ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 43

ณ บ้านตระกูลกู้

การกลับมาของกู้เหล่าซานทำให้ชีวิตที่สงบสุขของพวกเขาแตกสลาย

ยิ่งไปกว่านั้นการยั่วยุให้กู้เหล่าซานเลิกกับเฉียวเหลียนเหลียนก็ล้มเหลว และถูกกู้เหว่ยลากกลับบ้าน หญิงชราและสะไภ้คนโตตระกูลกู้โกรธมาก

“แม่คะ แม่ยอมเหรอ เป็นสะไภ้เหมือนกัน แต่พวกเราต้องกตัญญู ต้องดูแลแม่ที่บ้าน แต่ยัยเฉียวนั่นอยู่นอกบ้านไม่พอยังพาเหล่าซานไปด้วย ไม่ทนได้เหรอ?” สะไภ้คนโตตระกูลกู้กล่าว

“ฉันทนไม่ได้ แต่จะให้ทำยังไง เหล่าซานไม่ฟังเลย” หญิงชราตบโต๊ะอย่างโกรธจัด

สะไภ้คนโตมองเล็กน้อยและพูดกับหญิงชราใกล้ๆ

หญิงชราโกรธจนมือไม้ชา และครู่หนึ่งก็พยักหน้า

คืนนั้น บ้านตระกูลกู้ประชุมใหญ่กัน

นอกจากลูกสาวที่แต่งงานออกไป ทุกคนในครอบครัวก็อยู่ครบ

"ฉันไม่สบาย"

ประโยคแรกของหญิงชราทำให้ทุกคนตกใจ

“เป็นอะไรไปแม่ ต้องไปตามหมอไหม?” สะไภ้รองถาม

หญิงชราเหลือบมองเธอและพูดอย่างเฉยเมยว่า “ไม่ต้องไปตามหมอ ความเจ็บป่วยของฉันไม่ใช่หมอที่จะรักษาหาย”

“ใช่ แม่เป็นโรคหัวใจ” สะไภ้คนโตพูด “การที่เหล่าซานมีชีวิตรอดมานั้นเป็นสิ่งที่ดี แต่กลับมาก็อยู่ข้างนอก ไม่ใช่สิ่งที่ดี”

“และเขาก็ไม่กลับมาหาแม่ หลายปีที่ผ่านมาไม่กตัญญูก็แล้วไป อยู่ข้างนอกใช้ชีวิตลำบาก แต่ตอนนี้กลับมาแล้ว ไม่กลับบ้าน มันไม่ใช่” กู้เหว่ยขุ่นเคือง

ต่างก็เป็นลูกหลานตระกูลกู้ ใครให้เหล่าซานไปเป็นผู้คุ้มกัน แถมยังมีความสัมพันธ์ดีกับเจ้าหน้าที่ระดับสูง

ไม่ว่าจะมีเรื่องอะไรดีๆ เขาต้องมีส่วนร่วม

“งั้นแม่จะทำอะไร…” สะไภ้คนโตตระกูลกู้ตาเป็นประกาย ได้แต่หัวเราะในใจ

ไม่ใช่ว่ารังเกียจที่ลูกชายคนที่สามไม่รับเงินจากที่บ้านเหรอ

ไม่ใช่ว่าไม่ชอบยัยเฉียวนั่นและอยากจะไล่เธอออกจากบ้านเหรอ

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องกตัญญู เข้าใจปิดทองให้ตัวเองนะ

แต่เรื่องนี้เกี่ยวอะไรกับตัวเธอหล่ะ หญิงชรากู้ได้ผลประโยชน์ พวกเขาสองคนก็ต้องได้เช่นกัน

ดังนั้นสะไภ้คนโตตระกูลกู้ก็ฟังอย่างสงบเงียบ

“ถ้าฉันป่วยแลว และอาการป่วยแย่จนไม่ไหว พรุ่งนี้สะไภ้คนโตก็ไปเชิญหมอมาตรวจ และจ้วงเอ๋อร์ไปตามอาสามมา” หญิงชราชำเลืองมองบ้านร้างเก่าอย่างเย็นชา

เธอไม่เชื่อว่า ถ้าเธอป่วยจนใกล้ตายแล้ว กู้เหล่าซานจะไม่ฟังเธอ

“ก็ได้” สะไภ้คนโตตระกูลกู้รับคำ

หญิงชรากล่าวต่อ พรุ่งนี้เธอจะต้องคิดคำพูด ทำอารมณ์แหมาะสมเพื่อให้เหล่าซานเข้าใจว่าญาติพี่น้องคือคนใกล้ชิดที่สุด

ลูกสะใภ้มักจะด้อยกว่าญาติเสมอ

ทุกคนพยักหน้าอย่างเข้าใจ และการประชุมก็จบลง

เมื่อพวกเขากลับห้องของตัวเอง สะไภ้คนโตก็ดึงกู้จ้วงอีกครั้งและกระซิบที่หูของเขาว่า "ลูก บ้านอาสามของลูกมีของกินเยอะแยะไปหมด ไปถึงลูกจะกินอะไรจะดื่มอะไรก็ดื่มได้ แต่อย่าลืมเรียกอาสามและอาสะไภ้มาด้วย รู้ไหม?”

“กิน? ดื่ม?” ดวงตาของกู้จ้วงเป็นประกาย “ตกลง ผมจะเรียกพวกเขามา”

ไม่ได้กินของ ไม่ใช่สิ พาพวกเขากลับมาไม่ได้ก็จะไม่กลับบ้าน!

วันต่อมา

กู้จ้วงเป็นเชื่อฟัง เมื่อรอย่าของเขาหาหมอเสร็จ เขาก็รีบไปบ้านร้างตระกูลกู้

เคาะประตู ก๊อก ก๊อก

หัวใจของเขาเต็มไปด้วยความปิติยินดี และเขาสามารถกินของอร่อยๆในบ้านอาสามได้ทันที

ไม่มีใครตอบ

เคาะอีก

ยังคงไม่มีการตอบสนอง

กู้จ้วงรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เขาไม่เต็มใจที่จะจากไปเช่นนี้ และเขาก็วนเวียนไปมาบริเวณประตู

เขาไม่อยากเชื่อเลย เขารออาสามไม่ไหวแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าต้องรอนานแค่ไหน เขารอจนเหนื่อย

รอนานก็ปวดเนื้อปวดตัว ถ้าเป็นคนอายุเยอะนะ

ในตอนแรก หญิงชรากู้หรี่ตาได้ครู่หนึ่ง เธอกำลังคิดว่ากู้เหล่าซานต้องมาร้องห่มร้องไห้ต่อหน้าเธอ สำนึกผิดและเลิกลากับภรรยา

เขาก้าวไปข้างหน้า คุกเข่าข้างเตียงข้างหนึ่งแล้วกระซิบ "แม่ ซานเอ๋อร์อยู่นี่แล้ว ซานเอ๋อกลับมาแล้ว"

หญิงชราเอื้อมมือขึ้นไปในอากาศชั่วขณะหนึ่งก่อนจะแตะใบหน้าของกู้เส้า

เธอประหลาดใจและมีความสุข “ซานเอ๋อร์ ยังมีชีวิตอยู่เหรอ? ซานเอ๋อร์ กลับมาแล้วจริงๆ แม่ไม่ได้ฝันไปใช่ไหม?”

สะไภ้คนโตตระกูลกู้ถอนหายใจ “ไม่ไม่สบายมาก ยังงุนงงอยู่”

กู้เส้าพูดทันทีว่า "เรียกหมอมาหรือยัง? ไปตามหมอสิ หรือจะหาหมอเก่งๆในซีหยางก็ได้ ผมจ่ายเอง"

คำพูดสุดท้าย ทำให้คนตระกูลกู้หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะ

สะไภ้คนโตตระกูลกู้พูดขึ้น "นี่น้องสาม เพิ่งรอดจากการตายมา จะเอาเงินมาจากไหน? ให้คนที่บ้านจ่ายเถอะ"

“อย่ากังวลเลยพี่สะไภ้” กู้เส้ายิ้มเล็กน้อย “แม้เงินในมือจะมีไม่มาก แต่รักษาอาการป่วยของแม่ก็เป็นสิ่งสำคัญ”

ไม่มากเหรอ

พี่สะไภ้ผิดหวัง

สะไภ้รองพูดกับสามีว่า “น้องสามมีเงินเก็บอยู่แหละ”

กู้ทงสูบบุหรี่ และใช้ปากกัดปลายบุหรี่แล้วแทะเบาๆ เขานั่งอยู่ขอบเตียงไม่พูดอะไร

“ลูกชายของฉันกตัญญูกตเวที” หญิงชราน้ำตาไหล “สมกับที่พ่อของลูกช่วยชีวิตลูกจนถึงแก่ชีวิต แม่รู้ว่าลูกเป็นลูกที่ดีและกตัญญู ใช่ไหม ลูกแม่?”

ความสับสนปรากฏขึ้นบนดวงตาของกู้เส้า “ใช่”

“พ่อบอกว่า ลูกต้องกตัญญูต่อแม่ ใช่ไหม?” หญิงชราถามอีกครั้ง

“ใช่” กู้เส้าถอนหายใจ

“ถ้าอย่างนั้นลูกควรเชื่อฟังคำสอนของพ่อกับแม่ ไม่ทำให้แม่กังวล?”

"ใช่"

“ถ้าอย่านั้น ลูกควรเลิกกับเมีย?”

"ใช่”

อืม?