คนเสเพล นิยาย บท 12

"ทำไมจะไม่มีใครสั่งสอน แต่ฉันไม่จำเอง ขอโทษแล้วกัน ที่ไปละลาบละล้วงของของนายแบบนี้" โมโหเป็นแค่เขาคนเดียวหรือไง คนบ้าอะไรเจ็บแล้วไม่จำ เขาไม่รักตัวเองแล้วยังจะเก็บเขาไว้ทำไม!

แต่ยังไงเขาก็เคยรักกัน ส่วนเธอเป็นได้แค่เพื่อนคนข้างบ้าน มีความสำคัญอะไรกับเขานักหนา

"ได้เบอร์ไหมลูก..อ้าวร้องไห้ทำไม" เดือนได้แต่ถามลูกสาวที่เช็ดน้ำตาวิ่งเข้าห้องไป

"ใครเป็นอะไร" พอคมสันต์ได้ยินภรรยาพูดว่าลูกสาวร้องไห้ก็รีบออกมาดู

"สงสัยจะทะเลาะกันอีกนั่นล่ะพ่อ" บ่อยครั้งที่เดือนเห็นลูกสาวร้องไห้เพราะดิน แต่ก็คิดว่าเด็กคงจะทะเลาะกัน

หลายวันต่อมา.. จากวันนั้นวันที่ทั้งสองคนมีอะไรกันก็ร่วมสัปดาห์แล้ว

วันนี้พ่อกับแม่ของเธอ ก็ต้องได้ไปออกรถอีก รถปิคอัพของพ่อนำไปจอดไว้ที่บริษัท แล้วไปขับรถส่งของของบริษัท ต่อไปที่ต่างจังหวัด ถ้าส่งของแถวภาคกลางก็จะค้างคืนหนึ่ง แต่ถ้าไกลกว่านั้น อาจจะ 2-3 คืน เพราะของในรถเยอะมากต้องรอให้เขาลงของจนเสร็จก่อนถึงเอารถออกมาได้

"จะไปตลาด อยากได้อะไรไหม" เสียงที่คุ้นหูตะโกนลอดช่องหน้าต่างเข้ามา

"ไม่" ทอรุ้งตอบออกไปโดยไม่เปิดหน้าต่าง ตั้งแต่วันที่ถูกเขาต่อว่า เธอไม่โผล่หน้าออกมาให้เขาเห็นเลย

"อะไรของมึง จะงอนอีกนานไหม ทำเหมือนไม่เคยโดนว่า"

ใช่แล้วแต่ก่อนเขาพูดแรงกว่านี้อีก เธอยังโกรธแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง แต่นี่หลายวันแล้วที่เธอยังคงโกรธ มันสมควรจะโกรธไหมล่ะ ทั้งๆ ที่มีอะไรกันแล้ว แต่เขาก็สลัดคนรักเก่าออกไปไม่ได้

หญิงสาวรอฟังอยู่ว่าเขาจะพูดอะไรต่ออีกไหม แต่ก็เงียบ เธอก็เลยเปิดหน้าต่างออกมาดู "ไปแล้วเหรอ" พอเปิดออกมาก็ไม่เห็นเขาอยู่แล้ว

20 : 20 น.

"หอม" กลิ่นโชยมาจากช่องหน้าต่างที่เธอเปิดไว้ "หอมอะไรเนี่ย คนยิ่งหิวข้าวอยู่" วันไหนที่แม่ไม่อยู่ เธอชอบจะไม่ทานข้าวเย็น เพราะขี้เกียจหาทาน

กลิ่นหอมเริ่มโชยเข้าจมูกแรงขึ้น หญิงสาวก็เลยทนไม่ไหวเปิดประตูออกมาดู "มันทำอะไร" ทอรุ้งอดไม่ได้ที่จะมองข้ามรั้วบ้านออกไปดูตรงพื้นที่ว่างเปล่า ว่าดินกำลังทำอะไรอยู่ตรงนั้น

"สุกกำลังได้ที่" ชายหนุ่มคีบเนื้อที่ย่างจากเตาถ่านขึ้นมาสูดดม เหมือนยั่วน้ำลายใครบางคน "หอม" ว่าแล้วเขาก็กัดชิมดู "อืม..อร่อย"

"ไอ้บ้าเอ้ย" อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลายตาม แต่เธอก็เลือกที่จะไม่ออกไป "มีอะไรกินบ้างเนี่ย" ทอรุ้งกลับเข้ามาในครัวเพื่อหาอะไรทาน

ของสดในตู้เย็นไม่มี หญิงสาวก็เลยได้บะหมี่กึ่งสำเร็จรูป และหั่นผักใส่เล็กน้อยเพื่อให้มีสีสันหน่อย

ในขณะที่คีบเส้นเข้าปากกลิ่นหอมก็ยังโชยมาให้ได้กลิ่น

"ขอให้ติดคอทีเถอะ!"

และทันใดนั้นเสียงคนที่อยู่ด้านนอกก็สำลักออกมา จนกลายเป็นไอ

"หึ! สมน้ำหน้า" นั่งกินไปได้สักพักก็ยังได้ยินเสียงเขาไออยู่ "จะตายไหมเนี่ย" ทอรุ้งก็เลยรีบออกมาดู

"นายเป็นอะไร ทำไมไม่กินน้ำเข้าไปล่ะ" หญิงสาวรีบเข้าไปเอาน้ำในบ้านของเขาออกมาให้ "กินซะ"

พอเอาน้ำให้เสร็จกำลังจะกลับเข้าบ้าน แต่ถูกเขาคว้าตัวไว้ขณะที่กำลังดื่มน้ำอยู่

"อะไรอีก" หญิงสาวหันกลับมาถามแบบไม่สบอารมณ์

"กินด้วยกันก่อน"

"อิ่มแล้ว"

"อิ่มได้ไงยังไม่เห็นกินอะไรเลย"

"ชอบไหม" ชายหนุ่มยังคงกระซิบถามเมื่อเห็นว่าตอนนี้เธอ เริ่มคล้อยตามมามากแล้ว "อ้าาา" มันอาจจะเป็นเพราะความเหงาที่คิดถึงหญิงคนรักเก่า แต่เขากลับเอาอารมณ์นั้นมาลงกับผู้หญิงอีกคน

"อื้อ ดิน" เสียงนิ้วที่กระแทกเข้าออกเริ่มเปลี่ยนไป เพราะตอนนี้น้ำเสียวของเธอออกมาจนเลอะนิ้ว

"พร้อมแล้วใช่ไหม" ชายหนุ่มรีบควักอาวุธลับที่ซ่อนอยู่ออกมา แล้วก็แหวกกางเกงของเธอออกเล็กน้อยเพื่อจะสอดใส่มันเข้าไป วันนี้เขาต้องรีบทำเวลา เพราะไม่รู้ว่าพ่อกับแม่ของเธอจะไปแล้วกลับเลยไหม บางครั้งพวกท่านไปไม่ถึง 24 ชั่วโมงเลยด้วยซ้ำ

"อ๊าา อย่าเพิ่งรัดแน่นสิ" เขาพูดในขณะที่พยายามส่งแก่นกายเข้าไป แต่เจ้าของร่างนั้นกลับตอดรัดแน่น จนส่งเข้าไปได้ลำบาก

"เจ็บ"

"ถ่างขาออกอีกนิดจะได้ไม่เจ็บ ซี๊ดด"

"อื้ออ ยังเจ็บอยู่เลย"

"ทนเอาหน่อยสิ" ว่าแล้วชายหนุ่มก็ดันความใหญ่โตของตัวเองเข้าไปอีกครั้ง

"โอ๊ย! ไอ้บ้าดิน"

"เรียกผัวเพราะๆ หน่อยสิ อ้าาเสียวจัง"

ทอรุ้งตกใจที่เขาใช้คำนั้นกับเธอ หรือว่าตอนนี้เขายังคิดว่าเธอเป็นผู้หญิงคนนั้นอยู่ "อืม อ่ะ อ่ะ" กำลังจะน้อยใจแต่สติของเธอได้เตลิดไปอีกครั้งเมื่อเขาเร่งกระแทก

"ยังกินยาอยู่ใช่ไหม"

หญิงสาวตอบโดยการพยักหน้า มือเรียวโอบร่างหนาไว้แน่น เพราะเธอชักจะทนไม่ไหวแล้ว

"ขอปล่อยข้างในนะ ซี๊ดด อ้าา" เขาก็ไม่ต่างจากเธอเลย ยิ่งร่องคับแคบตอดรัดแน่นแบบนี้ "ตะ..ต่ะ..แตกแล้วนะ อ๊าาา"