ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 6

ใครจะรู้เมื่อเสียงป้าจางสิ้นสุดลง ชาวบ้านหลายคนก็หัวเราะออกมา

เฉียวเหลียนเหลียนเม้มริมฝีปากและยิ้ม สายตาของเธอเย็นชาเล็กน้อย

กู้เกอตัวน้อยไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนถึงหัวเราะ เธอจึงคว้าเสื้อผ้าของเฉียวเหลียนเหลียนด้วยความอยากรู้

พี่น้องสามคนในห้องก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจกลัวว่าเฉียวเหลียนเหลียนจะเตะเด็กหญิงตัวเล็กๆด้วยความโกรธ

ไม่คิดว่า เฉียวเหลียนเหลียนจะอุ้มและหอมแก้มกู้เกอ

เด็กน้อยคนนี้ฉลาดว่องไว สอนครั้งเดียวก็จำได้ และบังเอิญออกมาในจังหวะที่เหมาะสม

“พวกแก...หัวเราะอะไร?” ป้าจางสับสนและเหลือบซ้ายมองขวาอย่างไม่ทราบสาเหตุ

เฉียวเหลียนเหลียนเหล่มองครั้งแล้วครั้งเล่า “ครั้งหน้าป้าอย่าฟังเสียงฟ้าฝนอย่างไม่ลืมหูลืมตา ถามก่อนแล้วค่อยมาเหยียบที่นี่ คราวนี้ข้าได้แกะดำมา สีดำล้วนล้วน ไม่มีแม้แต่สีขาว "

“ใช่ ขนแกะค่อนข้างดี ทำแจ็กเก็ตหนังสีดำนี่สุดยอดเลย” นักล่าเฒ่าชมเสียงดัง

เฉียวเหลียนเหลียนพูดนั้นเป็นความจริง

ป้าจางได้ยินก็ตกตะลึง หน้าตาแดงราวกับไฟ ลากลูกชายทั้งสองวิ่งออกไป

น่าอายขายหน้า

เฉียวเหลียนเหลียนขี้เกียจเกินกว่าจะสนใจเรื่องนี้ เธอเชิญชาวบ้านกินอาหารเย็นอย่างสุภาพ แต่ทุกคนโบกมือและปฏิเสธ

แม่หม้ายหาเนื้อแกะให้ลูกๆกินนั้นเหนื่อยยากพอแล้ว พวกเขาแค่มาร่วมสนุก สร้างบรรยากาศ แค่นี้ก็ขายหน้าแย่แล้ว

หลังจากที่เห็นทุกคนออกไปแล้ว เฉียวเหลียนเหลียนก็ล๊อกประตูแล้วไปที่ห้องครัว

กู้เชวี่ยกำลังก่อไฟ และเมื่อเธอเห็นแม่เดินเข้ามา สายตาของเธอก็ผิดปกติเล็กน้อย

เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองที่มุมปากแดงของกู้เชวี่ย เธอรู้ว่าลูกสาวเธอแอบกิน แต่เธอก็ไม่ได้พูดอะไร และหยิบขวดเกลือออกมาแล้วโรยเกลือลงในหม้อสองช้อน

เนื้อแกะท่าทางจะอร่อย ไม่ได้ใส่เกลือก็อร่อยแล้ว

“พวกลูกสบายใจได้ เนื้อเหล่านี้ในเมื่อได้ปรุงเป็นอาหารแล้ว แม่ต้องให้ลูกๆกินอิ่ม” เฉียวเหลียนเหลียนพูดเบาๆพร้อมกับคนซุป

แก้มของกู้เชวี่ยแดงขึ้น เธอก้มศีรษะลงและไม่พูดอะไร

ผ่านไปสิบนาที เฉียวเหลียนเหลียนเดาว่าเกลือคงเข้าเนื้อได้ที่แล้ว ดังนั้นเขาจึงเปิดฝาและโรยต้นหอมสับ

กลิ่นหอมของเนื้อแกะถูกกระตุ้นโดยต้นหอมซอย และด้วยกลิ่นของเนื้อแกะจางๆทำให้เด็กๆกระหายหิวมาก

เฉียวเหลียนเหลียนตักซุปแกะให้พวกเขา เธอตักปริมาณพอดีและลูกๆอิ่มท้อง

และแล้ว ตอนนี้เกิดปัญหาคือส้วมหลุมของบ้านไม่พอใช้

กระเพาะและลำไส้ที่ไม่ได้แช่น้ำมันและน้ำเป็นเวลานานจู่ๆกินอาหารชามโตต่างคนต่างอยากเข้าห้องน้ำ

เฉียวเหลียนเหลียนพยายามเตือนเด็กๆ แต่เมื่อเห็นพวกเขากินเนื้อแกะอย่างเมามัน และแม้แต่กู้เฉิงที่เงียบขรึมยังค่อยๆกินทีละคำ เธอจึงไม่ห้ามพวกเขา

กินไป กินไป กินเยอะๆ เดี๋ยวท้องจะชินไปเอง

กู้เชวี่ยกินเสร็จ เธอแทบลุกไม่ขึ้น เธอไม่สามารถยืนขึ้นได้อีกต่อไปได้ เฉียวเหลียนเหลียนค่อยๆเก็บจานและเนื้อที่เหลือและมองไปที่หนังแกะ

หาเนื้อได้ก็จริงแต่กินเนื้อไม่ได้ตลอด ต้องขายหนังแกะเพื่อปะทังชีวิต และใช้ซื้อข้าวของเครื่องใช้

จากความทรงจำเฉียวเหลียนเหลียนจำได้ว่าหมู่บ้านตระกูลตู้อยู่ในตำบลซีหยาง ในตำบลมีตลาดแห่งหนึ่ง ที่ตลาดมีคนรับซื้อหนังคุณภาพดีทุกชนิด

ลุงหลิวที่กำลังปิดหูปิดตา อ้าปากเล็กน้อย

แม้แต่ป้าหลิวก็ยังอ้าปากค้าง ดวงตาของเธอเบิกกว้าง และใช้เวลานานกว่าจะได้เสียงกลับมา "หนึ่ง...เหรียญ?"

“ฉันอยากนั่งรถไปตลาด แต่ไม่มีเงินขึ้นรถแม้แต่เหรียญเดียว” เฉียวเหลียนเหลียนอธิบายด้วยความเขินอายเล็กน้อย

ป้าหลิวตกตะลึง และหลังจากนั้นครู่หนึ่ง เธอก็เอาชามเนื้อให้ลุงหลิว และวิ่งไปเอาเงินยี่สิบเหรียญมาใส่มือเฉียวเหลียนเหลียนไว้ “เด็กดี เธอใช้เงินนี่ก่อนเถอะ ป้าหาเงินได้ไม่มาก ช่วยเธอได้แค่นี้”

เมื่อเฉียวเหลียนเหลียนกลับมาจากบ้านตระกูลหลิว เด็กๆก็หายท้องเสีย แต่เพราะพวกเขากินมากเกินไป เด็กน้อยสามคนนอนอยู่บนเตียงอย่างอ่อนล้า

มีร่องรอยของความคับข้องใจในหัวใจของเธอ และเธอจงใจไอแค่กๆที่ประตู

ทันใดนั้น เด็กหลายคนลุกขึ้นนั่งตัวตรงราวกับถูกผึ้งต่อย และแม้แต่กู้เกอก็ไม่กล้าที่จะส่ายหัว และมองแม่เลี้ยงอย่างเชื่อฟัง

“นั่น…” เฉียวเหลียนเหลียนกำเงิน 20 เหรียญบนฝ่ามือ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า “แม่นำหนังแกะไปขายที่ตลาด มีใครอยากไปด้วยไหม?”

เด็กทุกคนเงียบ

ทุกคนหวาดกลัวและเกลียดชังแม่เลี้ยงคนนี้มากจนไม่อยากพบหน้าเธออีก จะไปกับเธอได้ไง?

ใครจะไปรู้ แม่เลี้ยงอาจจะมีแผนร้ายทุบตีพวกเขานอกบ้าน ให้พวกเขาทำงานหนัก หรือเอาพวกเขาไปขาย

บรรยากาศในบ้านเริ่มอึมครึม

กู้เฉิงและกู้เชวี่ยชำเลืองมองกันและกัน พวกเขาอายุเยอะกว่าน้องๆและคิดเยอะกว่า พวกเขากลัวแม่เลี้ยงจะอารมณ์เสียอีกด้วยความโกรธเลยค่อนข้างลังเล

ณ ขณะนี้ กู้เกอน้องคนสุดท้องมองซ้ายมองขวาแล้วกระโดดลงจากเตียงอย่างช้าๆ