ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 14

เจียงเฉิงเข้าใจในทันที ที่แท้ก่อนหน้านี้เจียงเฉิงแยกกันนอนกับสวี่ฉิง เจียงเฉิงจึงทำได้แค่นอนบนพื้น

เช้าวันรุ่งขึ้น สวี่ฉิงทานอาหารเช้าและไปทำงานที่โรงพยาบาลกับเจียงเฉิง

“หืม นี่มันไอ้เจียงไร้ประโยชน์ของโรงพยาบาลเราไม่ใช่หรอ？ทำไมถึงพึ่งออกจากโรงพยาบาลก็มาทำงานเลยล่ะ รักในงานเกาะผู้หญิงกินมากสินะ？”

เจียงเฉิงพึ่งเปลี่ยนชุดคลุมสีขาว เมื่อได้ยินคำพูดเสียดแทงลอดเข้ามาในหูของตัวเอง

เจียงเฉิงก็หันกลับไป แล้วมองไปที่ฉินหลานหัวหน้าพยาบาลร่างท้วมกำลังมองมาที่เขาอย่างเย้ยหยัน

เจียงเฉิงรู้จักฉินหลานคนนี้ เพราะครอบครัวของตัวเองไม่อบอุ่น จึงมักจะมาพร้อมกับอารมณ์ที่ทำงานด้วย การระบายที่ดีที่สุดของเธอก็คือ เจียงเฉิงก่อนหน้านี้

เห็นฉินหลานมีท่าทีเช่นนี้ เห็นได้ชัดว่าชีวิตในครอบครัวไม่อบอุ่น จึงระบายใส่ตนแบบนี้

เจียงเฉิงมองไปที่ฉินหลานด้วยสายตาเรียบเฉย พลางกล่าวว่า“หัวหน้าพยาบาลฉินครับ ดูท่าคุณแล้ว สามีคงจะออกไปสร้างปัญหาข้างนอกใช่ไหม？”

ฉินหลานได้ยินคำพูดตรงไปตรงมาของเจียงเฉิงก็ถึงกับตกตะลึง เมื่อก่อนเธอเอาแต่หาเรื่องระบายกับเจียงเฉิง ถึงอย่างไรเสียเจียงเฉิงก็ทำได้แค่ยิ้มส่งให้เธอ คิดไม่ถึงว่าวันนี้เจียงเฉิงจะตอบโต้ตัวเองแบบนี้

ทันใดนั้นแก้มอ้วนๆของฉินหลานก็แดงก่ำทันที เธอเกลียดที่คนอื่นเอาเรื่องในครอบครัวของเธอมาพูด เธอจึงถลึงตาและตะคอกเสียงดังว่า“เจียงเฉิง วันนี้สมองของนายเสียไปแล้วใช่ไหม？นายมันก็แค่สวะแต่งเข้าบ้านฝ่ายหญิง มีสิทธิ์อะไรมาพูดถึงเรื่องในครอบครัวของฉันห้ะ？”

เมื่อวานฉินหลานลา ดังนั้นจึงไม่รู้ว่าเมื่อวานเกิดอะไรขึ้นกับเจียงเฉิงที่โรงพยาบาล คิดว่าเจียงเฉิงยังเป็นเจียงเฉิงคนเดียวกันกับเมื่อก่อน จึงเยาะเย้ยเขาอย่างเกรงกลัว

เจียงเฉิงไม่อยากสนใจเธอ จึงเมินใส่เธอทันที เตรียมจะเข้าไปมาคณบดีเสิ่นที่ห้องทำงาน เนื่องจากหัวหน้าแผนกเฉินไปหาเขาด้วยตัวเอง ถ้าไม่ไปก็คงจะไม่ดี

แต่ฉินหลานกลับขวางทางของเจียงเฉิง แล้วกล่าวว่า“หยุดเดี๋ยวนี้นะ！วันนี้ถ้านายไม่อธิบายให้รู้เรื่อง อย่าคิดจะออกไปเลย”

เจียงเฉิงพูดอย่างหน่ายใจ“คณบดีเสิ่นจะพบผม ถ้าผมไม่ไป คณบดีจะโกรธเอานะครับ คุณรับผิดชอบไหวหรอ？”

เมื่อฉินหลานได้ยินคำพูดของเจียงเฉิง ก็เหมือนกับได้ยินเรื่องตลก จึงหัวเราะไปด้วยพูดไปด้วยว่า“ฉันว่าวันนี้สมองของนายคงไม่ปกติจริงๆด้วย คณบดีเสิ่นเป็นใคร？เธอจะขอพบกับบุรุษพยาบาลอย่างนายเนี่ยนะ？นายไม่ตักน้ำใส่กะโหลกชะโงกดูเงาตัวเองหน่อยล่ะ！”

ในเวลาปกติเจียงเฉิงก็เหมือนกับคนไร้ตัวตนในโรงพยาบาล ไม่มีใครให้ความสำคัญ คณบดีของโรงพยาบาลเมืองหลูหยางที่หนึ่ง จะขอพบกับคนแบบนี้เนี่ยนะ ฉินหลานคิดว่าเจียงเฉิงต้องฆ่าตัวตายจนสมองเสียไปแล้วแน่ๆ

เมื่อได้ยินคำพูดของหัวหน้าแผนกเฉิน ฉินหลานก็ตกใจจนหน้าถอดสี ที่แท้ที่เจียงเฉิงพูดก่อนหน้านี้เป็นเรื่องจริง คณบดีเสิ่นขอพบเขาจริงๆ อีกทั้งยังให้เขาเป็นแพทย์ประจำบ้านอีกด้วย

ตนขวางคนที่คณบดีเสิ่นขอพบ นี่มันก็เท่ากับการนอนบนส้วมน่ะสิ ที่ที่ไม่ไกลจากอุจจาระ？

“หัวหน้าแผนกเฉิน ขอโทษนะคะ ขอโทษค่ะ ฉันไม่รู้จริงๆ ฉะ……”ฉินหลานพูดได้แค่ครึ่งเดียว ก็รีบพูดกับเจียงเฉิงว่า“น้องเจียงเฉิง ดูสิฉันโมโหไอ้ผัวเฮงซวยของฉันน่ะ ฉันสมควรตาย ฉันปากพล่อยเอง ขอโทษด้วยนะ”

ฉินหลานกลัวว่าเจียงเฉิงจะพูดใส่ไฟตนเองต่อหน้าคณบดี ถ้าพูดออกไปจริงๆ เธอก็จะต้องทิ้งตำแหน่งหัวหน้าพยาบาลที่เธอกว่าจะได้มาแน่ๆ

เจียงเฉิงไม่อยากใส่คนอย่างนี้ จึงเดินอ้อมฉินหลานออกไป หัวหน้าแผนกเฉินถลึงตาใส่ฉินหลานอย่างดุดัน

เมื่อเห็นเจียงเฉิงเดินจากไป ฉินหลานก็เสียใจมาก เธอไม่รู้ว่า ระหว่างที่เธอลาไปหนึ่งวัน ตกลงในโรงพยาบาลเกิดอะไรขึ้นบ้าง？

หัวหน้าแผนกเฉินพาเจียงเฉิงมาที่ห้องทำงานของคณบดีเสิ่น แล้วพูดด้วยรอยยิ้ม“น้องเจียงเฉิง นายจะต้องช่วยฉันพูดด้วยนะ”

เจียงเฉิงตอบรับอย่างไม่ใส่ใจ แล้วเดินเข้าห้องทำงานของคณบดีเสิ่นไป