ข้ายุ่งอยู่กับทํานาในตำหนักเย็น นิยาย บท 223

ผู้คนต่างหันกลับมา

แต่เนื่องจากคนจำนวนมาก มีเพียงคนในแถวท้ายสุดเท่านั้นที่จะเห็นสถานการณ์ที่อยู่ด้านหลัง

ที่ปลายทางของถนน ร่างผอมบางของหญิงสาวกำลังเดินย่างกรายในยามเย็นหลังฝนตก

นางเดินทีละก้าวมาที่นี่ราวกับว่าร่างของนางได้เหนื่อยล้าแล้วไปทั้งตัว

ไม่มีแม้แต่คนประกาศเสด็จด้านหน้าและไม่มีใครคอยคุ้มกันตามหลัง

ไม่ได้สวมเสื้อผ้าหรูหราสีสันละลานตา

ไม่มีทั้งทรงผมที่จัดทรงอย่างประณีตหรือใบหน้าที่ประทินโฉมอย่างดงาม

เสื้อผ้าของนางกลับดูธรรมดาและเต็มไปด้วยคราบเลือดและรอยเปื้อนที่สะดุดตา

มวยผมบนศีรษะของนางที่รวบไว้อย่างเรียบง่ายก็ถูกคลายปลิวสยายออกมา ผมเสียที่ปล่อยปลิวกลับพัดโบกยุ่งเหยิงตามแรงลมที่พัดผ่าน

นางมีใบหน้าที่ผู้คนเห็นเพียงหางตาก็สามารถทำให้ผู้คนต่างต้องหันกลับมายลโฉมความงามนั้นอีกครั้ง

สีหน้าของนางที่มุ่งมั่น

และหว่างคิ้วที่แฝงด้วยความเหนื่อยล้าเล็กน้อยอยู่บ้าง

ขณะที่แม่นางคนนั้นเข้าใกล้พวกเขามากขึ้นเรื่อย ๆ

ผู้คนที่มีสีหน้าตกใจเมื่อเห็นรูปลักษณ์ของนางก็ยิ่งมีมากขึ้นเรื่อย ๆ เช่นกัน 

นี่ไม่ใช่แม่หญิงคนนั้นที่วันนี้ช่วยรักษาพวกเขาอยู่ตลอดหรอกเหรอ ?

เนื่องจากรูปลักษณ์ที่โดดเด่นของนางผนวกกับความเร็วในการรักษาที่มีประสิทธิภาพและรวดเร็ว ได้ทำให้ผู้คนต่างมีความประทับใจอันลึกซึ้งกับนาง

นางคือนายหญิงฮองเฮางั้นเหรอ ?

สายตาของผู้คนเต็มไปด้วยความตกใจ

พวกเขาคิดว่านายหญิงฮองเฮาจะต้องเป็นอิสตรีผู้สูงส่งอยู่เหนือปวงชนและทอดพระเนตรมองมายังเหล่าพสกนิกรจากเบื้องบนและอยู่แบ่งแยกจากผู้คนราวกับสวรรค์กั้น

ซึ่งจะต้องไม่ใช่แม่นางที่อยู่ต่อหน้าพวกเขาท่านนี้ที่ยอมลดตัวของนางลงมาเพื่อช่วยเหลือพสกนิกรพร้อมกับยุ่งทั้งวันโดยไม่ได้พักผ่อนในสภาพแวดล้อมที่เหม็นคาวคลุ้ง

แท้จริงแล้วหลังจากเหตุการณ์เพลิงไหม้ นายหญิงฮองเฮาก็อยู่ข้างกายท่ามกลางพวกเขามาโดยตลอด

ผู้คนนับหมื่นก็เงียบสงบลงในบัดดล

ลู่ยุ๋นหลัวได้เดินมาถึงขั้นบันไดด้านบนที่ทุกคนสามารถเห็นนางได้อย่างชัดเจน

สายตาก็ทอดมองกวาดไปยังฝูงชนที่รวมกลุ่มกันมืดทมิฬอยู่เบื้องล่าง

“ข้าได้รับคำบัญชามาจากฝ่าบาท ให้มายังอำเภอไท่หลิงเพื่อแก้ไขเรื่องโรคระบาด”

“ข้าขอสัญญากับพวกเจ้าไว้ตรงนี้ ว่าตราบใดที่โรคระบาดในอำเภอไท่หลิงยังไม่หมดไป ข้าจะไม่จากที่นี่ไปแม้แต่วันเดียว ! ข้าจะอยู่เคียงบ่าเคียงไหล่ร่วมทุกข์ร่วมสุขกับพวกเจ้า !”

ร่างบอบบางของหญิงสาวยืนอย่างทรงภาคภูมิ

เสียงที่หนักแน่นชัดเจนอันกึกก้อง

ในค่ำคืนอันเงียบสงัดเช่นนี้ราวกับเสียงของลมที่พัดผ่านไปยังหูของพวกเขา

เมื่อมองไปที่ร่างของหญิงสาวที่ทั้งตัวถูกย้อมไปด้วยเลือดบนชั้นด้านบน ผู้คนก็ค่อย ๆ สงบลงมาได้

หากราชสำนักต้องการที่จะเผาพวกเขาให้ตายจริง ๆ พวกเขาจะส่งนายหญิงฮองเฮามาที่นี่ทำไม ?

แม้ว่าจะมีคนอยากพูดค้านในเวลานี้ แต่ก็ไม่มีทางที่จะพูดขึ้นมาได้

สำหรับนายหญิงฮองเฮาผู้สละพระวรกายและอุทิศตนเพื่อช่วยชีวิตและรักษาผู้บาดเจ็บ กลับมีความหมายที่ต่างออกไปในใจของผู้คน

ในฝูงชนมีเสียงตะโกนก้องดังขึ้นไม่รู้ว่ามาจากใคร "นายหญิงฮองเฮา ทรงพระเจริญ พันปี พันปี พันพันปี !"

ทันใดนั้นผู้คนต่างก็ตะโกนก้อง "นายหญิงฮองเฮา ทรงพระเจริญ พันปี พันปี พันพันปี !"

ฝูงชนดำทมิฬเบื้องล่างคุกเข่าลงกันอย่างพร้อมเพรียง

ไม่ว่าอย่างไร

การคุกเข่าครั้งนี้เป็นการคุกเข่าที่มาจากใจของคนส่วนใหญ่

"ลุกขึ้นเถอะ !"

เสียงของลู่ยุ๋นหลัวแน่วแน่มั่นคง สีหน้าของนางสงบนิ่งและน้อมรับการคุกเข่าในครั้งนี้ของพวกเขา

“ทุกคนวางใจ โรคฝีดาษนี้ ข้าได้มีวิธีจัดการโรคฝีดาษนี้แล้ว อีกไม่นาน พวกเจ้าจะไม่เพียงกลับไปใช้ชีวิตตามปกติได้เท่านั้น แต่ยังทำให้พวกเจ้าไม่ต้องกลัวโรคฝีดาษนี้อีกต่อไปด้วย ! ข้าจะทำให้โรคฝีดาษนี้หมดสิ้นไปจากอาณาจักรตงหลาน !" ลู่ยุ๋นหลัวกล่าวอย่างเคร่งขรึมและทรงภาคภูมิ

นี่คือคำมั่นสัญญาของนางที่มีต่อพสกนิกรในอำเภอไท่หลิง

นายหญิงฮองเฮาผู้นี้กลับทำเรื่องเลวร้ายหลอกลวงผู้คนได้อย่างหน้าตาเฉย เกรงว่าหลังจากนี้ผู้คนจะยิ่งโกรธแค้นทวีคุณมากขึ้น

“ตอนนี้นายหญิงฮองเฮาอยู่ที่ไหน ?” ผู้เฒ่าถังถามด้วยเสียงทุ้ม

ตั้งแต่เช้าจนถึงบัดนี้ เขายังไม่เห็นนายหญิงฮองเฮาเลย

ผู้คนบาดเจ็บล้มตายถึงขั้นร้ายแรง นายหญิงฮองเฮาท่านนี้ไม่โผล่หน้าออกมาเลยแม้แต่น้อย

หรือก็คือผู้คนออกมาโวยวายเมื่อครู่ นางถึงจะออกมาพูดได้ไม่กี่ประโยค

และบอกเรื่องโกหกคำโตอีก

ผู้เฒ่าถังไม่เคยเห็นนายหญิงฮองเฮาท่านไหนที่ทำให้เขาไม่พอใจมากถึงขั้นนี้

“นายหญิงฮองเฮาได้เสด็จไปที่จวนราชการของอำเภอไท่หลิงแล้วพะยะค่ะ และยังสั่งให้หัวหน้าทั้งหมดหลังจากจัดการเรื่องต่าง ๆ เรียบร้อยแล้วให้ไปจวนราชการภายในครึ่งชั่วยาม”

"ก็ดี ข้าอยากขอคำแนะนำจากนายหญิงฮองเฮาสักหน่อยอยู่พอดี ว่าทำอย่างไรถึงสามารถขจัดโรคฝีดาษนี้ให้หมดสิ้นไปได้" ผู้เฒ่าถังสะบัดแขนเสื้อและสาวเท้าก้าวออกไป

เจ้าหน้าที่แพทย์ที่พูดเมื่อครู่ก็ได้พูดขึ้น "ผู้เฒ่าถัง นายหญิงให้ไปหลังจากนี้ครึ่งชั่วยาม..."

ผู้เฒ่าถังส่งเสียงออกมาอย่างเย็นชา ยังต้องรอครึ่งชั่วยามก่อนถึงจะไปได้อีกเหรอ ?

ตอนนี้แม้แต่นาทีเดียวเขาก็รอไม่ได้แล้ว

ในอีกด้านหนึ่ง ผู้เฒ่าเก่อซึ่งติดตามลู่ยุ๋นหลัวมายังอำเภอไท่หลิง หลังจากเขาได้ยินข่าวว่านายหญิงฮองเฮาตรัสว่าสามารถกำจัดโรคฝีดาษให้หมดสิ้นไปได้ เขาก็อยู่ไม่เป็นสุขอีกต่อไป

แต่เขาแตกต่างจากผู้เฒ่าถัง

วันนี้ขณะที่นายหญิงฮองเฮาพันผ้าพันแผลและรักษาผู้ป่วยอยู่ เขาก็ได้เฝ้าสังเกตมาแล้ว

ฝีมืออันประณีตนั้นรวมถึงเทคนิคการฝังเข็มมากมายที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน ล้วนทำให้เขารู้สึกว่านายหญิงฮองเฮาของพวกเขานั้นไม่ธรรมดา

อีกทั้งผู้ที่เข้าใจศาสตร์แพทย์ทะลุปรุโปร่งท่านนี้ ไม่มีทางเลยที่จะคุยโอ้อวดได้ตามอำเภอใจ

อาจจะเป็นไปได้ว่า นายหญิงท่านนี้ได้ค้นพบวิธีพิชิตโรคฝีดาษจริง ๆ ก็ได้

แม้ว่าในความคิดของเขาจะเป็นเรื่องที่ไม่น่าเชื่อก็ตาม

ดังนั้นตอนนี้เขาต้องการทราบอย่างมากว่าวิธีการที่นายหญิงท่านนี้กล่าวคืออะไร

หลังจากจัดการเรื่องงานในมือแล้ว เขารีบไปที่จวนราชการทันที