คนเสเพล นิยาย บท 24

ใจง่าย แถมยังปล่อยให้ตัวเองท้องอีก แล้วพ่อกับแม่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหน ..เพราะยังไงท้องของเธอก็ต้องโตขึ้นทุกวันอยู่แล้ว เรื่องแบบนี้คงปิดไว้ได้ไม่นาน

ก๊อก ก๊อก

"ตื่นหรือยังลูก"

"ค่ะแม่"

"ถ้าหิวก็ออกมาทานนะ กับข้าวแม่เก็บไว้ให้อยู่ในตู้" เดือนมาตามลูกสาวตอนที่จะทานข้าวครั้งหนึ่งแล้ว แต่เห็นว่าลูกนอนหลับ ก่อนจะเข้านอนก็เลยมาดูอีกทีว่าลูกตื่นหรือยัง

"ค่ะ.." คิดว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว พอได้ยินเสียงแม่ก็อยากจะกอดท่าน อยากจะให้ท่านลูบหัวเบาๆ แล้วพูดว่าไม่เป็นอะไรนะลูก แต่เรื่องนี้เธอกลับบอกใครไม่ได้แม้แต่แม่ผู้ให้กำเนิด

ในขณะที่เธอกำลังเศร้าเสียใจอยู่นั้น รถมอเตอร์ไซค์ของคนข้างบ้านก็ได้วิ่งมาจอดที่หน้าบ้านของเขา

คนนั้นไงคือพ่อของหนู แต่หนูอย่าบอกใครนะลูก เพราะพ่อมีแฟนอยู่แล้ว หนูมีแค่แม่คนเดียวก็พอแล้วใช่ไหม

เขาไม่แม้แต่จะหันมองมาที่บ้านของเธอเลย เพราะทอรุ้งยืนมองอยู่ที่หน้าต่างจนเขาปิดประตูรั้วแล้วเข้าไปในบ้าน ..มันจบแล้วใช่ไหม คงไม่มีวันนั้นอีกแล้วใช่ไหม

จะผิดไหมที่คิดถึงสัมผัสที่เขาเคยได้ฝากไว้บนเรือนร่างของเธอ ทุกอย่างที่เขาเคยทำกับเธอ เขาคงทำกับผู้หญิงคนนั้นมาแล้ว และตอนนี้ก็คงกลับไปทำกับเธอคนนั้นอีก..เจ็บ..ยิ่งคิดก็ยิ่งทำให้เจ็บใจ

จ๊อก~ เคยเห็นแต่คนอื่นที่เขาแพ้ท้องอาเจียนเวียนหัวกัน แต่ตัวเองหิวได้หิวดี

หลายวันต่อมา..

"ฉันว่าแกควรจะบอกพ่อของเด็กให้รู้ไว้บ้างนะ" ถึงแม้ทอรุ้งจะดูไม่กังวลกับเรื่องนี้ แต่แพรไหมก็ดูออกว่าในใจของเพื่อนทุกข์หนักแค่ไหน

"จะให้ฉันบอกเขาว่ายังไง ในเมื่อเขากลับไปคบกับแฟนเก่าแล้ว"

"อะไรนะ?"

"เราอย่าพูดเรื่องนี้กันดีกว่า..ว่าแต่แกจำร้านเย็นตาโฟร้านนั้นได้ไหม"

"เย็นตาโฟร้านไหน"

"ร้านที่เราเคยไปกินตอนที่ไปดูหนังที่ห้างไง"

"ร้านหน้าห้างน่ะเหรอ"

"อืมใช่"

"ทำไม"

"ร้านยังมีอยู่ไหม"

"แกอยากกินเหรอ"

ทอรุ้งตอบออกไปแค่พยักหน้าเบาๆ เพราะอยู่ดีๆ ก็นึกอยากทานขึ้นมา

"ตอนนี้เขายังขายอยู่หรือเปล่า ฉันก็ไม่ได้ไปนานแล้ว"

"ฉันถึงถามแกอยู่นี่ไง"

"ทานก๋วยเตี๋ยวไปพลางๆ ก่อนแล้วกัน หน้าตาคล้ายกันอยู่หรอก" ว่าแล้วแพรไหมก็ขยับชามก๋วยเตี๋ยวไปตรงหน้าของเพื่อน

"ถ้าแกเป็นผู้ชาย ฉันจะขอให้แกเป็นพ่อของลูกไปแล้วนะเนี่ย"

"แกก็ว่าไป"

เย็นวันเดียวกันนั้น..

"ทำไมกินน้อยจังเลยล่ะลูก"

"ไม่ค่อยหิวเท่าไรคะแม่" เธอไม่ได้พูดเล่นเรื่องอยากกินเย็นตาโฟ ทานอะไรเข้าไปก็ยังนึกอยากกินเย็นตาโฟร้านนั้นอยู่ดี

"รุ้งจะไปไหนลูก" แทนที่ลูกสาวจะกลับเข้าห้องนอน แต่ทอรุ้งกลับเดินไปที่หน้าบ้าน

"ไปหาไหมคะแม่"

"อย่ากลับค่ำนะ เป็นสาวเป็นนาง"

"ค่ะ"

ทอรุ้งเดินออกมาเพราะบ้านของแพรไหมอยู่อีกซอยหนึ่ง ไม่ไกลจากบ้านของเธอ

"รุ้ง"

"กันต์"

"ทำไมเรียกชื่อเราถูก" พอเธอเรียกชื่อตัวเองกลับไม่ชิน เหมือนเรียกชื่อพ่อเลย

"นายจะไปไหน"

"เพิ่งมาจากออกทริป"

"เกิดเป็นนายก็ดีนะหาเที่ยวเล่นไปวันๆ ไม่ต้องทำอะไร"

"ตกลงหลอกด่าหรือชม"

"ก็ชมน่ะสิ"

"แต่เหมือนถูกหลอกด่าว่าขี้เกียจเลยนะ"

ขณะที่ทั้งสองกำลังยืนคุยกันอยู่ริมถนน รถมอเตอร์ไซค์ของดินและกอล์ฟก็ขับผ่านมา

"มึงจะชวนมาทำไม"

"กูรู้นะว่ามึงอยากจะเจอหน้า แค่มึงปากหนักเฉยๆ"

"มึงนี่รู้ดีจังเลยนะไอ้กอล์ฟ"

"ดีใจจังเลยที่ดินชวนหวามาด้วย" ลงรถได้หว่าหวาก็เดินไปนั่งเคียงข้างของดิน แล้วก็ควงแขนพร้อมแนบใบหน้าลงไปที่ไหล่

"อิจฉาจัง อยากมีแบบนี้บ้าง"

"ไหล่พี่ยังว่างนะน้องกระต่ายคนสวย"

"แหวะ"

"อ้าว แพ้ท้องสะงั้น"

เวลาผ่านไป ตอนนี้ดินดื่มจนเมามาย

"กูกลับเองได้มึงไม่ต้องไปส่งหรอก"

"กูก็ไม่ได้ไปส่งมึงสักหน่อย แต่หวาจะไปส่ง" ว่าแล้วกอล์ฟก็หิ้วดินมาขึ้นรถของหว่าหวา

"หวาไหนวะ" สายตาคมหรี่มองดูผู้หญิงที่ขึ้นประจำที่คนขับ

"ให้หวาไปส่งถึงบ้านเดี๋ยวมึงก็จำได้เองแหละไอ้ดิน เอาให้คางเหลืองเลยนะหวา"

"พูดอะไรของนายอ่ะกอล์ฟ!" หว่าหวาพูดออกมาเหมือนกับอาย

"น้องกระต่ายจ๋าพี่อยากคางเหลือง"

"เจอไอ้นี่หน่อยเป็นไง" กระต่ายกำหมัดไว้แน่น

"อุ้วว"

"ไปเอารถออกมา ไหนบอกว่าจะไปส่งฉันไง"

หว่าหวาขับรถตรงกลับมาที่บ้านของดิน และคืนนี้คิดว่าจะค้างที่นี่ด้วย

22 : 05 น.

รถของหว่าหวาจอดลง พร้อมกับรถบิ๊กไบค์คันใหญ่ของชนกันต์

ประตูฝั่งคนนั่งข้างถูกเปิดออกพร้อมกับชายร่างสูงที่เดินโซซัดโซเซเข้ามาหามอเตอร์ไซค์

"ไปไหนกันมา!"