ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 205

ในตอนบ่ายของวันรุ่งขึ้น ลู่ยุ๋นหลัวได้ตรวจสอบบัญชีของร้านขายของชำ

หลังจากคำนวณแล้ว พบว่าช่วงเวลาที่นางไม่อยู่ เงินที่ร้านขายของชำที่ทำได้ นางสนมเหยาก็เอาไปทั้งหมด

สนมเหยาคนนี้ ช่างเข้าใจนางซะจริง ๆ

เมื่อรู้ว่าลู่ยุ๋นหลัวเพื่อเงินนี้จะต้องไปหานางเพื่อคิดบัญชีแน่

นี่คือการพยายามทุกวิถีทางเพื่อกระตุ้นความโกรธของลู่ยุ๋นหลัว

ลู่ยุ๋นหลัวคิดว่าถ้านางยังไม่ตอบโต้สนมเหยาอีก คงทําให้นางรู้สึกว่าลู่ยุ๋นหลัวรังแกได้ง่ายไม่ใช่หรือ ?

ลู่ยุ๋นหลัวจึงเรียกหยินซวางทันทีพร้อมกับเตรียมออกไปเพื่อทวงหนี้บัญชี

ที่พำนักที่สนมเหยาอาศัยก็อยู่แค่ห้องข้าง ๆ นางเท่านั้น

โดยปกติตอนที่ลูยุ๋นหลัวออกไปแค่เดินผ่านโค้งก็พบแล้ว

การเดินออกไปหาก็เป็นเรื่องที่แค่เดินสองก้าวก็ถึงแล้ว

"เสด็จพี่วันนี้ทำไมถึงคิดที่จะมาที่นี่ได้เพคะ ?" สนมเหยารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อเห็นลู่ยุ๋นหลัวมาถึงหน้าประตูจนมีความประหลาดใจเล็กน้อยพร้อมกับรีบออกไปต้อนรับ

ลู่ยุ๋นหลัวโยนสมุดบัญชีในมือของนาวให้กับสนมเหยาพร้อมกับสีหน้าราวกับซักไซ้เอาความ “ข้ามาทำไม เจ้าไม่รู้เหรอ ?"

สนมเหยาผงะไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็เผยยิ้มอันเบาบางออกมาพร้อมกับเอ่ย "ที่แท้เสด็จพี่ก็มาเพื่อเงิน"

“เสด็จพี่อย่าเพิ่งโกรธไป นั่งลงก่อนแล้วค่อย ๆ คุยกันเพคะ”

"ไฉ่เหอ ไปชงชามาที"

"เพคะ!"

หลังจากนั้นไม่นาน

สนมเหยาเอื้อนเอ่ยกล่าวเบา ๆ

นางอาศัยอยู่ในตำหนักเย็นมาตั้งหลายวัน ไม่ว่าจะวิธีทำน้ำแข็งและวิธีทำชานมของเสด็จพี่คนนี้นางก็ได้งมจนทะลุปรุโปร่งหมดแล้ว

อย่างเช่นวิธีทำน้ำแข็งในฤดูร้อน ถ้าหากนางได้เผยแพร่ออกไปไม่เพียงแต่จะได้รับความชื่นชอบและความรักจากพสกนิกรแล้ว แต่ยังทำให้ลู่ยุ๋นหลัวโกรธได้อย่างง่ายดายอีกด้วย

แค่ทำให้นางโกรธได้และทำให้โวยวายระเบิดออกมา

นางมั่นใจว่าสามารถขับไล่นางคนนี้ออกจากตำหนักเย็นได้อย่างแน่นอน

พอถึงเวลา นางคนนี้ก็จะไม่มีความสัมพันธ์อะไรเกี่ยวกับข้าวสาลีนี้อีก

เมื่อกวาดสายตาไปยังฝั่งตรงข้าม นางสัมผัสได้ถึงความระอุของโทสะที่ถูกระงับของลู่ยุ๋นหลัวซึ่งดูเหมือนจะใกล้จะระเบิดออกมาได้ทุกเมื่อ

สนมเหยาค่อย ๆ เติมสุมไฟเข้าไปอย่างไม่รีบไม่ร้อน "ไอวิธีทำชานมนั่นก็เปิดเผยไปพร้อมกันเลยก็ได้  เหล่าสตรีผู้สูงศักดิ์เหล่านั้นและองคงมนตรีตระกูลไหนบ้างที่ไม่ได้ทุ่มเทแรงกายแรงใจในพระราชสำนัก เปิดเผยไปก็ถือว่าเป็นของขวัญพระราชสำนักแก่พวกเขา เรื่องเล็กน้อยแค่นี้ เสด็จพี่คงไม่ถือสาใช่ไหมเพคะ ?”