ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 217

เมื่อเฝ้ามองช่วงเวลาสำคัญที่ริมฝีปากของพวกเขาทั้งกำลังจะมาบรรจบกัน

ทันใดนั้นลู่ยุ๋นหลัวก็เอามือกุมไปที่ปากนาง

นิ้วมือที่ปิดปากของนางกุมแน่นโดยไม่มีช่องว่างแม้แต่นิดเดียว

คืนนี้นางดูเหมือนจะได้กินทานอาหารที่มีกระเทียมปรุงเข้าไป ?

ไม่รู้ว่ากลิ่นจะแรงหรือไม่ ?

หรือว่านางควรไปแปรงฟันก่อนแล้วค่อยกลับมาใหม่ ?

ไม่อย่างนั้นอาจจะถูกชายรูปงานคนนี้รังเกลียดเข้าให้จนไม่ใช่ว่าเสียหน้าไปกว่านี้หรอกเหรอ ?

ความคิดของลู่ยุ๋นหลัวเริ่มฟุ้งซ่าน

อีกทั้งในขณะที่นางปิดปากตัวเองอยู่ การเคลื่อนไหวของจี้อู๋เจวี๋ยก็หยุดลงเช่นกัน

พระพักตร์ที่หล่อเหลากลับนิ่งค้างอยู่ในขณะนี้ จากนั้นเขากก็ทรงมองนาง

เขาทรงรู้สึกได้ชัดเจนแล้วว่าลู่ยุ๋นหลัวปฏิเสธเขา

นางกำลังต่อต้านเขา !

เป็นไปได้ไหมว่านางยังคงปกป้องจริยธรรมของนางเองเพื่อเสด็จลุงสาม?

ความคิดนี้ทำให้ดวงพระเนตรของเขาเย็นชาราวกับเหมันตร์ฤดู

ดีมาก !

ดีจริง ๆ !

เขาทรงลุกขึ้นและทรงเหลือบมองนางอย่างเย็นชา

รู้สึกเหมือนทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาทรงทำไปในช่วงไม่กี่วันนี้เป็นเหมือนเรื่องตลกอย่างใดอย่างนั้น

เขาไม่ได้ทรงตรัสอะไรอีก

เพียงสวมฉลองพระองค์แค่นั้นแล้วเสด็จจากไป

ลู่ยุ๋นหลัวกระพริบตา เมื่อกี้นางทำอะไรผิดไปเหรอ ?

ในความเป็นจริง นางก็แค่อยากแปรงฟันเท่านั้น เป็นไปได้ไหมว่าในพระเศียรของจี้อู๋เจวี๋ยจะทรงจินตนาการละครน้ำเน่าแห่งปีอะไรอีก ?

เมื่อนึกถึงสายพระเนตรของจี้อู๋เจวี๋ยก่อนเสด็จจากไปเมื่อครู่ ในใจของนางก็ค่อย ๆ ไม่สบายใจพุ่งขึ้นเรื่อย ๆ

พรุ่งนี้เขาคงไม่ทรงบัญชีเอานางไปจัดการหรอกนะ ?

ภายในหัวของนางก็ผุดละครการแก่งแย่งในวังแห่งศตวรรษที่ 21 ถึงฉากต่อไปที่สนมไม่ยอมให้องค์จักรพรรดิทรงแตะเนื้อต้องตัว ยิ่งนางคิดถึงเรื่องนี้ฉันก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้นราวกับว่าไม่มีฉากต่อไปดี ๆ เลยสักฉาก

ลู่ยุ๋นหลัวนอนแผ่อยู่บนเตียงและนอนพลิกตัวไปมาเท่าไหร่ก็นอนไม่หลับ

ทันทีที่นางหลับตาก็เอาแต่นึกถึงสายพระเนตรของจี้อู๋เจวี๋ยที่ทรงมองนางก่อนจะเสด็จจากไป

ดูเหมือนกับอาการของคนที่รู้เจ็บปวดอยู่บ้าง ?

ลู่ยุ๋นหลัวก็ไม่รู้เช่นกัน

นางแค่รู้สึกหงุดหงิดในใจของตนเท่านั้น

นางลุกขึ้นและตัดสินใจที่จะออกเดินสักหน่อย

นอกห้องนอนนั้นมืดสนิท

มีเพียงดวงจันทร์ที่สว่างไสวเหนือศีรษะเท่านั้นที่สามารถส่องแสงสลัว ๆ ออกมา

ลู่ยุ๋นหลัวเดินออกประตูใหญ่ไปพร้อมที่จะเดินแถว ๆ รอบสระน้ำสักรอบ

จนนางบังเอิญเห็นแสงไฟในห้องนอนของนางสนมเหยาที่อยู่ติดกันยังคงสว่างอยู่

นางสงสัยอยากรู้อยากเห็นก็เลยเดินเข้าไปส่องดู

มองผ่านลอดช่องประตู ก็เห็นขันทีเฉาเฝ้าอยู่ห้องด้านใน

ฮิ ฮิ

จักรพรรดิตายด้านคนนั้น

ตอนเสด็จออกจากห้องนางไปทำท่าทำทางอย่างกับเจ็บปวดรวดร้าว

พอออกประตูไปก็เสด็จถ่อไปหาผู้หญิงคนอื่นเพื่อปลอบโยน

งามนัก !

ลู่ยุ๋นหลัวยังไม่ทันได้ออกไปไหนก็เดินกลับไปที่ห้องของนางโดยตรงทันที

นางหลับไปจนถึงฟ้าสาง

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา จี้อู๋เจวี๋ยไม่ได้มาที่ตำหนักเย็นเพื่อเสวยพระกระยาหารอีกแล้ว

ได้ยินมาจากคนอื่น ๆ คุยกันว่าเขาเสด็จไปหายังสนมเหยาในตอนกลางคืนแทน

หยินซวางและแม่นมโจวสีหน้าก็ดูกังวล ดูเหมือนว่านายหญิงของนางก็ทรงไม่ได้เป็นที่โปรดปราณอีกแล้ว

ส่วนลู่ยุ๋นหลัวก็รู้สึกมีความสุขและสบายใจ

ในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา เนื่องจากสถานการณ์โรคระบาดที่ทวีความรุนแรงขึ้นในมณฑลซ่างหยวน พสกนิกรต่างก็ตื่นตระหนก

ว่ากันว่าแม้แต่ค่ายทหารที่ประจำการอยู่ที่ชายแดนของมณฑลซ่างหยวนก็พบผู้ติดเชื้อปรากฏขึ้นมา

อย่างที่ต้องรู้ มีทหารชั้นยอดประจำการอยู่ที่นั่นถึง 50,000 นาย

หากยังไม่รีบจัดการอย่างเร่งด่วน เกรงว่าอาณาจักรของศัตรูก็คงสามารถกวาดล้างกองทัพทหาร 50,000 นายได้โดยไม่ต้องสูญเสียทหารแม้แต่คนเดียว

สถานการณ์เริ่มค่อย ๆ ย่ำแย่มากขึ้น

อาณาจักรตงหลานกำลังตกอยู่ในอันตรายและความโกลาหล

แม้แต่ราชครูที่เดินทางในต่างแดนก็กลับเข้ามาแล้วตั้งแต่ไม่กี่วันก่อน

ราชครูเพียงใช้ฝ่ามือก็สามารถทำนายทายทักได้แล้ว

โดยกล่าว่าชีวิตพญาหงษ์กำหนดสถิตบนร่างของลู่ยุ๋นหลัว ดาวแปดดวงโคจรมาบรรจบกัน เรียงร้อยดั่งหยกมุกทั้งเก้า

โรคระบาดในมณฑลซ่างหยวนก็เหมือนกับเผือกร้อนมือ

พ่อของนางได้ระบุในจดหมายลับถึงนาง โดยกล่าวว่าการกำจัดโรคระบาดในมณฑลซ่างหยวนให้สิ้นซากไปได้ มีเพียงแต่ต้องเผาทั้งเมืองให้วอด

ถ้าลู่ยุ๋นหลัวคนนี้กล้าที่จะจุดไฟเผาเมืองจริง ๆ นางจะกลายเป็นคนบาปของอาณาจักรตงหลานแน่นอน ตำแหน่งฮองเฮาต่อให้นางไม่ต้องต่อสู้แก่งแย่งมา อย่างไรพสกนิกรก็สรรเสริญยกยอให้นางอยู่ดี

แต่หากนางไม่มีความกล้าที่จะวางเพลิงเผาทั้งเมือง งั้นโรคระบาดก็มีแต่จะยิ่งเลวร้ายลงไปเท่านั้น พสกนิกรก็ต้องกร่นด่าสาปแช่งนางแน่

ไม่ว่าจะจัดการอย่างไรนางก็หนีไม่พ้นตราบาป

ยิ่งไปกว่านั้น ขอแค่นางออกจากวังไป การที่นางจะมีชีวิตกลับมาได้หรือไม่มันก็เป็นอีกเรื่องหนึ่ง

"เจ้าแน่ใจหรือว่าหลังจากที่ข้าจากไปแล้ว เจ้าจะปลูกข้าวสาลีในวังให้มันเติบโตขึ้นได้" ลู่ยุ๋นหลัวรู้สึกว่านางสนมเหยามีความมั่นใจในตัวเองมากเกินไป

แม้ว่าข้าวสาลีนี้จะค่อนข้างปลูกง่าย

แต่เวลาการรดน้ำก็ยังล้วนมีรายละเอียดที่ต้องใส่ใจ

นอกจากนี้ยังมีสภาพอากาศที่เปลี่ยนกะทันหันอีก

หากไม่ระวังก็คงไม่พ้นที่ปลูกไม่รอดจนตาย

"เรื่องนี้แน่นอนว่าเสด็จพี่ไม่ต้องหนักใจกังวล เสด็จน้องจะทุ่มเทให้สุดความสามารถ เพื่อปลูกพวกมันให้อยู่รอดได้" ตระกูลไป๋ของนางมีเจ้าหน้าที่การเกษตรในมืออยู่ไม่น้อย

ซึ่งจะต้องพยายามอย่าเต็มที่ที่จะช่วยนางอยู่แล้ว

ลู่ยุ๋นหลัวพยักหน้า

นางก็หวังไว้อย่างนั้น

ว่าอย่าเอาธัญพืชที่ปลูกกว่า 100 หมู่ทำให้เสียเปล่าอีกเลย

สนมเหยาเดินจากไปอย่างมีความสุข

นางต่อกรกับลู่ยุ๋นหลัวมาอยู่หลายครั้ง

ทุกครั้งนางจะล้มเหลวและน่าสงเวชตลอด

แต่ในครั้งนี้นางก็ชนะในที่สุด

กลางคืน

หลันกุ้ยเหรินกอดแขนของลู่ยุ๋นหลัวพร้อมกับร้องห่มร้องไห้

"เสด็จพี่หลัว หลังจากเจ้าไปที่นั่นเจ้าต้องดูแลตัวเองให้ดีล่ะ รู้ไหม ?"

"เสด็จพี่หลัว หลังจากเจ้าไปแล้วข้าควรทำอย่างไรดี ?"

"เสด็จพี่หลัว ถ้าเจ้าไปแล้วใครจะทำอาหารให้ข้าทาน ?"

"เสด็จพี่หลัว...เจ้าอย่าทิ้งข้าไว้คนเดียว..."

หลันกุ้ยเหรินร้องไห้จนน้ำมูกและน้ำตาไหล

สภาพคร่ำครวญของนาง ราวกับไว้ทุกข์อย่างใดอย่างนั้น