ข้านี่แหละ ลูกผู้ชายตัวจริง นิยาย บท 20

ถึงแม้ซุนเส้าหลงจะรู้สึกอับอาย แต่ตอนนี้จะไม่จ่ายเงินก็ไม่ได้ เขาจึงพูดเสียงต่ำว่า“พูดบ้าอะไรกัน？ไม่ได้เอาเงินสดมา ในมือถือก็ไม่มีรึไง？”

คนพวกนี้ถึงแม้จะไม่กล้าล่วงเกินซุนเส้าหลง แต่ก็ไม่อยากจ่ายเงิน ถ้าไม่บอกว่ามือถือแบตหมด ก็บอกว่าในบัตรไม่มีเงิน

พนักงานมองดูซุนเส้าหลงด้วยความแปลกใจ จนทำให้ซุนเส้าหลงเขินอาย

ซุนเส้าหลงไม่เคยพบเจอกับสถานการณ์เช่นนี้มาก่อน เขาไม่มีทางแล้วจริง จึงหันไปพูดกับเจียงเฉิงว่า“เจียงเฉิง ฉันจ่ายเงินแค่บิลก่อนหน้านั้น อีกห้าขวดที่นายดื่มนายจ่ายเองนะ”

เจียงเฉิงกำลังดื่มอย่างเพลิดเพลิน เมื่อได้ยินแบบนั้นจึงรีบกล่าวว่า“คุณชายซุนครับ ไม่มีเงินก็ไม่มีเงินสิครับ มาเสแสร้งทำท่าทางเป็นคนรวยทำไมล่ะ”

คำพูดของเจียงเฉิงทำให้ซุนเส้าหลงหน้าแดงก่ำในทันที เขาตะคอกออกไปว่า“ถ้านายมีเงิน นายก็จ่ายเองสิวะ？”

“จริงด้วย พูดเหมือนกับว่านายมีเงินอย่างงั้นแหละ วันนี้ถ้าไม่เป็นเพราะคุณชายซุนล่ะก็ แม้แต่ประตูของโรงแรมนายก็เข้ามาไม่ได้หรอกนะ”หยูตานมองเจียงเฉิงด้วยสายตาเหยียดหยาม

“ไอ้บ้านนอกเศษสวะ ไม่เคยกินเหล้าดีๆแบบนี้ ก็เอาแต่กินไม่หยุด แกมันหน้าไม่อาย”

“ไม่รู้จริงๆว่าสวี่ฉิงดาวมหาลัยของเราทำไมถึงชอบคนแบบนายได้ เป็นแมงดาไม่ว่า ยังไม่ยอมจ่ายเงินแม้แต่แดงเดียว”

คนอื่นๆอาศัยจังหวะนี้ช่วยซุนเส้าหลง กดขี่เจียงเฉิง

สวี่ฉิงได้ยินแบบนั้นจึงหันไปมองซุนเส้าหลง“ซุนเส้าหลง นายมันน่าขยะแขยงจริงๆ”

ถึงแม้ว่าซุนเส้าหลงจะถูกสวี่ฉิงดูถูก แต่ตอนนี้จ่ายเงินเป็นเรื่องสำคัญที่สุด เขาไม่สนใจเรื่องอื่น

สวี่ฉิงกำลังจะหยิบกระเป๋าของตัวเองออกมา ทันใดนั้นเจียงเฉิงก็จับมือของสวี่ฉิงไว้ แล้วกล่าวว่า“คุณไม่ต้องหรอก ผมจ่ายเอง”

สวี่ฉิงมองไปที่เจียงเฉิงด้วยสีหน้าแปลกใจ เธอรู้ว่าเดือนๆหนึ่งเจียงเฉิงได้เงินเดือนเท่าไร แค่ไม่กี่พันเท่านั้นเอง จะจ่ายบิลราคาสูงขนาดนี้ได้อย่างไร

“นายตอแหลเหมือนจริงๆ？ฉันไม่เชื่อว่าขยะอย่างแกจะมีปัญญาจ่ายค่าเหล้าห้าขวดนี้”ซุนเส้าหลงพูดอย่างเย้ยหยัน

ซุนเส้าหลงรีบกล่าวว่า“ทุกท่านครับ ผมคือคุณชายของซุนซื่อเรียลเอสเตท เราติดค่าอาหารจริงๆนั่นแหละ แต่ต้องโทษไอ้หมอนี่เลยครับ เขาสั่งเหล้าไปห้าขวด”

หยูตานรีบกล่าว“ใช่ค่ะ เขาเป็นคนจนๆคนหนึ่ง ไม่เคยดื่มเหล้าดีขนาดนี้ ถ้าพวกคุณจะเอาเงิน ก็ไปเอากับเขาเลยค่ะ ไม่เกี่ยวอะไรกับพวกเรานะคะ”

ติงเจิ้งหมิงเมินเฉยต่อคำพูดของพวกซุนเส้าหลง และถามพนักงานก่อนหน้านี้ว่า“เมื่อกี้ใครเป็นคนเอาบัตรให้นาย？”

พนักงานรีบพูดกับเจียงเฉิงว่า“เขาครับ”

ติงเจิ้งหมิงรีบเดินไปทางเจียงเฉิง เมือ่ซุนเส้าหลงและคนอื่นๆเห็นดังนั้น จึงรู้สึกมีความสุขบนความทุกข์ของคนอื่น เห็นทีคราวนี้เจียงเฉิงหาเรื่องใส่ตัวซะแล้ว

“สวัสดีครับคุณเจียง กระผมคือผู้จัดการของโรงแรมไข่ก้วนกิจการภายใต้บริษัทฟางหยวนกรุ๊ปนะครับ ผมชื่อติงเจิ้งหมิง ไม่ทราบว่าคุณเจียงผู้ถือบัตรมาสเตอร์การ์ด คุณเจียงได้โปรดอภัยให้ด้วยนะครับ”พูดจบติงเจิ้งหมิงก็โค้งทำความเคารพให้กับเจียงเฉิง

พนักงานคนอื่นระดับผู้จัดการ ต่างทำความเคารพเขา และกล่าวย่างพร้อมเพรียงกันว่า“สวัสดีครับคุณเจียง！”