ข้ามภพมาเป็นแม่เลี้ยงของวายร้ายทั้งห้า นิยาย บท 99

อีกสามวันจะถึงวันตรุษจีนแล้ว

เมืองเซี่ยหยางเต็มไปบรรยากาศของเทศกาลตรุษจีนที่ครึกครื้น จะเห็นกลอนตุ้ยเหลียนที่ใช้กระดาษสีแดงเขียนบทกลอนหรือคำอวยพรปีใหม่ด้วยตัวอักษรสีดำ และยังมีกระดาษสีแดงเขียนตัวอักษรฝูกลับหัวด้วยสีทอง ผู้คนเดินเล่นอย่างมีความสุข บริเวณข้างทางก็ยังมีประทัดขาย

“แม่ ซื้อประทัดอีกไหม?” กู้โหลวซุกตัวที่อ้อมกอดพ่อและไม่ลืมที่จะถามถึงประทัด

ครอบครัวของเฉียวเหลียนเหลียนมีลูกชายสามคน คนโตมีอารมณ์มั่นคง คนที่สี่ขี้อายเล็กน้อย ส่วนเด็กอ้วนกู้โหลวคล่องแคล่วและชอบเล่นปรปะทัด

แต่ใครใช้ให้เขาขาเจ็บ?

เฉียวเหลียนเหลียนปฏิเสธอย่างไร้ความปราณี “ที่บ้านยังมีอีกหนึ่งอัน วันส่งท้ายปีเก่าค่อยจุด ไม่ต้องซื้อเพิ่มอีก”

เสี่ยวกู้โหลวก้มหัวอย่างหงุดหงิดใจ

เฉียวเหลียนเหลียนหมดคำจะพูดกับเด็กอ้วนคนนี้ ลูกๆของเธอปกติแล้วจะน่ารัก เชื่อฟัง เขาไม่มีอะไรที่ชอบมากไปกว่าการกิน

ไม่งั้นซื้ออันให้เขาเล่นอีกอัน?

“แม่คะ ทางนั้นมีขนมกับลูกชิ้นขาย” กู้เชวี่ยพูดขึ้นทันที

เด็กอ้วนตัวน้อยเงยหน้าขึ้นทันที ดวงตาเขาเป็นประกาย “ไหน? อยู่ไหน? แม่ เราไปกันเถอะ”

เฉียวเหลียนเหลียนพูดไม่ออก

ดูแล้วมีความอยากกินมากกว่าสิ่งอื่นใด

แล้วจะซื้อประทัดไหม

สมาชิกทั้งเจ็ดและปี้ซงเดินในตลาดอย่างช้าๆ และเมื่อเจอกับสิ่งที่เหมาะสมก็ซื้อกลับบ้าน

และซื้อโต๊ะให้กู้เฉิง จากนั้นก็เตรียมซื้อขนม ลูกชิ้นทอดฉลองปีใหม่

จนท้ายที่สุดแล้วรถม้าไม่มีที่ให้คนนั่ง

“คุณเฉียว...” ปี้ซงขอแค่ได้อ้าปากพูดเขาก็เตรียมจะบ่น แต่เมื่อเห็นกู้เส้าเขาก็พูดว่า “คุณผู้หญิง…..”

กู้เส้าพยักหน้าเล็กน้อย

เมื่อเห็นเช่นนั้น ปี้ซงก็ทำได้เพียงเก็บความในใจของตัวเองไว้ “คุณผู้หญิง ไม่ต้องซื้อแล้ว หากซื้ออีกเราจะไม่มีที่นั่งแล้วนะครับ”

เฉียวเหลียนเหลียนหันกลับไปมองของมหึมาที่อยู่บนรถม้า และรู้สึกเกรงใจขึ้นมา “ของกินปีใหม่ไม่ควรซื้อมากเกินไป แค่นี้ก็น่าจะพอ”

แค่นี้? น่าจะพอ?

ปี้ซงมองขึ้นไปบนท้องฟ้าและทันใดนั้นก็รู้สึกว่านายท่านของเขาน่าสงสารขึ้นมาทันที

ในทางกลับกันกู้เส้าไม่ได้รู้สึกอะไร เขามองเฉียวเหลียนเหลียนด้วยรอยยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นเรากลับบ้านกัน?”

“กลับกันเถอะ” เฉียวเหลียนเหลียนพยักหน้า

แม่ลูกพากันขึ้นรถตามลำดับ รถค่อนข้างแออัด ใครให้ซื้อของเท่าภูเขาขนาดนี้ คนนั่งทำได้แค่สงสารตัวเอง

เมื่อกู้เส้าเห็นสิ่งนี้ เขาก็ส่งกู้โหลวให้กู้เฉิงอุ้ม จากนั้นเขาก็ขึ้นไปนั่งกับปี้ซง

ฤดูหนาวอากาศหนาวเหน็บ รถม้าวิ่งเร็ว ลมพัดจนหน้าชาและตัวคนก็สั่นสะท้ายไปทั้งตัว

ปี้ซงเหลือบมองกู้เส้าและรู้สึกสงสารตัวเอง– อยากนั่งในรถม้าเหมือนกัน

เมื่อถึงเมืองซีหยาง รถม้าก็จอดครู่หนึ่ง

กู้เฉิง

เด็กน้อยจำได้ว่าผู้อาวุโสหลี่อยู่บ้านคนเดียว จึงขอให้แม่ซื้อของขวัญตรุษจีนให้ผู้อาวุโสหลี่

เฉียวเหลียนเหลียนเห็นด้วยทันที

เคารพในครูเป็นคุณธรรมที่ดี อีกอย่างครอบครัวก็ไม่ได้ลำบากเหมือนสมัยก่อน เฉียวเหลียนเหลียนใจกว้าง เธอซื้อของที่ผู้อาวุโสสามารถใช้งานได้

รอรถม้าจอดหน้าตรอกแห่งหนึ่ง กู้เฉิงก็นำกล่องของขวัญสองกล่องมอบให้ผู้อาวุโสหลี่

เฉียวเหลียนเหลียนไม่ได้ไป

เธอฮัมเพลงกล่อมเด็กๆ จนเด็กน้อยในอ้อมแขนของเธอผล็อยหลับไป

อีกอย่างเธอเกรงว่าหาเธอไปด้วยผู้อาวุโสหลี่จะไม่กล้ารับของขวัญ

แม่ลูกนั่งอยู่ในรถอย่างเงียบ ๆ กู้เฉิงเดินกลับมาอย่างสบายๆ

“หญิงตระกูลเฉียว ผู้หญิงขายหมูพะโล้และผงอร่อย” เจ้าของภัตตาคารหยุนซีก็เกลียดชังเฉียวเหลียนเหลียนเช่นกัน

สูตรไม่ขายไม่เป็นไร แต่ยังมีหน้าไปขายให้ภัตตาคารของศัตรู

ความล้มเหลวในการจ้างฆาตกรทำให้ภัตตาคารหยุนซีสูญเสียชื่อเสียงในเมืองเซี่ยหยาง และเกือบถูกหุ้นส่วนถาม

ท้ายที่สุดยังมีคดีระหว่างภัตตาคารหยุนซีและพ่อลูกตระกูลเฉียว จับคนไม่ได้ แถมยังถูกตัดสินให้ติดคุก

กล่าวได้ว่าภัตตาคารหยุนซีได้รับความเสียหายมหาศาล

เจ้าของภัตตาคารหยุนซีก็โหดเหี้ยมเช่นกัน เขาซื้อตัวพ่อครัวของภัตตาคารซื่อสี่ด้วยเงินจำนวนมาก ทั้งนี้เพื่อที่จะได้สูตรผงอร่อยส่วนหนึ่งมาเป็นของตัวเอง

เดิมที เจ้าของภัตตาคารหยุนซีพอใจมาก แต่ตอนนี้ได้รับข่าวว่าภัตตาคารซื่อสี่รู้ตัวแล้ว และไล่พ่อครัวจที่รู้สูตรออก

จากนั้นพ่อครัวก็โกรธมาก และขายสูตรทั้งหมดให้แก่ภัตตาคารหยุนซี

แม้ว่าราคาจะสูง แต่ได้สูตรผงอร่อยมาก็คุ้มค่า

“ฉันเอง ไม่ได้เจอกันนานเลย” ทันทีที่เฉียวเหลียนเหลียนเห็นเจ้าของภัตตาคารหยุนซี สีหน้าเธอก็เปลี่ยนไป

นี่เป็นเพียงการพิสูจน์ว่าเธอรู้ข่าวที่สูตรผงอร่อยที่รั่วไหลแล้ว

เจ้าของภัตตาคารเกือบหัวเราะเสียงดังเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ตราบใดที่ได้สูตรผงอร่อยมา ก็เท่ากับว่าภัตตาคารซื่อสี่เอาชนะภัตตาคารหยุนซีไม่ได้

“คุณเฉียวไม่ได้เจอกันนานเลย แต่ผมมีอะไรต้องทำ ขอตัวก่อน” เจ้าของภัตตาคารหยุนซีอารมณ์ดี ไม่ได้เกลียดเฉียวเหลียนเหลียน อีกทั้งยังโบกมือลาเธอ

เฉียวเหลียนเหลียนบอกให้คนขับรถม้ารีบเข้าไปในหมู่บ้านตระกูลกู้

รถม้าสองคันที่เพิ่งพบกันต่างแล่นออกไปคนละทาง

รถที่ไปทางภัตตาคารซื่อสี่นั้นยิ้มอย่างพอใจ

ส่วนรถที่ไปทางหมู่บ้านตระกูลกู้ก็ยิ้มยากมีเลศนัยและรอดูอะไรดีๆที่จะเกิดขึ้น