ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 218

ลู่ยุ๋นหลัวอยากจะบอกว่านางยังไม่ได้ตาย

จนสุดท้ายก็ทนไม่ไหว

นางเลยหยิบเหล้าขาวในมิติพิเศษออกมาหนึ่งไห

หลันกุ้ยเหรินดื่มไปได้เพียงจอกเดียวก็เมาฟุบล้มลงบนโต๊ะทันที

ในที่สุดหูของลู่ยุ๋นหลัวก็เงียบสงบลง

นางขอให้ข้ารับใช้ช่วยพยุงหลันกุ้ยเหรินเข้าไปในห้อง

เมื่อลู่ยุ๋นหลัวกลับมาที่ห้องตนเอง แม่นมโจวและหยินซวางก็กำลังเก็บข้าวของอยู่

ตาของหยินซวางยังคงแดงทั้งสองข้าง นางยังคงปัดเช็ดไปที่ตาอยู่ครั้งคราว

ลู่ยุ๋นหลัวรู้ดีว่านิสัยหยินซวางเป็นคนไร้เดียงสาและเป็นคนคิดน้อย ดังนั้นนางจึงไม่ได้อยากที่จะอธิบายอะไร นางหันไปหาแม่นมโจวที่เอาแต่เงียบอยู่ข้าง ๆ

“แม่นม เรื่องครั้งนี้เจ้ามีความเห็นว่าอย่างไร ?”

แม่นมโจวคิดอยู่สักพักก่อนที่จะพูด "นายหญิง เรื่องนี้คงต้องหารือกันอีกยาว และต้องวางแผนอย่างรอบคอบถึงจะได้"

ลู่ยุ๋นหลัวพยักหน้า "แม่นมรู้ใจข้าดีเป็นที่สุด จัดเก็บของเถอะ"

การเดินทางไปยังมณฑลซ่างหยวน

เป็นโอกาสที่ดีที่สุดของนางที่จะออกจากวัง

ในเมื่อเรื่องนี้เป็นแผนการของสนมเหยาที่อยู่เบื้องหลัง

เช่นนั้นนอกวังจะต้องมีคนลอบสังหารนางอย่างแน่นอน

ถึงเวลานางนางก็จะได้เอาแผนซ้อนแผน

จากนั้นก็ใช้กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบ(กลยุทธ์จักจั่นลอกคราบ หมายถึง การหลบหนีโดยที่ฝ่ายตรงข้ามไม่รู้ตัว)

เปลี่ยนตัวตนและปกปิดชื่อเสียงเรียงนาม แค่นี้ก็สามารถหลบหนีออกจากวังแห่งนี้ไปได้อย่างสมบูรณ์

อีกทั้งยังไม่ต้องลำบากถึงท่านตา

เพียงแต่ว่าหลังจากนี้นางจะไม่สามารถไปพบเขาได้อย่างเปิดเผยแล้ว

เมื่อนึกถึงตรงนี้ลู่ยุ๋นหลัวก็รู้สึกเศร้าเล็กน้อย

แต่เมื่อนึกถึงจวนอัครมหาเสนาบดีที่ถูกประหารอย่างไร้ความเป็นธรรม นางก็รู้สึกว่านี่เป็นสิ่งที่นางต้องทำ

หยินซวางที่อยู่ด้านข้างก็กระพริบตาที่แดงระเรื่อทั้งสองข้างของนางด้วยสีหน้ามึนงง

ของอะไร ?

แผนอะไร ?

เหตุใดนางจึงไม่เข้าใจสิ่งที่นายหญิงและแม่นมโจวกำลังพูด ？

ลู่ยุ๋นหลัวเตรียมอาหารไว้มากมายและโยนเข้าไปในมิติพิเศษ

นอกจากนี้ยังมีของใช้ประจำวัน เครื่องนอนและของอื่น ๆ อีกมากมาย

ถึงอย่างไรระยะทางยังอีกยาวไกล ใครจะรู้ว่าการเดินทางนี้จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นบ้าง

แม่นมโจวและหยินซวางจัดเก็บข้าวของเฉพาะที่นำติดตัวไปด้วยเท่านั้น

วันที่เช้าตรู่ก็ถึงเวลาออกเดินทางซึ่งฟ้าก็ยังไม่สว่าง

มีคนติดตามไปด้วยราว 100 คน

ทหารอารักขาล้วนเป็นยอดฝีมือภายในวัง

การเดินทางครั้งนี้ นอกจากนางแล้ว ยังมีข้าราชการระดับสูงซึ่งเป็นหัวหน้าฝ่ายตรวจการนามว่าหลิวหรือก็คือหลิวยู่ชึซึ่งได้รับการแต่งตั้งโดยฝ่าบาทให้เป็นทูตตัวแทนของจักรพรรดิ เพื่อรับผิดชอบเหตุการณ์โรคระบาดนี้เป็นหลัก

และยังมีแพทย์จากหอแพทย์หลวงกว่า 100 นายและเกวียนขนเสบียงขนาดใหญ่หลายเล่ม

กะดูจากสายตาแล้วองคมนตรีเกือบทั้งหมดของพระราชสำนักก็ได้มาส่งเสด็จกันทั้งหมด

นางในนามของฮองเฮาเสด็จไปยังมณฑลซ่างหยวนเมื่อปลอบขวัญกำลังใจของพสกนิกร

ตามกฎของพระราชพิธีจะต้องห้ามขาดตกบกพร่องแม้แต่อย่างเดียว

ก่อนเคลื่อนขบวนเสด็จก็ยังมีพิธีรีตรองยาวเหยียดอีกช่วงหนึ่ง

ลู่ยุ๋นหลัวหันมองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นแม้แต่เงาของจี้อู๋เจวี๋ย

เมื่อกรอกตาหันไปมองอีกทางก็เห็นร่างของเขานั้นอยู่บนกำแพงเมือง

รวมไปถึงสนมเหยาข้างพระวรกายของเขาที่มีใบหน้ายิ้มแย้ม

ทั้งสองยืนอยู่ไม่ห่างกันนัก

พร้อมกับมองมาทางนาง

เหมือนคู่รักสามีภรรยาที่สวรรค์ประทานมาอย่างใดอย่างนั้น

ทันใดนั้นความอึดอัดก็ปรากฏขึ้นตรงกลางอกของลู่ยุ๋นหลัว

เป็นความรู้สึกไม่เต็มใจที่เพิ่งเกิดขึ้น หลังจากมองภาพเหตุการณ์ตรงนั้น พริบตาเดียวก็ตัดใจทิ้งไปได้

หลังจากออกมาจากวัง นางก็เป็นดั่งนกที่เป็นอิสระและไม่มีใครควบคุมนางได้อีกต่อไป

นางควรจะมีความสุขสิถึงจะถูก

ดังนั้นจึงโบกมืออย่างมีความสุขให้กับเงาที่อยู่ไกล ๆ นั้น

ทะเลกว้างใหญ่ที่ให้ปลาได้แหวกว่าย ท้องฟ้าอันสูงลิ่วที่พอนกได้โบยบิน

จี้อู๋เจวี๋ย อย่าได้เจอกันอีกเลย !

บนกำแพงเมืองจากที่ไกล ๆ

จี้อู๋เจวี๋ยยังคงประทับอยู่บนกำแพงนั้นด้วยพระพักตร์ที่เย็นชา

ทั้งพระวรกายของเขากลับมีบรรยากาศบางอย่างที่ไม่ควรเข้าใกล้

ขณะที่เขาเป็นถึงกุนซือและต่อสู้ในสนามรบ เขาก็ยังคงเป็นถึงข้าราชการระดับห้า

ตอนนี้เป็นหัวหน้าฝ่ายตรวจการเลยหัวสูงแล้ว ?

เมื่อนางเห็นว่าท่านตาของนางกำลังจะทะเลาะกับหลิวยู่ชึ นางจึงรีบลดม่านที่เกี้ยวเสด็จลง

ยังไม่ทันได้ออกเดินทาง ก็อย่าเพิ่งทะเลาะกันเรื่องด้วยเล็กน้อยเลย

ให้ท่านตาของนางตามไปด้วยก็แล้วกัน

รอจนกว่าจะถึงที่นั่นก็ค่อยดูสถานการณ์อะไรอีกที

ดังนั้นขบวนรถจึงออกเดินทางอีกครั้ง

ที่ชั้นสามของหอเซียนแพทย์ในเมืองหลวง

ชายชุดแดงนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ

ผู้เฒ่าถังก็คอยปรนนิบัติเขาอย่างระมัดระวัง

ท่านนี้เป็นบุคคลที่ในมือได้ครอบครองป้ายตราประจำอักษรเทียน

เขาอยู่ในหอเซียนแพทย์มาหลายแรมปี นี่เป็นครั้งแรกที่เขาเห็นรูปลักษณ์ของผู้ถือครองป้ายตราประจำอักษรเทียน

หอเซียนแพทย์ก่อตั้งมาได้ห้าปีแล้ว

แม้แต่พวกเขาก็ยังไม่รู้ว่าใครเป็นเจ้าของที่อยู่เบื้องหลัง

แต่ทุกคนนั้นรู้ดี

หอเซียนแพทย์มีอยู่ห้าป้ายตราประจำอักษร

ซึ่งแบ่งเป็นเซียน เทียน ตี้ ซวน ฮวง

อย่างไรก็ตาม เมื่อผู้ครอบครองป้ายตราประจำอักษรเซียนหรือเทียนอันใดอันหนึ่งปรากฏตัว จะต้องล้วนเชื่อฟังคำสั่งอย่างไม่มีเงื่อนไข

“เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา เจ้าพบคนที่มาซื้อยาในวันนั้นหรือไม่ ?” ชายในชุดชุดสีแดงและผมที่ยาว ผิวที่ขาวราวกับหิมะและเนียนละเอียดราวกับอิสตรี

ดวงตาสีแดงราวกับพญาหงษ์ที่ยาวเรียวนั้นช่างสวยงามและน่าหลงใหล เสียงที่เปล่งราวกับเกียจคร้านและมีเสน่ห์

“รายงงานใต้เท้า ยังหาไม่พบเลยพะยะค่ะ” หลังจากคุณชายท่านนั้นมาซื้อยาก็ไม่เคยเห็นเขาอีกเลย

“หาไม่พบเหรอ” ชายในชุดแดงเลิกคิ้ว เพียงใช้มือสัมผัสไปที่โต๊ะเบา ๆ พริบตาโต๊ะก็พังทลายทันที

ผู้เฒ่าถังคุกเข่าลงด้วยความตกใจทันที

ชายชุดแดงลุกยืนขึ้น กลางอากาศก็ราวกับมลมที่ไร้รูปลักษณ์พัดโบกผมของชายคนนั้นจนปลิวสยาย ชายชุดคลุมก็พัดโบกตามแรงลงเช่นกัน

ใบหน้าที่เย้ายวนนั้นเริ่มบิดเบี้ยวเล็กน้อย

“ไอพวกขยะ !”

"ใช้กำลังทั้งหมดของเจ้าเพื่อค้นหานาง แม้ว่าเจ้าจะต้องขุดเมืองหลวงทั้งหมดลงไปในดินลึกถึงสามฟุตก็ตาม !"