คนเสเพล นิยาย บท 11

"นายถอยไปเดี๋ยวนี้เลยนะ!" พอหญิงสาวแกะมือเขาออกได้ เธอกำลังจะตรงมาที่ประตูแต่ถูกคนร่างสูงตามมายืนขวางไว้ก่อน

"ยังไม่บอกเลยว่ามาเคาะห้องทำไม"

ทอรุ้งหายใจเข้าลึกๆ แล้วค่อยๆ ผ่อนมันออกมาแบบช้าๆ เพราะแค่ยอมเป็นของเขาแบบง่ายๆ มันก็น่าอายมากพออยู่แล้ว นี่ยังจะมาขอให้เขาทำอะไรแบบนี้อีก

"ไปซื้อยาคุมให้หน่อย" แต่ก็คงเหลือแค่วิธีนี้วิธีเดียว เพราะจะวานคนอื่นทำเรื่องแบบนี้คงไม่ได้นอกจากเจ้าตัว

"ยาคุม?" เขาลืมไปเลย "เธอยังไม่ได้กินยาเหรอ"

"ฉันจะเอาที่ไหนมากิน"

"แย่แล้ว..แล้วจะทันไหมเนี่ย" ดินรีบออกมาที่รถ เขาชั่งใจอยู่ว่าตอนนี้จะมีร้านยาที่ไหนเปิดไหม

สองชั่วโมงผ่านไป.. และตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว

พอมาถึงเขาก็รีบเข้าไปในบ้านของตัวเอง เพราะคิดว่าเธอยังรออยู่ แต่พอไม่เจอชายหนุ่มก็รีบออกมา

"รุ้ง..รุ้ง.." เสียงดินตะโกนอยู่นอกรั้ว ตรงห้องของเธอพอดี เพราะเขารู้ว่าห้องเธออยู่ตรงไหน

แกร็ก! ทอรุ้งได้ยินเสียงก็เปิดหน้าต่างออกมา แล้วเอานิ้วชี้แตะริมฝีปาก เพราะกลัวพ่อกับแม่จะได้ยิน

"ร้านยาปิดหมดแล้ว"

"ทำไมไม่ไปในจังหวัด"

"ก็ไปมาแล้วนี่ไง"

"แล้วทำไงดี"

"จะทำไงได้ก็ตัวเองทำไมถึงไม่บอกตั้งแต่ตอนกลางวัน"

"ก็ฉันคิดว่าจะเข้าไปซื้อกับกันต์แล้ว แต่พ่อกับแม่กลับมาก่อน"

"ไปซื้อกับไอ้กันต์?! ไปซื้อกับมันทำไม"

"ฉันจะไปซื้อกับใครมันก็เรื่องของฉัน พรุ่งนี้ไปซื้อมาให้แต่เช้าเลยนะ!" จบคำพูดหญิงสาวก็ปิดหน้าต่างลงกลอนไว้

"หึ!!" ถ้าตั้งใจฟังคงได้ยินเสียงพ่นลมหายใจแบบไม่สบอารมณ์ จริงๆ แล้ว เขาก็ไม่ค่อยลงรอยกับชนกันต์เท่าไร เพราะเคยมีเรื่องแย่งจีบผู้หญิงกัน

เช้าวันต่อมา..

"ไปไหนมาแต่เช้าเลยล่ะ" เดือนถามขึ้นเมื่อเห็นดินขับรถกลับเข้ามาบ้าน

"ไม่เช้าแล้วนะครับน้า" เขาออกไปเช้ากว่านี้อีกเพื่อรอร้านขายยาเปิด

ทอรุ้งได้ยินเสียงที่แม่ถาม ก็ค่อยๆ แง้มหน้าต่างออกมา

"นี่ก็อีกคนแม่ตกใจหมด" นางกำลังรดน้ำต้นไม้อยู่แถวนั้นพอดี

แต่ทอรุ้งไม่ได้สนใจแม่ สายตาของเธอมองไปดูเขา เพราะอยากจะถามว่าได้ยามาหรือเปล่า

พอเห็นสัญญาณจากดิน ทอรุ้งก็รีบออกมาจากห้อง แล้วเดินไปหยิบถ้วยหนึ่งใบออกจากบ้านมา

"มันเอาถ้วยไปทำไมวะ" แม่แอบมองตามหลังลูกสาวที่เดินเข้าไปในบ้านเพื่อนชาย แต่ก็ไม่ได้เอะใจอะไร เพราะลูกสาวทำแบบนี้ประจำอยู่แล้ว แต่ส่วนมากจะมีอาหารอยู่ในถ้วยนั้นไปด้วยมากกว่า

"นายไปซื้อที่ไหนมา"

"ก็ร้านยาที่ตำบลนี่แหละ"

"นายไม่รู้เหรอว่าแพรไหมทำงานอยู่ที่นั่น"

"รู้..ก็แพรไหมนั่นแหละเอามาให้"

"แล้วแพรไหมได้ถามอะไรนายไหม"

"จะให้ถามอะไร"

"ก็เรื่องที่นายซื้อยามาให้ใครนี่ไง"

"ผมขอไปธุระก่อนนะครับ" ชายหนุ่มดูจะไม่พอใจเมื่อได้ยินแม่เธอถามเรื่องนี้ เขาจับมอเตอร์ไซค์แล้วก็ขับออกจากบ้านไป

"แปลกคน ก็ดูไม่เมาจนขาดสติเหมือนวันก่อนแล้วนี่ ทำไมถึงไม่โทรไปถามข่าวพ่อบ้าง" เดือนดูท่าทางแล้วแปลกๆ เพราะถ้าเป็นลูกชาวบ้านชาวช่องคงต้อง โทรเช้าโทรเย็นแน่ อีกคนที่แอบฟังอยู่ก็ดูไม่สบายใจเช่นกัน เพราะเธอคิดว่าเขาคงโทรไปหาแม่ของเขาบ้างแล้ว

หลายชั่วโมงผ่านไปและตอนนี้ก็เย็นมากแล้ว

"รุ้งไปถามเอาเบอร์น้าพรกับดินมาให้แม่หน่อยไป เดี๋ยวแม่จะโทรไปถามข่าวคุณลุง"

"ให้รุ้งไปถามเหรอคะ"

"แม่ทำกับข้าวค้างไว้ เดี๋ยวทำกับข้าวเสร็จแม่จะได้โทรไปเลย" เดือนพูดในขณะกำลังคนอาหารที่อยู่ในกระทะ

"ค่ะ" หญิงสาวก็ทำตามที่แม่สั่งมา เธอเดินมาที่บ้านของเขา แล้วเปิดประตูเข้าไปแบบถือวิสาสะ "นายทำอะไร!"

"ตกใจหมดเลย!" ไม่ใช่แค่ทอรุ้งที่ตกใจ ดินซึ่งกำลังถอดผ้าอยู่ก็ตกใจเช่นกัน "ไม่เห็นหรือไงว่าคนกำลังจะอาบน้ำ"

"อาบน้ำทำไมไม่เข้าไปถอดเสื้อผ้าในห้องน้ำ"

"นี่ห้องใครกันแน่วะ"

พอได้ยินแบบนั้นก็นึกขึ้นได้ว่ามันห้องส่วนตัวของเขา

"ขอเบอร์โทรน้าพรหน่อย แม่บอกว่าน้าใช้เบอร์ใหม่" วันนั้นรีบเกินไปก็เลยยังไม่ได้ให้เบอร์ใหม่กันไว้

"รอก่อนแล้วกัน ขออาบน้ำก่อน" ว่าแล้วดินก็เดินเข้าห้องน้ำไป

"ก็แค่เบอร์โทรทำไมต้องให้รอด้วย" ทอรุ้งเห็นโทรศัพท์ที่เขาวางไว้หน้าตู้กระจกก็เดินไปเปิดดู เพื่อที่จะค้นหาเบอร์โทรเอง

แต่สิ่งที่เจออยู่หน้าจอมันถึงกับทำให้เธอตัวชา เพราะรูปพักหน้าจอของเขา ยังเป็นรูปแฟนเก่าที่ทิ้งเขาไปมีคนใหม่

หมั่บ! ทันใดนั้นโทรศัพท์ก็ถูกแย่งออกไปจากมือ

"เสียมารยาท ไม่มีใครสั่งสอนหรือไง ว่าไม่ให้ละลาบละล้วงของส่วนตัวของคนอื่น"