คนเสเพล นิยาย บท 10

ชายหนุ่มร่างสูงได้แต่นั่งมองหญิงสาวที่กำลังสวมใส่เสื้อผ้าของเธอกลับคืน พอใส่เสร็จทอรุ้งก็ออกจากห้องนั้นมาโดยที่ไม่หันกลับไปมองคนที่เอาแต่จ้องมองเลย และเขาก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาด้วย

"โอ๊ย" ออกมาข้างนอกหญิงสาวถึงได้แสดงอาการความเจ็บปวด เพราะเธอไม่อยากทำให้เขาเห็น

สายๆ ของวันต่อมา

"โอ๊ยเจ็บ" หญิงสาวรีบลุกขึ้นเพราะตอนนี้มันสายมากแล้ว จนลืมไปว่าเมื่อคืนนี้เกิดอะไรขึ้นกับตัวเองบ้าง แต่ร่องรอยความเจ็บปวดมันยังคงเหลือเพื่อตอกย้ำให้เธอไม่ลืม

ทอรุ้งเข้าไปอาบน้ำชำระร่างกายอีกครั้ง เมื่อคืนนี้กลับมาถึงบ้าน เธอก็ล้างคราบที่เขาทิ้งไว้บนเรือนร่างออกไปทีหนึ่งแล้ว ..พอจัดการกับตัวเองเสร็จ เธอก็ขับมอเตอร์ไซค์ออกจากหมู่บ้าน เพื่อที่จะไปร้านขายยา

"รุ้ง" ร้านขายยาที่มีอยู่ร้านเดียวในตัวตำบล พอจอดรถก็เจอเพื่อนที่อยู่หมู่บ้านเดียวกัน

"ไหม"

"แกมาซื้อยาเหรอ"

"เออ..อืม"

"จะเอายาอะไรล่ะ" ว่าแล้วแพรไหมก็เดินเข้าไปในร้านยา

"แกทำงานที่นี่เหรอ"

"ทำได้อาทิตย์หนึ่งแล้วแหละ แล้วแกจะเอายาอะไร" ที่แพรไหมถามแบบนี้เพราะจะไปตามเจ้าของร้านได้ถูก เธอทำงานเป็นแค่คนทำความสะอาดและจัดเรียงยาช่วย

"รู้สึกปวดหัว" ในใจทอรุ้งคิดว่าจะทำยังไงต่อดี คงซื้อยาคุมกำเนิดที่ร้านนี้ไม่ได้แล้ว

พอได้ยาทอรุ้งก็เลยออกมา ถ้าจะเข้าไปในตัวเมือง ขับมอเตอร์ไซค์คงจะไม่ปลอดภัยแน่

หญิงสาวก็เลยกลับมาที่บ้านก่อน ในใจภาวนาขออย่าให้ท้องเลย

กลับมาถึงก็เห็นคนข้างบ้านนั่งกินลมชมวิวอยู่หน้าบ้าน หญิงสาวก็เลยรีบเข้าไปในบ้านของตัวเอง โดยที่ไม่หันไปมองด้วยซ้ำ

"ทำไงดี แม่ได้กินยาคุมไหมเนี่ย" ไม่รู้ว่าจะทำยังไงได้แล้ว ทอรุ้งก็เลยแอบเข้าไปค้นในห้องนอนของแม่กับพ่อ เผื่อว่าแม่คุมกำเนิดแบบกินยา

พอค้นดูจนทั่วไม่เจออะไร ทอรุ้งก็ออกมาที่มอเตอร์ไซค์ วันนี้ยังไงเธอต้องหายาคุมกินให้ได้ พอออกมาก็ไม่เจอคนข้างบ้านอยู่ที่เดิม ทำไมเรื่องนี้ถึงมีแต่ผู้หญิงที่ดิ้นรนอยู่ฝ่ายเดียว คิดแล้วก็น้อยใจ ทั้งๆ ที่เขาเป็นคนปล่อยใส่ร่างกายของเธอเอง ดูเขาไม่ทุกข์ร้อนอะไรเลย

"จะไปไหนเหรอครับคนสวย" ทอรุ้งรีบหันไปมองมอเตอร์ไซค์ที่เพิ่งมาจอดอยู่ข้างกาย ในขณะที่เธอจูงรถของตัวเองออกมาอีกครั้ง

"ชนะ"

"ชนะชื่อพ่อเรา ส่วนเราชื่อกันต์"

"ลืมไป.. ว่าแต่นายจะไปไหนเหรอ"

"ไปเรื่อยๆ เหนื่อยก็พัก"

"นายอยากเข้าไปในตัวเมืองไหม"

"เข้าไปทำไม"

"ไม่มีอะไรหรอก ฉันแค่ถามเล่นๆ" มันเป็นไปไม่ได้อยู่แล้วที่จะฝากชนกันต์ไปซื้อ หรือถ้าเธอไปกับเขาก็คงพอจะ... "ใกล้ค่ำแล้วอยากจะไปดูแสงสีในตัวเมืองหน่อย"

"เธอชวนเราไปเที่ยวเหรอ" ชนกันต์ถามกลับแบบแปลกใจ

"อืม.. ไปไหมล่ะ"

คนที่ถูกชวนมีทีท่าครุ่นคิดเล็กน้อย แต่ทันใดนั้นสายตาของเขาก็มองไปเห็นใครบางคนที่ยืนอยู่หน้าต่างของบ้านอีกหลัง "ไปสิ"

"ดีจังเลย เดี๋ยวเราเอารถเข้าไปเก็บก่อนนะ"

"เธอจะไปเที่ยวทำไมไม่แต่งตัวให้มันดูดีกว่านี้หน่อยล่ะ"

"นี่แหละดูดีที่สุดแล้ว ไปเถอะน่าา" ทอรุ้งก้าวขึ้นรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ของชนกันต์

ปี๊ดดดด! ขับรถมายังไม่พ้นหมู่บ้านเลยด้วยซ้ำ ก็ได้ยินเสียงแตรรถ

"พ่อ?" ทอรุ้งจำได้ในทันทีเลยว่ารถคันนั้นเป็นรถของพ่อ

"จะไปไหน" เดือนแม่ของเธอเลื่อนกระจกลดลงมาเพื่อถามลูกสาว

"ผมกลับก่อนนะครับน้า"

"ยังไม่ได้กินเลยจะรีบกลับไปไหน"

"ผมยังไม่หิวเหมือนกันครับ" ที่จริงเขาอยากจะหาโอกาสคุยกับเธอเรื่องเมื่อคืน แต่เธอไม่เปิดโอกาสให้ได้คุยสักที

"ไอ้เด็กพวกนี้มันเป็นโรคติดต่อกันหรือไง"

"อย่าไปสนใจเลย..แม่ก็รีบกินจะได้รีบพักผ่อน ไหนบอกว่าเหนื่อยไง"

ดึกๆ ของคืนเดียวกัน.. ทอรุ้งนอนไม่หลับเพราะเป็นกังวลเรื่องเมื่อคืนนี้ ถ้าเธอท้องนั่นมันเรื่องใหญ่เลยนะ

หญิงสาวก็เลยย่องออกมาจากบ้าน

ก๊อก ก๊อก เสียงเคาะห้องของบ้านอีกหลังได้ดังขึ้น แต่พอเคาะประตูแล้วคนตัวเล็กก็รีบหันหลัง เพราะคิดจะเปลี่ยนใจ

"กรี๊ดด!"

อึบ!

"อื้มม!!" หันกลับมาก็เจอคนร่างสูงอยู่ด้านหลังของตัวเอง ทอรุ้งตกใจมากจนกรีดร้องออกมา แต่ถูกเขาปิดปากไว้ก่อน เพราะกลัวพ่อกับแม่ของเธอจะได้ยิน

ตุ๊บ! อื้มมม!! หญิงสาวทุบตีและดิ้นให้เขาปล่อย

"หยุดร้องก่อนเดี๋ยวจะปล่อย" พอเธอหยุดร้องเขาก็เลยยอมปล่อยตามที่พูด "มาดึกๆ มีอะไร"

"ไม่มี"

"หือ?" มือหนารีบคว้าร่างบางไว้ก่อนที่เธอจะออกจากบ้าน

"ปล่อยนะ!" หญิงสาวพยายามแกะมือเขาออก

"อยากได้อีกเหรอ" เขาถามออกมาได้หน้าตาเฉยมาก เพราะเห็นตั้งแต่เธอแอบย่องออกจากบ้านมาแล้ว ก็เลยคิดเป็นอื่นไม่ได้เลย