ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 95

เกวียนลาของลุงหนิวไม่สามารถไปเซี่ยหยางได้

สมาชิกทั้งเจ็ดมาถึงซีหยางแล้วต้องนั่งรถม้าไปที่เซี่ยหยาง

ในฐานะหัวหน้าครอบครัว กู้เส้าอาสาหารถม้าและคนขับ

กู้เฉิงติดตามเขาในฐานะคน "ช่วย" และถามด้วยเสียงต่ำหลังจากเข้าไปในซอยว่า "พ่อจะเปิดสำนักศิลปะการต่อสู้จริงเหรอ?"

กู้เฉิงแปลกใจนั้นไม่ใช่เรื่องน่าแปลก

พ่อจะสอนศิลปะการต่อสู้แก่เด็กๆได้เหรอ? เขาจะทนกับเด็กๆได้？

เขาแค่ปรบมือก็มีคนส่งเงินให้แล้ว

เห็นได้ชัดว่าครอบครัวของคนๆนั้นร่ำรวย ชีวิตนี้ยังไงก็ใช้เงินไม่หมด

“พ่อ ต้องระวัง” กู้เฉิงกล่าวอย่างจริงจัง

กู้เส้าเหลือบมองลูกชายและพูดเบาๆว่า "เมื่อก่อนลูกเดินนำหน้าออกคำสั่งและมีคนตามหลังคอยดูแลคุ้มกัน ตอนนี้ต้องขึ้นเกวียนลาไปโรงเรียน เรียนสิ่งที่เคยเรียนแล้วอีกรอบ รู้สึกอย่างไร?”

กู้เฉิง "..."

เป็นพ่อลูกกัน ทำไมต้องแย่งกัน

พ่อลูกเดินหารถม้าและพารถม้ามา จากนั้นให้แม่ลูกนั่งข้างใน พ่อและลูกชายนั่งติดประตู

ไม่ถึงครึ่งชั่วโมงก็เดินทางถึงเซี่ยหยาง

เฉียวเหลียนเหลียนพากู้เกอลงจากรถ และเดินตามผู้คนเข้าไปบริเวณที่ครึกครื้น

ขณะที่เธอเดินไป เธอสังเกตเห็นสิ่งแปลกประหลาด

ดูเหมือนว่าผู้คนทั้งหมดจะรวมกันอยู่ในที่ ๆ ที่เดียว ราวกับว่ามีสิ่งที่น่าสนใจเกิดขึ้นที่นั่น

เฉียวเหลียนเหลียนเองก็ไม่ได้อยากรู้อยากเห็นมากนัก แต่ลูกๆเธออยากรู้อยากเห็น

โดยเฉพาะกู้เชวี่ย เด็กหญิงตัวเล็ก ๆ ดึงแขนเสื้อของเฉียวเหลียนเหลียน "แม่ เราไปดูกันเถอะ แค่ดูเฉยๆ"

เฉียวเหลียนเหลียนอดไม่ได้จึงพาเด็กๆ เดินไปดู

เมื่อเดินมาเรื่อยๆก็ถึงหน้าที่ว่าการอำเภอ

ทันใดนั้นเธอก็เหลือบดูกู้เชวี่ย

กู้เชวี่ยยิ้มอย่างไร้เดียงสาและมีความภาคภูมิใจในเหตุการณ์ที่เห็น

ราวกับจะพูดว่า แม่ ไปดูการแสดงดีๆกันเถอะ

เฉียวเหลียนเหลียนรู้สึกเหมือนหัวใจหยุดเต้น

ถ้าไม่ใช่เพราะรอยยิ้มนี้ เธอคงเกือบลืมไปแล้วว่ากู้เชวี่ยเป็นวายร้ายหญิงที่น่าสะพรึงกลัว จำได้ว่าในช่วงท้ายของหนังสือ เธอเป็นวายร้ายที่มีความพยาบาทมาก

ตั้งแต่เธอมาอยู่บนโลกใบนี้จนสนิทกับเด็กๆทั้งห้า เธอรู้สึกว่าวายร้ายทั้งห้าเป็นเทวดาตัวน้อย และลืมไปว่าพวกเขาไม่ได้มีจิตใจอ่อนโยนและขาวสะอาด

เฉียวเหลียนเหลียนยืนอยู่ที่ทางเข้าที่ว่าการอำเภอออย่างเงียบๆ ผู้คนรายล้อมอยู่หน้าที่ว่าการเพื่อดูการแสดงอย่างสนุกสนาน

บางคนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จึงถามว่า “เกิดอะไรขึ้นที่นี่ ทำไมมีแต่คนมายืนอยู่หน้าที่ว่าการอำเภอ?”

คนที่รู้ความจริงตอบว่า “ไม่กี่วันมานี้ คดีที่พี่ชายขโมยของบ้านน้องชายตัวเองถูกตัดสินแล้ว ได้ข่าวว่าจะมีการประจานขโมยโดยการเดินขบวนประจาน”

“เป็นแค่การขโมย ทำไมต้องเดินขบวนประจาน?” เสียงที่คุ้นเคยดังขึ้นข้างๆ เฉียวเหลียนเหลียนหันไปดู ที่แท้ปี้ซงนี่เอง

“ได้ยินมาว่าน้องชายและภรรยาของเขาร้ายกาจมาก พวกเขาไม่ยอมความ และจับไม่ปล่อย” ผู้มีมนุษยธรรมอีกคนหนึ่งกล่าวว่า “จริงๆ แค่แก้ไขในครอบครัวก็ได้ ทำไมต้องทำให้เป็นเรื่องใหญ่ถึงเจ้าหน้าที่ ตอนนี้คนตระกูลกู้มีชื่อเสียงแล้ว สิ่งนี้เป็นตราบาปแก่ตระกูลมาก”

“พูดถึงขนาดนี้ สะไภ้สารเลวคนนั้นเป็นสะไภ้ตระกูลกู้?” ปี้ซงถามอีกครั้ง

“ใช่ ก็ภรรยาของกู้เส้าไง” คนจากหมู่บ้านตระกูลกู้ตอบ

เมื่อรถของเรือนจำค่อยๆ เคลื่อนตัวออกไป ผู้คนที่ตื่นเต้นก็ค่อยๆ เคลื่อนตัว สถานการณ์หน้าที่ว่าการอำเภอก็สงบลง

เฉียวเหลียนเหลียนถอนหายใจ จากนั้นหม่าจือเซี่ยนก็เดินเข้ามา "คุณผู้หญิงคุณพอใจกับผลลัพธ์นี้หรือไม่?"

เธออึ้งไปครู่หนึ่ง สับสนเล็กน้อย

หม่าจือเซี่ยนคิดว่าเธอลืมแล้วจึงรีบพูดขึ้นว่า "คุณลืมไปแล้วหรือว่า คุณเขียนจดหมายว่าให้ผมทำโทษสองพ่อลูกโดยไม่ต้องเมตตร"

ด้วยคุณชายหลี่มีความเชื่อมั่นในหญิงตระกูลเฉียว ณ ขณะนั้นได้มีการเพิ่มโทษสองพ่อลูกอีกหนึ่งเท่าตัว และสั่งให้เดินขบวนประจาน

เมื่อกล่าวเช่นนั้น เฉียวเหลียนเหลียนก็เข้าใจแล้วว่าเกิดอะไรขึ้น

เธอเหลือบมองกู้เฉิง

สีหน้าของเขาดูไม่ปกติ เฉียวเหลียนเหลียนรู้ว่าจดหมายเขียนขึ้นโดยเขา

เธอเหลือบมองกู้เชวี่ย

คนยุยงแตะจมูกและพึมพำ “หนูทนไม่ได้ที่เห็นพวกเขารังแกแม่ตลอดเวลา และยุยงให้พ่อเลิกกับแม่ แน่นอนว่าแม่เก่งมาก…”

เฉียวเหลียนเหลียนยิ้ม

ใช่ ลูกๆ ของเธอไม่ใช่เทวดาตัวน้อยที่ขาวบริสุทธิ์และใจดี แต่พวกเขาใจร้อน พวกเขารู้ว่าอะไรถูกผิดและดี

เด็กแบบนี้มีอะไรไม่ดี

“แม่รู้ ขอบใจลูกๆมาก” เฉียวเหลียนเหลียนโอบกอดเด็กทั้งสอง

กู้เชวี่ยและกู้เฉิงก้มศีรษะและยิ้มให้กันและกันในอ้อมแขนของแม่

กู้เส้าที่แอบอยู่ในมุมกล่าว : ลืมไปแล้วหรือว่าพระเอกตัวจริงคือใคร?