ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 58

กู้เฉิงทำอะไรไม่ถูกได้แต่วางหนังสือในมือลงแล้วอุ้มน้องชายตัวอ้วนขึ้นมาด้วยความพยายาม และเดินออกไปด้วยความยากลำบาก

พอดีกับที่เฉียวเหลียนเหลียนถือจานไส้กรอกออกมา กลิ่นหอมหวลติดปลายจมูก

กู้โหลวตื่นเต้นเอื้อมแขนไปข้างหน้าด้วยความอยากกินจนกู้เฉิงเกือบล้ม

โชคดีที่กู้เส้าประคองไว้ทัน เขาอุ้มลูกชายตัวอ้วนไว้เพื่อป้องกันไม่ให้เขากระดูกหักรอบสอง

“แม่ หอมจัง อันนี้เรียกว่าอะไร?” เด็กอ้วนคนนี้สนใจแต่อาหาร

เฉียวเหลียนเหลียนไม่กล้าส่งไส้กรอกให้ในทันที เพราะกลัวว่าไส้กรอกจะลวดลิ้น "รอก่อน อย่ารีบๆ ได้กินกันทุกคนแน่ๆ"

กู้โหลวตาเป็นประกาย เขารู้ว่าที่แม่บอกว่าได้กินทุกคนนั้น หนึ่งในนั้นต้องมีเขา แม้ว่าเด็กอ้วนคนนี้จะร้อนใจแค่ไหน แต่เขาก็อดทนได้ เขากลับไปโอบคอพ่ออีกครั้ง และทำท่าทางราวกับจะกินให้ได้. . .

กู้เส้า "..."

ทำไมถึงมีความคิดว่าลูกคิดผิดที่เห็นคอผมเป็นไส้กรอก หรือเด็กอ้วนคนนี้อยากกินซักหนึ่งคำ?

โชคดีที่ก่อนที่กู้โหลวจะกัดคอพ่อของเขา เฉียวเหลียนเหลียนแบ่งไส้กรอกให้กินหนึ่งคำ

ไส้กรอกเนื้อหมูล้วน ๆ หลังจากต้มและผ่านการทอดแล้ว กลิ่นหอมของหมูก็ออกมาอย่างเต็มที่ เพียงแค่ได้กลิ่นก็ทำให้ใครๆก็อยากกิน

ตักเข้าปากแล้วกัดเบาๆ กรุบ ไส้ทะลักออกมาเผยให้เห็นเนื้อหมูล้วน ๆ ไร้แป้ง รสหวานอ่อนๆ และรสของเหล้านิด ๆ

ในส่วนผสม มีเนื้อไม่ติดมันที่หั่นเป็นลูกเต๋าช่วยกระตุ้นรสชาติ เนื้อส่วนที่ไม่ติดมันนั้นมีรสชาติละมุน และเนื้อส่วนมันทำให้มีความรู้สึกเหมือนมีน้ำไหลออกมา

เมื่อปลายลิ้นสัมผัสถึงไส้กรอกเนื้อแน่นๆ กลิ่นหอมหวานก็กรุ่นอยู่ข้างในปากจนพวกเขาหยุดกินไม่ได้

เฉียวเหลียนเหลียนทอดไส้กรอกออกมาวางยี่สิบกว่าข้อ ยังไม่ทันไรไส้กรอกก็หมดแล้ว

ไส้กรอกยี่สิบข้อที่เธอทำออกมานั้นความยาวยาวกว่าปกติถึงสองเท่า วางยังไม่ทันไรหมดแล้ว?

“อร่อยมาก อร่อยมากจริงๆ ขอบคุณเสี่ยวเฉียวที่ทำให้ป้าแก่ๆ อย่างฉันได้กินอาหารอร่อยอย่างนี้” ป้าหลิวพูดเสียงดังและกุมท้องไปพลาง “รู้สึกว่าช่วงนี้ฉันอ้วนขึ้นเยอะ ได้กินเนื้อทุกวัน ดูสิ พ่อ ฉันอ้วนไหม?”

ลุงหลิวยักไหล่ น้ำมันไส้กรอกเปื้อนเต็มมือเขาไปหมด เขาส่ายหัวอย่างกระหายและพูดว่า “ไม่ คุณไม่อ้วน คุณไม่อ้วนเลย”

ป้าหลิวพยักหน้าอย่างพึงพอใจ

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอยู่ข้างๆ

ถ้าจะพูดถึงเรื่องความรักระหว่างสามีภรรยา มีคนไม่มากที่จะเติมเต็มความรักให้กันตลอดเหมือนป้าหลิวกับลุงหลิว แม้ว่าพวกเขาจะเป็นชาวบ้านธรรมดาๆคนหนึ่งแต่พวกเขาก็มีความสุขอย่างที่คนอื่นๆหวัง

“แม่ครับ พรุ่งนี้ผมยังอยากกินอีก” เสี่ยวกู้โหลวขอร้องแม่ พร้อมกับจับพุงไว้ “พรุ่งนี้กินอันนี้อีกได้ไหมครับ?”

เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองไส้กรอกที่แขวนอยู่บนราวตากผ้า และพยักหน้าอย่างร่าเริง “ได้เลย ไม่มีปัญหา”

ไส้กรอกรมควันยังมีอีกเยอะ

กู้โหลวหัวเราะดีใจ

แต่คราวนี้ไม่มีใครหัวเราะเยาะเขา เพราะไส้กรอกของเฉียวเหลียนเหลียนอร่อยมากจนไม่มีใครอยากกินแค่มื้อเดียว

คืนนี้เฉียวเหลียนเหลียนไม่ให้เด็กๆนอนเร็วเกินไป

คนหนึ่งนอนเมื่อตอนเที่ยง อีกคนเพิ่งกินไส้กรอกไป เกรงว่าจะแน่นท้อง

วันต่อมา

เฉียวเหลียนเหลียนตื่นนอนแต่เช้าตรู่ ป้าหลิวที่ตื่นพร้อมกับเฉียวเหลียนเหลียนก็ช่วยเธอต้มไส้กรอก

ส่วนหนึ่งนำออกมาทอด อีกส่วนเก็บไว้

“เสี่ยวเฉียว ฉันว่าสองสามวันนี้เธอเหนื่อยมากแล้ว อีกสักครู่ก็ต้องไปในเมือง เดี๋ยวป้าช่วยทำอาหารเช้าเอง” ขณะที่เฉียวกำลังยุ่งอยู่กับการบรรจุผงอร่อย ป้าหลิวก็อาสาช่วยทำอาหารเช้า

เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า

เถ้าแก่ร้านของแห้งรู้จักเธอเป็นอย่างดี และเมื่อเห็นเธอ เขาก็ต้อนรับเธออย่างอบอุ่น

“เฮ้ ไม่รู้ช่วงนี้ภัตตาคารซื่อสี่ได้สูตรอาหารอะไรดีๆ ทำอาหารออกมารสชาติหอมหวน ชวนกิน ลูกค้าหลายคนกลับมากินอีก ภัตตาคารหยุนซีที่มีชื่อเสียง ตอนนี้ถูกเขาแซงไปแล้ว"

เฉียวเหลียนเหลียนหัวเราะพร้อมกับหยิบเห็ดหอม แต่ไม่ได้พูดอะไร

เถ้าแก่ร้านของแห้งพูดเองเออเองว่า "ฉันได้ยินมาว่าเจ้าของภัตตาคารหยุนซีกำลังเดือด เขาไปหาเจ้าของร้านซื่อสี่เพื่อพูดคุยอย่างสันติ แต่เจ้าของภัตตาคารซื่อสี่ไม่สนใจ เพราะล้วนเป็นคู่แข่งทั้งนั้น เขาไม่อาจช่วยได้?”

เฉียวเหลียนเหลียนหยิบของออกมาแล้วนำไปชั่งน้ำหนักและจ่ายเงิน

“เฮ้ มาอุดหนุนอีกนะ...” เถ้าแก่บอกลาอย่างอบอุ่น

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม และระหว่างที่กำลังจะซื้อเครื่องปรุงรสอื่นๆ เธอเห็นชายสองคนท่าทางแปลกๆจากหางตา

ชายคนนั้นแปลกมากๆ เมื่อเธอเดินเขาก็เดิน และหยุดเมื่อเธอหยุด

และเมื่อใดก็ตามที่เธออยู่ที่แผงขายของ เงาทั้งสองก็จะหยุดไปชั่วขณะหนึ่ง

เฉียวเหลียนเหลียนครุ่นคิด และวางของที่ซื้อไว้ในตะกร้าไม้ไผ่ และเดินผ่านฝูงชนไป

เธอใช้เวลาอยู่พักหนึ่งกว่าจะสลัดชายสองคนนั้นได้

เธอถอนหายใจอย่างโล่งอก และไม่รอเกวียนลุงหนิว เธอเลือกเกวียนคันใกล้เคียงและนั่งกลับ

เธอใช้เวลาครึ่งชั่วโมง และในที่สุดก็ถึงบ้าน

เฉียวเหลียนเหลียนยังไม่ทันได้เข้าไปในบ้านร้างเก่า แต่จู่ ๆ เธอก็ได้ยินเสียงโกลาหล

เขาพูดด้วยน้ำเสียงดุร้ายว่า “ไปให้พ้น ออกไปจากที่นี่ ที่นี่เป็นที่ฉัน สิ่งเหล่านี้เป็นของฉัน ถ้าฉันไม่อนุญาตใครน่าไหนก็เข้าไม่ได้”

เสียงนั้นฟังดูคุ้นเคยแต่ก็ไม่คุ้นเคย

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกหัวจะระเบิด เธอรู้สึกเหมือนโลกหมุน