ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 71

เฉียวเหลียนเหลียนสังเกตได้ถึงอาการแปลกๆของลูกชายคนโต

เธอโอบไหล่เขาแน่น และเขย่าตัวของเขาพร้อมกับเรียกชื่อ "เฉิงเอ๋อร์ กู้เฉิง กู้เฉิงเป็นอะไร?"

กู้เฉิงยังคงกัดฟันและไม่พูดอะไร

เขาแก้มแดงกล่ำ คิ้วขมวดราวกับว่าเขาติดอยู่ในความทรงจำ ความเจ็บปวดและความโหยหามารวมกัน และในที่สุดดวงตาของเขาก็พร่ามัว

เด็กคนนี้...

เฉียวเหลียนเหลียนปวดใจ เธอไม่รู้ว่ากู้เฉิงกำลังคิดอะไรอยู่ หรือนึกถึงเรื่องราวอะไรในอดีต สิ่งเดียวที่เธอทำได้คือกอดเด็กน้อยแน่นและลูบหลังเบาๆ

“ไม่ต้องกลัว เฉิงเอ๋อร์ ไม่ต้องกลัว แม่อยู่นี่ แม่อยู่นี่”

เสียงเบา ๆ แทรกผ่านหูของเขา และเขารู้สึกถึงการสัมผัสเป็นจังหวะทำให้ร่างกายและจิตใจของเขาสงบลง กู้เฉิงค่อย ๆ ผ่อนคลายและซุกหัวที่ไหล่ของแม่เลี้ยง

ผ่านไปซักพัก เขาพูดว่า “ลูกผิดเองที่ทำให้แม่เป็นห่วง”

“ไม่เป็นไร ไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไร” เฉียวเหลียนเหลียนบอก

ใครไม่มีความลับบ้าง เธอมี กู้เส้ามี กู้เฉิงก็มีเช่นกัน

บางทีกู้เชวี่ย กู้จง อาจจะมีเหมือนกัน แต่แล้วยังไงกัน

พวกเขายังคงเป็นลูกของเธอ

เธอเป็นแม่ของพวกเขาเสมอ

หานจ้าวไม่ได้สังเกต เขามัวแต่อารมณ์เสียกับหานมู่

เฉียวเหลียนเหลียนลูบไหล่ลูกชายคนโตและบอกคุณหูว่า ไม่รบกวนเวลาอบรมลูกชายของหานจ้าวแล้ว เราสองแม่ลูกขอตัวก่อน

“เฮ้ คุณเฉียว ผงอร่อยหล่ะ…” คุณหูวิ่งตามอย่างรีบร้อน

แม้แต่พระเจ้ายังรู้ว่าเขาร้อนใจเรื่องสูตรของผงอร่อยแค่ไหนกัน หลังจากคิดและตั้งหน้าตั้งตารอมานาน ตอนนี้ผงอร่อยที่ดีที่สุดเป็นของภัตตาคารซื่อสี่เขาดีใจมาก

“ไม่ต้องห่วง พรุ่งนี้ฉันจะเอามาให้” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม “แล้วก็ยังมีอาหารสำหรับเดือนนี้ ฉันต้องกลับไปคิดอีก ฉันต้องให้สูตรแน่นอน"

“เฮ้ คุณเฉียวพรุ่งนี้มาเช้าหน่อยนะ” คุณหูหยุดและมองเฉียวเหลียนเหลียนอย่างกระตือรือร้น

เมื่อสองแม่ลูกเดินจากไปไกล เขาก็มองด้วยสายตาที่ไม่อาจย้อนกลับได้

ในตลาดเมืองซีหยางเต็มไปด้วยความคึกคัก

เฉียวเหลียนเหลียนจูงมือลูกชายผ่านฝูงชน

สักพักเธอก็หยุดอยู่หน้าร้านขายขนมและซื้อขนมถั่วแดงหนึ่งชุด

“แม่ซื้อให้เกอเอ๋อร์เหรอ? เสี่ยวเกอเอ๋อร์ชอบขนมถั่วแดงมากเป็นที่สุด” กู้เฉิงถามด้วยรอยยิ้ม

ใบหน้าซีดขาวเมื่อครู่ ในตอนนี้เผยถึงลักษณะใบหน้าที่ยอดเยี่ยมของเขาแล้ว ด้วยแม้ว่าเขาจะอายุไม่ถึง 10 ขวบ แต่เขาได้รับความสนใจจากคนรอบข้างมาก

“ไม่ใช่ของเสี่ยวเกอเอ๋อร์” เฉียวเหลียนเหลียนนำเค้กใส่ในมือลูกชายคนโต

กู้เฉิงตกใจ เงยหน้าขึ้น และมองไปที่แม่เลี้ยงของเขา

“แม่ให้เงินลูกวันละสิบเหรียญเพื่อซื้อซาลาเปาไส้ผักสองลูกเหรอ?” เฉียวเหลียนเหลียนถาม

กู้เฉิงเม้มริมฝีปาก ผ่านไปครู่ใหญ่ๆ เขาพูดเบา ๆ ว่า “ซาลาเปาไส้ผักสองลูกสามเหรียญ ซาลาเปาไส้หมูสองลูกสามเหรียญ…”

เพื่อที่จะประหยัดลงสองเหรียญเลยเลือกกินซาลาเปาไส้ผัก?

เฉียวกลอกตาแทบจะเป็นลม

ถ้าไม่ใช่เพราะกู้เฉิงเป็นคนเชื่อฟัง ว่านอนสอนง่าย เธอจะตีให้เข็ด

“อ๊ะ!” หญิงสาวร้องอย่างโกรธจัด ราวกับจะกระโจนเข้าตบผู้ชายคนนั้น “ฉันจะแต่งงานได้ไม่ได้ไม่ใช่เรื่องของนาน ไปให้พ้น ต่อให้ฉันต้องแต่งงานกับขอทานก็ยังดีกว่าแต่งกับคุณ”

ซอยเงียบไปครู่หนึ่ง

เฉียวเหลียนเหลียนขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าสิ่งที่ผู้หญิงคนนี้พูดเกินไป โดยเฉพาะอยู่ในซอยเช่นนี้ หากพูดไม่เข้าหูชายผู้นั้นอาจจะเป็นอันตรายได้

วินาทีต่อมา สิ่งที่เธอคาดเดาไว้ก็เกิดขึ้น

“หลี่ชุนฮัว ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ฉันจะไม่ใครได้แต่งงานกับเธอ ฉันจะให้เธอเป็นของฉันคนเดียว!”

เสียงการต่อสู้ดังขึ้นพร้อมกับเสียงสาปแช่งจากผู้หญิงคนนั้น แต่ในไม่ช้ามันก็กลายเป็นเสียงเสื้อผ้าฉีกขาด

อ๊ะ!

เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองกู้เฉิง

กู้เฉิงต้องการจะเข้าไป แต่ถูเฉียวเหลียนเหลียนรั้งไว้

“รอแม่ที่นี่”

เฉียวเหลียนเหลียนบอกลูกชายคนโต พร้อมทั้งวางตระกร้าไม้ไผ่ลงบนพื้น

การช่วยชีวิตคนให้รอดพ้นจากอันตรายนั้นสำคัญ ไม่มีใครสามารถเห็นโศกนาฏกรรมเกิดขึ้นได้โดยเฉพาะในยุคนี้ที่พรหมจรรย์สำคัญกว่าชีวิต ถ้าปล่อยไปหญองสาวคนนั้นจะเหมือนตายทั้งเป็น

แต่กู้เฉิงไม่เด็กแล้ว เขาโตแล้ว ถ้าเขาเห็นสิ่งที่ไม่ควรเห็น และสิ่งนั้นทำให้เขาเดือดร้อนจะทำอย่างไร?

ขณะที่เฉียวเหลียนเหลียนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เธอก็วิ่งไปหาผู้ชายคนนั้น เธอเห็นชายคนนั้นกำลังกดหลี่ชุนฮัว และเห็นเขาจับแขนหลี่เหลียนฮัวไว้ เสื้อผ้าหลี่เหลียนฮัวขาดหลุดรุ่ย

เสียง "ฉีกขาด" ของเสื้อแจ็คเก็ตบุนวมดังขั้น ทำให้เสื้อถูกเปิดออก และเผยให้เห็นขอขาวๆของเธอ