ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 41

เฉียวเหลียนเหลียนเก็บสเปร์ไว้ที่ห้องทดลอง

ความเร็วนั้นเร็วมากจนแม้แต่คนที่มีสายตาดีเช่นกู้เส้าก็ไม่สามารถมองเห็นได้ชัดเจน

“เป็นไงบ้างคะคุณหลี่” เธอถามเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืน

ชายชรากระแอมในลำคอ สัมผัสได้ถึงความสบายที่หายไปนาน ดวงตาของเขาเป็นประกาย "สบายขึ้น สบายขึ้น"

“ดีแล้วค่ะ” เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้าและหันหลังกลับพร้อมกับยื่นมือสองมือให้กู้เกอ

เด็กหญิงตัวน้อยจำพ่อไม่ค่อยได้ อยู่ดีๆถูกส่งให้พ่ออุ้มก็บิดตัวไปมา

ในที่สุดแม่ก็ยื่นมือมาอุ้ม เด็กหญิงไม่รังเลที่จะไปหา

กู้เส้าปล่อยแขนขาลูกอย่างทำอะไรไม่ถูก

"แค่ก แค่ก"

ชายชราไออีกครั้งและขมวดคิ้ว “รู้สึกสบายขึ้นแล้ว ตอนนี้ยังไม่ค่อยชิน แต่รู้สึกดีขึ้นกว่าเมื่อก่อน”

“นั่นแค่ช่วยบรรเทาอาการ ถ้าจะรักษาจริงๆต้องกินยา” เฉียวเหลียนเหลียนตอบ

เมื่อครู่ตอนเฉียวเหลียนเหลียนอยู่นอกประตู เธอได้ยินเสียงผู้อาวุโสก็รู้สึกแปลกๆ เธอเดาว่าเขาอาจจะเป็นโรคหลอดลมอักเสบ

เธอเตะประตูเข้าไปเห็นสภาพผู้อาวุโสก็รู้ทันทีว่าเขาต้องเป็นหลอดลมอักเสบ

ต้องเป็นหลอดลมอักเสบเฉียบพลัน

ในยุคสมัยนี้ยายังไม่ได้รับการพัฒนา และโรคต่างๆ อาจถูกวินิจฉัยผิดพลาดเช่นเดียวกับโรคอื่นๆ โรคหลอดลมอักเสบเรื้อรังเป็นเพียงอาการไม่สบาย แต่โรคหลอดลมอักเสบเฉียบพลันอาจทำให้เกิดโรคปอดบวมซึ่งอาจนำไปสู่ความตายได้

อย่างไรก็ตาม เมื่อดูจากรูปลักษณ์ของชายชราแล้ว เขายังไม่เป็นปอดบวม

“กินยา? ฉันกินยามาหลายวันแล้ว แต่ก็ยังไม่ดีขึ้น และอาการแย่ลงเรื่อย ๆ” ชายชราถอนหายใจ “บางทีชายชราอาจจะถึงเวลาที่ต้องจากไป "

เฉียวเหลียนเหลียนดมกลิ่นยาจีนที่โชยมา แล้วเม้มปาก “ผู้อาวุโสกินยาไม่ถูกโรค ต่อไปไม่ต้องกินแล้ว”

“ไม่ต้องกิน ไม่ต้องกิน ยังไงก็ตาย ทำไมต้องทรมานตัวเองด้วยการกินยาขมๆ” ชายชราโบกมือ

“ฉันหมายถึง อย่ากินยาเหล่านี้ กินยาที่ฉันให้” เฉียวเหลียนเหลียนวางกู้เกอและเดินออกไปข้างนอก

เมื่อไปถึงที่ที่ไม่มีใครเห็น เธอหยิบเซฟาโลสปอริน 2 เม็ดในห้องทดลองออกมา จากนั้นเธอก็เทยาออก หยิบยาอออกมาเพียงสองสามมื้อ และเก็บขวดไว้ในห้องทดลองคืน

“ยานี้กินวันละสามครั้ง ครั้งละสองเม็ด อีกสองสามวันก็จะดีขึ้น” เฉียวเหลียนเหลียนวางยาไว้ข้างเตียงของผู้อาวุโส

กู้เส้าเต็มไปด้วยความประหลาดใจ

ผู้หญิงคนนี้เธอไม่เพียงแต่ทำอาหารอร่อย แต่ยังรักษาคนได้อีก?

ชายชราไม่มีข้อสงสัยใดๆ เขาลุกขึ้นนั่งอย่างลำบากและต้องการกินยาทันที

หากเขาไม่เคยเป็นโรคนี้มาก่อน เขาจะไม่เชื่อใจผู้อื่นเป็นอันขาด แต่ผู้หญิงคนนี้เก่งมาก เธอสามารถบรรเทาความเจ็บปวดทรมานที่เขาเป็นได้เพียงการฉีดสเปรย์พ่นยาให้เขาสองถึงสามครั้ง

อย่างไรก็ตาม เขายังไม่แก่มา ทำไมไม่ลองกินยาดูซักหน่อยหล่ะ

กู้เฉิงขยิบตา

แม่เลี้ยงได้ปูทางให้แล้ว ถ้าเขายังโง่อยู่เขาก็จะแค่ยืนมอง

“ผู้อาวุโส ยาครับ”

เขาช่วยยื่นยาให้ชายชราพร้อมกับน้ำชาอุ่นๆ

ผู้อาวุโสรับยาและน้ำชาด้วยความดีใจ

หลังจากกินยาแล้ว เขาก็วางถ้วยชาลงและยืดตัวขึ้น "เดิมทีฉันจะไม่สอนคนอื่นอีกแล้ว แต่เนื่องจากเธอและฉันถูกลิขิตมาให้ได้พบกัน พวกเธอจึงเป็นข้อยกเว้นที่ฉันจะปิดประตูรับศิษย์ หวังว่าเธอจะตั้งใจเรียนนะ อย่าทำให้ฉันผิดหวัง”

“อย่ากังวลไปเลย ผมจะตั้งใจเรียน” กู้เฉิงคุกเข่าลงกับพื้นทันทีและยื่นน้ำชาเพื่อคารวะผู้อาวุโส

ชาถ้วยนี้ต่างจากถ้วยที่แล้วนี่คือชาที่เขายกน้ำชาเพื่อขอเรียนวิชา

“งั้นแบบนี้ก็แล้วกัน” ชายชราครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง “ค่าเล่าเรียน ฉันเห็นแก่คนที่ยากลำบากหาเงิน ฉันเก็บแค่สองตำลึงละกัน อีกหนึ่งตำลึงเธอเอาไว้ช่วยคนยากจน”

“รบกวนผู้อาวุโสด้วยค่ะ” เฉียวเหลียนเหลียนขอบคุณ

เด็กหนึ่งคนช่วยชีวิตคนได้หนึ่งถึงสองคน เด็กสองสามคนสามารถช่วยชีวิตคนได้สามคน

“แค่กๆ” ชายชราไออีกสองสามครั้ง “เย็นมากแล้ว พวกเธอควรกลับก่อน เธอไปซื้อปากกา หมึก กระดาษ และหินหมึกทั้งหมดไว้ แล้วพรุ่งนี้มาหาฉัน”

ทั้งสี่คนค่อยๆเดินออกจากบ้าน

ก่อนออกเดินทาง เฉียวเหลียนเหลียนใช้วิธีอันฉลาดหย่อนสลักไว้ด้านใน

ขอบคุณพระเจ้าที่เธอไม่ได้ทำลายข้าวของผู้อาวุโส

...

เฉียวเหลียนเหลียนกลับมาที่ตลาดและไปร้านหนังสือ ซื้อพู่กันและกระดาษ และซื้อสมุดลอกเลียนแบบ

เมืองซีหยางเป็นเมืองเล็กๆ พู่กัน หมึก กระดาษ และหินหมึกนั้นหายากมาก

และต้องใช้เงินเหรียญซื้อ

“ลูกต้องตั้งใจเรียน อย่าให้เงินที่เสียไปสูญไปโดยเปล่าประโยชน์ เข้าใจไหม?” เธอและลูกชายคนโตขมวดคิ้ว

กู้เฉิงหยักหน้าอย่างดุเดือด

มันดึกแล้ว และครอบครัวทั้งสามก็เดินทางกลับมายังหมู่บ้านตระกูลกู้ด้วยเกวียนลา

ทันทีที่พวกเขามาถึงทางเข้าบ้านร้างเก่า ทั้งสี่คนก็ลงจากเกวียนลา เมื่อเห็นมีคนเดินไปมา พวกเขาดูกังวลใจ

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว และรีบวิ่งไปพร้อมกับกู้เกอที่อยู่ในอ้อมแขนของเธอ

คนๆนั้นวิ่งมาด้วยความตกใจและตะโกนว่า “อาสาม อาสาม กลับบ้านเถอะ ย่าแย่แล้ว ย่าแย่แล้ว”