คิดจะรัก คิดถึงอดีต(เมีย) นิยาย บท 39

ไป๋ซีเยว่มองจี้เหลียนเฉิง ก่อนจะหันตัวจะจากไป

“อย่าไป……”

ภายในห้องเงียบสงบมาก แม้ว่าจี้เหลียนเฉิงจะเสียงไม่ดัง แต่ผู้หญิงทั้งสองคนกลับได้ยินอย่างชัดแจ๋ว

ไป๋ซีเยว่ฝีเท้าหยุดชะงักลง

“เห้ย คุณขึ้นมาได้ยังไง……”

พอได้ยินเสียงของเสิ่นเมิ่งเจี๋ย ไป๋ซีเยว่ก็หันหน้าไปทันที

จี้เหลียนเฉิงลุกขึ้นยืนอย่างโซซัดโซเซ ตาหรี่อยู่ ดูไม่เหมือนกับท่าทางที่นิ่งเฉยเย็นชาก่อนหน้านี้เลยสักนิด

เสิ่นเมิ่งเจี๋ยยื่นมือออกไปจะประคองเขา“คุณช้าๆหน่อย……”

จี้เหลียนเฉิงกลับสลัดเธอออกไป สายตาหันจากไป๋ซีเยว่ มองไปยังเสิ่นเมิ่งเจี๋ย ในสายตาแฝงไปด้วยความเยือกเย็นอยู่ไม่น้อย“เธอเป็นใคร? ใคร……ให้เธอเข้ามาในบ้านของฉัน? ไสหัวออกไป”

ไป๋ซีเยว่คิดในใจ เมาจนกลายเป็นแบบนี้เลยเหรอ?

ขนาดแฟนก็ไม่รู้จักแล้ว?

เสิ่นเมิ่งเจี๋ยโตมาขนาดนี้เลย เป็นครั้งแรกที่ถูกด่า เธอทั้งโกรธทั้งรู้สึกคับข้องใจ จ้องเขม็งไป๋ซีเยว่ พยายามกอบกู้สถานการณ์กลับมา“เหลียนเฉิง ฉันคือเมิ่งเจี๋ยเอง……”

จี้เหลียนเฉิงกลับสลัดเธอทิ้งไปอีกครั้ง“ไสหัวไป！”

เขาเรี่ยวแรงเยอะมาก เสิ่นเมิ่งเจี๋ยตัวโซเซ ล้มลงไปบนโซฟาข้างๆ

ไป๋ซีเยว่คิดขึ้นมาอีก ฉันจะไปหรือว่าไม่ไป ถ้าไป จี้เหลียนเฉิงจะลงไม้ลงมือทุบตีคนต่อไหม? ถ้าไม่ไป จี้เหลียนเฉิงจะทุบตีเธอไปด้วยไหม?

ไม่รอให้เธอลังเลมากเกินไป เสิ่นเมิ่งเจี๋ยไปก่อนแล้ว

ร้องห่มร้องไห้พลางวิ่งออกไป

เหลือแค่เธอคนเดียว อยู่ตัวต่อตัวกับคนขี้เมา

ไป๋ซีเยว่รู้สึกสงสัยเล็กน้อย คนคนนี้เมาจริงๆแล้วใช่ไหม ยืนมั่นคงขนาดนี้ แถมยังจ้องมองเธอแบบนี้อีก

แล้วก็ ถ้าเขาลงไม้ลงมือขึ้นมา เธอจะสู้กลับไป หรือว่า……หนีก่อนแล้วค่อยว่ากัน?

เสียงดังติ๊ง ไป๋ซีเยว่อึ้งตะลึงไป ถึงจะนึกขึ้นมาได้ว่ายังอุ่นข้าวต้มไว้อยู่

แม้ว่าไป๋ซีเยว่จะเข้าครัวทำอาหารไม่เป็น แต่พวกเครื่องใช้ไฟฟ้าที่ใช้กันทั่วไปพวกนี้ เธอใช้เป็น

เธอก้าวเท้าเดินเข้าไปในห้องครัว

ใครจะไปรู้ ว่าผู้ชายที่เขาบอกว่าเมา จู่ๆก็ก้าวเท้าเดินเข้ามา ขวางอยู่ตรงหน้าของเธอไม่พูดอะไร แถมยังยื่นมือออกมากอดเธอเอาไว้อีกด้วย！

ไป๋ซีเยว่ตกใจจนตาถลึงโต……นี่มันอะไรกัน? ไหนบอกว่าดื่มจนเมาแล้วไม่ยอมให้ใครเข้าใกล้ตัว?

เมื่อตะกี้ยังทั้งทุบตีทั้งต่อว่าเสิ่นเมิ่งเจี๋ยอยู่เลย……เหอะ แต่ก็ไม่ได้พูดเกินจริงขนาดนั้น ที่เขาไม่ให้เสิ่นเมิ่งเจี๋ยแตะต้องตัวก็เป็นเรื่องจริง

ขืนเป็นแบบนี้ต่อไป รับประกันไม่ได้ว่าจะเกิดเรื่องอะไรขึ้น ไป๋ซีเยว่สูดหายใจเข้าลึกๆหนึ่งที ก่อนจะเปิดปากพูดขึ้น“คุณปล่อยฉันก่อน ฉันไม่ไป……”

เธอพูดไม่ทันจบ เขาก็กอดเธออย่างสั่นเทา พูดที่ข้างหูของเธอ“ไม่ปล่อย ไม่ปล่อย……”

พระเจ้า ผู้ชายคนนี้……กำลังออดอ้อนเธออยู่อย่างนั้นเหรอ?

ไป๋ซีเยว่รู้สึกว่าร่องเลือดของตัวเองว่างเปล่าทันที

ผู้ชายที่เย็นชาหยิ่งยโสก่อนหน้านี้ พอทำตัวออดอ้อนแล้วอบอุ่นสุดๆ

แบบนี้ใครมันจะไปทนไหว?

ไป๋ซีเยว่ประกาศว่าตัวเองเป็นสามัญชนคนทั่วไป ใช้ชีวิตมายี่สิบกว่าปี แปดเปื้อนมลทินมาแล้วทั่วทั้งตัว

ชีวิตของมนุษย์ ก็หนีไม่พ้นความปรารถนาในเรื่องอาหารและเซ็กส์

ลมหายใจของเธอถี่นิดหน่อย เชิดคางขึ้นเหมือนไม่ได้ตั้งใจ ริมฝีปากสีแดงอ่อนนุ่มปาดใบหูของจี้เหลียนเฉิง

ตามที่คาดเอาไว้ ลมหายใจของเขาหนักหน่วงขึ้นมาทันที

ริมฝีปากของเขาร้อนผ่าว ไถตามตรงส่วนโค้งหน้าด้านข้างของไป๋ซีเยว่ จูบบนริมฝีปากของเธอไปอย่างแม่นย่ำ

ไป๋ซีเยว่หลบ แต่กลับถูกเขากดตัวลงตามมา