ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 288

แอดด

มีคนเปิดประตู

หยูเยียนเอ๋อร์รีบเก็บกระดาษแล้วหันไปมองก็พบว่าเป็นหยูหรานเอ๋อร์ นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกแล้วบ่น

"เจ้านี่นะ ทำไมชอบไม่เคาะประตู"

หยูหรานเอ๋อไม่สบอารมณ์

"ข้าเคาะแล้ว เจ้านั่นแหละที่ไม่ได้ยิน ข้ากลัวจะเกิดอะไรขึ้นเลยผลักประตูเข้ามาต่างหาก"

จวนจงอี้ป๋อนั้นคับแคบ แต่คนในตระกูลกลับมีมาก ดังนั้นจึงเป็นเรื่องปกติที่พี่สาวน้องสาวจะอยู่ในลานบ้านเดียวกัน

เพราะว่าหยูเยียนเอ๋อร์เป็นที่โปรดปราน ดังนั้นจึงมีแค่หยูหรานเอ๋อร์เป็นเพื่อนเล่นเท่านั้น

ถึงอย่างนั้นความสัมพันธ์ของทั้งสองก็ไม่ได้กลมเกลียวกันมากนัก

"เจ้ามีเรื่องอะไร"หยูเยียนเอ๋อร์ที่ถูกขัดจังหวะจึงแสดงความไม่พอใจเล็กน้อย

หยูหรานเอ๋อร์ที่อารมณ์เสียมากกว่า"ท่านย่าบอกว่าพรุ่งนี้จะถวายเครื่องหอม ให้ข้ามาแจ้งเจ้า"

โชคร้ายเสียจริง รับงานที่กินแรงแต่ไร้ประโยชน์เช่นนี้

หากรู้ว่าจะเป็นเช่นนี้ ไม่สู้สั่งคนใช้เสียยังดีกว่า ไม่ต้องมาเองเช่นนี้

"อืม เข้ารู้แล้ว"หยูเยียนเอ๋อร์โบกมือปัดๆ

"เจ้าไปเถอะ อีกสักพักข้าจะไปหาท่านย่าคุยเรื่องถวายเครื่องหอมพรุ่งนี้เอง"

หยูเยียนเอ๋อร์มีฐานะเป็นหลานสาวคนโต ที่ทั้งสง่างาม เฉลียวฉลาดและมีไหวพริบ ฮูหยินเฒ่าของจวนจี้ป๋อจึงให้ความสำคัญกับนางเป็นอย่างมากและนางมักจะได้รับคำปรึกษาในหลายๆเรื่อง

หยูหรานเอ๋อร์ถอนหายใจแล้วปิดประตู

แต่ในขณะที่กำลังจะออกไป กระดาษที่ซ่อนไว้ไม่ดีก็เกิดหลุดออกมา หยูหรานเอ๋อร์ไม่ค่อยเข้าใจข้อความยาวๆบนกระดาษนัก เมื่อเห็นชื่อของหยูเฟยเฉิงก็เข้าใจในทันที

กระดาษที่อยู่บนพื้นถูกเก็บโดยหยูเยียนเอ๋อร์อย่างไวแล้วหันไปดุหยูหรานเอ๋อร์ว่า

"อากาศเย็นเช่นนี้ทำไมเจ้าไม่รีบปิดประตู กะให้ข้าแข็งตายรึไง"

หยูหรานเอ๋อร์กลั้นหายใจและรอจนแน่ใจว่าหยูเยียนเอ๋อร์จากไปแล้ว นางย่องเข้าไปในห้องของหยูเยียนเอ๋อร์ หลังจากค้นหาสักพัก ก็พบกับพบกระดาษฟางจากกองหนังสือมีค่า

นางกลัวว่าลูกพี่ลูกน้องของนางจะกลับมากะทันหัน จึงไม่มีเวลาดูแลอย่างละเอียด นางจึงซ่อนกระดาษฟางไว้ในแขนเสื้อของนางและกลับไปที่ห้อง

ค่ำคืนอันมืดมิด หยูหรานเอ๋อร์กำลังนอนอยู่บนเตียง โดยมีของบางอย่างที่ขโมยมาจากลูกพี่ลูกน้องของนางซ่อนอยู่ข้างๆ ในตอนนี้นางรู้สึกว่าหัวใจกำลังเต้นแรง

นี่เป็นครั้งแรกในชีวิตที่นางทำตัวเป็นโจร นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายแล้วจริงๆ

วันรุ่งขึ้น ท้องฟ้าสดใส และหยูหรานเอ๋อร์ใช้ประโยชน์จากแสงเพื่ออ่านข้อความบนกระดาษฟางอย่างระมัดระวัง

ถึงกับพูดได้เลยว่าได้เลยว่าเขียนได้ดีจริงๆ

จะเห็นได้ว่านี่คือกระดาษข้อสอบ และหลังจากตรวจสอบวันที่แล้ว ปรากฎว่าเป็นกระดาษข้อสอบของเมื่อวาน

หยูหรานเอ๋อร์ตระหนักว่ามีบางอย่างผิดปกติ และรู้ว่าเมื่อหยูเยียนเอ๋อร์พบว่ากระดาษหายไปต้องแย่แน่

นาหันไปพูดกับสาวใช้ที่อยู่ใกล้เธออยู่สองสามคำและรีบไปที่จวนชิงผิงอ๋องอย่างไม่ลังเลและไม่ลืมที่จะพกกระดาษฟางนี่ไปด้วย