ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 232

ในห้องส่วนตัว

เฉียวเหลียนเหลียนดึงเด็กชายตัวอ้วนกลับมาในห้อง และกดเขาลงบนโซฟานุ่ม

หลังจากนั้นในทันที กู้เชวี่ยยืนอยู่ทางซ้าย กู้เฉิงยืนอยู่ทางขวา แต่ละคนจับไหล่ของเด็กอ้วนตัวน้อยไว้

เฉียวเหลียนเหลียนเผชิญหน้ากับเขาด้วยสายตาที่เคร่งขรึมและเย็นชา "เสี่ยวโหลว มีอะไรจะอธิบายไหม?"

ตอนที่กู้โหลวกินอย่างไม่เต็มใจ เฉียวเหลียนเหลียนก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติกับลูกชาย

หลังจากได้พบกับพี่น้องตระกูลหยู เธอก็ยิ่งมั่นใจมากขึ้นว่ามีบางอย่างผิดปกติเกิดขึ้นกับเด็กอ้วนตัวน้อยคนนี้

สำหรับพฤติกรรมของเขาในตอนนี้ เธอเพิ่งยืนยันว่าเรื่องนี้ไม่เกี่ยวข้องกับหยูเยียนเอ๋อร์ แต่เป็นหยูหรานเอ๋อร์

สิ่งนี้ทำให้เฉียวเหลียนเหลียนโล่งอก

ไม่สำคัญว่าจะเป็นใครตราบใดที่ไม่ใช่นางเอกคนเดิม

"ใช่ บอกความจริงมา ไม่อย่างนั้นจะถูกลดปริมาณอาหาร" เป็นอย่างที่พี่สาวคนโตคาดไว้ กู้เชวี่ยรู้สึกถึงโชคชะตาน้องชาย

เด็กอ้วนตัวน้อยอ้าปาก และใบหน้ากลมของเขายู่ยี่ราวกับดอกเบญจมาศ

“เสี่ยวโหลวไม่เคยปิดบังอะไรแม่มาก่อน” กู้เฉิงพูดอย่างมีความหมาย

เมื่อก่อนแม่มีญาติเยอะ ลูกทั้ง 5 คนไม่เคยปิดบังอะไรจากแม่เลย แม้แต่เรื่องเล็กน้อยก็ต้องบอกแม่

กู้โหลวเม้มริมฝีปาก เขาก้มศีรษะลง และพูดอย่างเสียใจว่า "ยัย...หยูหรานเอ๋อร์...รังแกผม"

เฉียวเหลียนเหลียน และเด็กคนอื่นๆ ตกใจ

เด็กอ้วนสูง และแข็งแกร่งที่ไม่ค่อยมีใครต่อใครในหมู่เพื่อนฝูงคาดไม่ถึงว่า...จะถูกรังแก?

ด้วยน้ำเสียงเศร้าโศกของกู้โหลว พวกเขาเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น

เรื่องย่อ: กู้โหลวถูกเฉียวเหลียนเหลียนถูกส่งไปที่สำนักศิลปะการต่อสู้ เขาฝึกฝนศิลปะการต่อสู้กับเขาทุกวัน แม้ว่าเขาจะไม่ได้ขยันเป็นพิเศษ แต่เขาก็มีพรสวรรค์และพื้นฐานที่ดี เชี่ยวชาญเทคนิคมวย

ครูสอนศิลปะการต่อสู้ยกย่องเด็กอ้วนอย่างจริงจัง

เด็กอ้วนตัวน้อยมีความสุขจากก้นบึ้งของหัวใจและจริงจังมากขึ้นหลังเลิกเรียน เขาไม่รีบกลับบ้านแต่ไปซ้อมมวยข้างถนน

ในช่องนี้ คนตัวเล็กถูกสะกดจิตด้วยการซ้อม

ไม่ไกลจากเขา มีขอทานคนหนึ่งขโมยกระเป๋าเงินของชายแต่งตัวดี

ชายในชุดจีนตอบสนองอย่างรวดเร็ว แต่ขโมยวิ่งเร็วกว่า

กู้โหลวไม่อยากมีปัญหา เพราะเขายังเด็กเกินไป และเฉียวเหลียนเหลียนให้การศึกษาแก่เด็ก ๆ เสมอว่า ทุกคนสามารถเป็นวีรบุรุษได้ แต่คุณต้องป้องกันตัวเองก่อนเสมอ

แต่คำชมจากครูสอนศิลปะการต่อสู้ทำให้เด็กอ้วนดีใจเล็กน้อย เขาขยับไหล่ที่กลมและแข็งแรง มองโจรที่ซูบผอมผอมอีกครั้ง งอเข่าแล้วรีบวิ่งไปด้วยความเร็วที่เร็วที่สุดในชีวิตของเขา

ตีคน คว้ากระเป๋า ทั้งหมดในครั้งเดียว

สิ่งเดียวที่น่าเสียใจคือไม่สามารถจับตัวหัวขโมยที่ผอมบางและอ่อนแอไว้ได้

เด็กอ้วนตัวน้อยมองไปที่กระเป๋าเงินในฝ่ามือของเขาและถอนหายใจด้วยความเสียใจ

ในขณะนี้ ชายในชุดจีนก็วิ่งมาหยิบกระเป๋าเงินจากเด็กอ้วนตัวน้อย และกำลังจะขอบคุณเขาเมื่อรอยยิ้มที่มุมปากของเขาค้าง

ก่อนที่กู้โหลวจะเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น เขาเห็นใบหน้าที่ซับซ้อนของชายคนนั้น "เงินหายไป"

เงินหายไป ?

แน่นอนว่ากระเป๋าเงินยังอยู่ ทำไมเงินถึงหายไป?

เป็นไปได้ไหมว่าขอทานตัวผอมรับเงินและทิ้งกระเป๋าไว้?

กู้โหลวจากที่กลายเป็นวีรบุรุษเป็นครั้งแรก รู้สึกมึนงง สับสน และไม่รู้จะทำอย่างไร

ชายในชุดจีนถอนหายใจ แต่เขาก็ไม่ได้ทำให้กู้โหลวลำบาก เขาคิดว่าเขาโชคร้าย

ในขณะนี้ เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งเดินเข้ามา “ลุงสาม มีอะไรหรือเปล่า?”

ผู้หญิงคนนี้คือหยูหรานเอ๋อร์

หลังจากเรื่องราวจบลง ดวงตากลมโตของกู้โหลวก็เต็มไปด้วยน้ำตา

เขาสำลักและพูดว่า "แม่ ผมทำอะไรผิด ผมโดนตบเปล่าๆ ผู้หญิงคนนี้ไร้มารยาทเกินไป ผมช่วยด้วยความจริงใจ..."

ขณะที่เขาพูด เขาก็น้ำตาไหลออกมา

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกแย่เล็กน้อย

เมื่อมองแวบแรก ดูเหมือนว่าหยูหรานเอ๋อร์ไม่มีเหตุผล แต่อีกฝ่ายก็ยอมรับความผิดพลาด

ท้ายที่สุด มันไม่ใช่เรื่องแปลกในเมืองหลวงที่จะแสร้งทำเป็นกล้าหาญ

เดิมทีคิดว่าเด็กอ้วนเป็นคนผิด แต่หลังจากพิจารณาแล้ว คนที่เสียเปรียบที่สุดคือหยูหรานเอ๋อร์ ไม่แปลกที่หยูหรานเอ๋อร์จะตบเด็กอ้วน

เฉียวเหลียนเหลียนไม่สบายใจ

ลูกชายตัวอ้วนยังคงสะอื้นไห้อย่างเจ็บปวด เธอขมวดคิ้วอย่างปวดหัว "พวกเธอไม่มีใครผิด"

กู้โหลวหยุดร้องไห้กระทันหัน

“เธอผิดเองที่เข้าใจลูกผิด และเป็นความผิดของลูกที่เจอเธอ อย่าไปใส่ใจเลย ดีไหม ? ” แม่เลี้ยงลูบศีรษะเด็กอ้วนตัวน้อยเพื่อปลอบโยน

“น้ำลึกหยั่งได้น้ำใจหยั่งยาก ผู้หญิงคนนั้นดูซื่อตรง ไม่จำเป็นต้องเป็นศัตรู” กู้เฉิงกล่าว

เด็กอ้วนตัวน้อยไม่พูดอะไร

ดูเหมือนว่ายังมีความไม่เต็มใจบางอย่างอยู่ในใจ

เฉี่ยวเหลียนเหลียนได้แต่ถอนหายใจ และไม่พูดอะไรอีก

เด็กทุกคนเป็นอิสระ และมีวิธีเผชิญหน้าเป็นของตัวเอง

ใครจะบอกได้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นดีหรือไม่ดี