ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 29

“กลับมาแล้ว กลับมาแล้ว”

เสี่ยวชิ่งวิ่งเร็วเหมือนสายฟ้า มาถึงพร้อมกับเกี๊ยวอุ่น ๆ สองชาม และตรงไปที่ห้องชั้นสามของภัตตาคารซื่อสี่

พ่อครัวโจวและเจ้าของภัตตาคารต่างรออยู่ด้านบน

ทันทีที่เสี่ยวชิ่งเปิดประตูเข้ามา กลิ่นหอมอบอวลชวนกินของเกี๊ยวน้ำก็โชยเข้าไปในห้อง

ตาของเจ้าของภัตตาคารเป็นประกายในทันที มีแต่พ่อครัวโจวที่เยาะเย้ยขึ้นมาว่า “แค่ใส่กุ้งแห้ง สาหร่ายเพื่อดึงรสชาติ บ้านไหน ๆก็ทำแบบนี้”

เสี่ยวชิ่งไม่พูดอะไร วางชามแล้วเขาก็ไปหยิบช้อน

เจ้าของภัตตาคารหยิบชามมา และตักเข้าปากอย่างรวดเร็ว เขาสัมผัสได้ถึงความเนียนของผิวเกี๊ยวทันที เมื่อกัดเข้าไป ไส้เนื้อฉ่ำก็เปิดออก กลิ่นหอมสดใหม่เต็มปากเหมือนได้ขึ้นสวรรค์

“อื้ม อร่อยจริงๆ” เขาอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ

พ่อครัวโจวที่อยู่ถัดจากเขาสงสัยจึงกัดชิมหนึ่งคำ

เขาไม่ได้พูดอะไรสักคำเป็นเวลานาน จากนั้นเหล่ตาและดมกลิ่นหอมสดใหม่ของซุป

เสี่ยวชิ่งขมวดคิ้วอย่างอธิบายไม่ถูก เขาอดไม่ได้ที่จะถาม “พ่อครัวโจว คุณคิดอย่างไรเกี่ยวกับเกี๊ยวนี้?”

“แป้งบางและไส้เยอะ นอกจากรสชาติของกุ้ง และสาหร่ายแล้ว ยังมีกลิ่นหอมสดใหม่แฝงอยู่ด้วย” พ่อครัวโจวลืมตาอย่างไม่กลัวร้อน และตักเกี๊ยวเข้าปาก เขาค่อยๆกัด และไส้ค่อยๆทะลักออกมา “สาวน้อยคนนี้มีความเฉลียวฉลาด มีหัวหอมในไส้เกี๊ยวซึ่งไม่เพียงเพิ่มความเข้มข้นของน้ำซุป แต่ยังช่วยลดความมัน เกี๊ยวชามโต...อร่อยจริงๆ"

เจ้าของร้านลูบเคราของเขา “ถ้าอย่างนั้น คุณต้องการที่จะลองผงอร่อยนี้หรือไม่ ถ้ามันเป็นจริงอย่างที่เสี่ยวชิ่งพูด ความอร่อยของเกี๊ยวขึ้นอยู่กับผงอร่อยนี้ ผงนี้… น่าทึ่งมาก”

พ่อครัวโจวขมวดคิ้วและพยักหน้า

ไม่กี่วันก่อน พวกเขาซื้อสูตรพะโล้ ภัตตาคารซื่อสี่หลายสาขาพยายามขาย พวกเขาขายหมดในครึ่งชั่วโมง และในอนาคตพวกเขามีโอกาสที่จะกลับมาที่สาขาใหญ่

หากครั้งนี้สามารถซื้อผงอร่อยได้สำเร็จ แน่นอนว่าทั้งสองจะได้กลับไปดูแลสาขาใหญ่

“เดี๋ยวผมจัดการให้” พ่อครัวโจวไปที่ห้องครัวพร้อมห่อกระดาษห่อผงอร่อย

ไม่นานเขาก็ออกมาพร้อมกับเมนูอาหารธรรมดาๆสามจาน

เจ้าของภัตตาคารกัดตะเกียบ พยักหน้า แล้วเปลี่ยนอีกจานโดยยังคงพยักหน้า

“เป็นไงบ้าง?” พ่อครัวโจวถามอย่างใจร้อน และลืมไปแล้วว่าเขาดูถูกผงอร่อยในตอนแรก

“พูดถึงรสชาติที่สดใหม่ อร่อย อร่อยจริงๆ” เจ้าของภัตตาคารพยักหน้า และมองไปที่เสี่ยวชิ่งทันที “เร็วเข้า ไปที่แผงเกี๊ยวของผู้หญิงคนนั้น ฉันต้องการผงอร่อยวันนี้!”

...

วันนี้เกี๊ยวขายเร็วมาก และหมดก่อนมื้อกลางวัน

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า และขอให้ลูกคนโตสองคนนับเงินที่ได้รับวันนี้

“แม่ครับ ขายได้ทั้งหมดห้าร้อยสามสิบเหรียญ” กู้เฉิงนับอย่างสบายๆ

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า แม่ลูกทำความสะอาด เก็บจาน วางโต๊ะ และเก้าอี้ เก็บขยะบนพื้น

“แม่ ยังไม่กลับเหรอ?” กู้เชวี่ยงงเล็กน้อย

ทำไมไม่ไปขึ้นเกวียน วันนี้ไม่กลับบ้านเหรอ?

เฉียวเหลียนเหลียนลูบหัวเธอ และก่อนที่เธอจะพูดขึ้น เธอได้ยินเสียงหอบ ชายหนุ่มในชุดสีเทาหยุดอยู่ข้างหน้าเธอพร้อมกับชามสองใบในมือ “ผมเอาชามมาคืน”

ในที่สุดก็มา!

เฉียวเหลียนเหลียนยกมุมปากขึ้นเล็กน้อย และรีบปิดบังอารมณ์ของเธอ เธอหันหลังกลับ “วางลงเถอะ”

จากนั้นเธอก็ตะโกนบอกกู้เฉิง "ไปหาเกวียน และเตรียมตัวกลับบ้าน"

พูดตรงๆ เฉียวเหลียนเหลียนไม่เต็มใจที่จะทำข้อตกลงในคราวเดียว

สิ่งที่เธอต้องการคือแหล่งรายได้ระยะยาวที่สามารถเลี้ยงชีพของครอบครัวได้

“ขอโทษนะคะ สูตรนี้เป็นสูตรลับที่เป็นมรดกตกทอดของตระกูล ฉันไม่ขายมัน” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม และปฏิเสธอย่างไร้ความปราณี

เจ้าของภัตตาคารหยุดและขมวดคิ้วเล็กน้อย เขาต้องซื้อผงอร่อยนี้ให้ได้ แต่อีกฝ่ายยืนกรานที่จะไม่ขาย เป็นไปได้ไหมที่เธอต้องห้สูตรแก่ภัตตาคารหยุนซีด้วย

เช่นนั้นเขาเป็นอะไร

เจ้าของภัตตาคารส่ายหัวและถอนหายใจ “ผมไม่อยากทำอะไรแย่ๆกับคุณ แต่ผมอยากได้ผงอร่อยนี้จริงๆ และหวังว่าคุณจะคิดอย่างรอบคอบนะ ถ้าผมไม่ทำ ก็ไม่ได้แปลว่าคนอื่นจะไม่ทำ”

นี่เป็นคำบอกกล่าวจากใจเช่นกัน

มีบทเรียนจากภัตตาคารหยุนซี ใครจะไปรู้ว่าเมื่อเรื่องผงอร่อยถูกแพร่ออกไปจะทำให้คนคิดเช่นนี้

“ฉันก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เลยไม่ได้วางแผนที่จะขายเกี๊ยวอีกต่อไป” เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เจ้าของภัตตาคารซื่อสี่เป็นคนซื่อตรง เธอจึงเลือกที่จะพูดตรงไปตรงมา “ฉันวางแผนที่จะขายผงอร่อยนี้ หากเจ้าของภัตตาคารมีความตั้งใจ ฉันสามารถมอบให้กับภัตตาคารซื่อสี่เท่านั้น”

“ขาย...ขายผงอร่อย?” เจ้าของร้านตกใจ

หลังจากที่สัมผัสมัน เขาก็เริ่มชื่นชมผู้หญิงตระกูลเฉียวคนนี้

จับปลาตัวใหญ่เก่งอะไรเช่นนี้

“คุณไม่อยากขายสูตรนี้จริงๆเหรอ?” เขาสรุป

“ไม่ขาย” เฉียวเหลียนเหลียนเสียงดัง

“โอเค!” เจ้าของร้านตบโต๊ะ “ ผมจะซื้อผงอร่อยของคุณ มาคุยเรื่องราคากัน”