ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 68

ไม่ว่าเฉียวเหลียนเหลียนจะเต็มใจหรือไม่ก็ตาม แต่ก็เป็นเรื่องยากที่จะปฏิเสธ

แต่เธอมีสิทธิ์ในการโต้แย้ง “ไปเยี่ยมอามือเปล่าจะดีเหรอ”

กู้เส้าหยุดและเหลือบไปที่กู้เชวี่ย

กู้เชวี่ยเป็นเด็กฉลาดมาก เธอเข้าไปข้างในบ้านและนำเค้กสองชิ้นที่แม่ของเธอทำตอนเที่ยงใส่ห่อ จากนั้นยื่นให้พ่อของเธอ

“พ่อกับแม่ไม่ไปเถอะไม่ต้องห่วง เรื่องบ้านปล่อยให้เป็นหน้าที่หนูและปู่กับย่าเถอะ” กู้เชวี่ยเสียงดังฟังชัด เธอกระพริบตาปริบปริบน่ารัก

เฉียวเหลียนเหลียนกลอกตาไปทางลูกสาว

จากนั้นเธอก็ถูกจูงมือแล้วเดินออกไป

ชายหนึ่ง หญิงสองเดินบนถนนด้วยความสงบ บรรยากาศรอบตัวแปลกๆ

เฉียวเหลียนเหลียนถูกกู้เส้าดึงมือไว้และพยายามให้เธออยู่ตรงกลาง

หลี่ชุนฮัวมองไปทางกู้เส้าหลายต่อหลายครั้ง แต่ทุกครั้งที่มองก็เห็นเฉียวเหลียนเหลียนยืนคั่นกลางระหว่างเธอและเขา

“เฮ้ นั่นไม่ใช่ลุงหนิวเหรอ” เฉียวเหลียนเหลียนไม่มีทางเลือก เธอต้องทำลายบรรยากาศอันแปลกประหลาดนี้ “ไปขึ้นรถของลุงหนิวกันเถอะ”

“ดีเลย” หลี่ชุนฮัวตอบอย่างอบอุ่น

ทั้งสามคนเข้าไปในรถของลุงหนิว

ในฐานะที่เป็นคนที่มีอัธยาศัยดี และเป็นคนที่ลุงหนิวไปรับไปส่งบ่อย ลุงหนิวจึงยิ้มลถามว่า "เสี่ยวเฉียวจะไปไหนเหรอ?"

“ไป...” เสี่ยวเฉียวยังไม่ทันได้พูด “ไปเยี่ยมแม่ของฉัน”

ลุงหนิวไม่พูดอะไรได้แต่ขับรถไปตามเส้นทางอย่างจริงจัง

หลี่ชุนฮัวไม่สนใจ เธอจ้องมองกู้เส้าด้วยความรัก และเสียงแหลมของเธอก็พูดขึ้นว่า "พี่ชาย พี่จำได้ไหม? ตอนเด็กๆพี่เล่นกับฉันทุกวัน และยังบอกว่าจะขอฉันเป็นภรรยา...”

กู้เส้าไม่ได้หันหน้ากลับมามอง “เธออายุน้อยกว่าฉันห้าปี ฉันอายุได้สิบขวบก็ถูกส่งไปเป็นผู้คุ้มกันแล้ว จะให้เด็กเก้าขวบขอเด็กสี่ขวบแต่งงานเหรอ?"

เฉียวเหลียนเหลียนกำลังฟังเรื่องซุบซิบอย่างจริงจัง แต่เมื่อเธอได้ยินประโยคนี้ เธอก็อดที่จะหัวเราะออกมาดังๆไม่ได้

หลี่ชุนฮัวมองอย่างดุเดือด

เฉียวเหลียนเหลียนไม่สนใจ

เมื่อเห็นเหตุการณ์ต่อหน้าต่อตา เธอพบว่าลูกพี่ลูกน้องของกู้เส้าเป็นคนเลอะเทอะ

ไม่กล้าคว้าคนมาเป็นของตัวเอง แถมยังเป็นจริงเป็นจังกับเรื่องของตัวเองเป็นอย่างมาก

เฉียวเหลียนเหลียนเย้ยหยัน และใช้มือโอบคอกู้เส้า "อาเส้า ฉันยังไม่เคยเห็นอาของคุณเลย ถ้าไปถึงแนะนำให้รู้จักด้วยนะ"

ความจริงแล้วเฉียวเหลียนเหลียนไม่สนใจว่าใครจะชอบไม่ชอบกู้เส้า และไม่สนใจว่ากู้เส้าจะชอบใครด้วย

ถ้าหลี่ชุนฮัวไม่เสนอตัว เธอก็จะเป็นแค่คนดู

ครั้งนี้หลี่ชุนฮัวพุ่งเป้ามาที่เธอ เธอก็ไม่อาจทนได้

เธอพูดคำว่า "อาเส้า" ด้วยความขนลุก

แต่เมื่อเห็นหลี่ชุนฮัวมีสีหน้าเหมือนกินอึ เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มอย่างสบายใจ

“นั่นดูธรรมชาติมาก” กู้เส้าพยักหน้าค่อนข้างเป็นธรรมชาติ

ราวกับคำพูดที่สีมีและภรรยาพูดกันเป็นปกติ

หลี่ชุนฮัวกัดริมฝีปาก ดวงตาของเธอแดงก่ำ และเธอก็นั่งห่างออกไปด้วยความโกรธ

ไม่นานก็ถึงบ้าน

เฉียวเหลียนเหลียนจ่ายเงินและลงจากรถและตามกู้เส้าไปที่ลานหน้าบ้าน

อากำลังนั่งอยู่หน้าบ้านเพื่ออบอุ่นร่างกาย เมื่อเห็นพวกเขาเข้ามาก็ตกใจ และลุกขี้นไปต้อนรับ

กู้เส้ารีบวิ่งไปจับเมือเธอ "อาครับ ชุนฮัวบอกผมว่าอาข้อเท้าแพลง ผมเลยมาดูอา"

ปล่อยวาง? จะปล่อยวางได้ไง?

นับตั้งแต่ที่เธอถูกอันธพาลสองคนรังแก ลูกพี่ลูกน้องที่ไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อนได้มาช่วยเธอ เธอไม่เคยลืมและสัมผัสได้ถึงความปลอดภัย

ตอนนั้นเธอคิดว่าคงดีถ้าเขาอยู่กับเธอซักพัก

เสียดายที่มันยังคงเป็นภาพลวงตา

...

เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นไม่ส่งผลต่อเฉียวเหลียนเหลียนแม้แต่น้อย

เมื่อเธอกลับถึงบ้านร้างเก่า เธอก็เริ่มเคี่ยวซุปกระดูกหมูเพื่อเตรียมอาหารเย็นที่หอมกรุ่นและอร่อยให้กับเด็กๆ จากนั้นก็ทำงานบ้าน

กู้เชวี่ยเดินไปรอบ ๆ เธอพยายามสอดแนมเป็นครั้งคราว ไม่รู้ว่าเธอกำลังคิดอะไร

เฉียวเหลียนเหลียนไม่รู้ว่าจะหัวเราะหรือร้องไห้ดี เธอเกาหัวอย่างแรงสองครั้ง

ตกเย็น กู้เฉิงกลับมาถึงบ้าน สีหน้าเขาดูไม่ค่อยดี

เฉียวเหลียนเหลียนถามเขา แต่เขากลับตอบแค่ “ต่อไปอย่าเอาอาหารมาให้ผมอีกนะ”

“ได้ไงกัน ลูกใช้เงินสองเหรียญซื้อแป้งกิน จะมีประโยชน์อะไร” เฉียวเหลียนเหลียนคัดค้าน “ข้าวต้องส่งต่อไป ถ้าไม่อยากให้เพื่อนๆมองก็ออกไปกินข้างนอก"

กู้เฉิงมองแม่อย่างแน่วแน่ “ถ้าอย่างงั้น ต่อไปผมจะไม่กินแต่แป้ง เดินทางไปกลับเสียเวลา แม่ดูแลน้องๆอยู่บ้านเถอะ "

เป็นครั้งแรกที่เด็กคนนี้ยืนกรานเช่นนี้

เฉียวเหลียนเหลียนครุ่นคิดและพยักหน้า "ถ้าอย่างนั้นก็หาอะไรที่เป็นประโยชน์กิน เดินไปกินตามซอย อยากกินอะไรก็กิน อย่าประหยัดอีกต่อไป"

กู้เฉิงตอบตกลงทันที และในขณะเดียวกันเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ถ้าเป็นแบบนี้หานมู่ก็ไม่ต้องถามหาแม่อีกแล้ว