เจียงเฉิงเดินเข้าไปในห้องทำงานของเสิ่นปิง ในตอนที่เขามองเห็นหญิงสาวที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงาน ดวงตาของเขาก็เป็นประกายทันที
หญิงสาวตรงหน้าสวมชุดคลุมสีขาวสะอาด ผมดำคลับยาวสลวย ผิวขาวหมดจด ใบหน้าสวยเย่อหยิ่ง เมื่อมองดูแล้วทำให้มีความรู้สึกยากที่จะเข้าถึง จะมาแทะโลมไม่ได้
แม้ว่าเสิ่นปิงจะสวยเหมือนกับสวี่ฉิง แต่ความสวยของสวี่ฉิงมาจากความเย่อหยิ่งภายใน ในขณะที่ความงามของเสิ่นปิงสวยนั้นเย็นชา แม้ว่าเมื่อก่อนเจียงเฉิงจะเป็นนักศึกษาแพทย์ฝึกหัดในโรงพยาบาลแห่งนี้ แต่เขาก็ไม่เคยเห็นเสิ่นปิงตัวเป็นๆมาก่อน เคยเห็นแค่รูปถ่ายเท่านั้น คิดไม่ถึงว่าตัวจริงของคณบดีจะสวยขนาดนี้
“คณบดีเสิ่น คุณเรียกผมหรอครับ”เจียงเฉิงยิ้มแล้วเดินไปข้างหน้า ในตอนที่เดินเข้าใกล้เสิ่นปิง เจียงเฉิงก็ได้กลิ้นหอมแปลก ไม่เหมือนกับกลิ่นน้ำหอม แต่มันเหมือนกับกลิ่นหอมของยา
เสิ่นปิงเงยหน้าขึ้นมา เธอจับมือกับเจียงเฉิงด้วยรอยยิ้ม“คุณก็คือเจียงเฉิงสินะ เชิญนั่งก่อนสิ”
เจียงเฉิงยื่นมือมาจับมือของเสิ่นปิง จับเสร็จก็แยกกันทันที จากนั้นก็นั่งลงตรงหน้าของเสิ่นปิง
เมื่อเห็นสีหน้าเรียบเฉยของเจียงเฉิง ใบหน้าเย็นชาเสิ่นปิงก็เผยให้เห็นความตกตะลึง เพราะเธอได้สืบเรื่องราวที่ผ่านมาของเจียงเฉิงมาแล้ว ได้ยินมาว่าเขาเป็นคนที่ค่อนข้างเก็บตัว เป็นคนไร้ประโยชน์ แต่ในตอนที่เธอเห็นสีหน้าท่าทางของเขา มันไม่เป็นอย่างนั้นเลย
กลิ่นหอมบนตัวของเธอไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมทั่วไป คนธรรมดาที่ได้กลิ่นหอมบนตัวของเธอ ประกอบกับความงามของเธอ ต่างต้องเกิดความหลงใหลในสายตา แต่สายตาของเจียงเฉิงคนที่อยู่ตรงหน้าของเธอนั้น ไม่มีแววตาแบบนั้นเลย
เสิ่นปิงนั่งลง แล้วมองไปที่เจียงเฉิง“เจียงเฉิง จากที่ฉันดูการผ่าตัดของคุณเมื่อวาน คุณทำได้สมบูรณ์แบบมาก อีกทั้งเทคนิคการฝังเข็มก็น่าทึ่งมาก ฉันขออนุญาตถามได้ไหมคะว่าอาจารย์ของคุณคือใคร?”
แน่นอนว่าเจียงเฉิงไม่มีทางพูดเรื่องที่เขาเกิดใหม่ จึงกล่าวว่า“คณบดีเสิ่นดูเทคนิคการฝังเข็มของผมออกหรอครับ?”
“แน่นอนสิคะ เทคนิคการฝังเข็มที่ซับซ้อนแบบนั้น ถึงอาจารย์ของฉันจะมาด้วยตัวเอง ก็ไม่มีทางทำได้ดีกว่าคุณ”เสิ่นปิงพูดอย่างเห็นด้วย
“ความจริงแล้วที่ฉันเรียกคุณมาในวันนี้ อยากให้คุณเป็นแพทย์ประจำบ้านแผนกศัลยแพทย์ของโรงพยาบาลเรา ฉันคิดว่าคนมีความสามารถอย่างคุณ ไม่ควรถูกฝังเอาไว้”
เจียงเฉิงครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง อันที่จริงแล้วแบบนี้ก็ได้ อย่างน้อยจะได้มีอาชีพที่ดีขึ้นมาบ้าง ต่อไปนี้ญาติพี่น้องของสวี่ฉิงจะได้ไม่ดูถูกเขาอีก
“ก็ดีครับ แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีใบรับรองแพทย์เลยนะครับ”เจียงเฉิงกล่าว
“เรื่องนี้คุณไม่ต้องเป็นห่วงหรอกค่ะ ฉันจัดการเรียบร้อยแล้ว”
เมื่อเจียงเฉิงได้ยินเช่นนั้นจึงกล่าวว่า“ถ้าอย่างนั้นผมขอขอบคุณคณบดีเสิ่นนะครับ ผมยังมีธุระ ผมขอตัวก่อนนะครับ”
เสิ่นปิงมองดูเจียงเฉิงเดินจากไป ทันใดนั้นรอยยิ้มบนใบหน้าก็หายไป คิ้วเรียวสวยขมวดขึ้นมา
“นายอย่าปะทะกบพวกเขานะ พวกเขามีมีด”สวี่ฉิงพูดกับเจียงเฉิงด้วยความเป็นห่วง
ถึงแม้ว่าเธอจะรู้ว่าตอนนี้เจียงเฉิงไม่ได้เป็นคนไร้ประโยชน์เหมือนเมื่อก่อน กล้าที่ตอบโต้ แต่ตอนนี้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับคนมากมายแบบนี้ ถ้าตอบโต้จะต้องทำให้ฝ่ายตรงข้ามโมโหอย่างแน่นอน ยังถือได้ว่าสวี่ฉิงใจเย็น สถานการณ์ในตอนนี้ ทำแค่รีบแจ้งความ
“พี่เป้าครับ มันนั่นแหละครับ!”
ไอ้ลิงแห้งเห็นคนของพี่เป้าล้อมเจียงเฉิงไว้ จึงชี้ไปที่เจียงเฉิงอย่างได้ใจ
ใช่แล้ว คนที่ปรากฏตรงหน้าของเจียงเฉิงกับสวี่ฉิง ถูกนำทีมโดยไอ้ลิงแห้งที่ถูกเจียงเฉิงสั่งสอนครั้งที่แล้ว
ครั้งก่อนที่ออกไปเก็บเงินค่าคุ้มครอง ไม่เพียงแต่ไม่สามารถเก็บเงินมาได้ กลับกันยังเสียเงินไปหนึ่งพันกว่าหยวนอีก แถมยังต้องตบหน้าในที่สาธารณะอีก จะไม่ให้เขาแก้แค้นได้อย่างไร
หลังจากที่วันนั้นไอ้ลิงแห้งกับไอ้อ้วนขยับได้ พวกเขาไม่ได้วิ่งไปไกล พวกเขาเห็นเจียงเฉิงเดินขึ้นรถของสวี่ฉิง จึงจำทะเบียนรถไว้ และตามมาถึงที่นี่
หนึ่งในหกคนนี้มีหัวหน้าอยู่คนหนึ่งนั่นก็คือพี่เป้า หัวเขาล้าน ท่อนบนไม่ใส่เสื้อ บริเวณแขนมีรอยสัก เมื่อได้ยินสิ่งที่ไอ้ลิงแห้งกล่าว เขาก็หรี่ตามองไปที่ยังเจียงเฉิง“มึงเองหรอห้ะ ที่ตัดเหลี่ยมกู ใช่ไหม?”
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง