ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 27

“แม่ เรากลับบ้านกันเลยไหม?” กู้เชวี่ยเก็บชามและตะเกียบเสร็จก็ถามขึ้นมา

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า

วันนี้พวกเขาซื้อของมากมายและไม่สามารถนั่งรถลุงหนิวได้แล้ว พวกเขาทำได้แค่เหมารถกลับบ้าน

โชคดีที่ค่าใช้จ่ายเหล่านี้ไม่มีผลต่อรายได้ในแต่ละวันไม่ได้มากนัก

ในไม่ช้า เฉียวเหลียนเหลียนก็หาเกวียนวัวได้หนึ่งเกวียน เพียงสิบห้าเหรียญก็ถึงบ้าน

เธอไม่ต่อรองราคารเลย เธอและกู้เฉิงช่วยกันขนของ จากนั้นอุ้มเด็กสองสามคนเข้าไปในรถ และขอให้เด็กๆ รออยู่ในรถสักครู่ เธอต้องไปซื้อวัตถุดิบในการทำอาหารวันพรุ่งนี้

“แม่ ผมไปด้วย” กู้เฉิงหยุดเธอ

เด็กคนนี้กลัวว่าเธอจะถูกรังแก ไม่รู้ว่าไปเอาความรู้สึกนี้มาจากไหน

เฉียวเหลียนเหลียนแตะคางและไม่ได้พูดอะไรต่อ

แม่ลูกสองคนไปซื้อขาหมูที่ร้านขายหมู และซื้อแป้งสองสามกิโล หัวหอมม่วงนิดหน่อย และเครื่องปรุงบางอย่างที่ใช้ในบ้าน

เธอคิดถึงเด็กๆที่ต้องหิวระหว่างทางกลับบ้าน เธอจึงซื้อเค้กที่เด็กๆชอบมาให้กินระหว่างทาง

ขณะที่จ่ายเงินสิ่งไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น มีห่อกระดาษตกลงมาจากแขนเสื้อของเฉียวเหลียนเหลียน

กู้เฉิงต้องการหยิบมาดู แต่ถูกเฉียวเหลียนเหลียนจับไว้อย่างแน่น

นิ้วของแม่เลี้ยงนั้นเรียวยาว แต่แรงเยอะ กู้เฉิงไม่อาจทนแรงของเฉียวเหลียนเหลียนได้ก็เลยถูกเธอโอบไหล่และผลักไปออกข้างนอก

ถ้าเป็นคนอื่นกู้เฉิงอาจจะต้องจ่ายค่าเสียหายแน่

แต่นี่เป็นแม่เลี้ยง กู้เฉิงเลยไม่ลังเลที่จะให้ความร่วมมือกับเธอ

แม่ลูกเดินออกมาไม่กี่ก้าว เฉียวเหลียนเหลียนค่อยๆปล่อยแขนเธอ “อย่ากังวลกับห่อกระดาษนั้น และอย่าหันกลับไป”

กู้เฉิงเข้าใจในทันที

แม่เลี้ยงอาจตั้งใจทำห่อกระดาษหล่น

ความตั้งใจนี้มีเพียงเฉียวเหลียนเหลียนเท่านั้นที่รู้

แม่ลูกนั่งเกวียนกลับบ้าน เพราะเธอแข็งแกร่งขึ้นเรื่อยๆทำให้ชาวบ้านต่างให้ความสนใจและมองด้วยสายตาแปลกใจ

“เสี่ยวเฉียว เธอกำลังทำอะไร ทำไมซื้อโต๊ะและเก้าอี้มาด้วย ซื้อไปใช้ในบ้านเหรอ?” ป้าหลิวเห็นจากระยะไกลก็อดถามไม่ได้

เกวียนจอดอยู่หน้าประตูบ้านร้างเก่า และเฉียวเหลียนเหลียนขนของลงไปด้วยรอยยิ้ม "ทั้งหมดนี่เป็นของที่ใช้ในการค้าขาย"

“เฮ้...” ป้าหลิวรู้ด้วยว่าเธอนั้นถูกบังคับเรื่องขายเนื้อพะโล้และมองเธอด้วยความเข้าใจ “มาเถอะ ป้าช่วยขนของ”

ช่วยกันคนละไม้คนละมือ ไม่นานทุกอย่างก็เสร็จ

เฉียวเหลียนเหลียนจ่ายค่ารถเสร็จ จากนั้นก็เริ่มขนของเข้าไปในบ้าน

ป้าหลิวอยากจะช่วยต่อ แต่เธอแก่แล้ว และตอนนี้เธอก็หมดแรง เหนื่อยจนไม่มีเรี่ยวแรงจริงๆ ดังนั้นจึงทำได้เพียงตะโกนไปที่สวนของเธอว่า “พ่อ มาช่วยหน่อยเร็ว ออกมา”

ในไม่ช้าลุงหลิวก็ทำหน้านิ่วคิ้วขมวดเดินออกจากบ้าน

“พ่อ เสี่ยวเฉียวย้ายคนเดียวไม่ง่ายเลย ช่วยเธอหน่อย” ป้าหลิวสั่งลุงหลิว

เดิมทีของที่บ้านก็ยังไม่อยากจะทำ แต่ใครจะรู้ว่าลุงหลิวใช้แรงเพียงอึดใจยกเตาอันหนักที่สุดเข้าบ้าน

จากนั้นลุงหลิวก็ช่วยยกโต๊ะ หม้อเหล็ก และทุกอย่างเข้าบ้าน

เฉียวเหลียนเหลียนจัดเครื่องปรุงในครัวเสร็จ เดินออกมาทุกอย่างก็ย้ายเข้ามาหมดแล้ว เธอแปลกใจเล็กน้อย

“เธอมีความสามารถจริงๆ” เจ้าของภัตตาคารขมวดคิ้ว “เนื้อพะโล้เป็นสูตรของครอบครัว เกี๊ยวนี้ก็เป็นสูตรของครอบครัวด้วยเหรอ?”

“ดูเหมือนว่า ความอร่อยขึ้นอยู่กับผงอร่อย ผมเห็นเธอนำผงอร่อยใส่ห่อให้ชายคนหนึ่ง” ชายชุดสีเทาหยิบถุงกระดาษออกมาจากแขนของเขา “ตอนเธอไปซื้อของ เธอทำห่อกระดาษตกลงพื้น ดูแล้วเหมือนห่อกระดาษที่เธอให้ชายคนนั้น ผมเลยเก็บมา”

“ผงอร่อย?”

นัยน์ตาของเจ้าของร้านเป็นประกาย และเขาก็เปิดห่อกระดาษอย่างรวดเร็ว หลังจากสูดดมเพียงชั่วครู่ เขาก็รีบพูดว่า “เร็ว ไปตามพ่อครัวโจวมานี่เร็ว”

พ่อครัวโจวเป็นพ่อครัวใหญ่ของภัตตาคารสาขาซีหยาง ดูท่าหญิงตระกูลเฉียวคนนี้ไม่ธรรมดา

ชายชุดเทาก็รีบวิ่งออกไป

ไม่นาน พ่อครัวโจวก็เดินเข้ามาอย่างถ่อมตัว

“เถ้าแก่ มีอะไรเหรอ?” แม้ว่าพ่อครัวโจวจะเป็นเพียงพ่อครัว แต่สถานะของเขาก็ไม่ได้ต่ำกว่าเจ้าของภัตตาคารมากนักเนื่องจากเขามีฝีมือทำอาหารอันยอดเยี่ยม

“พ่อครัวโจว มาดูสิ่งนี้” เจ้าของร้านแกะห่อกระดาษออกแล้วผลักมันออกไป “ได้ยินเสี่ยวชิ่งบอกว่านี่คือสิ่งที่หญิงตระกูลเฉียวทำ มันมีกลิ่นหอมพิเศษ”

พ่อครัวโจวหยิบใส่ปากด้วยความสงสัย และขมวดคิ้วอย่างรวดเร็ว

“มันเป็นแค่ผงสาหร่ายทะเล มันน่าจะต้องผสมกับบางสิ่ง เห็นได้ชัดว่าเป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าสิ่งนี้สามารถทำให้ธุรกิจดีอย่างน่าประหลาดใจ” เสี่ยวชิ่งอธิบายเรื่องนี้ให้พ่อครัวโจวฟังระหว่างทาง

เขาไม่เชื่อว่าอาหารที่ทำโดยผู้หญิงธรรมดาๆในชนบทจะอร่อยขนาดนั้น และโดยธรรมชาติว แน่นอนว่าเขาดูถูกผงอร่อยนี้

เจ้าของภัตตาคารหรี่ตาลงและไม่พูดอะไร เสี่ยวชิ่งที่อยู่ข้างๆกังวล “เกี๊ยวนั่นอร่อยมาก ผมไม่เคยกินเกี๊ยวที่อร่อยขนาดนี้มาก่อน ถ้าไม่เชื่อ ลองไปกินก็ได้”

พ่อครัวโจวต้องการจะพูดอย่างอื่น แต่เจ้าของภัตตาคารมองค้อน "ถ้าเป็นเช่นนี้ พรุ่งนี้ให้คนไปซื้อมาลองชิงสองชาม"

หญิงตระกูลเฉียว อย่าทำให้ผิดหวังหล่ะ