ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 234

หลังจากด่าไปเป็นชุด ไม่เพียงแต่คนรอบข้างที่ตกตะลึง แต่แม้แต่เฉียวเหลียนเหลียนก็ตกตะลึงเช่นกัน

แม้องค์หญิงอันเล่อผู้นี้ทรงพลังเพียงใด แต่ผลที่ตามมาคือเธอเปิดเผยทุกอย่างตั้งแต่พบกัน และสาปแช่งต่อหน้าสาธารณชนโดยไม่มีความละอายต่อภาพลักษณ์

สภาวะอารมณ์เช่นนี้...

เฉียวเหลียนเหลียนคิดว่าองค์หญิงอาจไม่ฉลาดเท่าเสี่ยวม่าน หญิงรับใช้คนนั้น

“สารเลว" องค์หญิงอันเล่อยังคงพูดพล่าม "คิดว่าพี่หยุนชูชอบเจ้าจริง ๆ หรือ ? ข้าไม่คิดว่าแม่หม้ายที่มีลูกห้าคน จะมีคนสนใจ รองเท้าหัก ออกจากจวนท่านอ๋องซะ”

เฉียวเหลียนเหลียนตากระตุก

เธอต้องยอมรับว่าเธอรังเกียจองค์หญิงองค์โต

เมื่อเทียบกับองค์หญิงองค์โต องค์หญิงอันเล่อไม่มีเหตุผลจริง ๆ

เมื่อเทียบกับความฉลาดทางอารมณ์ และศิลปะการพูดแล้ว เฉียวเหลียนเหลียนคิดว่าเธอสามารถโต้กลับหนึ่งหรือสองคนได้

แต่เมื่อเทียบกับปากร้ายปากร้ายของคน ๆ นี้ เธอแพ้

เธอแพ้ให้กับองค์หญิงอันเล่อ

"ทำไม ? เจ้าไม่มีอะไรจะพูดหรือ ?" องค์หญิงอันเล่อไม่ได้สังเกต และยังคงพูดคำหยาบตาย "ถ้าเจ้ารู้เช่นนี้แล้ว ก็ออกไปเสีย อย่าสร้างปัญหาให้พี่หยุนชู" เธอยืนนิ่งเหมือนต้นไม้จริง ๆ "พี่หยุนชูจะไม่แต่งงานกับหญิงม่ายที่เป็นลางไม่ดีเช่นเจ้า เจ้าดูเหมือนถั่วงอกลีบๆ ใครจะสนใจ ไอ้เลว เจ้า และลูก ๆ เป็นคนเลวสิ้นดี "

เฉียวเหลียนเหลียนชะงักไปครู่หนึ่ง และดวงตาของเขาก็ลึกล้ำขึ้นมาก

ไม่ผิดที่องค์หญิงอันเล่อจะดุเธอ หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งเธอก็มีความคิดที่จะดูละคร

แต่การดุว่าลูกของเธอนั้นไม่ควรอย่างยิ่ง

“องค์หญิงระวังพระองค์ด้วยเพคะ” เฉียวเหลียนเหลียนท่าทางเย็นชา และเดินไปที่ประตูภัตตาคารสามก้าว “ลูก ๆ ของหม่อมฉันไม่ได้ทำให้องค์หญิงขุ่นเคือง ไม่ว่าองค์หญิงจะโกรธเพียงใด ก็ไม่เกี่ยวกับลูกๆหม่อมฉัน

" แน่นอนว่าลูก ๆ ของเจ้าก็ร่านเหมือนกัน" องค์หญิงอันเล่อคิดว่าเธอสะกิดความเจ็บปวดของเฉียวเหลียนเหลียน และพูดอย่างมีชัยว่า "เจ้าก็ร่านตัวแม่ ส่วนพวกเด็ก ๆ ก็ร่านตัวน้อย"

เฉียวเหลียนเหลียนโกรธมาก

เธอเงยหน้าขึ้นทันที ก้าวไปข้างหน้า และกำลังจะยกมือขึ้น

องค์หญิงอันเล่อเกลียดคนๆ นี้มาก เธอเอียงศีรษะ รู้สึกปวดแสบปวดร้อนที่แก้ม ดวงตาของเธอเหมือนถูกวางยาพิษ

อยากจะฆ่าชายผู้นั้นนัก

อยากจะขุดเอาหัวใจ ตับ ม้าม และปอด แล้วตัดแขนขาและศีรษะของเขาทิ้ง

เลือดต้องชดใช้ด้วยเลือด !

“แล้วเจ้าจะเสียใจ” องค์หญิงอันเล่อพูดคำเหล่านี้อย่างเศร้าสร้อย จากนั้นเงยหน้าขึ้น

บริเวณทางเข้าภัตตาคารซื่อสี่ บรรยากาศอบอุ่นและคึกคักไปด้วยผู้คน

แสงเทียนส่องเป็นชั้น ๆ ส่องให้เห็นคิ้วที่หล่อเหลาของชายคนนั้น ดวงตาเย็นชา และริมฝีปากบางที่เม้มเล็กน้อย

องค์หญิงอันเล่อตัวแข็งทื่อ

เธอเอามือข้างหนึ่งปิดแก้มที่แดงระเรื่อ และพูดออกมาอย่างสั่นเทาว่า "พี่หยุนชู"

เธอน้ำตาเอ่อคลอ