ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 215

ณ ตำหนักองค์หญิงองค์โต

องค์หญิงอู๋ซวงนอนบนเก้าอี้ด้วยท่าทางที่สง่างาม และมีน้ำเสียงที่ไม่แยแส

“ยวี่จานเป็นอย่างไรบ้าง ？ ”

แม่นมจางเอนตัวมาเล็กน้อยแล้วพูดเบา ๆ ว่า “ไม่ค่อยดีนัก หญิงแซ่เฉียวนั่นระแวดระวังมาก และไม่เคยให้ยวี่จานอยู่ใกล้นางเลย ข้างกายนางมีสาวใช้ทั้งสองชื่อฉินจือและหยาจือ ยวี่จานแทบไม่มีโอกาสลงมือ"

"ไร้ประโยชน์จริง ๆ" องค์หญิงองค์โตขมวดคิ้ว "ขอให้นางทำเรื่องเล็กน้อย นางยังทำไม่ได้ เปล่าประโยชน์เสียจริง”

“องค์หญิง อย่าใจร้อน” แม่นมจางยังคงชอบเรียกเธอด้วยชื่อเดิมว่า “เพิ่งผ่านไปไม่กี่วัน เฉียวเหลียนเหลียนก็ระวังตัวมาก เป็นเรื่องปกติที่ไม่มีอะไรคืบหน้า"

ยิ่งไปกว่านั้น องค์หญิงก็เปลี่ยนสีหน้าอย่างกะทันหัน ความระแวดระวังของเฉียวเหลียนเหลียนอยู่ที่ระดับห้าและกำลังเพิ่มขึ้นเป็นระดับสิบ

“ไม่มีเวลาให้นางมากขนาดนั้น ข้าทนให้ชูเอ๋อร์อยู่กับนางทุกวันไม่ได้” องค์หญิงขมวดคิ้ว “ในเมื่อยวี่จานทำคนเดียวไม่ได้ งั้นก็หาคนช่วยนางสิ "

"นี่..." แม่นมจางลังเลใจ

จี้ว่างชูมีวิธีจัดการกับองค์หญิงองค์โต แม้จะให้ใครไปแทรกความสัมพันธ์ระหว่างเขาทั้งสองก็ไม่สำเร็จ

ยวี่จานยังคงบังคับให้เฉียวเหลียนเหลียนรับนนางเป็นหญิงรับใช้ข้างกาย

ถึงจะแทรกใครอีกซักคนก็เป็นไปได้ยาก

แม่นมจางออกความเห็นอย่างมีไหวพริบ เธอคิดว่าองค์หญิงองค์โตจะยอมถอยต่อปัญหา แต่เธอก็เย้ยหยัน "ใครบอกกันหล่ะว่าจะแทรกคนเข้าไป"

ปล่อยให้คนข้างในจวนอ๋องชิงผิงก่อเรื่องขึ้นเองดีกว่า

รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าที่ร่ำรวยซึ่งได้รับการดูแลเป็นอย่างดีขององค์หญิงองค์โต

...

ณ หอสานรัก จวนอ๋องชิงผิง

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ร่างกายของเฉียวเหลียนเหลียนฟื้นตัวอย่างสมบูรณ์ และไม่มีผลกระทบใด ๆ

เธอไม่ใช่คนชอบความสุขแบบสมถะ วัน ๆ นอนพักฟื้นทำให้เธอเบื่อแทบตาย ในที่สุดเธอก็หายดี

ประการแรก ทำอาหารอร่อย ๆ ให้กับครอบครัว

ไม่มีภัตตาคารซื่อสี่ในเมืองหลวง และไม่มีกลิ่นอายของปิ้งย่าง และอาหารรสเลิศอื่น ๆ

เฉียวเหลียนซื้อเนื้อแกะมา และพาหญิงใช้สองสามคนมาเสียบแกะใส่ไม้ โรยผงยี่หร่า

กลิ่นหอมคลุ้งทั่วหอสานรัก

แม้ว่าพวกเธอทุกคนจะน้ำลายไหล แต่พวกเธอทุกคนรู้ดีว่าในที่สุดเจ้านายทำอาหารพวกเธออย่างแน่นอน ดังนั้นพวกเธอจึงไม่โลภและขะมักเขม้นกับการเตรียมของ

หญิงรับใช้ในลานด้านนอกกำลังเศร้า พวกเธอสูดกลิ่นหอมจากของปิ้งย่างด้วยความอยากกิน แต่ไม่อาจกินได้

เฉียวเหลียนเหลียนยังไม่รู้สถานการณ์ เธอพลิกเนื้อแกะ และโรยผงยี่หร่า แล้วสั่งว่า "เอาขนมปังมา แผ่นบาง ๆ ก็พอ"

หญิงรับใช้ตัวน้อยกระตือรือร้น และด้วยความกล้าหาญของหลิวฉีต่อหน้าองค์หญิงองค์โต หลี่ชุนฮัวจึงมอบขนมปังใส้เนื้อแกะย่างให้

"ข้าทำตามความประสงค์ของเจ้านาย" หลิวฉีกล่าวอย่างเคารพ

เธอบังเอญชนกับหญิงรับใช้ที่กำลังอิจฉาตาร้อนอยู่ด้านนอก

พวกเขาล้อมรอบด้วยความตื่นเต้นและพูดไม่หยุด

"หลิวฉี อาหารอร่อยไหม?"

"หอมจัง ทำจากเนื้อแกะเหรอ ? ทำไมเนื้อแกะกลิ่นไม่แรงเลย？"

ไม่รู้ว่าอนาคตของเด็กคนนี้จะเป็นเช่นไร

ตอนนี้แววตาของเธอตอนนี้เต็มไปด้วยแม่เลี้ยง และอาหารอร่อยที่แม่เลี้ยงทำ เธอมีความสุขมาก

“เป็นไงบ้าง ? อิ่มหรือยัง ? ” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม และเช็ดมุมปากให้เธอ

กู้เกอพยักหน้า และหมุนไม้เสียบเนื้ออย่างงุ่มง่าม จากนั้นนำไปใส่ปากของเฉียวเหลียนเหลียน "แม่กินด้วยกัน"

“เด็กดี” เฉียวเหลียนเหลียนกัดเนื้อแกะพร้อมหัวเราะจนตาหยี

กู้เชวี่ยเห็นเช่นนั้นก็น้อยใจ เอาเนื้อแกะไปให้แม่กินบ้าง "แม่ ลองชิมของหนูสิ"

กู้โหลวส่งให้เพิ่ม

กู้จงลังเลราวกับว่าเขากลัวว่าแม่ของเขาจะหิว

“แม่ครับ กินเถอะครับ”

ลูกๆ ทุกคนต่างมองอย่างมีความหวังเพราะกลัวว่าแม่จะไม่ชอบใจ

เฉียวเหลียนเหลียนยังคงหัวเราะไม่หยุด เธอไม่เคยหิวมากในตอนกลางคืน เธอจะกินมากขนาดนี้ได้อย่างไร? แต่เด็ก ๆ ต่างก็อยากให้เธอกิน

เฉียวเหลียนเหลียนไม่มีทางเลือก ทำได้เพียงหันไปให้ความสนใจลูกชายคนโต โดยหวังว่าเขาจะช่วยเขาให้พ้นจากความลำบากใจ

อย่างไรก็ตาม ภายใต้สายตาที่จับตามองของทุกคน กู้เฉิงในฐานะลูกชายคนโตยิ้มเล็กน้อย และนำเนื้อแกะวางไว้ตรงหน้าเฉียวเหลียนเหลียน

“แม่ครับ กินเถอะ”

เฉียวเหลียนเหลียนกลอกตาจนแทบจะหมดสติ

ล้วนเป็นลูกที่น่ารัก