมแล้วที่ตระกูลตู้ไล่แกออกจากบ้าน”

ต่อมากู้เชวี่ยก็ก้มศีรษะลงและพูดด้วยเสียงต่ำว่า "แม่...พาพวกเราตกไปที่หลุมล่าสัตว์"

เธอจงใจพูดอย่างคลุมเครือ แต่ทุกคนคนก็ได้ยินเหมือนกันว่าเฉียวเหลียนเหลียนทำให้เด็กๆตกลงไปในหลุมล่าสัตว์

ในขณะนั้น ผู้คนรอบข้างต่างจ้องเขม็ง ป้าจางด่าด้วยความภูมิใจ

เฉียวเหลียนเหลียนปล่อยมือกู้เชวี่ยลง

เธอไม่คาดคิดมาก่อนว่าลูกเลี้ยงอายุเพียงแปดขวบจะมีแผนการที่ลึกซึ้งมากจนสามารถใส่ร้ายเธอได้

เฉียวเหลียนเหลียนจึงตัดสินใจสอนบทเรียนให้กู้เชวี่ย

เธอเพิกเฉยต่อข้อกล่าวหาจากคนรอบข้าง และมองไปที่กู้เชวี่ยอย่างประหลาดใจ น้ำตาของเธอค่อยๆ "เชวี่ยเอ๋อร์ ลูกพูดอย่างนั้นได้อย่างไร?"

เสียงของเธอดังเกินไป และเสียงของคนรอบข้างก็ค่อยๆเบาลง

เฉียวเหลียนเหลียนเริ่มการแสดงของเธอ “ลูกไม่สามารถกล่าวโทษแม่เพียงเพราะแม่เอาข้าวให้เสียวหวู่กินก่อน และถ้าแม่ต้องการทำร้ายลูกจริงอย่างที่ลูกบอก ลูกจะมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้เหรอ? แม่ให้ลูกทำงาน เพราะลูกเป็นพี่ และถ้าลูกๆในฐานะพี่ของน้องๆไม่ช่วยแม่ แม่จะเลี้ยงลูกๆทั้ง 5 คนด้วยตัวเองได้อย่างไร? แม้แต่หน้าพ่อ แม่ก็ยังไม่เคยเจอ แม่จะเอาอะไรมาเลี้ยงลูก”

หญิงม่ายตัวน้อยปิดหน้าปิดตาร้องไห้ด้วยความเสียใจ

ทุกคนจำได้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนอายุเพียงสิบห้าปี แก่กว่ากู้เฉิงไม่กี่ปี

เด็กผู้หญิงคนนี้ถูกบังคับให้เป็นแม่เลี้ยง และเลี้ยงลูกตั้งห้าคนไม่ใช่เรื่องง่าย

และแล้วความโกรธของทุกคนก็ค่อยๆกลายเป็นความอับอาย

เฉียวเหลียนเหลียนเงยหน้าขึ้นแล้วสำลัก “เนื่องจากฉันไม่สามารถเลี้ยงลูกทั้งห้าคนนี้ได้ ฉันไม่รู้ว่าใครพอที่จะช่วยฉันแบ่งเบาภาระนี้ได้ เด็กๆเป็นพี่น้องที่ไม่อาจแยกจากกันได้ หากเมตตา กรุณาช่วยรับเลี้ยงเด็กน้อยทั้งห้าด้วยเถิด"