ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 83

ในความเป็นจริงแล้ว ตระกูลกู้รู้ดีว่ากู้เฉิงเข้าโรงเรียนแล้ว

ในตอนแรก พวกเขาทั้งหมดเย้ยหยัน คิดว่าการไปโรงเรียนไม่มีประโยชน์ พวกเขาคิดว่าเงินปีลองสองสามตำลึงสู้เอามากินอยู่ดีกว่า

ต่อมามีคนในหมู่บ้านตระกูลกเดินผ่านบ้านของผู้อาวุโสหลี่ ได้ยินผู้อาวุโสหลี่ชมกู้เฉิงว่าเป็นคนที่มีความสามารถ และยังกล่าวว่าอนาคตมีโอกาสได้เป็นข้าราชการ

คำชมเหล่านี้ถูกแพร่กระจายในหมู่บ้านตระกูลกู้อย่างรวดเร็ว

กู้เหว่ยรู้สึกตื่นเต้นเล็กน้อยเมื่อได้ยิน

เขารู้สึกว่ากู้จ้วงจ้วงก็เป็นลูกหลานตระกูลกู้ ความสามารถที่กู้เฉิงมี กู้จ้วงจ้วงก็มี สิ่งที่กู้เฉิงไม่มีกู้จ้วงอาจจะมี หากมีโอกาสได้ฝึกฝนก็สามารถรับราชการได้ภายภาคหน้า

ขณะนั้นเขาจะสามารถเอาชนะเหล่าซานได้อย่างภาคภูมิใจ

อย่างไรก็ตาม เรื่องนี้ค่อนข้างน่าวิตก

กู้เหว่ยกลอกตา และไปร้องไห้กับหญิงชราอยู่ครู่หนึ่ง เขาบอกกับหญิงชราว่าของลูกของเขาไม่มีความสุขเหมือนเด็กๆห้าคนในบ้านหลังเก่า แล้วบอกว่าเหล่าซานแต่งเมียลืมแม่ และสุดท้ายก็พูดว่า “ขอให้เขาช่วยเรื่องเล็กๆน้อยๆคงไม่เป็นไร” ในที่สุดเขาก็เกลี้ยกล่อมหญิงชราสำเร็จ

แค่เรื่องเล็กน้อย คนกันเองจะเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร

หญิงชราคิดตามเหตุและผลจึงให้คนไปตามกู้เส้า และพูดกับเขาว่า “จะว่าไปแล้ว บ้านของแกก็ปรับปรุงใกล้เสร็จแล้ว เงินห้าสิบตำลึงก็น่าจะยังมีเหลือ ตอนนี้บ้านแม่ก็ไม่มีเงินทองอะไร หลานชายทั้งคน ช่วยหน่อยจะเป็นอะไรไป”

สีหน้ากู้เส้าค่อย ๆ เปลี่ยนจากความสงบไปสู่ความเฉยเมย และในที่สุดก็มืดมนและน่ากลัว

หญิงชราคิดผิดไป แล้วรีบพูดขึ้นว่า "ในฐานะอา แกคงไม่ปฏิเสธหรอกนะ"

กู้เส้าอยากจะหัวเราะ

เมื่อเขาได้หลุดพ้นจากพันธนาการของตระกูลกู้ และออกมามองอยู่ห่างๆ เขารู้สึกว่าตระกูลกู้นั้นทำเกินไป

กู้จ้วงจ้วงมีพ่อมีแม่ เขาเป็นแค่อาจะช่วยอะไรได้?

หากไม่รับปากก็ไม่ควรเป็นอาเหรอ?

กู้เส้าครุ่นคิดเรื่องนี้อยู่ครู่ใหญ่ๆ แต่เนื่องจากคำสัญญาก่อนหน้าของเขา เขายังคงระงับอารมณ์ไว้ "ผู้อาวุโสหลี่ยังไม่รับลูกศิษย์เพราะร่างกายไม่ค่อยแข็งแรง หลังจากที่แข็งแรงขึ้นแล้วก็รับกู้เฉิงเป็นศิษย์ ผู้อาวุโสไม่น่าจะรับลูกศิษย์เพิ่มแล้ว”

“ใครบอกกัน มีคนเห็นเขาสอนเด็กตั้งสี่ห้าคน” หญิงชราโบกมือแล้วพูดว่า “จ้วงจ้วงทั้งฉลาด คล่องแคล่ว ผู้อาวุโสต้องชอบแน่ๆ”

ฉลาด?

คล่องแคล่ว?

กู้เส้าเหลือบมองอย่างเงียบ ๆ กู้จ้วงจ้วงอายุสิบสามอสิบสี่ปีแล้วยังคงโต้เถียงกับเพื่อนบ้านอายุเจ็ดแปดปีที่เพราะเล่นหนังสติ๊ก

“แม่ ถ้าจ้วงจ้วงอยากเข้าโรงเรียน สามารถเปลี่ยนที่ได้ ไม่จำเป็นต้องไปเรียนกับผู้อาวุโสหลี่” กู้เส้ากล่าวอย่างจริงใจ

ดูก็รู้ว่าผู้อาวุโสหลี่เป็นปรมาจารย์ที่หยิ่งผยอง ด้วยความสามารถที่แท้จริงและการเรียนรู้ที่แท้จริง หากเขาส่งกู้จ้วงจ้วงไปจริง ๆ เขาอาจจะทำให้ผู้อาวุโสป่วย หากไม่มีคนสอนลูกชายคนโตของเขา เขาจะทำอย่างไร

กู้เส้านึกถึงตระกูลกู้ได้ แต่คนตระกูลกู้ไม่อาจะยืนนำหน้าลูกๆของเขาได้

โดยเฉพาะกู้เฉิง เขาเป็นคนสำคัญ สำคัญที่สุด

“ไม่ไปบ้านผู้อาวุโสหลี่ก็ได้”

หญิงชราช่างพูด "ถ้าอย่างนั้นแกก็จ่ายเงินให้เขาไปเรียนที่โรงเรียนในอำเภอ จากนั้นให้พี่สะใภ้ไปดูแลเขา และเช่าบ้านอยู่ ค่าใช้จ่ายไม่น่าจะเยอะอะไร"

หลังจากที่พูดจบ หญิงชราก็นับมือราวกับว่าเธอต้องการช่วยกู้เส้าคำนวณค่าใช้จ่าย

ถ้ากู้จ้วงจ้วงเป็นลูกชายกู้เส้า

ท้องฟ้าสีฟ้า เมฆสีขาว

เธอนั่งบนขอบเตียงพร้อมกับลูกสาวตัวน้อยในอ้อมแขน ฟังลูกสาวคนโตและลูกชายคนเล็กเล่าเหตุการณ์อย่างมีคารมคมคาย

“แม่ พ่อแข็งแกร่งมาก พูดจนย่าเป็นใบ้ไปเลย” กู้เชวี่ยชมพ่อของเขา

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม

กู้เชวี่ยกังวลเล็กน้อย “แม่ แม่คิดว่าครั้งนี้พ่อจะเข้าใจใช่ไหม คงไม่ถูกหลอกนะ?”

เฉียวเหลียนเหลียนเอนหน้าไปหาลูกของเธอ “มีความเปลี่ยนแปลงแน่นอน”

“แล้วเมื่อพ่อกลับมา แม่ต้องชมพ่อนะ” สาวน้อยภาคภูมิใจ

“อืม” เฉียวมองลูกสาว “ไม่จำเป็นหรอก เพราะเป็นสิ่งที่เขาควรทำ”

เป็นหน้าที่ของผู้ชายที่จะต้องปกป้องภรรยาและลูก

แต่เมื่อพิจารณาแล้ว พบว่าในที่สุดเขาก็มีสติสัมปชัญญะขึ้นเล็กน้อย เฉียวเหลียนเหลียนยังคงทิ้งแสงสว่างไว้ให้เขา

ค่ำแล้ว ภรรยาและลูกก็นอนหลับ

กู้เส้าเปิดประตู เป่าตะเกียงน้ำมัน และเก็บผ้าห่มให้แม่และลูกๆ ก่อนจะหันหลังกลับ และไปที่ห้องอื่น

เช้าวันรุ่งขึ้น

หลังอาหารเช้า กู้เฉิงพร้อมที่จะไปโรงเรียน เฉียวเหลียนเหลียนไปส่งเขาในตอนเช้า

ระหว่างที่แม่ลูกกำลังรอเกวียนลาอยู่นั้น สะไภ้คนโตตระกูลกู้ก็ลากกู้จ้วงจ้วงมาด้วยความดุดัน