ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 79

“แค่ก แค่ก”

หม่าจือเซี่ยนถูจมูกเบาๆ เหมือนว่าเขาคิดผิดไปแล้ว

จะเป็นไปได้อย่างไรที่นายท่านตระกูลหลี่จะมาที่นี่เพื่อช่วยผู้หญิงตัวเล็ก ๆ ฆ่าให้ตายเขาก็ไม่เชื่อเป็นอันขาด

หลังจากคิดแล้วคิดอีกก็คิดได้แต่ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นนั้นเป็นเพียงความขัดแย้งระหว่างคนสองคน สิ่งนี้เป็นความสัมพันธ์ที่ไม่อาจเปิดเผยได้

หม่าจือเซี่ยนทุบโต๊ะด้วยค้อนหนึ่งครั้ง “คดีนี้ถูกตัดสินชัดเจนแล้ว คุณเฉียวกลับบ้านได้ ส่วนคนอื่นรีบดำเนินการตามตัดสิน”

หยาเหมินตะโกนว่า “รับทราบ”

หม่าจือเซี่ยนลุกออกจากโต๊ะ แล้วเดินไปหาเฉียวเหลียนเหลียน พร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนและรู้สึกผิดว่า “ฉันขอโทษจริงๆ เรื่องวันนี้ฉันผิดเอง และเกือบทำให้คุณผู้หญิงของฉันขุ่นเคือง ดังนั้นหวังว่านายหญิงจะไม่ตำหนิ”

เฉียวเหลียนเหลียนปากกระตุกอีกครั้ง เธอก็ไม่คุ้นเคยกับท่าทางที่เปลี่ยนแปลงกะทันหันนี้ "ท่านตัดสินอย่างเป็นกลางนับเป็นเรื่องที่ดีแล้ว"

“สิ่งที่สำคัญที่สุดคือไม่ทำให้คุณผู้หญิงเสียใจ”

หม่าจือเซี่ยนส่งเฉียวเหลียนเหลียนออกไปข้างนอกด้วยความเคารพ “เหตุการณ์ครั้งก่อนที่ภัตตาคารหยุนซีคุณผู้หญิงเสียใจ คราวหน้าจะไม่เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก หากมีเหตุอะไร ขอเพียงบอก ฉันจะไม่ทำให้คุณผู้หญิงเสียใจ”

เฉียวเหลียนเหลียนเม้มปากและไม่ได้พูดอะไร เธอมองไปทางเสี่ยวกู้เกอ

“ถ้าเช่นนั้นต้องรบกวนใต้ท้าวอีกครั้ง ข้าน้อยขอตัวพาลูกๆกลับบ้านก่อน” เฉียวพูดอย่างสุภาพกับหม่าจือเซี่ยน เธอเพิ่งพบว่ากู้เส้าหายไป เสี่ยวกู้โหลวถูกทิ้งให้อยู่ตามลำพัง

เธอจึงถามลูกคนโตของเธอทั้งสอง “พ่อของลูกไปไหน?”

“พ่อ...เสี่ยวโหลวหิว พ่อไปซื้ออาหารให้” กู้เชวี่ยเกือบกัดลิ้นตัวเอง

เฉี่ยวเหลียนเหลียนมองไปที่กู้เฉิงอีกครั้ง

กู้เฉิงพยักหน้าด้วยความลำบากใจ

ขณะที่เขากำลังพูด กู้เส้าก็วิ่งกลับมา หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อ

“อาหารมาแล้ว” ทันทีที่เขาหยุด เขาก็ยัดขนมถั่วเขียวใส่มือกู้เกอ

กู้โหลวที่นั่งอยู่ด้วยความเบื่อหน่ายก็ยื่นมือออกไป “พ่อครับ ผมก็อยากได้เหมือนกัน”

"อ่ะ ของลูก" กู้เส้าก้มลงแล้วหยิบให้ลูกชายตัวอ้วน

เฉียวเหลียนเหลียนแบ่งขนมถั่วเขียวออกเป็นห้าชิ้น สำหรับเด็กๆห้าคน หนึ่งชิ้นแบ่งออกเป็นห้าซีก ไม่มากไม่น้อยเกินไป

“แม่ครับ ผมไม่กิน ผมจะเอาไปให้น้อง” กู้เฉิงผลักส่วนแบ่งของเขากลับ

เฉียวเหลียนเหลียนมองหน้าลูกชายคนโต

จากนั้นเขาก็เก็บขนมกลับไปกินอย่างเงียบๆ

“ไปกันเถอะ” สิ่งที่กังวลได้รับการแก้ไข เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกสบายใจและเฉียวเหลียนเหลียนและครอบครัวเดินไปตามถนนใหญ่เมืองเซี่ยหยาง

ปากของหม่าจือเซี่ยนใหญ่เท่ากับคางคกเลย

คุณผู้หญิง...คุณผู้หญิงมีสามีแล้วจริงหรือ?

งั้น นายท่านตระกูลหลี่ผู้นั้นไม่ใช่...

หม่าจือเซี่ยนมองที่กู้เส้าด้วยความเห็นใจเล็กน้อย

“หญิงสาววัยนี้ระส่ำระส่ายเหมือนกัน” ผ่านไปครู่หนึ่งเขาก็เอามือไขว้หลัง และส่ายหัวเดินกลับเข้าไปหลังที่ว่าการอำเภอ

กุนซือเดินเข้ามาถาม “ใต้ท้าว ใต้ท้าวทำให้นายท่านตระกูลหลี่ดีใจ แล้วนายอำเภอหล่ะจะทำอย่างไร?”

หม่าจือเซี่ยนตัวแข็งทื่นทันที

ใช่แล้ว นายท่านตระกูลหลี่ผู้นั้นไม่ให้เปิดเผยเรื่องนี้ งั้นจะบอกนายอำเภอได้อย่างไร?

พูดแล้วว่าไม่กินหัวใจหมีและความกล้าหาญของเสือดาว ไม่เห็นพระชายาอยู่ในสายตา?

เขาบ้าไปแล้วเหรอ?

“ออกมาแล้ว” เฉียวเหลียนเหลียนพูดเบาๆ

หานจ้าวถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก “ไม่มีเรื่องอะไรก็ดีแล้ว”

“คุณหานได้ยินอะไรมาหรือ?” เฉียวเหลียนเหลียนเลิกคิ้วขึ้น

“ได้ยินมาว่าภัตตาคารหยุนซีมีส่วนเกี่ยวข้องกับนายอำเภอเมืองอันหยาง เดาว่าคุณอาจตกอยู่ในอันตราย” หานจ้าวขมวดคิ้ว “ภัตตาคารซื่สี่และภัตตาคารหยุนซีต่อสู้กันมานานเกือบสิบปี และพวกเขาพยายามจะครอบครองกันและกัน แต่ไม่สำเร็จ "

“ตั้งแต่มีคุณเข้ามา เพราะผงอร่อยและเนื้อพะโล้ทำให้จำนวนลูกค้าประจำของภัตตาคารซื่อสี่ค่อยๆ เพิ่มขึ้น ชื่อเสียงและรายได้ก็ค่อยๆ แซงหน้าภัตตาคารหยุนซี เดาว่าพวกเขาไม่นิ่งนอนใจ แต่ก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะสาวไปถึงคุณ "

หากนำหญิงตระกูลเฉียวออกไปได้ ก็จะทำให้ภัตตาคารหยุนซีครอบครองภัตตาคารซื่อสี่ได้

สิ่งที่หานจ้าวเข้าใจคือ หากไม่ได้รับสิ่งที่ควรได้ เขาก็จะปล่อยข่าวลือว่า "ภัตตาคารซื่อสี่ลืมบุญคุณ" ภัตตาคารหยุนซีก็จะไม่เสียแรงเปล่า

มันช่างเลวร้าย

โชคดีที่คุณเฉียวไม่เป็นไร และโชคดีที่ภัตตาคารหยุนซีไม่บรรลุเป้าหมาย

หานจ้าวถอนหายใจยาวและพูดด้วยรอยยิ้ม “ดูเหมือนว่าความสามารถของนายอำเภอยังไม่ถึง”

รอยยิ้มของเฉียวเหลียนเหลียนหายไปครู่ใหญ่ๆ จากนั้นพูดว่า "คุณหาน มีบางอย่างที่ฉันต้องบอกคุณ เบื้องหลังภัตตาคารหยุนซีนี้ไม่ใช่แค่นายอำเภอเท่านั้น...บางที...อาจมีพระชายามาเกี่ยวข้อง"

ทันทีที่คำพูดเหล่านี้ออกมา กู้เฉิงและกู้เส้าก็เงยหน้าขึ้นและจ้องไปที่เฉียวเหลียนเหลียนด้วยดวงตาที่น่าสะพรึงกลัว

หูของหญิงคนนี้ช่างน่ากลัว?

เธอได้ยินอะไรอีก

สายตาของกู้เส้าเต็มไปด้วยความตกใจและสงสัย

สายตาของกู้เฉิงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง

ผู้หญิงคนนั้น...