ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 61

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ต่างตกตะลึง

แม้ว่าจะไม่ใช่ครั้งแรกที่เธอถูกตบ แต่สะไภ้คนโตตระกูลกู้ก็ยังไม่ตอบสนอง

ผ่านไปครู่ใหญ่ๆ เฉียวเหลียนเหลียนปล่อยมือลง เธอถึงเอามือจับที่ใบหน้า จากนั้นเธอล้มลงที่พื้นและร้องไห้เสียงดัง

“ยัยสารเลว แกตบฉันอีกแล้ว แกตบฉันอีกแล้ว”

เธอร้องไห้คร่ำครวญ

เฉียวเหลียนเหลียนไม่สนใจ จากนั้นเดินไปหากู้เส้า พร้อมกับพูดว่า “คิดว่าฉันไม่กล้าตบเหรอ เป็นไงรู้แล้วหรือยัง?”

เฉียวเหลียนเหลียนกล้าตบพี่สะไภ้?

กล้ามาก

กล้าอย่างไม่ต้องสงสัย!

พี่สะไภ้หยุดร้องไปครู่หนึ่ง

คราวที่แล้วเธอถูกตบอยู่ในบ้านร้างเก่าและไม่มีใครเห็น แต่ตอนนี้เธอถูกตบต่อหน้าคนในหมู่บ้าน

ยิ่งเธอคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งรู้สึกขุ่นเคืองมากขึ้นเท่านั้น เธอยิ่งคิดถึงมันมากเท่าไหร่ เธอก็ยิ่งเกลียดเฉียวเหลียนเหลียนมากขึ้นเท่านั้น ดังนั้นเธอจึงลุกขึ้นจากพื้นและรีบวิ่งไปหาเฉียวเหลียนเหลียน

การต่อสู้ของผู้หญิงในชนบทไม่ใช่เรื่องน่ากลัว สิ่งที่น่ากลัวคือการถูกกระทำฝ่ายเดียว

คนที่ถูกตบตีอย่างรุนแรงคือคนที่ถูกทอดทิ้ง

สะไภ้คนโตตระกูลกู้ตบตีเฉียวเหลียนเหลียนเพื่อให้ตัวเองมีที่ยืน

เฉียวเหลียนเหลียนกำลังจะพาลูกสาวตัวน้อยของเธอกลับ แต่ยังไม่ทันได้กลับไป เธอรู้สึกถึงความโหดร้ายที่อยู่เบื้องหลัง เธอขมวดคิ้ว หมุนตัวเพื่อหนีจากสถานการณ์นี้ไป ปล่อยให้สะไภ้คนโตตระกูลกู้ตบพลาด

“ยัยสารเลว ฉันจะจัดการแก” พี่สะไภ้ไม่คิดว่าเธอจะโดนหลอก เธอพลาดไปชนเฉียวเจี้ยนซาน พร้อมกับสบถด้วยความโกรธ “อย่าหลบสิ ฉันจะตีแกให้ตาย "

พี่สะไภ้หันกลับมาและชนเข้ากับเฉียวเหลียนเหลียน

สีหน้าของเฉียวเหลียนเหลียนเย็นชา เธอใช้แรงเพียงเล็กน้อยบิดแขนพี่สะไภ้จนพี่สะไภ้ร้องลั่น

“ยัยบ้า ปล่อยฉันนะ ปล่อย” สะไภ้ตระกูลกู้ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด “ปล่อยฉันนะ ปล่อย แกกล้าสู้กันตัวต่อตัวเลยไหม อย่าคิดแต่จะรังแกคนอื่นสิ”

เฉียวเหลียนเหลียนโกรธมาก

เธอใช้มือดึงผมแล้วใช้เท้าขวาบิดขาข้างหนึ่งของพี่สะไภ้ น่าเหลือเชื่อมาก “ถ้าฉันไม่หยุดพี่ พี่จะให้ฉันทำตัวเหมือนพี่หนะเหรอ? พี่ไม่เห็นแก่หน้าตาแต่ฉันเห็นแกหน้าตาตัวเอง อย่าทำตัวน่าอาย”

“ฉันไม่สนหรอก แกมันเลว ฉันจะฆ่าแก” เมื่อพี่สะไภ้เห็นว่าตัวเองไม่สามารถหลุดพ้นไปจากสถานการณ์นี้ได้ เธอจึงหลับตาลง และสาปแช่งเฉียวเหลียนเหลียน “แกอยากฆ่าฉัน ถ้าอย่างนั้นก็ลองดู ดูซิว่าแกจะกล้าไหม?”

เฉียวเหลียนเหลียนแสดงออกอย่างใจเย็น

เธอรวมกำลังของเธอไว้ที่เท้าขวา และกระทืบอย่างหนัก

ผ่านไปครู่หนึ่ง พี่สะไภ้กรีดร้องเหมือนหมูถูกเชือด

กู้เหว่ยที่อยู่ด้านข้างตอบสนอง และรีบวิ่งไปจับเฉียวเหลียนเหลียน

กู้เส้ายืนดูนิ่งๆ บิดตัวเล็กน้อยเพื่อขวางเขาไว้

“เหล่าซาน แกทำอะไรหน่ะ พี่สะไภ้แกถูกรังแกอยู่นะ” กู้เหว่ยตะโกนอย่างกังวล

“พี่ใหญ่ มันเป็นเรื่องของผู้หญิง และไม่ง่ายที่พี่จะเข้าไปยุ่ง” กู้เส้ากล่าวอย่างเย็นชา

กู้เหว่ยสำลักไปครู่หนึ่ง เขาไม่คิดว่าพี่น้องที่เกิดมาท้องเดียวกันจะเข้ามาขวางไว้

เขาตัวสั่นและถอยหลังไปก้าวหนึ่ง

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้ฆ่าเธอ

อย่างแรกคือการฆ่าคนนั้นบาป อีกอย่างคือชาวบ้านจำนวนมากกำลังเฝ้าดูอยู่ และเธอก็ไม่สามารถโหดร้ายเกินไปได้

เฉียวเจี้ยนซานตัวสั่น และนี่เป็นครั้งแรกของอารมณ์ที่เรียกว่า "ความกลัว" พุ่งพานในหัวใจ

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น บอกกับเขาว่าเขาควรไป

แต่ด้วยความโลภ เขาต้องพูดอีกครั้ง "ฉันตอบสิ่งที่แกอยากรู้ไปแล้ว ไหนหล่ะเงิน..."

“ให้เงินพ่อ? ให้เงินเพื่อให้พ่อไปเล่นการพนัน? ให้เงินเพื่อให้พ่อซื้อเหล้าดื่ม?” เฉียวเหลียนเหลียนมองเขาอย่างเฉยเมย “ตอนหนูถูกไล่ออกจากตระกูลกู้เมื่อครึ่งปีที่แล้ว หนูไปหมู่บ้านตระกูลเฉียวเพื่อตามหาพ่อ หนูหิวจนแทบขาดใจ หนุคุกเข่าอ้อนวอนขออะไรให้หนูกินสักคำ แต่พ่อพูดอะอะไรกับหนู จำได้ไหม?”

“พ่อบอกกับหนูว่า แต่งงานกับตระกูลกู้ก็เป็นคนตระกูลกู้ เป็นตายร้ายดียังไงไม่เกี่ยวกับตระกูลเฉียว "

“พ่อพูดใช่ไหม? ตอบหนูมาสิ?”

เฉียวเหลียนเหลียนทำเสียงเย็นชา แต่ดูเหมือนว่าจะกระทบเฉียวเจี้ยนซานโดยตรง

แม้ว่าเขาพูดคำนั้นจริง ๆ แต่เขาไม่ต้องการที่จะยอมรับมัน

เฉียวเหลียนเหลียนเป็นเหมือนหนอนตัวกลมในหัวใจของเขา เขาพูดเบา ๆ ว่า “คิดให้ดีก่อนที่จะพูดอะไรออกมา ถ้าพ่อโกหกแก ขอให้ฟ้าผ่า ตัดพ่อตัดลูกไปเลย”

ฟ้าร้องฟ้าผ่าเหรอ!

ตัดพ่อตัดลูก!

คำสาปหนึ่งในสองคำนี้โหดเหี้ยมกว่า และอีกคำหนึ่งรุนแรงมาก

เฉียวเจี้ยนซานพูดไม่ออก เขาจ้องไปที่เฉียวเหลียนเหลียนด้วยดวงตาว่างเปล่า ราวกับเขาไม่รู้จักเธอ

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็ส่ายหัว “แกเป็นใคร แกไม่ใช่ลูกสาวของฉัน แกเอาลูกสาวฉันไปซ่อนที่ไหน เรียกเธอออกมา!”

เฉียวเหลียนเหลียนหัวใจเต้นแรง!

เธอรู้สึกไม่สบายใจ เป็นไปได้ไหมว่า... ตัวตนของเธอกำลังถูกเปิดเผย?