ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 254

"เหลียนเหลียน ระหว่างเธอกับอ๋องชิงผิง ฉันไม่ควรขัด แต่วันนี้ฉันอยากจะพูดกับเธอสองสามคำด้วยความจริงใจในฐานะลูกพี่ลูกน้อง" หลี่ชุนฮัวถอนหายใจ

เฉียวเหลียนเหลียนเหลียนไม่พูด

เช่นเดียวกับความสัมพันธ์ของจี้หยุนชู เจียงชุนและปี้ชงที่ใกล้ชิดกันมากขึ้น

ความสัมพันธ์ของเธอกับหลี่ชุนฮัวก็ไม่ธรรมดาเช่นกัน

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาทั้งหมดมาจากหมู่บ้านตระกูลกู้ และพวกเธอก็จัดการกับเรื่องที่น่าอึดอัดใจด้วยกัน ในใจของเฉียวเหลียนเหลียน เธอถือว่าหลี่ชุนฮัวเป็นน้องของเธอคนหนึ่ง

"อยากพูดอะไรก็พูดเถอะ" เธอยังถอนหายใจ และเธอก็คาดเดาสิ่งที่หลี่ชุนฮัวกำลังจะพูดอยู่ในใจแล้ว

“ระหว่างเธอกับท่านอ๋อง...” แน่นอนว่าหลี่ชุนฮัวพูดเสียงเบา “ฉันเห็นว่าสิ่งที่ท่านอ๋องปฏิบัติต่อเธอนั้นไม่ธรรมดา ฉันรู้สึกได้ว่าเขารักเธอ เหลียนเหลียน เธอไม่รู้สึกเหรอ ?”

รัก

เฉียวเหลียนเหลียนมึนงงเล็กน้อย

เธอสัมผัสได้ถึงความรักของจี้หยุนชู แต่เธอคิดเสมอว่าส่วนใหญ่แล้ว

ชอบกับรักต่างกัน

สิ่งแรกคือการปล้นสะดม ความต้องการ และความปรารถนา

ประการหลังคือการให้ การอุทิศตน และความปรารถนาดีต่อเธอ

จี้หยุนชูเริ่มรักเธอแล้ว ?

เมื่อพบกันครั้งแรกเขาขับไล่เธอไปอย่างเฉยเมย

ต่อมาเขาทำภัตตาคารกับเธออย่างโง่เขลาเพื่อหาเงินและเลี้ยงดูครอบครัว

เขาเฝ้าดูเธอเดินไปทีละก้าวและตามไปหาเจ้าของภัตตาคารซื่อสี่

เดิมทีคิดว่าทั้งสองฝ่ายเป็นคู่สามีภรรยาที่ต้องการและสามารถใช้ชีวิตอย่างเรียบง่ายไปตลอดชีวิต

แต่ทุกสิ่งก็เปลี่ยนเมื่อเธอพบว่าเขาเป็นท่านอ๋องแห่งชิงผิง เขาเปรียบเสมือนดาวบนท้องฟ้าที่เธอเอื้อมไม่ถึง

เฉียวเหลียนเหลียนปรารถนาที่จะแก่เฒ่าไปด้วยกัน

เธอจะริอาจเคียงคู่ท่านอ๋องแห่งชิงผิงได้อย่างไร?

เฉียวเหลียนเหลียนคิดเช่นนั้น

แต่ตอนนี้หลี่ชุนฮัว น้องสาวที่เดินออกจากหมู่บ้านตระกูลกู้ด้วยกัน บอกเธอว่าท่านอ๋องรักเธอ

นี่เป็นเรื่องจริงเหรอ?

เฉียวเหลียนเหลียนไม่อยากจะเชื่อ

“เธอไม่ต้องการการแสดงออกแบบนี้” หลี่ชุนฮัวหัวเราะเล็กน้อย “ เธอไม่เคยรู้สึกใช่ไหม?”

เฉียวเหลียนเหลียนหน้าแดงด้วยความลำบากใจ

เธอไม่รู้สึกเลยจริงๆ

ในเรื่องของคนอื่นเธอคือแม่นางกู้ผู้เด็ดขาดและฉลาด

แต่ในเรื่องของเธอเอง เธอค่อนข้างงี่เง่า

“ความรักเป็นสิ่งที่ต้องได้รับการตอบสนอง หากไม่มีความรู้สึกกับเขา ก็ไม่เป็นไร หากมีความรู้สึก อย่าลืมตอบสนอง” หลี่ชุนฮัวพูดอย่างจริงจัง “ไม่เช่นนั้น หัวใจของเขาจะเย็นชา”

ในโลกนี้ยกเว้นผู้ที่มีบุคลิกหวาดระแวง คนส่วนใหญ่ย่อมรู้สึกเย็นชา และถอยหนีหากไม่ได้รับการตอบสนองเป็นเวลานาน

ถ้าเสียใจตอนนั้นคงสายไป

เฉียวเหลียนเหลียนยืนอยู่ตรงนั้นอย่างว่างเปล่า ไม่สามารถสงบสติอารมณ์ได้นาน

เฌอถามตัวเองว่า ถ้าวันหนึ่งจี้หยุนชูไม่ยิ้มให้เธอ เลิกอ่อนโยนกับเธอ ไม่อดทนต่อเธอ

เธอจะยอมรับมันได้จริงหรือ?

เฉียวเหลียนเหลียนสันนิษฐานถึงความเป็นไปได้นี้ และรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ที่หน้าอก

เธอไม่สามารถเพิกเฉย เมินเฉย และหลบหนีได้อีกต่อไป

บางทีอาจถึงเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับความรู้สึกในใจ

กลางคืนมืดและเฉียวเหลียนนอนอยู่บนเตียง นอนไม่หลับเป็นเวลานาน

ทันใดนั้นประตูก็ถูกเคาะ

เฉียวเหลียนเหลียนนั่งตัวตรงทันที "เข้ามา"

หลังจากนั้นประตูก็ถูกผลักเปิดออกและลูกสาวคนโตก็เดินเข้ามา

จี้หยุนชูระมัดระวังเล็กน้อย

หลังจากเลี้ยวเพียงไม่กี่ก้าว เฉียวเหลียนเหลียนก็เข้าสู่บ้านเล็กชวนฝัน

แต่เมื่อเคาะประตูไม่มีเสียงตอบรับ

เฉียวเหลียนเหลียนเงียบไปครู่หนึ่งจากนั้นก็ผลักประตูอย่างแรง

จากนั้นเธอก็เห็นชายคนนั้นอยู่ในสนามหญ้า เอามือไพล่หลัง เงยหน้าขึ้นมองดวงจันทร์

"เหลียนเหลียน?" เมื่อได้ยินการเคลื่อนไหว จี้หยุนชูหันกลับมาด้วยความประหลาดใจในดวงตาของเขา "ทำไมถึงมาที่นี่?"

เฉียวเม้มริมฝีปาก "คุณบอกให้กู้เชวี่ยตามฉันมาหาไม่ใช่เหรอ?"

เขาบอกว่าจะไปหาเธอ แต่กลับเรียกเธอมาหา

เฉียวเหลียนเหลียนตั้งใจจะเพิกเฉยต่อเขา

แต่ตอนนี้เมื่อรู้ใจของเขาแล้ว เฉียวเหลียนเหลียนก็มาด้วยความเต็มใจ

"ผม?" จี้หยุนชูรู้สึกประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง

ขณะนี้ประตูทั้งสองฝั่งของบ้านเล็กชวนฝันถูกปิดลง

ด้านหนึ่งหลี่ชุนฮัวและอีกคนหนึ่งคือกู้เชวี่ย

“พ่อคุยกันดีๆนะ” สาวน้อยพูดจบก็ปิดประตูลงกลอนอย่างรวดเร็ว

เฉียวเหลียนเหลียนตกใจกับการเคลื่อนไหว และเมื่อต้องการจะหันกลับ แต่จี้หยุนชูคว้าข้อมือของเขาไว้

ในเวลานี้หากอ๋องชิงผิงไม่เข้าใจการทำงานหนักของลูกพี่ลูกน้องและลูกสาวของเขา อ๋องชิงผิงถือว่าโง่สิ้นดี

บังเอิญว่าวันนี้แสงจันทร์สว่างมาก และเป็นเวลาที่ดีสำหรับการพูดคุยแบบเปิดใจ

“ฉันจะไปดูว่าทำไมประตูถึงปิดกะทันหัน” เฉียวเหลียนเหลียนต้องการดึงข้อมือออก

ชายคนนั้นยิ้มเล็กน้อย ดึงเฉียวเหลียนเหลียนมาหาเขาด้วยมือข้างเดียว

ทั้งสองเผชิญหน้ากันปลายจมูกจรดปลายจมูก ลมหายใจอุ่นๆ พ่นรดบนใบหน้าของกันและกัน

“ไม่มีอะไร ก็แค่ลมพัด” จี้หยุนชูพูดเบา ๆ