ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 81

ในช่วงเวลาวิกฤติ เฉียวเหลียนเหลียนปลอบใจลูกชาย

“เราค่อยซื้อของเล็กๆพวกนั้นทีหลังแล้วกัน ไปซื้ออาหารกลับบ้านกันเถอะ”

เซี่ยหยางมีสินค้ามากกว่าซีหยาง และแม้แต่ผักใบเขียวขนาดเล็กก็มีเช่นกัน

เฉียวเหลียนเหลียนมีความสุขมากที่ได้ของติดไม้ติดมือกลับบ้านเยอะแยะมากมาย

เธอยังเห็นกุ้งปูที่ตลาดประมง ของเหล่านี้ล้วนแต่เป็นของดีๆ

หมูคุณภาพธรรมดาครึ่งกิโลราคาเจ็ดแปดเหรียญ แต่กุ้งครึ่งกิโลราคาถึงสามสิบกว่าเหรียญ

แต่สินค้าธรรมดานั้นไม่อยู่ในสายตาของเฉียวเหลียนเหลียน เธอซื้อกุ้งคราวเดียวสี่ห้ากิโล จนแม่ค้าแผงกุ้งยิ้มแก้มปริ

นี่คือลูกค้ารายใหญ่

แม่ค้าก็อัธยาศัยดี แถมกุ้งแม่น้ำตัวใหญ่ให้เฉียวเหลียนเหลียนสองสามตัว

ทั้งสองต่างพึงพอใจมาก

“ไปก่อนนะคะ กลับบ้านก่อน” แม้ว่าเธอจะใช้เงินจำนวนมากในวันนี้ แต่สิ่งที่ได้ก็คุ้มค่า เธอมีความสุข

ขณะที่เธอไปซื้อกุ้ง กู้เส้าก็เรียกรถรอ

รถม้ามีราคาแพงกว่าเกวียนลา 30 เหรียญ แต่เร็วกว่าเกวียนลา และกว้างขวางและสะดวกสบายกว่า

สมาชิกทั้งเจ็ดขึ้นถม้า

กู้โหลวและกู้จงนั่งอยู่ด้านในร้องอยากกินขนมที่แม่ซื้อมา

กู้เชวี่ยและกู้เฉิงนั่งตรงกลาง คนหนึ่งชื่นชมเสื้อผ้า อีกคนมองด้วยความรังเกียจ

เฉียวเหลียนเหลียนและกู้เส้านั่งอยู่ด้านนอกสุด เฉียวเหลียนเหลียนอุ้มกู้เกอที่กำลังหลับอยู่ในอ้อมแขน คุยกันบ้างไม่คุยบ้าง

คนขับรถม้าเป็นคนช่างคุย เขาถามขึ้นว่า "ครอบครัวสุขสันต์จริงๆ"

เฉียวเหลียนเหลียนเพียงแค่มองแต่ไม่ได้พูดอะไร

กู้เส้าหัวใจสั่นไหว

ครอบครัว……

พวกเขาเป็นเหมือนครอบครัว

เธอพาลูกสาวซื้อของ เขาพาลูกชายยืนรอ แบกตะกร้าไม้ไผ่และถือเสื้อให้พวกเขา

นี่คือครอบครัวแล้ว?

กู้เส้าเหลือบมองเฉียวเหลียนเหลียน ทันใดก็เห็นเธอฮัมเพลงเบาๆ เป็นเพลงที่เขาไม่เคยได้ยินมาก่อน แต่เต็มไปด้วยความสงบและความอ่อนโยน ทำให้ผู้คนไม่สามารถขัดจังหวะได้

ใบหน้าเล็กๆ ของเธอช่างสดใสราวกับเป็นแม่ และมีรอยยิ้มที่นุ่มนวลผ่านแววตา ทำให้คนหลงในชั่วพริบตา

จู่ ๆ หัวใจของเขารู้สึกตื้นตันเล็กน้อย เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่กู้เส้าตัวจริง เขารู้สึกคิดถึงบรรยากาศที่ได้อยู่ด้วยกัน

เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้เป็นของเขาจริงๆ

กู้เส้าหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เกิดหมอกท่ามกลางฤดูหนาว

เฉียวเหลียนเหลียนเหลือบมองเขาอย่างแปลกใจ และเอื้อมมือไปที่หน้าผากของเขา “อย่าเป็นไข้หนาวนะ”

ฤดูหนาวทำให้เกิดโรคปอดบวมได้ง่าย

ชายร่างใหญ่ป่วยไม่เป็นไร สิ่งสำคัญคือห้ามแพร่เชื้อในเด็กๆ พวกเขายังเด็ก และมีภูมิต้านทานไม่ดี

กู้เส้าไม่รู้ว่าเฉียวเหลียนเหลียนกำลังคิดอะไร เขาคิดว่าเธอห่วงใยเขา และรู้สึกไม่สบายใจ "ไม่ต้องกังวล ผมสบายดี แค่หายใจลำบากนิดหน่อย"

“ระวังสุขภาพหน่อย” เฉียวเหลียนเหลียนเตือน

คนขับพูดขึ้น “ถึงซีหยางแล้ว จะจอดรถที่เมืองนี้ซักครู่ไหม?”

"ใช่" กู้เส้าพยักหน้า “เฉิงเอ๋อร์ไปเรียนเถอะ อย่าลืมเอาขนมที่แม่ซื้อไปด้วย”

ถัดมาคือกู้เฉิงและกู้เชวี่ย จากนั้นยังมีของมากมายในรถ

ข้อดีของรถม้าคือไม่มีใครมองเห็นของที่อยู่บนรถ

ต่างจากเกวียนลาที่ของกระจัดกระจายอยู่ทุกที่ และทุกคนมองเห็น

“เฮ้ เด็กดี ไม่เป็นไร” ป้าหลิวถอนหายใจด้วยความโล่งอก ตาของเธอแดงเล็กน้อย “เธอไม่รู้หรอก ตอนที่เธอถูกหยาเหมินพาตัวไป ฉันกลัวมาก โชคดีที่เธอ ไม่เป็นไร"

“ขอโทษที่ทำให้ป้าเป็นห่วงนะคะ” เฉียวเหลียนเหลียนพาป้าหลิวเข้าบ้าน

กู้เส้าจ่ายเงินค่ารถม้าด้านนอก และพูดคุยกับช่างจางและช่างหลี่เกี่ยวกับความคืบหน้าของบ้าน

เฉียวเหลียนเหลียนมองออกไปนอกหน้าต่าง เมื่อเธอเห็นฉากนี้ เธอก็พยักหน้าช้าๆ

ดูเหมือนว่ามีสามีก็มีประโยชน์ อย่างน้อยมีหลายสิ่งที่ไม่ต้องกังวล

“เสี่ยวเฉียว หนีออกมาได้อย่างไรกัน” ป้าหลิวอุ้มกู้เกอ และห่มผ้าห่มให้เขาก่อนจะหันกลับมาถามเสียงต่ำ

เรื่องนี้ซับซ้อนมาก เฉียวเหลียนไม่อยากพูดมาก ดังนั้นเธอจึงพูดว่า “มันเป็นความเข้าใจผิด คนที่รังแกหนูถูกลงโทษแล้ว คุณป้าไม่ต้องกังวล”

“ดีจัง ดีจัง” ป้าหลิวปรบมือให้ “เย็นแล้ว เดี๋ยวฉันต้องไปทำอาหาร เธอเพิ่งกลับมาเหนื่อยๆ พักผ่อนก่อน”

“ป้าคะ เดี๋ยวก่อน” เฉียวเหลียนเหลียนหยิบเสื้อผ้าสองชิ้นจากตะกร้าไม้ไผ่ออกมา “วันนี้ฉันกลับมาช้า จริง ๆ แล้วฉันไปซื้อของที่ตลาด และซื้อเสื้อผ้าใหม่ให้สมาชิกในครอบครัวของฉัน และป้ากับลุง”

“อุ๊ย” ป้าหลิวตบต้นขาเธอ น้ำเสียงสูงเล็กน้อย

กู้เกอนอนอยู่บนเตียง ป้าหลิวปิดปาก และพูดเสียงเบาๆว่า "เธอยังต้องสร้างบ้าน มีเงินไม่มาก ซื้อเสื้อผ้าให้เราทำไม เรายังมีใส่"

“ปีใหม่เราต้องมีความสุข” เฉียวเหลียนเหลียนยิ้มและบีบไหล่ป้าหลิวเบาๆ “ป้าคะ ไม่ต้องเกรงใจ เรามาลองเสื้อผ้ากัน”

ป้าหลิวถือเสื้อผ้าสองชุด เธอรู้สึกประทับใจและซึ้งใจมาก

ผ่านไปครู่ใหญ่ เธอพยักหน้า และเดินเข้าไปในห้อง พร้อมกับเสื้อผ้าในอ้อมแขนของเธอ